นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 97
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 97
"บัลเดอร์ ซีกฮาร์ท”
"อึก...”
แบ็คเดอร์กัดการควบคุมแล้วยืนขึ้น เขาดูหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ดูหงุดหงิด
'เขารู้สินะ'
ราอนพยักหน้า มองไปที่บัลเดอร์ที่หงุดหงิด ไม่มีทางที่เกล็นจะไม่รู้ตัวในเมื่อเขายังรู้
“ตอบมาสิ บัลเดอร์ ซีกฮาร์ท”
"ขอรับ..."
“การดวลดาบเป็นประเพณีและเกียรติยศของซีกฮาร์ทที่สืบทอดกันมานับพันปี เจ้าดูถูกข้ามากจนคิดว่าข้าจะอนุญาตให้เจ้าทำตัวสกปรกเล็กๆ น้อยๆ อย่างนั้นเหรอ?”
เสียงของเกล็นเบาลง แต่ความกดดันของเขาเพิ่มสูงขึ้นราวกับจะระเบิดออก
ครืน!
สนามฝึกซ้อมสั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหว และบรรยากาศหนักอึ้งก็กดบนไหล่ของเขา
"อึ่ก...”
บัลเดอร์ทรุดลง เขาไม่สามารถทนต่อแรงกดดันอันมหาศาลของเกล็นได้และไม่สามารถซ่อนไหล่ที่สั่นเทาของเขาได้
"ข-ข้าขออภัยขอรับ”
บัลเดอร์กัดริมฝีปากแน่นแล้วโค้งคำนับให้เกล็น
“ข้าเพียงอยากให้กำลังใจบุตรชายในฐานะบิดาของเขาเท่านั้น ข้าไม่ได้บอกสิ่งที่เกี่ยวกับการต่อสู้เลย...”
"บัลเดอร์ ซีกฮาร์ท”
ดวงตาของเกล็นเป็นสีแดงเพลิงเหมือนกับภูเขาไฟที่กำลังปะทุ
“เจ้าต้องการที่จะตายเหรอ?”
จิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวแพร่กระจายออกมา
“อึก…”
ราอนงอตัวเล็กน้อย แม้ว่าจิตสังหารจะไม่ได้มุ่งมาที่เขาแต่เขาก็รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบออกไป
“เจ้าบอกให้ราเดนต่อสู้ด้วยพลัง เจ้าบอกให้เขาเลิกใช้ความหลากหลายและความเฉียบแหลมของตัวเอง เจ้าคิดว่าข้าจะพลาดข้อความออร่าพวกนั้นรึไง?”
“อึก…”
ร่างของบัลเดอร์ค่อยๆ งอลง แรงกดดันอันไร้รูปแบบของเกล็นกำลังบังคับให้เขาทำเช่นนั้น
ราอนกลืนน้ำลาย แรงกดดันของเกล็นน่าตื่นเต้นพอแล้ว แต่มันมีบางอย่างที่น่าแปลกใจกว่านั้น
'จะบอกว่าเขาอ่านข้อความออร่าได้เหรอ?'
ข้อความออร่าเป็นเทคนิคพิเศษที่ทำให้ส่งข้อความได้โดยใช้ออร่าจากศูนย์พลังงานหรือหัวใจ
นั่นหมายความว่ามันเป็นความลับขั้นสูงสุด แต่เกล็นกลับบอกว่าเขาได้อ่านข้อความแล้ว
'นี่มันบ้าไปแล้ว’
เขาไม่ได้แค่คิดเอาเอง แต่เขาอ่านข้อความออร่าทั้งหมดแล้ว
“อา…”
มันไร้สาระมากจนเขาต้องอ้าปากค้างแม้สถานการณ์จะร้ายแรงก็ตาม
“เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดตัวไปได้เพราะเป็นบุตรของข้า เป็นเจ้านายของพระราชวังต่อสู้จริงและหัวหน้าหน่วยดาบยืดหยุ่น เจ้าเลยคิดว่าข้าจะปล่อยให้มันผ่านไปสินะ”
“อึก…”
บัลเดอร์ตัวสั่นกว่าเดิม
“แต่ครั้งนี้เจ้าข้ามเส้นมากไปแล้ว เจ้าทำให้การดวลดาบต้องแปดเปื้อน และยังโกหกข้า”
"ข้า-ข้าขอโทษ! ท่านพ่อ ผม..."
