Chapter 4 (Part 2) ทักษะวิชาดาบเริ่มต้น
ทหารแนวหน้าตื่นขึ้นมาในฐานะเกมเมอร์ในสงคราม!
Chapter 4 (Part 2) ทักษะวิชาดาบเริ่มต้น
“วันนี้ข้าทำกำไรมหาศาล แต่ท่านได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ? ฮ่าๆ! ข้าชื่อเจฟ คัลเลน! อย่ากังวลเกี่ยวกับข้าเลย” เขาพูดแบบนั้น แต่สีหน้าของเขาดูพึงพอใจที่ไคญานกังวลเกี่ยวกับเขา
“เอาล่ะ เหลือพวกเราแค่สองคนแล้ว” ตั้งแต่เมื่อวาน เหลือพวกเขาเพียงสองคนในหน่วย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องพึ่งพาซึ่งกันและกัน เป็นเรื่องยากที่จะรับสมาชิกใหม่ในหน่วยที่อยู่ชานเมือง
“ไคญาน แผลที่ขาของเจ้าเป็นยังไงบ้าง? เจ้าได้รับการรักษาแล้วหรือยัง?”
“โอ้ นั่น… ข้าโชคดีที่ได้พบกับนักบวชเมื่อวานนี้ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงสามารถได้รับการรักษาอย่างหมดจดเช่นนี้” ขณะที่เขายกกางเกงขึ้น ต้นขาสีขาวแต่แข็งแรงของเขาก็เผยออกมาโดยไม่มีรอยแผลเป็นแม้แต่น้อย ราวกับถามว่าเขาได้รับบาดเจ็บเมื่อใด
เขาคิดที่จะบอกเจฟในเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นกับเขาอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรเลย จนกว่าเขาจะคุ้นเคยกับระบบผู้เล่นมากกว่านี้ เขาจำเป็นต้องเก็บมันเป็นความลับไม่ให้ผู้อื่นเห็น และแม้ว่าเขาจะบอกพวกเขาก็อาจจะไม่เชื่อเขา
"ข้าดีใจ. เจ้ารู้วิธีการใช้ดาบหรือไม่”
“ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าเล่นดาบไม้กับเด็กคนอื่นๆ…แต่นั่นไม่นับใช่ไหม?”
"…ทำมัน?" เจฟฟ์ดูเหมือนจะครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ถอนหายใจ และทำท่าทางให้เขา “ก็ช่วยไม่ได้ ข้าจะสอนพื้นฐานให้เจ้า ดังนั้นจงตามข้ามาพร้อมดาบ”
"……อะไรนะ?"
“มากับข้าแล้วข้าจะสอนเจ้า” เจฟพูด “นี่เป็นโอกาสที่หายาก”
"ใช่ ๆ!" ไคญานรีบคว้าดาบของเขาจากค่ายทหารแล้วรีบก้าวตามออกไปข้างนอก
เจฟสังเกตเห็นว่าไคญานมีทักษะการใช้ดาบที่ดี ดังนั้นเขาจึงมีความคาดหวังสูงในตัวเขา นอกจากนี้ มันเป็นโอกาสที่หาได้ยากในการเรียนรู้ทักษะจากคนอื่น
“หยิบดาบออกมาแล้วจับมัน” เจฟสั่ง
ไคญานยกดาบขึ้นอย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นเพราะความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นหรือดาบที่เบากว่าที่คาดไว้ แน่นอนว่าการแกว่งดาบก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“ดาบที่เจ้าถืออยู่ตอนนี้เรียกว่าดาบอามิง มันเป็นดาบมือเดียวและการใช้งานก็ง่าย ฟันและแทง”
“ฟันแล้วแทง…” ไคญานพูดซ้ำ
เจฟสอนเทคนิคที่เป็นประโยชน์ให้เขา เช่น วิธีจับดาบและเหวี่ยงดาบอย่างถูกต้อง
เมื่อเทียบกับการแทงหอกไม้ที่ค่ายฝึกทหารแล้ว นี่คือทักษะดาบที่แท้จริง
“ฝึกฝนการเคลื่อนที่ที่ข้าสอนเจ้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงทุกวันนับจากนี้ มันอาจจะยากที่จะเห็นผลลัพธ์ในระยะเวลาอันสั้น แต่สักวันหนึ่งมันจะช่วยได้มาก โอ้! และอย่าทำอะไรบ้าบิ่นเพียงเพราะเจ้าได้เรียนรู้ทักษะดาบเบื้องต้นแล้วนะ” เจฟเตือน
