Chapter 3 (Part 1) อามิงอาวุธใหม่ของไคญาน
ทหารแนวหน้าตื่นขึ้นมาในฐานะเกมเมอร์ในสงคราม!
Chapter 3 (Part 1) อามิงอาวุธใหม่ของไคญาน
“ไม่เป็นไรนะเด็กน้อย ครั้งหนึ่งข้าเคยจับออร์คด้วยมือเปล่าในสมัยก่อน!” เจฟอุทานพร้อมยกแขนขึ้นและเกร็งกล้ามเนื้อ
ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณพระเจ้าที่ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บ ขอบคุณมาก”
"ลืมมันไปซะ. มาดูบาดแผลของเจ้ากันดีกว่า”
ไคญานสะดุ้งขณะที่เจฟยกชุดเกราะที่ดูธรรมดาๆ ขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลลึกบนขาซ้ายของเขา เลือดไหลออกจากบาดแผลอย่างต่อเนื่อง
สีหน้าของเจฟแสดงความประหลาดใจเมื่อเห็นบริเวณที่บาดเจ็บ เขารีบฉีกผ้าออกจากเสื้อของเขาและพันไว้รอบขาของไคญานอย่างแน่นหนา “ข้าต้องพาเจ้าไปหานักบวชเพื่อรับการรักษา ไปศูนย์พยาบาลกันเถอะ”
ไคญานลังเล “ข้าไปเองได้ ท่านยังดูปกติดีและข้าไม่อยากเป็นภาระท่าน”
ที่ราบอันกว้างใหญ่ ณ ปัจจุบันเป็นศูนย์กลางของการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างมนุษย์และสัตว์ประหลาด เขาปล่อยให้เจฟต้องสูญเสียเพราะเขาไปกว่านี้ไม่ได้ ในขณะที่บางคนเข้าร่วมสงครามด้วยเหตุผลพิเศษ เช่น ไคญาน แต่คนอื่นๆ เช่น เจฟก็เข้าร่วมเพื่อเงิน
“แต่ข้าปล่อยให้เจ้าออกไปคนเดียวไม่ได้” เจฟตอบ “ข้าจะรู้สึกดีขึ้น ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม”
“ข้าสบายดีจริงๆ นอกจากนี้ วันนี้ข้าจับก็อบลินได้สิบตัว” ไคญานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เจฟสางผมของไคญานอย่างแรง ทิ้งให้ยุ่งเหยิง "เด็กหนุ่มผู้นี้! เจ้าต้องระวังข้างนอกนั่น!”
แม้ว่าเขาจะกังวล ไคญานก็ยิ้มและกระตุ้นให้เจฟไป “อย่ากังวลเกี่ยวกับข้า ท่านควรกลับไปเข้าร่วมการต่อสู้ซะ”
“โอเค แต่รับนี่ไปซะ ก่อนข้าจะไป มันเป็นอาวุธที่ดีกว่าหอกไม้ที่พวกเขามอบให้เรา” เจฟพูดพร้อมยื่นดาบเหล็กให้กับไคญานที่เขาแย่งมาจากก็อบลินที่ตายแล้ว
ไคญานลังเลเมื่อรู้ว่าของที่ริบจากสงครามทั้งหมดเป็นของพันธมิตร หากเขาถูกจับได้จะมีผลกระทบร้ายแรง
แต่เจฟยืนกราน “อย่ากังวลกับมัน เจ้าต้องการมันมากกว่าที่ข้าทำ”
ขณะที่ไคญานลังเลที่จะหยิบดาบ เจฟก็ยื่นดาบนั้นให้เขาอย่างหนักแน่น
"เจ้าใช้มันได้! ไบรอันและข้าอยู่ฝ่ายเดียวกันในสงคราม ต่างจากทหารทั่วไป ทรัพย์สินของเขาเป็นของข้าโดยชอบธรรม ไม่ใช่กองกำลังพันธมิตร ใครจะกล้าคัดค้านถ้าข้ามอบทรัพย์สินของข้าให้เจ้า”
