บทที่ 16: แรงผลักดันของราชวงศ์และการเดินทางส่วนตัว

บทที่ 16: แรงผลักดันของราชวงศ์และการเดินทางส่วนตัว

“ข้าจะทำตามความคาดหวังของฝ่าบาท!”

หยูเหวินจัวพูดเสียงดังด้วยความตื่นเต้นและตื่นเต้นในดวงตาของเขา

เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากทำหน้าที่เป็นผู้นำของกองทัพป้องกันเมืองหลวงแล้ว เขาจะไม่มีโอกาสควบคุมกองทหารอีกต่อไป

ตอนนี้เขาได้ทำหน้าที่เป็นผู้นำทัพในการพิสูจน์อีกครั้งและสามารถสั่งการกองทหารได้

สำหรับเขา นี่คือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!

เมื่อมองไปที่ชัยชนะของหยูเหวินจัวซูเฉินก็พยักหน้า

เขาไม่ปล่อยให้หยูเหวินจัวถอยกลับ แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็พูดอีกครั้ง

“ถึงแม้เจ้าจะเป็นผู้นำกองทหาร แต่ข้าก็ไม่กังวลเกี่ยวกับผลของสงคราม อย่างไรก็ตาม ข้ายังคงตั้งใจที่จะออกเดินทางเป็นการส่วนพระองค์!”

ด้วยกระบี่ของจักรพรรดิในมือของเขาซูเฉิน​​มองไปที่เสนาบดีด้านล่างและพูดทีละคำ

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสนาบดีทุกคนก็ตกใจ

“ฝ่าบาท ไม่ได้นะพะยะค่ะ!”

“ฝ่าบาท เมืองใหญ่แห่งนี้ยังต้องการให้พระองค์ดูแล แม่ทัพหยูเหวินมีหน้าที่รับผิดชอบ และสงครามนี่ก็เป็นการพิสูจน์ความสามารถของเขา ดังนั้น ฝ่าบาทจึงไม่จำเป็นต้องลงมือเอง!”

“ใช่ เป็นแค่กบฏ เหตุใดจักต้องรบกวนฝ่าบาทด้วยกัน”

“ฝ่าบาท โปรดถือร่างของมังกรเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!”

…

เสนาบดีเกลี้ยกล่อมพวกเขาทีละคน

ในความเห็นของพวกเขา ด้วยกองทัพของอาณาจักรเทพยุทธ์150,000 นายที่เปลี่ยนไปใน สำนักศิลปะการต่อสู้ แม้จะไม่มีผู้บัญชาการที่ยอดเยี่ยมหยูเหวินจัวพวกเขาก็สามารถบดขยี้กลุ่มกบฏได้อย่างง่ายดาย

และด้วยการที่หยูเหวินจัวเป็นผู้บังคับบัญชากองทัพ การที่ซูเฉินต้องการนำทัพเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ไม่จำเป็นอย่างยิ่ง!

การโน้มน้าวของเสนาบดียังคงมาอย่างต่อเนื่อง และซูเฉินรู้สึกอบอุ่นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นที่ห่วงใยเขา

แต่สุดท้าย เขายังคงส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดออกมาว่า "เจ้าคิดว่าจุดประสงค์ของการเดินทางของข้าคือการกำจัดพวกกบฏจริงๆหรือ"

“พวกเจ้าคิดผิดแล้ว ข้าเป็นคนนำกองทัพด้วยตนเอง เพื่อบอกผู้คนที่หลงเข้ามาในเมือง ทหารชายแดนที่อดทนต่อความอัปยศอดสูและแบกรับภาระต่างๆ ว่าข้าเป็นห่วงพวกเขา!”

“ข้าอยากให้ผู้คนในเมืองที่รอคอยราชสำนักส่งกองกำลังไปอย่างใจจดใจจ่อ และทหารของกองทัพชายแดนใต้ที่ยืนหยัดในการปกป้องดินแดนของจักรพรรดิผู้นีรู้ว่าพวกเขาล้วนเป็นวีรบุรุษของจักรพรรดิผู้นี้ และ จักรพรรดิผู้นี้ไม่เคยลืมพวกเขาเลย!”

"นี่ไม่ใช่แค่การกระทำ แต่เป็นทัศนคติของข้า!"

ซูเฉินกล่าวอย่างเด็ดขาด เสียงที่ร่าเริงของเขาดังไปทั่วท้องพระโรง

หลังจากที่ซูเฉินพูดจบ ทั้งท้องพระโรงก็เงียบลง มีเพียงเสียงสะท้อนก่อนหน้านี้ของซูเฉินเท่านั้นที่ยังคงก้องกังวาน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกระจัดกระจายในท้องพระโรงไปทั่ว

"อาณาจักรเทพยุทธ์ของข้ามีจักรพรรดิองค์นี้ ข้าจะขออะไรไปมากกว่านี้อีกกัน!"

เสนาบดีเก่ากล่าวด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

เสนาบดีไม่คัดค้านการเดินทางออกรบโดยตนเองของซูเฉินอีกต่อไป เพียงแต่พูดเสนอคำแนะนำและข้อเสนอแนะอย่างแข็งขันสำหรับประเด็นการพิสูจน์ความสามารถครั้งนี้แทน

ดังนั้น ซูเฉินจึงออกพระราชกฤษฎีกาสั่งให้กองทัพที่แข็งแกร่ง 150,000 นายที่นำโดยหยูเหวินจัวแก้ไขนอกประตูฮัวหนิวเหมิน/ประตูนกเพลิงของเมืองหลวง และฟื้นฟูเมืองในวันรุ่งขึ้น

และซูเฉินก็นำทหารในพระราชวังมาหลายสิบคนและนั่งรถม้าไปส่งพวกเขาเป็นการส่วนตัว

วันถัดมา

ซูเฉินขี่ทวนไปที่ประตูฮัวหนิวเหมิน/ประตูนกเพลิง

เขาเห็นว่ามีกองทัพสีดำอยู่ข้างหน้าของเขา เป็นกองทหารจำนวน 150,000 นายสวมชุดเกราะสีดำและถือกระบี่ยาว จิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาพลุ่งพล่านอย่างเห็นได้ชัด

ในหมู่พวกเขา ผู้นำทัพหยูเหวินจัวกำลังยืนอยู่หน้ากองทัพเพื่อรอการมาถึงของซูเฉิน

“ฝ่าบาท!”

หยูเหวินจัวก้าวไปข้างหน้าและทำความเคารพซูเฉินด้วยความเคารพ

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นพูดกับหยูเหวินจัว: "คราวนี้ เจ้ายังคงเป็นผู้นำทัพหลักของกองทหาร ในระหว่างการต่อสู้ ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคำสั่งของเจ้ามากเกินไป!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้หยูเหวินจัวก็ดีใจและรีบพูดว่า: "ขอรับ ข้าขอบคุณฝ่าบาทที่ทรงไว้วางใจ!"

"ออกเดินทางกันเลย!"

ซูเฉินกล่าวเบาๆ

หยูเหวินจัวพยักหน้า จากนั้นรีบให้ผู้ส่งสาส์นลงไปและสั่งให้กองทัพทั้งหมดออกเดินทาง

คำสั่งเดินทัพถูกส่งต่อลงมาทีละชั้น แต่หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง กองทัพก็เปลี่ยนรูปขวนและออกเดินทางไปยังเมืองเจิ้นหนาน

กองทัพที่แข็งแกร่งกว่า 150,000 นายของอาณาจักรเทพยุทธ์เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างหนักแน่นราวกับภูเขาและแม่น้ำ และแม้แต่ศัตรูที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ลี้ก็ยังหวาดกลัวด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่สูงส่งอย่างเห็นได้ชัดของพวกเขา

หลังจากทราบว่าฝ่าบาทซูเฉินกำลังจะออกรบในครั้งนี้ด้วยตนเอง ทหารทั้ง 150,000 นายทหารต่างมีกำลังใจสูงและสาบานว่าจะแสดงสถานะที่ดีที่สุดให้ฝ่าบาทเห็น!

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ฝ่าบาท มีข่าวจากหน่วยสอดแนมว่าพบกลุ่มกบฏที่นำโดยราชาเจิ้นหนานอยู่ห่างออกไป 50 ลี้ และกลุ่มกบฏกำลังมุ่งหน้ามายังทิศทางของกองทัพของเรา คาดว่าจะเผชิญหน้ากับกองทัพของเราในที่ราบจูลู่ซึ่งอยู่ห่างออกไป 30 ลี้ข้างหน้า”

“ที่ราบจูลู่งั้นรึ?” ซูเฉินขมวดคิ้ว

ที่ที่ราบจูลู่ เป็นที่ราบที่ใหญ่ที่สุดทางตอนใต้ของอาณาจักรเทพยุทธ์ที่ราบจูลู่แห่งนี้ เป็นที่ราบและสามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตรได้อย่างรวดเร็ว เหมาะที่สุดสำหรับการต่อสู้ที่ไม่ได้พลิกแพลงและทุ่มเทกำลังได้อย่างตรงไปตรงมา

บนที่ราบจูลู่ หากต้องการใช้รูปแบบการรบที่พลิกแพลงบางอย่างที่ต้องใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศพิเศษก็จะไม่สามารถใช้ได้เช่นกัน

การต่อสู้บนที่ราบเชิงเขาขนาดยักษ์นี้มีทั้งข้อดีและข้อเสียสำหรับซูเฉิน

ด้วยความแข็งแกร่งของกองทัพของอาณาจักรเทพยุทธ์มันสามารถบดขยี้คู่ต่อสู้ในการต่อสู้ด้านหน้าได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อซูเฉิน

แต่ถ้าใช้รูปแบบการต่อสู้พิเศษที่เป็นความสามารถพิเศษของหยูเหวินจัวในการต่อสู้ การบาดเจ็บล้มตายของกองทัพของอาณาจักร จะลดลงอย่างมาก แต่ภูมิประเทศที่ราบเรียบนี้ทำให้รูปแบบการต่อสู้ของหยูเหวินจัวบางส่วนใช้งานไม่ได้ ซึ่งเป็นข้อเสียสำหรับซูเฉิน

“ฟังนะ ข้าไม่ขอให้กำจัดพวกกบฏในช่วงเวลาสั้น ๆ หรือขอให้กำจัดพวกกบฏทั้งหมด ข้าหวังเพียงว่าทหาร 150,000 นายของอาณาจักรเทพยุทธ์ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ฝึกฝนบ่มเพาะสามารถ กลับมาได้อย่างสมบูรณ์”

ซูเฉินพูดกับหยูเหวินจัว

หยูเหวินจัวกำหมัดแน่นก่อนจะพูดออกมาว่า "ขอรับ ข้าจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อลดการบาดเจ็บล้มตายของทหารของเราในอาณาจักรเทพยุทธ์!"

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน

ทหารคนหนึ่งวิ่งมาแต่ไกล

“ฝ่าบาท นายพลหยูเหวิน ทหารของเราจับหน่วยสอดแนมที่พวกกบฏส่งมาได้สองคน!”

ทหารคนนั้นรายงานพวกเขาทั้งสอง

หยูเหวินจัวขมวดคิ้วก่อนจะพูดออกมาว่า "เจ้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ข้าฟังได้อย่างไร ในเมื่อมันเป็นกบฏ ฆ่ามันซะ!"

"แต่…"

ทหารคนนั้นเหลือบมองไปที่ซูเฉินจากนั้นก็ลังเลก่อนจะพูดออกมาว่า "หน่วยสอดแนมสองคนที่พวกกบฏส่งมายืนยันว่าจะเข้าเฝ้าพระองค์ เมื่อข้าถามพวกเขาว่าเหตุใดพวกเขาจึงเข้าเฝ้าพระองค์ พวกเขาปฏิเสธที่จะบอกขอรับ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูเฉินก็รู้สึกคันยิบๆขึ้นมาในใจและนี่ทำให้เขาพูดออกมา "ปล่อยให้พวกมันเข้ามา!"

“ฝ่าบาท หน่วยสอดแนมที่ส่งมาโดยผู้ทรยศนี้อาจเป็นอันตรายต่อฝ่าบาท”หยูเหวินจัวกล่าวอย่างรวดเร็ว

ซูเฉินโบกมือก่อนจะพูดออกมาว่า "ข้ารู้ว่าข้าทำอะไรอยู่ นอกจากนี้ การฝึกฝนบ่มเพาะของข้ายังสูงกว่าของท่าน หน่วยสอดแนมกบฏนั่นไม่สามารถทำร้ายข้าได้!"

จากนั้นหยูเหวินจัวพยักหน้าและโบกมือให้ทหารไปพาตัวคนสอดแนมมา

หลังจากนั้นไม่นาน หน่วยสอดแนมกบฏสองคนซึ่งมือและเท้าถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นใหญ่ก็ถูกนำตัวมา

เมื่อหน่วยสอดแนมกบฏสองคนเห็นซูเฉินสวมเสื้อคลุมจักรพรรดิมังกรทองห้ากรงเล็บ พวกเขาก็คุกเข่าลงทันที

"จาง ไห่เซิง แม่ทัพหนุ่มแห่งชายแดนใต้ เข้าเฝ้าฝ่าบาท!"

"เฮออวี้ แม่ทัพหนุ่มแห่งชายแดนใต้ เข้าเฝ้าฝ่าบาท!"

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูเฉินก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

“กองทัพชายแดนใต้? พวกเจ้าไม่ได้เข้าร่วมกองทัพกบฏและวางแผนที่จะกบฏต่อข้าหรอกหรือ?”