บทที่ 31 เดิมพัน  

เฉินชูเซียนและเหล่าลิ่วล้อเดินอ้อมมาดักด้านหน้า นางเลือกที่จะเมินเฉยต่อเฟิ่งหยินซวงและซูมันรูแล้วจดจ้องมาที่เฉินหยิงโดยเฉพาะ

“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้าในวันนั้นจะยังไม่ชัดเจนพอ เจ้าถึงไม่รู้จักความละอายใจและความเหมาะสมเอาเสียเลย ตัวเองถูกพูดถึงอย่างไรก็รู้ ๆ อยู่ ยังมีหน้าเข้ามาในวังได้อีกหรือ?”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดดังนั้นข้าไม่จำเป็นต้องละอายใจ หากคุณหนูเฉินว่างมากจนมีเวลามาละอายใจแทนข้า ท่านก็ควรเอาเวลาไปคิดหาวิธีว่าจะเอาชนะใจองค์ชายสองได้อย่างไรดีกว่าเจ้าค่ะ” เฉินหยิงตอกกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เป็นที่รู้กันดีว่าเฉินชูเซียนหลงรักองค์ชายสองหนานหยูเฉิน นางไล่ตามองค์ชายรองอย่างสุดใจ แต่เพราะองค์ชายสองมักจะหมกหมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือ บทกวี และการเขียนพู่กันมากกว่าหมกมุ่นกับเรื่องชู้สาว นางจึงไม่เคยอยู่ในรัศมีสายตาของเขาเลยสักนิด

แน่นอนว่าเรื่องของเฉินชูเซียนก็ถูกเอาไปพูดถึงด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้รุนแรงนักเพราะทุกคนต่างเกรงใจบารมีของเฉินกั่วกง

“เจ้า…” ดวงตาของเฉินชูเซียนเบิกกว้างด้วยความโกรธ นี่เฉินหยิง กล้าเอาเรื่ององค์ชายสองมาตอกกลับนางหรือ!?

“ที่เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนี้คงเพราะเจ้ามีคนหนุนหลังคนสินะ เรื่ององค์ชายสองน่ะ เจ้าไม่ต้องกังวลแทนข้าดอก อย่างไรมันก็เป็นเรื่องของอนาคต ห่วงตัวเจ้ากับ ‘คนหนุนหลัง’ ของเจ้าเถิด ชื่อเสียงก็เสียหายไปแล้ว หญิงสาวที่ผ่านการแต่งงานทั้งเจ้าบ่าวยังไม่อยากยอมรับ แม้แต่ขอทานข้างถนนก็คงไม่อยากสร้างอนาคตร่วมด้วย”

“ท่าน!” มันมากเกินไปสำหรับเฉินหยิงที่ถูกเฉินชูเซียนพูดใส่แบบนั้น

ไม่แปลกใจเลยที่นางจะโกรธมาก แม้แต่เฟิ่งหยินซวงก็อดไม่ได้ที่จะมือสั่นเมื่อได้ยินแบบนั้น

“คุณหนูเฉินพูดเกินไป การแต่งงานที่ไม่ถูกต้องนั่นเป็นอุบัติเหตุ น้องสาวของข้าไม่ได้เป็นคนผิด แล้วนางก็เป็นคนตัดความสัมพันธ์กับองค์ชายสามและกษัตริย์ชิงผิงเอง ดังนั้นท่านจะบอกว่าชื่อเสียงของนางเสียหายไม่ได้ นางสมควรได้เจอคนที่ดีกว่านี้ ซึ่งคน ๆ นั้นไม่ใช่ทั้งองค์ชายสามและกษัตริย์ชิงผิง จงทำความเข้าใจเสียใหม่!”

เฉินหยิงรู้สึกประทับใจกับคำพูดของเฟิ่งหยินซวงมาก นางไม่เพียงช่วยเคยชีวิตนาง แต่ตอนนี้นางกำลังช่วยกู้หน้าและยืนหยัดเพื่อศักดิ์ศรีของนางด้วย การที่นางได้มารู้จักพี่สาวที่แสนดีเช่นนี้ ต่อให้ตายนางก็ไม่นึกเสียใจแล้ว

“อะไรที่ราคาถูกและดูดีก็คงจะมีคนอยากได้อยู่บ้างแหละเจ้าค่ะ สิ่งที่ท่านพูดฟังดูสูงส่งก็จริง แต่ไหน ๆ ท่านก็ยกผู้ชายสองคนให้กับน้องสาวได้แล้ว ถ้าท่านรักน้องสาวท่านจริง ๆ ทำไมไม่หาสามีให้นางเสียเลยล่ะ!” เฉินชูเซียนเย้ยหยัน

จู่ ๆ ใบหน้าของเฟิ่งหยินซวงก็เคร่งขรึมขึ้น และน้ำเสียงของนางก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

“ได้สิ ข้าจะหาสามีที่ดีให้น้องข้าให้จงได้ เจ้ารอดูได้เลย”

“อย่างนั้นเรามาเดิมพันกันเลยดีกว่า”

“ได้!”