“โอ้ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมาก เจฟ…ขอบใจนะ”
ด้วยความรู้สึกขอบคุณสำหรับอาวุธซึ่งค่อนข้างพึงปรารถนาสำหรับดาบเหล็ก ไคญานจึงยอมรับมัน
เมื่อตรวจสอบดาบอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ไคญานสังเกตเห็นชื่อย่อของไบรอันที่จารึกไว้ที่ปลายด้ามจับ เขาได้ยินมาว่าเนื่องจากดาบส่วนใหญ่ที่คนทั่วไปใช้มีลักษณะคล้ายกัน พวกเขาจึงมักเขียนชื่อย่อเช่นนี้
“ดาบเหล็ก… ขอบคุณ ไบรอัน”
เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง เพื่อแสดงความขอบคุณต่อไบรอัน
เขาเพิ่งตระหนักว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดอย่างเหมาะสมด้วยหอกไม้ ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องมีอาวุธที่ดีเพื่อเสริมความแข็งแกร่งที่ไม่เพียงพอของเขา และดาบเหล็กนี้ก็มากเกินพอที่จะทำเช่นนั้น
“แล้วเจอกันใหม่นะไคญาน”
เจฟจากไปด้วยสีหน้าขมขื่นและมุ่งหน้าไปล่าสัตว์ประหลาด เขาอาจจะตั้งใจที่จะล่าออร์คที่อยู่ลึกลงไปในสนามรบ เขามีทักษะเพียงพอที่จะทำเช่นนั้น ไม่เหมือนเขา
"โอ้ใช่! ที่เก็บของ”
ขณะที่ ไคญานพยายามจะออกจากสนามรบพร้อมกับร่างกายที่บาดเจ็บ เขาก็สังเกตเห็นกล่องสี่เหลี่ยมลอยอยู่ในสายตาของเขาอีกครั้ง
มันเป็นสถานการณ์มหัศจรรย์ที่กล่องลอยอยู่เพียงลำพังกลางอากาศ
“นี่คืออะไร… และความรู้สึกแปลก ๆ ก่อนหน้านี้คืออะไร?”
ขณะที่ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำ ไคญานก็ใช้มือแตะกล่องนั้น
[หนังสือช่วยเหลือสำหรับผู้เริ่มต้น ยาฟื้นฟูระดับต่ำสุด (5) กล่องรางวัลภารกิจ (F)]
เมื่อข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งของที่เก็บไว้ในกล่องสี่เหลี่ยมไหลเข้าสู่จิตใจของเขาโดยอัตโนมัติ เขาคิดกับตัวเองว่า “ฉันบ้าไปแล้วจริงๆเหรอ…? ฮ่าๆ”
ดูเหมือนไร้สาระที่จะสงสัยตัวเอง หลังจากที่เขาต้องยอมรับความเป็นจริง แต่มันก็ไร้สาระจริงๆ นั้นแหละ
“เอาล่ะ ยาฟื้นฟูก็เรื่องหนึ่ง แต่…”
ไคญานรู้ดีว่ายาฟื้นฟูคืออะไร แม้จะเป็นคนธรรมดาสามัญก็ตาม
ยาฟื้นฟูถูกแบ่งออกเป็นที่ผลิตโดยนักเวทย์และที่ผลิตโดยนักบวช และพวกมันก็เหมือนกันที่มีราคาแพงมาก แม้แต่คนธรรมดาสามัญ ยาก็ยังเป็นสิ่งที่หายากที่จะเห็นได้
แต่ยาแบบนั้นถูกเก็บไว้ในของคลังเก็บของนี้เหรอ?
“จินตนาการต้องเชื่อได้จึงจะน่าเชื่อถือ แม้แต่ชั่วครู่ข้าก็เชื่ออย่างนั้น…”
ขณะที่มองไปรอบๆ เขาก็ไม่เห็นนักบวชที่ปฏิบัติต่อเขาเมื่อวานนี้ เขาหวังว่าจะได้พบนักบวชอยู่ใกล้ๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเห็นเขาเลย
เมื่อตระหนักว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น จึงตัดสินใจรอให้นักบวชอีกคนมารักษา
“ที่นี่คนเยอะมาก” เขาพึมพำกับตัวเอง
เขาพลางคิดถึงเรื่องอื่นได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เพราะขาของเขายังคงรบกวนเขาอยู่ และการอยู่นิ่งๆ ดูเหมือนเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
ไคญานถอนหายใจ โดยตระหนักว่าเขาอาจต้องอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายวัน
“เมื่อวานโชคดี” เขาคิดกับตัวเอง
มองไปรอบๆ อีกครั้ง และสังเกตว่าไม่มีใครสนใจผ้าขี้ริ้วเปื้อนเลือดที่เกลื่อนกลาดบนพื้น คราบเลือดทำให้เขาสงสัยว่าทหารคนหนึ่งเสียชีวิตเนื่องจากมีเลือดออกมากเกินไปหรือไม่ มันเป็นสถานที่ที่วุ่นวาย
ไคญานรู้ว่าเขาจะต้องรออย่างน้อยสามวันก่อนจะได้รับการรักษา
“ถ้ามียารักษาอยู่ที่นี่จริงๆ… ไม่สิ นี่เป็นเพียงภาพหลอน” ไคญานคิดขณะที่เขาจ้องมองไปที่กล่องที่ลอยอยู่ในระยะไกล
เขาคิดสั้นๆ ว่ากล่องนั้นอาจเป็นของจริง แต่ก็รีบมองข้ามมันไปว่าเป็นความคิดที่ไร้จุดหมาย ถ้ากล่องนั้นมีจริง คนอื่นคงจะสังเกตเห็นและพูดบางอย่างเกี่ยวกับมันอย่างแน่นอน ความจริงที่ว่าไม่มีใครตอบสนองต่อมันทำให้ชัดเจนว่ามันเป็นเพียงภาพหลอน
“… ถ้าเป็นจริง แสดงยารักษาให้ข้าดู” ไคญานพูดดัง ๆ
อาจเป็นเพราะเขานอนนิ่งมานานแล้ว แต่เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่จะลอง ทันใดนั้นก็มีเสียงถามเขาว่าเขาต้องการยารักษาระดับต่ำสุดหรือไม่
ไคญานสะดุ้งแต่ก็ตอบว่าใช่ เกือบจะในทันที เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่มือซ้าย เมื่อเขามองลงไป เขาเห็นขวดแก้วขนาดเล็กบรรจุของเหลวสีแดง
เขาไม่เคยเห็นยารักษามาก่อนจริงๆ แต่ยาที่อยู่ในมือของเขาดูเหมือนกับยาที่เคยได้ยินในนิทานทุกประการ
ไคญานสงสัยว่ามีใครกำลังเล่นกลกับเขาอยู่หรือเปล่า แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าไม่มีใครมีขวดเหมือนเขาอีกแล้ว
ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น “นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ? นี่คือยาวิเศษที่แท้จริง…”
เขาเกือบจะพูดคำนั้นออกมาดัง ๆ ด้วยความประหลาดใจ แต่ก็สามารถจับตัวเองได้ทันและรีบปิดปากด้วยมือ
จากนั้นเขาก็กลืนยา แล้วรีบซ่อนยาไว้ใต้ผ้าห่ม
“ถ้านี่เป็นยาจริงๆ ข้าก็ไม่สามารถบอกให้ใครรู้เกี่ยวกับมันได้” เขาคิดกับตัวเอง
นี่คือหอผู้ป่วยในโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยผู้ป่วย จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนรู้ว่าเขามียา? พวกเขาคงจะรุมเขาเหมือนฝูงหมาป่า
และเหนือสิ่งอื่นใด มีโอกาสสูงมากที่จะถูกสงสัย
ยานั้นมีค่าเกินกว่าที่คนทั่วไปจะพกติดตัวไปได้
“มันเป็นเรื่องจริงเหรอ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าของเหลวประหลาดนี้ไม่ใช่ยาพิษล่ะ?” ไคญานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะปิดปากและค่อยๆ เทยาลงบนแผลที่ขาของเขา เมื่อของเหลวสีแดงสัมผัสบาดแผล เขาก็ระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความโล่งใจ ขณะที่ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลง
