บทที่ 161 ออกจาก
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 161 ออกจาก
นอกห้องกาลเวลา หลายชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่หลินเฉินและทรังคซ์เข้าไป
แม้ว่าจะผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่สำหรับบูลม่าก็รู้สึกเหมือนหลายเดือนได้ผ่านไป
นางเดินไปมาข้างนอก ดูร้อนรนและกล่าวออกมาว่า “เฮ้อ สงสัยเหลือเกินว่าทรังคซ์และหลินเฉินฝึกอะไรกันอยู่ภายใน?”
“ไม่ต้องห่วงหรอกบูลม่า ความแข็งแกร่งของหลินเฉินนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ ทรังคซ์ที่อยู่ที่นั่นกับเขาย่อมไม่เป็นไรอยู่แล้ว” ผู้เฒ่าเต่ากล่าวพลางพิงไม้เท้าของเขา
เมื่อเห็นว่าบูลม่าไม่ฟัง เขาจึงหันไปหามิสเตอร์โปโป้ด้านข้างและถามไปว่า “มิสเตอร์โปโป้ ยามนั้นเจ้ารอดมาได้ยังไงกัน? ข้าคิดว่าเจ้าถูกเซลล์ฆ่าตายแล้วเสียอีก”
“โปโป้ไม่ได้ถูกฆ่าง่ายขนาดนั้น” มิสเตอร์โปโป้ตอบพร้อมกับเอามือไพล่หลัง
“แต่ในยามนั้น …”
ผู้เฒ่าเต่ากำลังจะถามต่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจากทางวังพระเจ้า
ทุกคนหันกลับมาและเห็นว่าวังพระเจ้าที่ได้รับการซ่อมแซมโดยมิสเตอร์โปโป้กลับถูกเจาะด้วยพลังอันน่าอัศจรรย์
พลังงานสีดำบริสุทธิ์พวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า
"โว้ว!! มิสเตอร์โปโป้ นั่นมันอะไรกัน?" บูลม่าวิ่งไปหาทั้งสองคนด้วยความตื่นตระหนก
ผู้เฒ่าเต่าเองก็กระโดดขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้นกัน? เป็นไปได้ไหมว่าโบแจ็คและแก๊งของมันพบเราแล้ว?”
มิสเตอร์โปโป้ไม่พูดอะไร ดวงตาเล็กๆ ของเขาจับจ้องไปที่พลังงานสีดำ เขามองดูมันหายไปในขอบฟ้าพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
ทางด้านห้องกาลเวลา ทรังคซ์ล้มลงกับพื้นจนก้นจ้ำเบ้า
“คุณหลินเฉิน น…นั่นมันอะไรกัน?”
หลินเฉินมองไปที่รอยแตกเหนือศีรษะ “ไม่ต้องตกใจ มันเป็นแค่รอยแตกมิติ อีกสักพักมันจะดีเอง”
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง รอยแตกมิติที่ถูกพลังของหลินเฉินเจาะทะลวงไปก็ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพเดิม
เมื่อเห็นรอยแตกฟื้นตัว หลินเฉินก้มศีรษะลงและยิ้มให้ทรังคซ์ “ทรังคซ์ ร่างของข้าอยู่ได้แค่วันเดียว เช่นนั้นก็มาสู้กันเถอะ!”
"ข้าเหรอ? ไม่มีทาง ไม่มีทางหรอก!“ทรังคซ์รีบส่ายศีรษะทันที”คุณหลินเฉิน ตอนนี้ท่านแข็งแกร่งเกินไป กระทั่งข้าก็ไม่มีใจกล้าสู้ด้วยซ้ำ”
หลินเฉินทำหน้าเศร้าในทันที “ทรังคซ์ ชาวไซย่าเป็นเผ่าพันธุ์นักรบ เราไม่สูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเราในทุกสถานการณ์ แม้ว่าเจ้าจะมีสายเลือดไซย่าเพียงครึ่งเดียว แต่จงอย่าลืมสิ่งนี้”
"ค-ครับ!" ทรังค์ซ์พยักหน้า
หลินเฉินยิ้มออกมาทันที "งั้นก็มาสู้กันเถอะ!"
…………
ในชั่วพริบตา สองวันก็ใกล้จะหมดลงแล้ว
แม้ว่าเวลาจะใกล้หมดลง แต่ทรังคซ์และหลินเฉินก็ยังไม่ปรากฏตัว ทำให้กระทั่งผู้เฒ่าเต่ายังรู้สึกร้อนใจ
ยามนั้นโชคร้ายก็ได้มาเยือน บูลม่าได้รับสายโทรศัพท์จากโลกมนุษย์
“บูลม่า! บูลม่า!”
เมื่อได้ยินเสียงมาจากมือของนาง บูลม่าก็เปิดตัวสื่อสารที่เหมือนนาฬิกาบนข้อมือของนางทันที
“จีจี้? มีอะไรงั้นเหรอ?”
“บูลม่า แย่แล้ว! โบแจ็คและพวกพ้องของมันพบฐานของเราแล้ว! ตอนนี้ลาซูลิกำลังถ่วงเวลาเพื่อปกป้องที่หลบภัยของทุกคน เจ้าต้องพาทรังคซ์และคนอื่นๆ ลงมาที่นี่โดยเร็วที่สุด!”
"อะไรนะ?" บูลม่าอุทานและหันไปหามิสเตอร์โปโป้
อีกฝ่ายก็ส่ายศีรษะตอบกลับมา “ทำไม่ได้ หลังจากที่ปิดประตูไปแล้ว ห้องกาลเวลาสามารถเปิดได้จากด้านในเท่านั้น เราทำได้เพียงแค่รอ”
"ไม่นะ!" บูลม่ากระทืบเท้าด้วยความโกรธ
ทว่าในขณะนั้นเอง ผู้เฒ่าเต่าก็โยนไม้เท้าลงและเดินเข้าไปหามิสเตอร์โปโป้
“มิสเตอร์โปโป้ ข้าจำได้ว่าเจ้าสามารถเคลื่อนย้ายไปยังที่ใดก็ได้บนโลก เจ้าช่วยพาข้าไปยังโลกมนุษย์ได้ไหม?”
ก่อนที่โปโป้จะตอบ บูลม่าก็ตะโกนออกมา “ท่านโรชิ ท่านเสียสติไปแล้วหรือ? ยุคของท่านได้ผ่านไปแล้ว โบแจ็คและแก๊งของพวกเขาแข็งแกร่งเกินกว่าที่ท่านจะรับมือได้! ท่านจะลงไปทำไมกัน?”
ท่านโรชิถอดแว่นกันแดดออกและมองไปทางบูลม่าด้วยสายตาจริงจัง “บูลม่า สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ยุคสมัยของข้าจบไปนานแล้ว คนแก่อย่างข้าควรจะอยู่ที่ยมโลกมากกว่า”
“แต่จนถึงวันนี้ ข้าก็ต้องมีชีวิตอยู่อย่างน่าละอาย…โกคู คุริริน หยำฉา เทนชินฮัง คนหนุ่มสาวทุกคนล้วนตายไปแล้ว มีเพียงข้าเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่”
“คราวนี้ถึงตาชายชราผู้นี้แล้ว มิสเตอร์โปโป้ ได้โปรดส่งข้าไปด้วย”
“ไม่ต้องแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็น” มิสเตอร์โปโป้ส่ายศีรษะ จากนั้นก็มองไปที่วังพระเจ้า
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เฒ่าเต่าและบูลม่าก็สะดุ้งตกใจ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ทางเข้าของวังพระเจ้าอย่างกระวนกระวายใจ
ตุบ ตุบ ตุบ...
เสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังก้อง...
ในไม่ช้า หลินเฉินและทรังคซ์ก็โผล่ออกมาจากวังพระเจ้าที่ดูยุ่งเหยิง
"ทรังคซ์!" บูลม่าวิ่งเข้าไปด้วยความประหลาดใจ “ในที่สุดพวกเจ้าก็ออกมา! โอ้! ผมของเจ้ายาวขึ้นขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
ทรังคซ์ลูบศีรษะของเขา “คุณหลินเฉินช่วยให้ข้าทะลุขีดจำกัดของข้า เราจึงใช้เวลามากกว่าเดิมเล็กน้อย ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ความแข็งแกร่งของข้าเพียงพอที่จะจัดการกับเซลล์แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะกลับมาก็ตาม”
“น่าอัศจรรย์มาก!”
ผู้เฒ่าเต่าที่อยู่ด้านหลังบูลม่าตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น เขาสัมผัสได้เลยว่าระดับพลังของทรังคซ์ในปัจจุบันได้เปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์
“ทรังคซ์ รีบลงไปเร็วเข้า! โบแจ็คและแก๊งของเขาพบฐานทัพของเราแล้ว!”
"อะไรนะ?"
สีหน้าของทรังคซ์กลับกลายเป็นเคร่งเครียดในทันที เขาแผ่สัมผัสพลังออกไป และก็พบโบแจ็คกับพวกของมันที่อยู่บนเกาะในทันที
“ท่านอาจารย์หลินเฉิน!”
สองปีในห้องกาลเวลา ทรังคซ์ได้เปลี่ยนวิธีเรียกเขาไปแล้ว
หลินเฉินพยักหน้า “ข้าจะพาเจ้าลงไป เราจะใช้เคลื่อนย้ายพริบตาเพื่อไปที่นั่นทันที”
“ครับท่านอาจารย์” ทรังคซ์ตอบ
ในเวลาไม่นาน ทั้งสองคนก็หายไปจากวังพระเจ้า
………
ณ โลกมนุษย์ เกาะของกองทัพกบฏ
ที่นี่ซึ่งเคยเป็นเกาะที่เงียบสงบ ตอนนี้กลับกำลังลุกเป็นไฟไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
บางครั้งก็มีเรือที่กำลังแล่นหนีออกไปจากเกาะ แต่พวกเขาก็ไปได้ไม่ไกลนัก เพราะโดนลูกบอลพลังงานหลายลูกพุ่งเข้าใส่จนจมลงไปในท้องทะเล
"บัดซบเอ๊ย!"
ลาซูลิตะโกน พยายามหยุดคนที่เพิ่งยิงลูกบอลพลังงานไป แต่ก็ถูกขวางไว้โดยร่างทั้งสี่
“เจ้าผู้หญิง คู่ต่อสู้ของเจ้าคือพวกเรา!”
แซงย่า หนึ่งในลูกน้องของโบแจ็คผู้เป็นสตรีได้กล่าวเยาะเย้ยใส่ลาซูลิ
ลาซูลิได้แต่กัดแน่นและเข้าโจมตีแซงย่าอย่างรวดเร็ว แต่ก็พบว่านางถูกล้อมรอบไปด้วยลูกน้องทั้งสี่ของโบแจ็คไปแล้ว
ในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว ลาซูลิไม่กลัวผู้ใด แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลูกน้องสี่คนของโบแจ็คในเวลาเดียวกัน กระทั่งลาซูลิก็ไม่อาจรับมือได้ไหว
ในขณะที่ลาซูลิกำลังต่อสู้อย่างสิ้นหวัง ในอีกด้านหนึ่งของเกาะ กองทัพกบฏได้รวมตัวกันแล้ว หลายคนรู้สึกโศกเศร้ามากที่เห็นเรือเหล่านั้นจมลงไป
เพราะบนเรือเหล่านั้น มีเพียงคนแก่และเด็กที่มีระดับพลังเพียงน้อยนิด
การตายของพวกเขาได้ทำให้ผู้คนจำนวนมากในที่นี่ฮึดสู้ขึ้น
“หัวหน้าบีเดล ได้โปรดนำเราเข้าสู้ด้วย!”
“ใช่ หัวหน้า เราปล่อยให้พวกเขาตายเปล่าเช่นนี้ไม่ได้! เราต้องแก้แค้น!”
"แก้แค้น!"
"ทุกคน! ไป!"
ในไม่ช้า กองทัพกบฏก็ขึ้นเรือลำเล็กๆ และมุ่งหน้าไปอีกด้านหนึ่งของเกาะ
ที่ด้านนี้ของทะเล เรือสำราญสุดหรูลำหนึ่งกำลังลอยอยู่บนผิวน้ำทะเล
ลูกบอลพลังงานที่จมเรือต่างๆ มากมายต่างถูกยิงออกมาจากเรือสำราญลำนี้
บนเรือสำราญ โบแจ็คผู้เป็นราชาแห่งโลกคนปัจจุบันกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้นั่งเล่นบนดาดฟ้า มองดูผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาต่อสู้กับลาซูลิบนท้องฟ้า และบางครั้งเขาก็จะขว้างลูกบอลพลังงานไปยังเกาะ เพื่อพรากชีวิตผู้คนบนเกาะทิ้งไป