“ข้าขอสั่งเจ้าในฐานะหัวหน้าตระกูลซีกฮาร์ท”
เกล็นยกคางขึ้น มองไปที่บัลเดอร์ที่ขดตัวเหมือนหนอน
เคร้ง!
นักดาบแห่งซีกฮาร์ททุกคนคุกเข่าลงทันที และทั่วทั้งสนามฝึกก็สั่นสะเทือน
“ข้าขอตัดสินให้คุมประพฤติ บัลเดอร์ซีกฮาร์ต เป็นเวลาหนึ่งปี ในระหว่างนั้นเขาจะไม่สามารถออกจากพระราชวังต่อสู้จริงได้ งบประมาณของพระราชวังต่อสู้จริงและหน่วยดาบยืดหยุ่นจะถูกละเว้นเป็นเวลาหนึ่งปี และกิจกรรมใดๆ ของพวกเขาก็จะถูกระงับเป็นเวลาหนึ่งปีเช่นกัน”
"ตามบัญชาครับ!”
นักดาบทุกคนตอบรับพร้อมกันและโค้งคำนับ มันเป็นภาพที่งดงามมากจนทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน
"ท-ท่านพ่อ! หนึ่งปีมันมากเกินไป! และการที่พระราชวังต่อสู้จริงกับหน่วยดาบยืดหยุ่นถูกลงโทษพร้อมกับผมก็รุนแรงเกินไปแล้วนะครับ!”
"รุนแรงเหรอ?”
สายฟ้าสีแดงเข้มสั่นสะเทือนจากดวงตาของเกล็น
"เจ้าทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียงและยังดูหมิ่นประเพณีของซีกฮาร์ท การคุมประพฤติเพียงหนึ่งปีนั้นเบาเกินไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำ”
“ต-แต่ผมเป็นผู้ดูแลพระราชวังต่อสู้จริง ผมยังต้องรับผิดชอบภารกิจและงานมากมาย ถ้าไม่มีผม...”
“น่าหัวเราะจริงๆ คิดว่ามีแค่เจ้าคนเดียวรึไง? พระราชวังอื่นสามารถสานต่องานของเจ้าได้”
"ท-ท่านพ่อ?”
สีหน้าของบัลเดอร์ซีดเผือด
“ถ้าอย่างนั้นให้ข้าทำลายศูนย์พลังงานของเจ้าแทนไหม เหมือนกับเงื่อนไขของบุตรชายของเจ้า?”
"น-นั่นมัน..."
"ข้าจะให้เจ้าเลือก คุมประพฤติหนึ่งปีหรือศูนย์พลังงาน”
แรงกดดันอันโหดร้ายของเกล็นกำลังบอกว่าเขาไม่มีทางยกโทษให้
"ข-ข้าขอโดนคุมประพฤติขอรับ”
บัลเดอร์ตอบ เขาถูกกดดันจากแรงกดดันของเกล็นจนหายใจไม่ค่อยออก
“เฮ้อ…”
ราอนถอนหายใจ เขารู้สึกเหนื่อยเพียงแค่ได้ดู
'เขาสุดยอดจริงๆ’
หัวหน้าตระกูลส่วนใหญ่จะไม่ลงโทษสมาชิกสายตรง พวกเขาแค่ช่วยปกปิดความผิดไว้
ตระกูลโรเบิร์ตก็เหมือนกัน แต่ซีกฮาร์ทนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
หัวหน้าตระกูลซีกฮาร์ทได้ลงโทษบัลเดอร์ แม้เขาจะเป็นลูกชายคนที่สี่และมีหน้าที่สำคัญในตระกูล
เกล็นเลือดเย็นกว่าที่เขาคิด
"นอกจากนี้”
เกล็นหันไปมองทางสนามฝึก
“มีอีกเงื่อนไขสำหรับการดวลดาบในวันนี้ หากใครถูกยุยงจากพระราชวังต่อสู้จริงให้ทำร้ายคนในอาคารเสริม ข้าจะลงโทษเจ้าเป็นการส่วนตัวทันที ถ้าจะทำก็ต้องมั่นใจว่าปกปิดข้าได้”
"ครับ!”