“ขอบคุณท่านมาก” ไคญานตอบ
จากนั้นเจฟก็ออกจากค่ายทหาร เขายังคงแกว่งดาบต่อไปตามที่เขาได้เรียนรู้ เขาไม่สามารถพักผ่อนได้เพราะกังวลเกินไปที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ด้วยดาบที่เขาเพิ่งลองใช้เป็นครั้งแรก
“ฮ่าฮ่า…ฮู…” ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไป และเขาก็เหงื่อท่วมตัว
ติ๊ง! [ทักษะดาบเริ่มต้น (D) ถูกสร้างขึ้น]
มันเป็นการแจ้งเตือนที่ค่อนข้างคุ้นเคยว่ามีการสร้างทักษะขึ้น
“วิชาดาบเหรอ? ถ้าเป็นทักษะ…หน้าต่างทักษะ”
[ทักษะ]
เช่น:
Ps: วิชาดาบระดับเริ่มต้น (D)
เขาเปิดหน้าต่างทักษะเป็นครั้งแรก แต่มันก็น่าอายเหลือเกิน ทักษะเดียวที่เขามีคือวิชาดาบที่เขาเพิ่งสร้างขึ้น
“ถ้าเป็น Ps…ทักษะติดตัวใช่ไหม? ว่ากันว่าเป็นทักษะที่จะถูกนำไปใช้เสมอ ขึ้นอยู่กับเงื่อนไข หากข้าต้องการดูรายละเอียดเพิ่มเติมข้าต้องสัมผัสด้วยมือของข้า…”
ติ๊ง! [ทักษะดาบมือใหม่ (D): ใช้งานเมื่อถือดาบ เพิ่มพลังโจมตี 10% และช่วยให้การใช้ดาบราบรื่นขึ้น]
เมื่อเขาสัมผัสหน้าต่างทักษะด้วยมือของเขา คำอธิบายโดยละเอียดเพิ่มเติมของทักษะก็ปรากฏขึ้น
“ส่วนที่บอกว่าช่วยให้ใช้ดาบได้ราบรื่นขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดสำหรับข้า แม้ว่าข้าจะไม่มีความรู้มากนักเกี่ยวกับพลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นหรืออะไรทำนองนั้นก็ตาม” ไคญานยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าสิ่งที่พูดเป็นความจริง มันน่าจะทำให้ข้าใช้ดาบได้ง่ายขึ้น” เขาคิด
“ฮ่าฮ่า!”
เพื่อทดสอบทักษะที่เพิ่งค้นพบ เขาเหวี่ยงดาบขึ้นไปบนอากาศ
ฟิว ฟ้าว!
เสียงลมที่รุนแรงดังก้องแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกราวกับว่าเขาได้เรียนรู้วิธีการแกว่งดาบอย่างง่ายดายโดยธรรมชาติ
“มันไม่ดีเท่าที่ข้าคาดหวังไว้ แต่ทักษะก็น่าพึงพอใจในตอนนี้ จะต้องฝึกฝนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ข้าแน่ใจว่าข้าสามารถปรับปรุงได้”
เขาอาจจะไม่ประทับใจกับทักษะเท่าที่เขาคิด แต่เขาพอใจกับทักษะตอนนี้
ต้องขอบคุณทักษะดาบ เขาจึงไม่ใช่มือใหม่ที่ต้องดิ้นรนในการถือดาบอย่างถูกต้องอีกต่อไป
“…แต่ถึงกระนั้นข้าก็แทบจะรอพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว”
หัวใจของเขาเต้นด้วยความตื่นเต้น
จนถึงเช้าวันนี้ เขามีเพียงหอกไม้คุณภาพต่ำ แต่พรุ่งนี้เขาจะได้รับอาวุธที่มีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นจากยาเสริมความแข็งแกร่ง ดาบเหล็ก และทักษะดาบ
**** ****
เขาแทบไม่ได้นอน หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังจะได้ไปผจญภัย แต่เขาไม่รู้สึกเหนื่อย
อย่างไรก็ตาม หัวใจที่ตื่นเต้นของเขากำลังทำให้เขาหลงทาง
เขายืดตัวและหยิบดาบขึ้นมา และเจฟที่เตรียมเสร็จแล้วก็เข้ามาหา
“ไคญาน เจ้าพร้อมหรือยัง?”
"ข้าพร้อมแล้ว"
ขณะนี้พวกเขาที่จะติดตามเจฟออกจากค่ายทหาร ทหารคนอื่นๆ ที่ทานอาหารมื้อเช้าเสร็จแล้วก็มารวมตัวกันทีละคน
เนื่องจากสัตว์ประหลาดไม่รอให้ผู้คนเตรียมพร้อม พวกเขาจึงต้องเตรียมการทั้งหมดให้เสร็จก่อนที่สิ่งมีชีวิตจะเริ่มโจมตีเพื่อลดความเสียหาย
“ไคญาน วันนี้ระวังด้วยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าใช้ดาบ”
“รับทราบ ข้าจะระวัง”
ปู-วู-วู-วู-วู-วู!
พวกเขาไปที่ด้านนอกเตรียมกำหนดพร้อมกับเจฟ และรอให้เสียงแตรดังไปทั่วที่ราบ ซึ่งเป็นสัญญาณการเริ่มต้นของการต่อสู้ เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
"ใจเย็นๆ เจ้าทำได้”
เขารู้สึกอยากที่จะรีบไปหาสัตว์ประหลาดและทดสอบความสามารถของระบบผู้เล่น แต่ไคญานบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และมองดูผู้บังคับบัญชากลาง กังวลว่าเขาอาจจะทำผิดพลาดเนื่องจากความตื่นเต้น
“ยิงปืนใหญ่สายฟ้า!”
เสียงของผู้บังคับบัญชาดังผ่านเครื่องขยายเสียงเวทย์มนตร์
จุดเริ่มต้นของสงครามก็รู้สึกเหมือนเดิมเสมอ พวกเขาใช้การโจมตีระยะไกลเพื่อกระจายสัตว์ประหลาดให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนการโจมตีเต็มรูปแบบ
เนื่องจากสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่มีแนวโน้มที่จะโจมตีเป็นกลุ่ม จึงเป็นเรื่องสำคัญสำหรับพันธมิตรที่จะต้องกระจายพวกมันให้มากที่สุดก่อนที่จะชาร์จ
"ทุกคน…"
ไม่นานหลังจากที่สัตว์ประหลาดกระจัดกระจายไปด้วยปืนใหญ่สายฟ้าและเวทมนตร์ ผู้บัญชาการที่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาก็ลดมือที่ยกขึ้นลง
"จู่โจม!"
“ทุกคน โจมตี!”
“พุ่งเข้าใส่มัน!”
เมื่อผู้บังคับบัญชาออกคำสั่ง ผู้บังคับบัญชาโดยรอบก็กรีดร้องโจมตีจนเจ็บคอ เสียงกรีดร้องแพร่กระจายออกไปราวกับคลื่นไปยังพันธมิตรทั้งหมด และในไม่ช้าทหารทั้งหมดก็ตะโกนและรีบวิ่งไปหาสัตว์ประหลาด
“มาฆ่าพวกมันทั้งหมดกันเถอะ!”
และเขาก็ไม่มีข้อยกเว้น
ตะโกนใส่สัตว์ประหลาด ไคญานวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปยังพื้นที่ด้านนอกข้างหน้าทหารคนอื่นๆ โดยตั้งใจที่จะฆ่าสัตว์ประหลาดเพิ่มอีกสักตัว
“เอือก? คิคิคิ!”
ตามที่คาดไว้ สัตว์ประหลาดตัวแรกที่เขาพบในยูนิตด้านนอกคือก็อบลิน
ก็อบลินที่สังเกตเห็นเขารีบวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับกริช ซึ่งเป็นอาวุธที่ทำร้ายเขาเมื่อวานนี้
“ฮู่วว… ฮาป!”
หายใจเข้าลึกๆ เขาเหยียดดาบออกโดยสัญชาตญาณ โดยอาศัยทักษะดาบที่เขาได้เรียนรู้
ปุ๊ก!
ดาบของเขาฟาดไปที่คอของก็อบลินก่อนที่มันจะเหวี่ยงกริชได้
“คิคิ…อักก!”
"ตาย!"
ตุ๊บ!
เมื่อเขาใช้กำลังกับดาบที่ติดอยู่ในคอของก็อบลิน มันก็ผ่าครึ่งและก็อบลินก็เซและล้มลงอย่างช้าๆ โดยพ่นลมออกจากปากของมัน
"ง่ายมาก?"
มันเป็นสิ่งที่เขาทำ แต่เขายังคงประหลาดใจและมองไปมาระหว่างดาบกับมือขวาของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น
"…ดี. ข้าทำได้”
เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับพวกก็อบลิน แต่วันนี้เขากับเมื่อวานแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
