ตอนที่ 15 - แม่เพื่อน
ตอนที่ 15 - แม่เพื่อน
พวกเขาทั้งสามเรียนกันประมาณสองชั่วโมงจนได้ยินเสียงประตูหน้าเปิด ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในวัยสี่สิบเข้ามาในบ้าน เธอเป็นสาวผมบลอนด์มีดวงตาสีเขียวและมีรูปร่างหน้าตาโดยรวมที่เรียบร้อย อาจเนื่องมาจากการสวมกระโปรงและแจ็กเก็ตแบบทำงานของผู้หญิง
เมื่อเธอเห็นพวกเขาสามคนอยู่ในครัวจึงเดินเข้ามา นาธานเอ่ยทักทาย
“ยินดีต้อนรับกลับมาครับแม่ งานเป็นยังไงบ้าง?”
“ว่าไงลูก มันก็เหมือนเดิมแหละ แล้วนี่เพื่อนลูกเหรอ”
“เบนจามินและจูเลียนครับ ผมเชิญพวกเขามาเพราะว่าพวกเขาอยากเรียนทำอาหาร ผมสอนพวกเขาตั้งแต่เรากลับจากโรงเรียน”
“โอ้ เยี่ยมมาก ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะทั้งสองคน ฉันเป็นแม่ของนาธาน เรียกฉันว่าคาริน่าก็ได้”
พวกเขาทักทายเธอกลับ จูเลียนยิ้มอย่างสุภาพ และเบนจามินยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขาตัดสินใจทักทายทุกคนที่เป็นเพศตรงข้ามด้วยวิธีนี้เพราะเขาสนุกกับการได้เห็นปฏิกิริยาพวกเธอ
ครั้งนี้เขาก็ไม่พลาด แม่นาธานแปลกใจเล็กน้อยที่ได้รับการต้อนกลับอย่างอบอุ่นจากหนุ่มน่ารักที่เธอพบเป็นครั้งแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อีกฝ่ายยังเป็นเด็กผู้ชายที่มักจะระมัดระวังเพศตรงข้าม เธอยิ้มตอบเขาอย่างมีความสุข ตอนนี้เองพ่อนาธานก็เดินลงมาต้อนรับภรรยาด้วย
“นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฉันว่าพวกเธอสองคนควรจะกลับกันได้แล้ว เบนเองก็ต้องทำอาหารให้ครอบครัวตัวเองอีก เดี๋ยวแม่จะขับรถไปส่งให้เอง เย็นแบบนี้มันอันตรายสำหรับผู้ชายสองคนที่จะเดินกลับกันเอง”
พวกเขาตกลงตามนั้นและเริ่มเตรียมตัวออกเดินทาง เบนจามินและจูเลียนขอบคุณนาธานสำหรับการสอนและพ่อของเขาที่ต้อนรับก่อนที่จะออกไปกับแม่นาธาน เธอถามพวกเขาว่าพวกเขาอาศัยอยู่ที่ไหน และหลังจากได้ยินคำตอบแล้ว เธอก็ตัดสินใจส่ง จูเลียน ไปก่อนเนื่องจากเขาอยู่ใกล้กว่า ทั้งสามขึ้นรถจูเลียนไปนั่งที่เบาะหลัง ส่วนเบนนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า
ระหว่างทางพวกเขายังคงพูดคุยกันเกี่ยวกับโรงเรียนและเด็กผู้หญิง
“แล้วนาธานมีแฟนหรือยังจ้ะ? เจ้าเด็กนั้นไม่เคยบอกอะไรแม่ตัวเลย!”
จูเลียนไม่ตอบส่วนเบนก็ไม่แน่ใจว่าคำตอบที่ถูกต้องสำหรับคำถามประเภทนี้คืออะไร เขาจึงตัดสินใจบอกไปว่าาไม่มี
“เท่าที่ผมรู้ ไม่มีนะครับ อีกอย่างพวกเราก็เพิ่งเริ่มเรียนเทอมแรก เรายังไม่รู้จักทุกคนในชั้นเรียนดีพอด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ ในโรงเรียนเลย”
“นั่นสินะ อ่า ใช่ที่นี่รึเปล่าจ้ะจูเลียน”
จูเลียนพยักหน้าและขอบคุณเธอที่ขับรถมาส่งที่บ้านก่อนจะลงจากรถและเดินไปที่บ้านของเขา จากนั้นรถก็ออกเดินทางไปที่บ้านของเบนจามิน
“แล้วเธอล่ะเบนจามิน? หาแฟนได้แล้วหรือยัง?”
“ไม่ครับ ยังไม่มีเลย บอกตามตรงผมยากให้สาวๆ รอบตัวผมสวยและเป็นผู้ใหญ่พอๆ กับคุณแม่นาธานมากกว่า แต่คงจะไม่ไหว”
ไม่คาดหวังว่าจะได้รับคำชมอย่างกะทันหัน เธอสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะตัวโยน
“ฮ่าๆๆ ขอบใจนะ แต่รู้ไหมว่าชมฉันไปก็ไม่ได้หรอกนะ”
เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วตอบ
“แน่นอน ผมไม่ได้คาดหวังอะไรเอยู่แล้วก็แค่พูดความจริง”
“เธอนี่ปากหวานจังนะ เบนจามิน”
ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย บนหน้าเธอยังคงยิ้ม สายตายังมองไปที่ถนนแต่มือขวาของเธอค่อย ๆ ออกจากพวงมาลัยและไปวางบนต้นขาซ้ายของเขา เธอแช่มือไว้ตรงนั้นสักพักเพื่อตรวจสอบปฏิกิริยาของเขา พอเห็นเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เธอจึงขยับมือไปที่ต้นขาด้านใน และเริ่มสัมผัสมันอย่างช้าๆ ราวกับว่าเธอกลัวที่จะทำให้เขาตกใจ เธอยังคงลูบไล้ต่อไปและเริ่มขึ้นไปทางขาหนีบของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งตรงนั้นเบนกำลังแข็งได้ที่เลย
เมื่อมือของเธออยู่ห่างจากแท่งเนื้อของเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร ในที่สุดรถก็ถึงบ้านเขา
“ขอบคุณที่มาส่งครับ ผมรู้สึกซาบซึ้งมาก”
จากนั้นเขาก็ยิ้ม เปิดประตูผู้โดยสารแล้วลงจากรถ ปล่อยให้แม่นาธานอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น เบนเดินไปที่บ้านและเข้าไปในนั้น เมื่อเหยียบเข้าไปข้างในเขาก็ถอนหายใจโล่ง
เบนจามินคิดว่าโลกนี้มันบ้าไปแล้วจริงๆ เท่าที่เขาเห็น พ่อแม่ของนาธานดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดี แน่นอนว่านั่นอาจเพราะอยู่ต่อหน้าแขก เขาเองก็เพิ่งเคยเจอครั้งเดียวเลยยังบอกอะไรไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ความใคร่ของผู้หญิงในโลกนี้มันสูงขนาดไหนกัน การที่คนเป็นแม่และภรรยาจะคิดว่าคำชมเล็กน้อยแค่นั้นเป็นคำเชิญเพื่อเข้าไปในกางเกงของเด็กผู้ชายวัยเดียวกับลูกชายตัวเองทั้งที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก ?
เขาใช้เวลาสักครู่เพื่อฟื้นจากอาการตกใจและมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลาจมอยู่กับความคิดในวันนี้ เพราะเขายังคงมีภารกิจสำคัญ นั่นคือ การทำอาหารเย็น โดยใช้ความรู้ที่เขาเก็บเกี่ยวมาทั้งหมดสองชั่วโมง
เขาตัดสินใจเลือกเมนูบ้านๆ อย่างสเต็ก มันจัดเตรียมได้ง่าย มีปริมาณมาก และมีความเสี่ยงต่ำที่จะเกิดความล้มเหลว เขาเริ่มปฏิบัติการและหลังจากต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนัก เขาก็สามารถสร้างสิ่งที่ดูเหมือนอาหารออกมาได้ไม่มากก็น้อย
พอใจกับผลงานแล้วเขาจึงเรียกสมาชิกครอบครัวที่เหลือลงมาทานอาหารเย็น ใช้เวลาไม่เกินหนึ่งนาทีทุกคนก็รีบลงมาที่ห้องนั่งเล่นและนั่งที่โต๊ะ เมื่อทุกคนมาถึงแล้ว ครอบครัวก็เริ่มต้นมื้ออาหาร โดยมีเบนจามินคอยสังเกตใบหน้าทุกคนด้วยความกังวลว่าจะชอบอาหารที่เขาทำไหม