ขุนนางโค้งคำนับอีกครั้งและตอบเสียงดังชัดเจน
“มีคนทำพฤติกรรมที่น่ารังเกียจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้การดวลดาบจบลงแล้ว ทุกคนจงออกไปเดี๋ยวนี้”
เกล็นออกจากสนามฝึกซ้อมหลังจากพูดอย่างนั้น
"ฮึก..."
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเฮเลน
"โอ้!”
เฮเลนจับมือของซิลเวียและเริ่มร้องไห้
เธอคงรู้สึกหนักใจมากแต่ในที่สุดทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว
"ไม่เป็นไรนะ”
น้ำตาคลออยู่ในดวงตาของซิลเวียขณะที่เธอตบหลังของเฮเลน
"ฮืออ.."
"ฮึกๆ"
"คุณผู้หญิง! คุณเฮเลน!”
สาวใช้คนอื่นๆ ก็เริ่มร้องไห้ตามเฮเลนและซิลเวียเช่นกัน เพราะเกล็นได้ประกาศอย่างเป็นทางการแล้วว่าคนอื่นๆ ห้ามเข้ามายุ่งกับอาคารเสริม ความกังวลของพวกเขาจึงหายไปทั้งหมด
“เฮ้อ…”
ราอน รู้สึกโล่งใจ เพราะในที่สุดเขาก็สามารถปกป้องพวกเขาได้
“ผมถึงบอกไงครับว่ามันจะไม่เป็นไร”
ราอนยิ้ม เขาพูดต่อในขณะที่มองดูพวกเขาร้องไห้
"กลับบ้านกันเถอะครับ”
***
สนามฝึกซ้อมเงียบลงหลังจากที่ผู้ชมทุกคนออกไป
มีคนหกคนยังอยู่ที่ทางเข้าทิศตะวันตก สัญลักษณ์ดาบเพลิงของซีกฮาร์ทถูกสลักไว้ที่ด้านซ้ายของหน้าอก และมีสัญลักษณ์ที่แตกต่างกันถูกสลักไว้ด้านล่าง
มันบ่งบอกว่าพวกเขาเป็นหัวหน้าหน่วยที่ได้มอบเจตจำนงของตนให้กับซีกฮาร์ท
“ฉันไม่ได้เห็นเรื่องมหัศจรรย์แบบนี้มานานแล้ว”
“ฉันคิดว่าริมเมอร์แค่พูดโม้ไปเรื่อยซะอีก แต่ข่าวลือดันเป็นเรื่องจริง”
“อาจจะเว่อร์ไปหน่อยแต่ฉันว่าเขานี่แหละของจริง แม้ว่าจะเป็นวิชาดาบระดับต่ำแต่เขาก็สามารถที่จะใช้ความหมายที่แท้จริงของมันได้ มันไม่ใช่แค่พรสวรรค์ธรรมดาๆ หรอกนะ”
"ถ้าได้มาเข้าร่วมหน่วยของฉันก็ดีสิ”
“……”
หัวหน้าหน่วยพยักหน้าพร้อมกันเพราะพวกเขาต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน
“ทักษะการใช้ดาบของเขาน่าทึ่งมาก แต่เหมือนเขาจะใช้จังหวะเท้าที่ฉันไม่รู้จักเข้ามาผสมด้วย ฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่ศิลปะการต่อสู้ของเขาคงไม่ได้อยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญแล้วแหละ”
"ช่างเป็นอัจฉริยะที่สุดยอดจริงๆ ฉันว่าเขาเหมาะจะเข้าร่วมหน่วยแบล็กไทเกอร์ของฉันที่สุด…”
"ไปตายเหอะ!”
