บทที่ 68: มีดบินของลี้น้อย ผู้ยึดมั่นในคำสัญญา!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 68: มีดบินของลี้น้อย ผู้ยึดมั่นในคำสัญญา!
ด้วยการกระทำของหลินเป่ยฟาน การชดเชยค่าทดแทนจึงได้รับการเจรจาใหม่ อาณาจักรดาร์โรไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินสักตำลึง แต่พวกเขาจะต้องเปิดพรมแดนและอนุญาตให้พ่อค้าของอาณาจักรอู๋เข้ามาและดำเนินธุรกิจ โดยเก็บภาษีและภาษีอื่นๆ ไว้ไม่สูงเกินไป ทั้งยังต้องอนุญาตให้นักวิชาการผู้ยิ่งของอาณาจักรอู๋เข้าไปจัดตั้งสถาบันเพื่อสอนชาวบ้านด้วย
หลังจากทราบเรื่อง เจ้าชายแฮมก็ยินดีมาก เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าหลินเป่ยฟานจะสามารถทำเช่นนี้ได้ ทั้งยังไม่จำเป็นต้องจ่ายเพิ่มสักตำลึงด้วย ส่วนการเปิดพรมแดน อนุญาตให้พ่อค้าและนักวิชาการของอาณาจักรอู๋เข้ามานั้น มันไม่ได้สำคัญสำหรับพวกเขามากนัก เนื่องจากมันไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อการปกครองของพวกเขา ตราบใดที่ทหารไม่เข้าไปยุ่งก็พอแล้ว ในความเป็นจริง พวกเขาพอใจกับสิ่งนี้ด้วยซ้ำ เนื่องจากมันสามารถส่งเสริมการค้าและปรับปรุงชีวิตของประชาชน ทั้งยังให้ความรู้แก่พวกเขาอีก
พวกเขารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจทำได้ด้วยคนผู้เดียวเลย เพื่อแสดงความขอบคุณ พวกเขาจึงเชิญหลินเป่ยฟานมาอีกครั้ง
"ท่านหลิน ข้าขอดื่มอวยพรให้ท่าน!” เจ้าชายแฮมยกถ้วยสาเกขึ้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอีกฝ่ายจะสามารถเปลี่ยนแปลงการเจรจาค่าทดแทนได้สำเร็จ
เมื่อกลับไปถึงบ้านเกิด บิดาจะยกย่องเขาอย่างมากแน่ เหล่าขุนนางจะสนับสนุนเขาและประชาชนจะยกย่องเขา ทำให้เขามั่นใจว่าตนมีตำแหน่งผู้ครองบัลลังก์
เมื่อนึกถึงอนาคตอันสดใสของเขา เขาก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง
“องค์ชาย ไม่จำเป็นต้องมากพิธีการเช่นนั้น ทุกคนโปรดดื่มเถิด!” หลินเป่ยฟานกล่าว
"ท่านหลิน ท่านก็มาเข้าร่วมกับเราด้วยสิ!” เหล่าคณะทูตทุกคนเงยหน้าขึ้นด้วยความพอใจกับความสำเร็จที่พวกเขาทำได้ พวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าพวกเขาจะได้รับรางวัลอย่างงามเมื่อพวกเขากลับไป ทั้งยศหรือการเลื่อนตำแหน่ง
หลังจากเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มไปอีกสองสามถ้วย หลินเป่ยฟานก็ยกถ้วยขึ้นมาและกล่าวว่า "เจ้าชายแฮม ข้าได้ทำข้อตกลงการต่อรองของข้าเสร็จสิ้นแล้ว อย่าลืมข้อตกลงของเรา 3.5 ล้านตำลึง ไม่ขาดสักตำลึงเดียว! มิฉะนั้นไม่เพียงแต่ข้าจะยกเลิกข้อตกลงนี้ไป แต่ข้าจะยังสร้างเรื่องสินทดแทนที่พวกท่านต้องจ่ายขึ้นมาใหม่!”
“ข้าไม่กล้าลืมหรอก…” เจ้าชายแฮมทั้งสุขและทุกข์ เนื่องจากเงิน 3.5 ล้านตำลึงไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย มันเทียบเท่ากับรายได้คลังของครึ่งปีเลย ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับการจ่ายส่วยมากกว่า 3 ล้านให้กับอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่กปี นี่เป็นผลลัพธ์ที่ถือว่าดีมากแล้ว ยามนี้เขาจึงไม่สามารถจะทำให้หลินเป่ยฟานขุ่นเคืองได้เลย
“ท่านหลิน 3.5 ล้านตำลึงเป็นเงินก้อนใหญ่ ยามนี้เรามีเงินอยู่ประมาณ 300,000 เท่านั้น แต่เราจะมอบให้ท่านทั้งหมด ข้าจะรายงานท่านพ่อของข้าและจ่ายส่วนที่เหลือให้เต็มจำนวน ท่านวางใจข้าได้เลย ด้วยเกียรติของเจ้าชายแฮม ข้ารับประกันได้ว่าเราจะไม่ผิดข้อตกลงเด็ดขาด!” เจ้าชายแฮมให้สัญญา
“ข้าเชื่อใจท่าน องค์ชายแฮม เช่นนั้นก็มาดื่มต่อกันเถอะ!” หลินเป่ยฟานยิ้ม
“ตกลง! วันนี้เรามาดื่มให้จุใจกันเถิด!” ทั้งกลุ่มดื่มกันต่อไปอย่างมีความสุข
ทุกคนชนถ้วยน้ำชากันไปอย่างสนุกสนาน การดื่มยังคงดำเนินต่อไปจนถึงเที่ยงคืน จากนั้นจึงได้มีการแยกย้ายกันไป
หลินเป่ยฟานกลับมาพร้อมกับเครื่องประดับมูลค่าประมาณ 300,000 ตำลึง ถึงเวลานี้มันก็ดึกมากแล้ว หลี่ซือซือจึงได้ผล็อยหลับไป หลินเป่ยฟาน ซึ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์ไม่อยากรบกวนนาง จึงคิดที่จะไปนอนห้องอื่นในค่ำคืนนี้
ทว่าก่อนเข้านอน เขาก็ตัดสินใจอัพเกรดตนเองด้วยระบบ
“ระบบ ชำระบัญชีของข้า!”
[ติ้ง! ผู้ใช้ยักยอกเครื่องประดับทองคำและเงินไป 700,000 ตำลึง ถือได้ว่าเป็นจำนวนเงินที่มาก รางวัล: หลอมรวมกับเซียวลี้ ผสานร่างอดีตบัณฑิตหน้าบัลลังก์ตำแหน่งถ้ำฮวย (ช่วงหลังของตัวละคร) !]
พลังอันทรงพลังได้หลอมรวมเข้ากับร่างของหลินเป่ยฟานอย่างรวดเร็ว นี่คือความแข็งแกร่งพลังภายในของเซียวลี้ ควบคู่ไปกับประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้ตลอดชีวิตและพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมของเขา
เขาผู้นี้ไม่ใช่แค่คนไร้ชื่อเสียงที่ไม่มีคุณธรรม ครั้งหนึ่งเคยเป็นบัณฑิตหน้าบัลลังก์ของสถาบันจักรพรรดิ ในเวลาไม่นาน หลินเป่ยฟานก็ดูดซับความสามารถทั้งหมดของเซียวลี้ได้
เขามีความแข็งแกร่งสูงสุดโดยกำเนิด (ซึ่งทำให้เขาไม่อาจติดวัณโรคได้) และแม้ว่าความแข็งแกร่งภายในและวิชาตัวเบาของเขาจะอยู่ระดับปานกลาง แต่เขามีวิชาขั้นสูงสุดที่น่าสะพรึงกลัวที่ไม่ควรมองข้ามได้ ลี้คิมฮวง มีดบินไม่พลาดเป้า!
นี่เป็นความสามารถระดับโกงที่โจมตีเป้าหมายโดนทุกครั้งด้วยความเร็วอันน่าเกรงกลัวยิ่ง ใครก็ตามที่เห็นมีดบินย่อมตายตกกันไปแล้ว
ด้วยการผสมผสานความสามารถขั้นสูงของเซียวลี้ ทำให้หลินเป่ยฟานสามารถใช้อะไรก็ได้ที่เป็นมีดสั้น
“ความสามารถนี้ยอดเยี่ยมนัก!” หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แม้ว่าระดับพลังวรยุทธ์ของเขาจะไม่ดีขึ้น แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก
“เมื่อได้รับความเงินทองจากอาณาจักรดาร์โรอีก ข้าก็จะสามารถเพิ่มระดับการบ่มเพาะของข้าต่อไปได้!”
