ตอนที่ 23 ทำไมสวรรค์ถึงเข้าข้างคนโง่
เวลานี้ หลินเป่ยฟานกลับมาพร้อมกับกองทัพของเขา
พอมองจักรพรรดิโม่อีกฝั่งของรอยแยก จากนั้นก็มองทหารและม้าของอาณาจักรโม่ในรอยแยก เขาก็หัวเราะเสียงดัง“ข้าบอกไปนานแล้วว่าอาณาจักรเซี่ยเราคือกองทัพแห่งความยุติธรรม ด้วยความช่วยเหลือของสวรรค์ ศึกนี้เราต้องชนะ!”
“ดูสิ เราชนะแล้วไม่ใช่หรือไง?มังกรดินได้พลิกตัวและโค่นกองทัพของอาณาจักรโม่แล้ว ชัยชนะช่างง่ายดายยิ่งนัก นี่คือประสงค์แห่งสวรรค์ ฮ่าๆ!”
เหล่าทหารอาณาจักรเซี่ยตกตะลึง!
พวกเขาอดสงสัยในใจไม่ได้ว่า พวกเขาคือกองทัพแห่งความยุติธรรมจริงหรือ พวกเขามีทวยเทพช่วยเหลือจริงหรือ?
แต่ ทันทีที่พวกเขาหันไปมองหลินป่ยฟาน พวกเขาก็โยนความคิดเหล่านี้ออกจากหัว
สวรรค์จะมาปกป้องคนโง่แบบนี้ได้ยังไง?
ตาบอดชัดๆ!
มันพูดได้แค่ว่าโชคของราชาโง่นี่สูงเกินไป!
ทันทีที่กองทัพวิ่งมา แผ่นดินไหวก็บังเกิด เราไม่เป็นไร แต่มันกลับฆ่ากองทัพโม่จนหมดสิ้น!
โชคดีโคตร!
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถตะโกนออกมาได้
ต่อหน้าหลินเป่ยฟานที่ยืนภาคภูมิใจ พวกเขาได้แต่ประจบ
คนแรกคืออันลู่ซานที่เลียอย่างไว
ทุกคนเห็นเขายืนพุงโต พูดด้วยคิ้วต่ำและดวงตาหวานเยิ้ม“คำพูดของฝ่าบาทเป็นความจริง!เรามาที่นี่เพื่อทวงความยุติธรรมให้สวรรค์ และเราก็คือกองทัพแห่งความยุติธรรม เรามีสวรรค์หนุนหลัง!แต่ทุกสิ่งที่เกิดก็เป็นเพราะการนำอย่างชาญฉลาดของฝ่าบาท!โดยปราศจากการนำของฝ่าบาท วันนี้เราคงไม่ชนะแบบงดงามเยี่ยงนี้!ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่งนัก!”
จากนั้นก็เหอเซิน
ชายคนนี้มีความรู้มาก เขาพูด“ข้าเคยว่าตัวเองตาฝาดไปตลอด แต่ข้าเห็นรัศมีอันเรืองรองรอบตัวของฝ่าบาท ซึ่งควรเป็นรัศมีของสวรรค์ สามารถเปลี่ยนโชคร้ายให้กลายเป็นดี หายนะให้กลายเป็นเรื่องมงคล มีเพียงจักรพรรดิแท้จริงเยี่ยงฝ่าบาทถึงได้รับการอวยพรจากสวรรค์เยี่ยงนี้!”
….
จากนั้นเหล่าแม่ทัพก็มาพูดประจบกันมากขึ้น ซึ่งน่ารังเกียจและหน้าด้านมากในสายตาผู้อื่น
หลังได้ยินคำพูดประจบ ผู้ฟังอย่างหลินเป่ยฟานก็หน้าบาน“ฮ่าๆ!อ้ายชิง(ที่รัก เหมือนแบบขุนนางที่รัก)ทั้งหลายของข้ามีเหตุผลมาก และก็ยังเห็นความเป็นจริง ข้าโล่งใจยิ่งนัก ทุกคนจะได้รับรางวัลเมื่อกลับบ้าน!”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ทุกคนประสานเสียง
ครั้งนี้ หลินเป่ยฟานชักดาบและตะโกน“ทหาร!กองทัพอาณาจักรโม่ถูกทำลายลงแล้ว อันตรายถูกกำจัด มันถึงเวลาที่เราจะเดินทัพขึ้นเหนือ!ฆ่า!”
“ฆ๋า!!!”ขวัญกำลังใจของทหารเซี่ยพุ่งทะยาน
กองทัพอาณาจักรโม่จบสิ้นแล้ว เหลือคนรอดไม่กี่คนเท่านั้น หรือพวกเขาจะยังชนะในศึกนี้ได้จริงๆ?
นี่คือความสำเร็จทางทหารที่ได้มาโดยไม่ต้องทำอะไร!
ทันใดนั้น กองทัพสองแสนนายของอาณาจักรเซี่ยก็เดินทัพด้วยความตื่นเต้น
จักรพรรดิโม่กับเหล่าแม่ทัพที่เหลือรอดหน้าซีด
“เร็วเข้า!รีบหนีเร็ว!”
พร้อมกับแม่ทัพที่เหลือรอด จักรพรรดิโม่รีบหนี
หลินเป่ยฟานนำกองทัพสองแสนนายไล่ฆ่าพวกเขา และก็ผนวกดินแดนของอาณาจักรโม่เข้ากับอาณาจักรเซี่ยอีกครั้ง
ผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้กระจายไปทั่วโลก
ทุกคนตกตะลึง
“อาณาจักรเซี่ย…ชนะจริงๆรึ?”
“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดแผ่นดินไหว พื้นนปริแตกและรอยแยกก็ปรากฏบนสนามรบระหว่างสองอาณาจักร ฆ่าทหารอาณาจักรโม่ไปสี่แสนนาย แต่ทหารของอาณาจักรเซี่ยกลับปลอดภัยหมด!”
“พลังเหนือธรรมชาติของสรรค์ ใครจะไปคิดว่าเรื่องแบบนี้จะบังเกิด?”
“อาณาจักรโม่โชคร้ายเกินไปไหม?เหมืองเหล็กถล่มไม่พอ ตอนนี้ยังมีแผ่นดินไหวอีก ทั้งอาณาจักรของพวกเขาพิการแล้วใช่ไหม น่าสงสารมาก!”
“มันควรบอกว่าโชคของราชาโง่นี่ดีเกินไป”
“ราชาโง่นี่ไม่ตาย น่าเสียดายนัก!”
..
ทุกคนส่ายหัว การต่อสู้ครั้งนี้น่าเหลือเชื่อเกินไป
คนที่ควรชนะกลับไม่ชนะ คนที่ไม่ควรชนะดันชนะ!
ราชาโง่นี่สั่งสมคุณงามความดีในชาติที่แล้วมามากแค่ไหนกัน ชาตินี้ถึงได้โชคท้าทายสวรรค์แบบนี้
เวลานี้ หลินเป่ยฟานยังนำทัพโจมตีอาณาจักรโม่
เพราะกองทัพอาณาจักรโม่ตายเกือบหมดแล้ว และทหารที่เหลือก็ไม่มีพลังต่อต้านและเจตนาจะต่อสู้ หลินเป่ยฟานจึงยึดเมืองได้ง่ายๆ
ในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ สถานที่ทั้งหมดยกเว้นเมืองหลวงก็โดนยึด
และตอนนี้ หลินเป่ยฟานก็ได้นำทัพมายึดเมืองหลวงแล้ว
แม้จะมีทหารเกือบสองแสนในเมืองหลวงอาณาจักรโม่ และมีพลังพอจะสู้กับอาณาจักรเซี่ย แต่หลินเป่ยฟานได้ทำลายความกล้าของเขาไปแล้ว และจักรพรรดิโม่ก็ขังตัวเองในเมือง
หลินเป่ยฟานตะโกน“หลงหยู(ชื่อจักรพรรดิโม่) ข้ารู้ว่าเจ้าหดหัวในเมือง! เจ้าสู้ไม่ได้ แต่เจ้าหนีเร็วมาก!เจ้าเปลี่ยนนชื่อจากหลงหยูเป็นหลงเปาจะดีกว่ามั้ง!”
จักรพรรดิโม่รู้สึกอัปยศมาก!
ไม่เพียงจะพิชิตไม่สำเร็จ แต่ยังเกือบโดนฆ่าและหนีมา เขาเสียหน้าจนไม่เหลือ!
ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือครั้งที่สองที่เขาพ่าย!
เขาแพ้ราชาโง่สองครั้งติด นี่หมายความว่าราชาโง่ยังดีกว่าเขา?
เขาอายจนอยากฆ่าตัวตาย!