“…?”
หญิงสาวสองคนขัดขวางเขา
“อืม... เขาคงเติบโตไปไกลกว่าที่เราคาดไว้แน่นอน”
หัวหน้าหน่วยที่ยืนอยู่ตรงกลางกระแอม
"ใช่ ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นอัจฉริยะที่อ่อนแอ แต่เขาดันเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งซะงั้น เขาคงจะได้ปะทะกับสายตรงคนอื่นอีกแน่นอน นี่มันน่าสนใจมาก”
ชายเสียงทุ้มแลบลิ้มเลียริมฝีปาก
“เดี๋ยวเขาก็จะจบหลักสูตรฝึกหัดแล้ว เขาควรจะเข้าร่วมพยัคฆ์ดำสิ ฉันชอบบุคลิกของเขาและมั่นใจว่าสามารถดูแลให้เขาไปได้ไกลกว่า…”
“หุบปากของแกซะ!”
“……”
“ไอ้พยัคฆ์ดำ แกอยากตายมากรึไง?”
“อ้าก”
คนอื่นๆ จ้องมาที่เขายกเว้นคนที่อยู่ตรงกลาง
"เขาพูดถูก เด็กฝึกหัดจากสนามฝึกซ้อมที่ห้ากำลังจะจบหลักสูตรแล้ว พวกเขาจะกลายเป็นนักดาบเต็มตัวทันทีที่สอบผ่านแล้วพวกเขาจะได้เลือกหน่วยกับทีมของตัวเอง”
หัวหน้าหน่วยเสียงทุ้มหัวเราะหึๆ ขณะจับราวจับไว้
"ไม่ได้มีแค่ราอนที่น่าสนใจนะ เบอร์เรน, รูนัน, และมาร์ธาต่างก็มีพลังและพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม พิธีเลือกครั้งต่อไปคงจะน่าสนใจน่าดู"
“……”
ผู้นำแผนกไม่ได้พูดอะไรแต่พวกเขามีปณิธานเดียวกัน พวกเขาต้องนำหนึ่งในสี่คนนั้นเข้ามาในหน่วยของตัวเองให้ได้
“แต่ฉันต้องได้ราอน!”
“มีใครอยากล่าพยัคฆ์ดำบ้าง?”
"ฉัน”
"ฉันเอาด้วย"
“…!”
* * *
* * *
ราอนกลับไปที่อาคารเสริมพร้อมกับซิลเวีย เฮเลน และสาวใช้
"อ่า..."
เฮเลนถอนหายใจหลังจากมองไปที่อาคารเสริม
"มีอะไรรึเปล่า?"
ซิลเวียจับไหล่ของเธอ
“ดิฉันคิดว่าจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วเสียอีก...”
เฮเลนหลับตาลง เธอมีความคิดมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในวันนี้
ต่อให้ราอนพ่ายแพ้เธอก็จะร้องขอความเมตตาให้เขาอย่างสุดชีวิต แต่เธอกลับได้รับคำขอโทษและกลับมาใช้ชีวิตปกติ ราวกับฝันไป
“ฉันก็เหมือนกันค่ะ”
"ฉันด้วย…"
"ฉันด้วยค่ะ”
สาวใช้พยักหน้าทีละคน พวกเขาก็ยิ้มเล็กน้อยขณะมองหน้ากัน
“ตอนนี้พวกเธอคงวางใจได้แล้ว ท่านพ่อจะรักษาสัญญาของเขาอย่างแน่นอนและจะไม่มีใครกล้าทำร้ายเราอีกต่อไป”
ซิลเวียหันไปสบตาสาวใช้ทีละคน หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่ราอนและยิ้มกว้าง
“เอาล่ะ วันนี้มาฉลองกัน! เอาให้วัตถุดิบหมดเกลี้ยงเลย!”
"ค่ะ!”
“มาทำเนื้อตุ๋นที่คุณชายชอบกันเถอะ!”
"แน่นอน!"
ซิลเวีย เฮเลน และสาวใช้เข้าไปในอาคารเสริมด้วยความร่าเริง
“เฮ้อ”
ราอนถอนหายใจเล็กน้อยขณะมองดูพวกเธอ ความไม่สบายใจของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง
เหมือนว่าพวกเธอจะมีความสำคัญกับตัวเขามากกว่าที่เขาคิดไว้มาก
ขณะที่ราอนกำลังจะเข้าไปในอาคารเสริม สาวใช้คนหนึ่งก็ก้าวมาหาอย่างช้าๆ เป็นจูเดียล
"คุณชาย..."
จูเดียลหันไปหาราอน
“คุณวางแผนไว้ตั้งแต่แรกหรือเปล่าคะ?”
"ก็ไม่ทั้งหมด”
ราอนพยักหน้า เขาทำลายความภาคภูมิใจของราเดน เขาชนะการดวลดาบตามที่เขาต้องการและได้รับคำขอโทษ
แต่เขาไม่คิดว่าบัลเดอร์กับพระราชวังต่อสู้จริงจะถูกลงโทษ
“คุณเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ นะคะ...”
ใบหน้าของจูเดียลซีดลงขณะที่เธอถอนหายใจ
“แต่คุณก็เป็นคนใจดีเช่นกัน”
"ฉันใจดีเหรอ?”
ราอนเงยหน้าขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเรียกแบบนั้น ซึ่งมันทำให้เขาอับอายมากกว่าการโจมตีของราเดน
“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ตอนนั้นค่ะ”
จูเดียลยิ้มเล็กน้อย หูของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู เขาเคยเห็นรอยยิ้มของเธอมาหลายครั้งแล้วแต่มันก็เป็นของปลอมมาโดยตลอด
แต่คราวนี้ไม่เหมือนกัน เขาสัมผัสได้ถึงความเขินอายในรอยยิ้มที่จริงใจของเธอ
"ไปเถอะ”
ราอนมองดูแผ่นหลังของจูเดียลขณะที่เธอเดินไปที่อาคารเสริม
'ฉันควรจะบอกความจริงได้แล้วสินะ...'
***
"ฮึ่ย!”
บัลเดอร์ซีกฮาร์ทหอบหายใจ พระราชวังต่อสู้จริงที่งดงามถูกทำลายจนหมดสิ้น กำแพงก็แตกออกเป็นชิ้นๆ
นักดาบของพระราชวังต่อสู้จริงหมดสติและกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น
ไม่ใช่การโจมตีของศัตรู
เป็นบัลเดอร์ไม่สามารถระงับความโกรธได้และเริ่มทำลายพระราชวังต่อสู้จริง เขาทำร้ายนักดาบทุกคนที่พยายามจะขัดขวางเขา
“อึก…”
"ร-เราจะทำยังไงดี?”
คนที่เหลือไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ในขณะนั้นเองก็มีลมพัดเข้ามาจากกำแพงที่ถูกทำลาย
"สวัสดี!"
นิ้วยาวสะบัดออกจากช่องกำแพงที่มีลมพัดมา และใบหน้าของริมเมอร์ก็โผล่ออกมา
"ริมเมอร์..."
บัลเดอร์จ้องไปที่ริมเมอร์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
"ว้าว ที่นี่สวยจริงๆ คุณควรเปิดหน้าต่างให้บ่อยขึ้นนะ”
ริมเมอร์ยิ้มและก้าวเข้ามาทางกำแพงที่พัง
"มาทำไม? อยากตายสินะ?”
“โดนคุมประพฤติอยู่แต่ก็ยังจะสร้างปัญหาเพิ่มอีกเหรอ?”
“ฮึ…”
บัลเดอร์ที่กำลังจะโจมตีเขาหยุดชะงัก เหมือนกับที่ริมเมอร์พูด ถ้าเขาก่อปัญหาอีกเขาจะได้รับการลงโทษที่หนักหนากว่านี้อีก
“ไปให้พ้น! ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแก”
“แต่ผมว่าเราต้องคุยกันเรื่องนี้นะครับ”
ริมเมอร์โบกกระดาษที่เขาหยิบมาจากเสื้อ
"น-นั่นมัน..."
ดวงตาของบัลเดอร์เบิกกว้างเมื่อสังเกตเห็นกระดาษในมือ
“จำได้ใช่ไหมครับ? มันเป็นหลักฐานของการเดิมพันระหว่างคุณกับผม”
ริมเมอร์ยกยิ้ม ทั้งวิธีที่เขาพูด น้ำเสียง พฤติกรรมของเขา ทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเขาทำให้รู้สึกเหมือนถูกยั่วยุ บุคลิกของเขาห่างไกลจากความเป็นเอลฟ์มาก
“เอามาให้ผมตอนนี้เลยเถอะครับ มันยากมากที่จะเข้ามาหาคุณถึงที่นี่ได้”
"เฮอะ.. ฉันไม่มีหรอก”
บัลเดอร์ส่ายหัวอย่างรุนแรง
'จะให้เขาตอนนี้ไม่ได้'
เขาลงเดิมพันไปเยอะมาก แต่พอกิจกรรมของพวกเขาถูกหยุดชั่วคราว การให้ของเหล่านั้นจะทำให้การเติบโตของที่นี่ช้าลงอย่างมาก
"โอ๊ะโอ มันไม่น่าเป็นแบบนั้นนี่นา?"
ริมเมอร์เดาะลิ้นของเขาและสะบัดนิ้ว
“ทุกคนรู้ดีว่าพระราชวังต่อสู้จริงมียาอมฤตเยอะมาก… หรือคุณเป็นโรคอัลไซเมอร์ไปแล้วเพราะช็อคหรือเปล่า?”
“แก แกอยากตายจริงๆ ใช่มั้ย?”
บัลเดอร์แยกเขี้ยวและข่มขู่
"โอ้ ไม่นะ! อย่าทำผมเลย!”
ริมเมอร์ก้าวถอยหลังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บัลเดอร์อยากจะดึงหูแหลมๆ ของเขาออกมา
"ไปให้พ้น! ฉันไม่มีอะไรจะให้แกทั้งนั้น!”
“แน่ใจเหรอครับว่าจะทำแบบนี้”
ริมเมอร์ยิ้ม
“คุณทำให้ท่านหัวหน้าตระกูลต้องอับอายแล้วยังจะไม่รักษาสัญญาของตัวเองอีกเหรอ? สงสัยจังว่าหัวหน้าตระกูลจะคิดยังไงกับเรื่องนี้”
เขายกนิ้วขึ้นทีละนิ้ว
“การคุมความประพฤติและการงดเว้นกิจกรรมสามารถขยายออกไปได้อีกสองปี และเขาอาจจะยึดทรัพย์สินทั้งหมดของคุณด้วย”
"ไม่มีทาง..."
บัลเดอร์กัดริมฝีปากของเขา
พ่อของเขาคงทำแบบนั้นได้จริงๆ ถึงเขาจะต้องการบดขยี้ไอ้สารเลวที่น่ารังเกียจนี่แต่น่าเสียดายจริงๆ ที่เขาไม่สามารถทำได้
"เอามันมาให้ผมได้แล้ว ผมยังต้องไปหาอีกหลายคนเลยนะ”
ริมเมอร์ยิ้ม ยื่นมือทั้งสองข้างเหมือนเด็กขอเงินค่าขนม
"บ้าเอ๊ย!”
เสียงตะโกนของบัลเดอร์ดังก้องไปทั่วพระราชวังต่อสู้จริงอีกครั้ง
