บทที่ 73 หนึ่งนัด
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 73 หนึ่งนัด
'เจ้าของร้านขายของเก่าที่เขาพูดถึงคงจะเป็นฉันใช่ไหม?'
ในร้านขายของเก่า ไรอันกระพริบตาปริบๆ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของคิลเกรฟ
ในโกดัง คิลเกรฟยังพูดคนเดียวต่อ บางทีอาจเป็นเพราะความสามารถของเขา เขาจึงรู้สึกสนุกที่ได้ควบคุมทุกสิ่ง
“...นายไม่กลัว...ว่าเขา...จะยิง...นาย...เหมือนครั้งก่อน..เหรอ.?”
เจสซิก้าดึงมุมปากที่แข็งกระด้างของเธออย่างยากลำบาก เพื่อกล่าวเยาะเย้ยอีกฝ่าย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่าทางของคิลเกรฟก็เปลี่ยนไปในทันที
การเผชิญหน้ากันในร้านขายของเก่าครั้งนั้น คือตอนที่เขาได้สัมผัสใกล้กับความตายมากที่สุด คิลเกรฟยังคงจำเวลานั้นได้ดี
เขายังรู้สึกเจ็บปวดที่แผลในมือของเขาที่หายดีอยู่เลย
“บางทีผมคงใจดีเกินไป คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นคนยังไง เจสซิก้า” คิลเกรฟดึงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับมาอีกครั้ง คิลเกรฟเดินหนึ่งก้าวไปหาเจสซิก้า ซึ่งไม่สามารถขยับตัวได้ "ผมคิดถึงวันเก่าๆ ที่คุณไม่มีตำหนิและจะพร้อมรับฟังผมเสมอ"
คิลเกรฟหยุดอยู่ตรงหน้าเธอและมองไปทางเจสซิก้า เขาสังเกตเห็นแววตาที่สิ้นหวังและดื้อรั้นในดวงตาของเธอ รอยยิ้มของเขาพลันบานสะพรั่งอีกครั้ง "ใช่แล้ว ต้องอย่างนี้สิ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมชอบคุณมาตลอด เจสซิก้า คุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างออกไปจากคนอื่นจริงๆ”
ขณะที่คิลเกรฟพูด เขาก็ยื่นมือออกไปแตะใบหน้าของเจสซิก้า
ทันใดนั้น เสียงแตกก็ได้ดังขึ้น
'อะไรกัน?!'
คิลเกรฟหันศีรษะด้วยความประหลาดใจและเห็นไม้นำทางพุ่งมาทางเขา
คิลเกรฟยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตี เขาปิดบาดแผลที่เจ็บปวดแล้วมองดูแมตต์ที่ยังคงเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระด้วยสีหน้าตกตะลึง
“นั่น…มันเป็นไปไม่ได้! แกกำลังเคลื่อนไหวอยู่เหรอ?!”
นี่เป็นครั้งที่สอง เป็นครั้งที่สองที่เขาได้พบกับใครบางคนที่สามารถต้านทานความสามารถของเขาได้
เมื่อโจมตีคิลเกรฟแล้ว แมตต์ก็พิงไม้นำทางของเขา พยายามดิ้นรนที่จะพูดกับเจสซิก้า “เจสซิก้า คุณต้องออกไปจากที่นี่ในขณะที่ยังทำได้ ผมจะรั้งไม่อยู่แล้ว!” เขายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บเต็มที่นัก เขาฝืนบังคับร่างกายของตัวเองให้พ้นจากการควบคุมและต่อสู้กับคิลเกรฟ แมตต์รู้สึกได้เลยว่าสติของเขาจะอยู่ได้อีกไม่นานนัก
“ฉันก็อยากไปนะ แต่...”
เจสซิก้าส่ายศีรษะแล้วยิ้มออกมา
“นายรีบไปดีกว่าแมตต์ ตอนที่นายยังขยับได้อยู่”
“น่าเสียดาย ผมไม่คิดว่าพวกคุณทั้งสองจะออกไปได้หรอกนะ” คิลเกรฟพูดอย่างเย็นชาขณะที่เขาจับแขนของเขา ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของแมตต์ เขาหันหน้าไปทางลุคซึ่งยืนเงียบๆ ข้างหลังเขา "ทุบตีมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ"
ลุคพยักหน้าแล้วเดินไปหาแมตต์ด้วยสีหน้าไม่แยแส
'ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าพวกเขาลืมฉันกันแล้วนะ?'
เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่สนใจเขาเลย สีหน้าของไรอันที่อยู่ในร้านขายของเก่าก็ดูแปลกไปเล็กน้อย
บางทีเวสลีย์อาจจะเงียบไปสักหน่อย และทุกคนที่นั่น รวมถึงคิลเกรฟก็คงคิดว่าเวสลีย์อยู่ภายใต้การควบคุมของคิลเกรฟแล้ว
แม้ว่าภายนอก เขาจะดูปกติมากก็ตาม
แต่ในความเป็นจริง เวสลีย์ที่เป็นร่างแยกที่เกิดจากจักระและการ์ดของระบบ ไม่สามารถควบคุมโดยความสามารถของคิลเกรฟได้ ไม่ว่าการ์ตูนหรือซีรีส์ทางโทรทัศน์เรื่องใดก็ตาม ความสามารถของเพอร์เพิลแมนใช้ได้กับมนุษย์เท่านั้น
เมื่อมองไปที่แมตต์ที่กำลังดิ้นรนเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของลุค สีหน้าโกรธเกรี้ยวของคิลเกรฟก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย ทว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้ไม่เพียงพอที่จะทำให้ชายผู้บิดเบี้ยวคนนี้พึงพอใจ เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างในชุดขาวที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว
เขายกยิ้มมุมปากแล้วสั่งว่า "ยิงมัน บดขยี้ขาของมันซะ"
เวสลีย์พยักหน้าแล้วหยิบอาวุธออกมา
"ไม่! แมตต์!"
เจสซิก้าไม่สามารถขยับตัวได้ จึงทำได้เพียงตะโกนเตือนแมตต์ที่กำลังถูกลุคไล่ต้อนอย่างกังวล
ปัง--
ในร้านขายของเก่า ไรอันควบคุมการเคลื่อนไหวของเวสลีย์
ด้วยเสียง 'ปัง!' ลุคที่โจมตีแมตต์อย่างรุนแรงก็หยุดเคลื่อนไหว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
คิลเกรฟยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ปากกระบอกปืนในมือของเวสลีย์
บาดแผลกระสุนปืนปรากฏชัดเจนบนหน้าผากของเขา
[คะแนนชื่อเสียงจากคิลเกรฟ +2000]
[คะแนนชื่อเสียงจากเจสซิก้า โจนส์ +1500]
...
หากไม่มีคิลเกรฟอยู่แล้ว ผู้คนที่ถูกควบคุมจิตใจก็จะได้รับสติคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นกับฉัน? นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?”
ลุคส่ายศีรษะและมองดูสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างไม่คุ้นเคยตรงหน้าเขา สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือตอนที่เขาออกจากอพาร์ตเมนต์ของแคลร์เมื่อไม่กี่วันก่อน
“คุณตกอยู่ภายใต้การควบคุมจิตใจ”
แมตต์ตอบพลางหอบหายใจและพิงไม้นำทางของเขา
“การควบคุมจิตใจเหรอ? ฝีมือใคร? สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือ...ผู้ชายผูกเนคไทสีม่วง...” ลุคค่อยๆ จัดการความคิดของเขา กุมศีรษะที่เจ็บปวดของเขาไว้ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองแมตต์ที่กำลังดูเหนื่อยล้า "เขาอยู่ไหน?"
"ถ้าคุณหมายถึงคนที่ควบคุมคุณ เขาอยู่ตรงนั้น"
แมตต์ยกมือขึ้นและชี้ไปที่ร่างของคิลเกรฟ
"เวสลีย์เป็นคนทำมัน"
[คะแนนชื่อเสียงจากลุค เคจ +100]
ทุกคนหลุดพ้นจากการควบคุมจิตใจแล้ว
เจสซิก้าเซไปมาและพยายามยืนอย่างมั่นคง จากนั้นเธอก็มองไปที่คิลเกรฟที่เวสลีย์ยิงเข้าที่ศีรษะ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจที่ซับซ้อนผสมกับความโล่งใจ
เธอมองลงไปที่ศพ จากนั้นมองไปที่เวสลีย์ ซึ่งกำลังถือปืนของเขาอย่างเงียบๆ
"นายเป็นยังไงบ้าง..."
"เขาไม่สามารถควบคุมผมได้"
แน่นอนว่าไรอันไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงกับเจสซิก้าออกไป
เพราะเขาไม่จำเป็นต้องบอกความจริงกับเธอเลย เมื่อให้คำตอบที่คลุมเครือแก่เธอไปแล้ว เขาก็ปล่อยให้ส่วนที่เหลือเป็นไปตามจินตนาการของเจสซิก้า
"เป็นไปได้ไหมว่าภาคี...?"
แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำตอบของเวสลีย์ เจสซิก้าก็ได้เชื่อมมันเข้ากับภาคีนักฆ่าโดยอัตโนมัติ เนื่องจากไรอันอยู่ในร้านขายของเก่า ความสามารถของคิลเกรฟจึงไม่สามารถมาถึงเขาได้ เวสลีย์ที่เป็นสมาชิกของกลุ่มภาคี จึงดูคล้ายกับมีความสามารถต้านทานการควบคุมจิตใจ
เมื่อมันลงเอยเช่นนี้ เจสซิก้าก็เริ่มรู้สึกดีใจที่ได้ขอให้ไรอันติดต่อกับภาคีให้
เพราะหากไม่เป็นเช่นนั้น บางทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโกดังอาจจะแตกต่างออกไปจากในตอนนี้