เห็นเฟิ่งหยินซวงตกปากรับคำไปแบบนั้น เฉินหยิงก็รีบเข้ามากระตุกแขนเสื้อนางด้วยความกังวล

ขณะเดียวกัน คนอื่นที่อยู่รอบ ๆ เมื่อได้ยินหัวข้อสนทนาของพวกนาง พวกเขาก็รู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก และต้องการรู้ว่าข้อตกลงนี้จะจบลงอย่างไร

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เวลาท่านหนึ่งเดือน หากครบกำหนดแล้วแม่นางเฉินยังไม่ได้แต่งงาน ท่านต้องมาเป็นสาวใช้ให้ข้า และข้าสามารถสั่งให้ท่านทำอะไรก็ได้ที่ข้าต้องการ” เฉินชูเซียนกอดอก

“ไม่มีปัญหา แต่หากเจ้าแพ้ล่ะก็…” เฟิ่งหยินซวงกดเสียงต่ำ “หากเจ้าแพ้ ข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง เจ้าจะได้ไม่ต้องไปพูดเรื่องไร้สาระให้ใครฟังได้อีก”

ได้ยินแบบนั้น เฉินชูเซียนก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

นางรู้ว่าเฟิ่งหยินซวงเป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลเฟิ่งและมีนิสัยเอาแต่ใจ แต่การที่นางเอ่ยปากว่าจะตัดลิ้นของนางทิ้งแบบนี้ มันจะไม่เป็นการโหดร้ายเกินไปหรือ?

“ข้าไม่มีทางแพ้ เจ้ารอเป็นสาวใช้ของข้าได้เลยแม่นางเฟิ่ง!” เฉินชูเซียนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อซ่อนความตื่นตระหนกไว้ใต้น้ำเสียงสั่นเครือ

ด้วยชื่อเสียงในตอนนี้ของเฉินหยิงคงไม่มีใครโง่เขลาเอานางไปเป็นภรรยาอย่างแน่นอน ไม่ว่าเฟิ่งหยินซวงจะมั่นใจมากเพียงใด นางก็ไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น การเดิมพันในครั้งนี้ เฉินชูเซียนจึงไม่มีอะไรต้องกลัว

...

“ท่านพี่หยินซวง ท่านไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ตอนนี้ชื่อเสียงของข้าเสียหายไปแล้ว คงไม่มีผู้ชายที่ไหนมาสนใจข้า การที่ท่านเดิมพันกับนางไปแบบนั้น ท่านพี่ไม่มีทางชนะนางอย่างแน่นอน”

เห็นได้ชัดว่าเฉินหยิงไม่มีความมั่นใจในตัวเองและรู้สึกว่านางไม่ควรเอาตัวเองมาแลกแบบนี้ หากเฟิ่งหยินซวงต้องไปเป็นสาวใช้ของเฉินชูเซียนเพราะนางจริง ๆ นางคงจะเสียใจและละอายใจไปตลอดชีวิตแน่

“เจ้าจะยอมให้คนอื่นทำลายศักดิ์ศรีของตัวเจ้าได้อย่างไร เจ้าไม่เชื่อใจข้าหรือ?”

“ข้าเชื่อใจท่านพี่เสมอ และข้ารู้ว่าท่านทำเช่นนี้ก็เพราะข้า แต่ว่า…”

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าเชื่อใจข้า เจ้าก็ต้องเชื่อให้ถึงที่สุด ข้าจะไม่นั่งรอโชคชะตาอยู่เฉย ๆ แน่ เจ้าไม่ต้องห่วง!”

ซูมันรูที่เห็นสถานการณ์ทั้งหมดกำลังแอบกำหมัดด้วยความไม่พอใจเพราะเฟิ่งหยินซวงไม่เคยใจดีกับคนอื่นขนาดนี้มาก่อน

ก่อนหน้านี้นางมักได้รับสิ่งของและสิทธิพิเศษต่าง ๆ จากนางเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับอัญมณี เสื้อผ้าสวย ๆ ความเชื่อใจ รวมไปถึงการได้ติดตามนางไปในทุก ๆ ที่

แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านั้นกลับกำลังถูกหยิบยื่นให้กับเฉินหยิง การที่เฟิ่งหยินซวงออกตัวเดิมพันแทนนาง ทั้งยังสัญญาว่าจะหาสามีที่ดีสำหรับนาง ซูมันรูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนางต้องทำขนาดนี้?

เป็นไปได้ไหมว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเฟิ่งหยินซวงในการให้ความช่วยเหลือเฉินหยิง เพื่อที่จะเอานางเข้าวัง และผลักดันนางให้เป็นสนมอีกคนของฮ่องเต้?

ไม่มีทาง ถ้าเฉินหยิงได้เป็นนางสนมของฮ่องเต้จริง ๆ ต่อไปนางก็ต้องคุกเข่าและคำนับนางหรือ?

เดิมทีนางรู้ภูมิใจมากที่จะได้แต่งงานกับองค์ชายสาม แต่ตอนนี้ซูมันรูเริ่มไม่พอใจขึ้นมาแล้ว

...

ก่อนที่งานเลี้ยงในวังจะเริ่มขึ้น เฟิ่งหยินซวงเข้าไปที่ตำหนักเฉาเซีย ซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของสนมซีอาน และเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของนาง ทั้งนางยังเป็นแม่งานของงานเลี้ยงในวันนี้ด้วย ดังนั้นนางจึงต้องแต่งตัวให้งดงามมากกว่าใคร

“ซวงเอ๋อร์ทำความเคารพสนมซีอานเพคะ” เฟิ่งหยินซวงโค้งคำนับนางด้วยท่าทางเรียบร้อย

“ทำตัวตามสบายเถิดจ้ะ” ทันทีที่สนมซีอานเห็นนาง รอยยิ้มดีใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที

“ซวงเอ๋อร์  หลังจากได้ยินข่าวของเจ้าจากพี่สะใภ้คนที่สอง ข้ารู้สึกกังวลเหลือเกิน เมื่อได้เห็นว่าเจ้าสบายดีแล้ว ข้าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก”

ได้ยินแบบนั้นเฟิ่งหยินซวงก็เดินไปโอบกอดนาง พลางออดอ้อนเหมือนสมัยนางเด็ก ๆ

“ท่านพี่ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องกังวล โชคดีที่ฮ่องเต้มีความเข้าใจและชอบธรรม ท่านจึงให้ความยุติธรรมกับข้า”

“ดีแล้ว เก่งมากซวงเอ๋อร์ของข้า”

แม้นสนมซีอานจะมีสถานะที่โดดเด่นเพราะถือเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ แต่นางก็ไม่เคยแสดงตัวอยู่เหนือผู้ใด และยังปฏิบัติกับเฟิ่งหยินซวงเหมือนน้องสาวเหมือนเดิม

เฉินหยิงทำเพียงยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง ผิดกับซูมันรูที่ลงไปคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ แล้วเริ่มประจบในทันที

“สุขสันต์วันเกิดเพคะสนมซีอาน รูเอ๋อร์ขอให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขมาก ๆ นะเพคะ”

“ขอบใจนางมากซูมันรู” สนมซีอานยิ้มเบา ๆ

สนมซีอานอยู่ในวังมาหลายปี นางได้ฟังคำเยินยอขอไปทีแบบนี้แทบทุกวันจึงรู้สึกชินชา

อันที่จริงนางไม่ได้สนิทสนมกับซูมันรูขนาดนั้น นางเคยเห็นนางอยู่เคียงข้างเฟิ่งหยินซวงมาตลอด และน้องสาวของนางก็มักพานางมาด้วยทุกครั้งที่เข้าวัง ต่อมานางได้รู้บางสิ่งเกี่ยวกับนิสัยของซูมันรูจากน้องสาวของนาง ซึ่งเป็นพี่สะใภ้คนที่สองของเฟิ่งหยินซวง และนางก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจซูมันรูเลยแม้แต่น้อย

ในเวลานี้ดวงตาของสนมซีอานมองเลยไปยังเฉินหยิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“เจ้าช่างเป็นสตรีที่สวยและสง่างามเหลือเกิน ซวงเอ๋อร์ นางเป็นเพื่อนของเจ้าหรือ? ทำไมข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อน?”

“ข้ากำลังจะแนะนำท่านพี่พอดี  นางชื่อเฉินหยิง หญิงสาวที่ขึ้นเกี้ยวสลับกันกับข้า เราไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เราก็ได้พบกันโดยบังเอิญ เรากลายเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน และวันนี้ข้าก็อยากพานางมาอวยพรวันเกิดท่านด้วย”

“เฉินหยิงทำความเคารพสนมซีอานเพคะ” เฉินหยิงก้าวเข้ามาใกล้แล้วโค้งคำนับ

นี่ต่างหากคือมารยาทที่ทุกคนควรมี

เฉินหยิงแตกต่างจากซูมันรูอย่างสิ้นเชิง ซูมันรูมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและประจบสอพลอ ซึ่งสนมซีอานไม่เห็นแววตาแบบนั้นจากเฉินหยิงเลย

นางมองผู้คนได้แม่นยำเสมอ ดังนั้นเมื่อนางเห็นเฉินหยิงเป็นครั้งแรก นางจึงค่อนข้างประทับใจ

“เจ้าสนิทกับซวงเอ๋อร์แล้ว ต่อไปเจ้าคงได้ติดตามซวงเอ๋อร์เข้าวังบ่อย ๆ”

เฉินหยิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางรับรู้ในสถานะอันสูงส่งของสนมซีอานเป็นอย่างดี และนางก็มีความนอบน้อมมากพอที่จะคุกเข่าลงและโค้งคำนับเป็นการขอบคุณ นางไม่ได้หลงใหลและหลงลืมสถานะที่แท้จริงของนาง และนั่นทำให้สนมซีอานรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก