บทที่ 617: หูเจียวเจียวเป็นระดู
“ฮือ… เสี่ยวเหยาอุตส่าห์เก็บของมาทั้งวัน…” เมื่อเตี๋ยฉ่ายเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของหลงเหยา เธอจึงรีบปลอบใจเขาทันที “ไม่เป็นไรนะเสี่ยวเหยา เดี๋ยวป้าเตี๋ยจะช่วยเจ้าเก็บของเอง ใช้เวลาไม่นานหรอก” นางคุกเข่าลงก่อนจะช่วยเด็กน้อยเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เป็นครั้งแรกที่หลงเหยามีโอกาสได้ออกไปอาศัยอยู่...
