นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 76
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 76
ยักษ์เขียว
เพราะความแข็งแกร่งและความว่องไวรวมถึงสติปัญญาอันชาญฉลาดของมันทำให้มันถูกเรียกว่าเป็นผู้ปกครองภูเขา
มันเป็นหนึ่งในสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายมากที่สุด นักเวทย์ที่พยายามควบคุมพวกมันมักจะถูกฆ่าตาย
แน่นอนว่าอีเดนซึ่งมีผู้ใช้พลังของสัตว์ประหลาดมากมายจะต้องมีผู้ที่ใช้พลังของยักษ์เขียว
ปีศาจกระหายเลือด
ชื่อของเขาคือปีศาจกระหายเลือด ซึ่งความหมายก็ตรงตามชื่อคือเขามีชื่อเสียงในด้านความดุร้ายและบ้าคลั่ง
"...แกคือปีศาจกระหายเลือด?”
ราอนกัดปากอย่างแรง เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ออกจากปากและหยดไปถึงคาง
"แค่เห็นหมวกก็รู้ได้เลยงั้นเหรอ ฉลาดดีนี่”
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะ
"ฉันมาเพื่อให้แน่ใจน่ะ แกฆ่าปีศาจนักรบจริงเหรอ?”
“……”
มือของราอนสั่น ปีศาจกระหายเลือดมีพลังมากเกินไปที่จะจัดการได้ เขาไม่มีทางเอาชนะได้เลยแม้จะร่วมมือกับทุกคนที่นี่
"ทำไมแกถึงอยู่ที่นี่...?”
"เพราะฉันเป็นคนมอบภารกิจให้กับปีศาจนักรบเอง ไม่คิดเลยว่าเขาจะตายไปง่ายๆแบบนี้”
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะเยาะและลุกขึ้นยืน
"เพราะผ้าอันนั้นสามารถซ่อนพลังงานเอาไว้ได้ แกโชคดีนะเพราะถ้าแกไม่ห่อเอาไว้คงจะโดนจัดการไปนานแล้ว”
ปีศาจกระหายเลือดอธิบายเกี่ยวกับผ้าผืนนั้น
"งั้นก็ถึงตาฉันแล้ว”
เขาสวมหมวกยักษ์เขียวใบใหญ่ลงบนหัว
เห็นได้ชัดว่าหมวกมันหลวมเกินไป แต่หมวกก็เริ่มสั่นเมื่อเขาเริ่มปล่อยพลังออกมา
ครืน!
หมวกใบนั้นค่อยๆ หดเล็กลงจนพอดีกับหัวของปีศาจกระหายเลือด
วือ!
น้ำสีเขียวพุ่งออกจากหมวกและครอบคลุมไปทั่วร่างกายของปีศาจกระหายเลือด จากนั้นเกราะของยักษ์เขียวก็ปรากฎขึ้นมาตามร่างกายขนาดใหญ่ของเขา
'ไม่มีช่องว่างเลยสักนิด’
ราอนกัดริมฝีปาก เขากำลังหาจุดอ่อนแต่ปีศาจกระหายเลือดไม่ได้แสดงมันออกมาเลยสักนิด
พรึ่บ!
สายตาอันน่ากดดันส่งมาที่เขา
ราอน ซีกฮาร์ท
ขณะที่เขาแทบจะทนไว้ไม่อยู่ ราธก็ออกมาจากสร้อยข้อมือ
ข้าขอพูดอะไรบางอย่าง ตอนนี้เจ้ามีสองทางเลือก
'ทางเลือกเหรอ?’
มอบร่างของเจ้าให้ข้า หรือถูกมันฆ่า
ราธพูดอย่างเคร่งขรึม
นั่นเป็นทางเลือกที่เจ้าเหลืออยู่ในตอนนี้
***
เบอร์เรน ซีกฮาร์ทกำลังตรวจสอบรั้วไม้ที่เขากับเด็กฝึกหัดคนอื่นๆเพิ่งสร้างเสร็จ
'โอเคแล้วล่ะ’
พวกเขาเคยเรียนรู้การสร้างมันมาจากอาจารย์ ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างมันได้อย่างรวดเร็ว
มันคงจะทนต่อการโจมตีของออร์คกับก๊อบลินได้
วัสดุส่วนใหญ่เอามาจากกระเป๋าของดอเรียน ซึ่งเขาไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมดอเรียนถึงแบกทุกอย่างมาได้หมด
"ท่านเบอร์เรนครับ ราอนพึ่งออกไปพร้อมกับหัวหน้าหมู่บ้าน จะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
เด็กสายรองคนหนึ่งเข้าหาเขาและกระซิบ
"แล้วทำไม?”
เบอร์เรนหันไปมองรอบๆ และถามกลับ
"หัวหน้าหมู่บ้านอาจจะให้สมบัติบางอย่างกับเขา แล้วเขาอาจจะเก็บไว้เอง..."
"ไร้สาระน่า”
เขาหัวเราะและส่ายหัว
"ที่เรากับหมู่บ้านแห่งนี้รอดมาได้ก็เพราะราอน เขาจะได้สมบัติหรืออะไรก็ไม่เกี่ยวกับเราทั้งนั้น แล้วก็..."
เด็กสายรองยอมหุบปากเงียบ
"เราทุกคนใช้ชื่อซีกฮาร์ทเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลที่เราต้องต่อสู้และอิจฉากันเอง พวกนายควรต้องรู้ถึงสิ่งนี้ในระดับหนึ่งแล้ว”
"อ่า... นั่นก็..."
"ใช่ครับ"
เด็กฝึกหัดสายรองพยักหน้า
'เขาพูดถูก’
เพราะการต่อสู้กับปีศาจนักรบของราอน พวกเขาไม่ได้อิจฉาหรือเกลียดชังราอนอีกต่อไป
"ในที่สุดพวกแมลงนี่ก็เข้าใจสินะ”
"มาร์ธา?”
เบอร์เรนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดูถูก มาร์ธากำลังนั่งแกว่งขาอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ติดกับรั้วไม้
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่?"
"ฉันมาตรวจสอบว่าพวกนายสร้างรั้วไม้ได้ถูกต้องหรือเปล่า”
"แล้วคิดว่าไง?”
"ก็ไม่แย่เท่านิสัยของนาย อย่างน้อยก็ไม่ได้สมองทึบไปซะทุกเรื่อง”
"ฮึ่ม! ดูเสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไปซะที”
"มีแค่คนเดียวที่สามารถสั่งฉันได้”
มาร์ธากระโดดลงมาจากต้นไม้ ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปหาเบอร์เรนก็มีเสียงกรอบแกรบดังมาจากพุ่มไม้
"นั่นใคร?”
"ออกมานะ!”
เด็กสาวผมเงินออกมาจากพุ่มไม้
"รูนัน?”
"เธอมาทำอะไรที่นี่?”
"ผลไม้...”
รูนันยกตะกร้าที่เธอถืออยู่ให้พวกเขาเห็น ในนั้นเต็มไปด้วยแอปเปิ้ลสีทอง
"เธอจะเอามันไปทำอะไร?”
"เอาไปให้ราอน”
"เธอไปเอาของชาวบ้านก็ได้นี่”
"แต่มันสดกว่า”
รูนันตอบกลับอย่างนิ่งๆ
"เหอะ ทำอย่างกับคู่แต่งงานใหม่”
มาร์ธาพูดขึ้น รูนันก้มหน้าลงโดยไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ
"ขอทางด้วย”
เธอกำลังจะเดินต่อ
บึ้มม!
เสียงดังสนั่นดังออกมาจากฝั่งตะวันออกของหมู่บ้าน
"เกิดอะไรขึ้น!”
"นั่นมันเสียงอะไร..."
"นั่น..."
เมื่อหันไปมองทางเสียงแล้ว เบอร์เรน,รูนัน และมาร์ธาเบิกตากว้าง
“ราอน”
"นั่นมันบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน!”
รูนันกับมาร์ธารีบวิ่งไปทางนั้น
"สถานการณ์ฉุกเฉิน! พวกนายไปเอาอาวุธแล้วก็เรียกเด็กฝึกหัดคนอื่นมาด้วย”
"ครับ!”
เบอร์เรนออกคำสั่งและรีบตามทั้งสองคนไป
ครืน!
ขณะที่ทุกคนกำลังจะวิ่งไปยังตำแหน่งของราอน พลังงานขนาดใหญ่ก็ระเบิดออกมา
ตูม!
เด็กชายผมทองกระเด็นออกมาจากตึกที่พังทลายพร้อมกับคนในอ้อมแขน
“หือ?”
"เฮือก!”
รูนันและมาร์ธาสังเกตเห็นราอนกลิ้งมาตามพื้น
“ราอน?”
"ร-ราอน ซีกฮาร์ท!”
* * *
* * *
เด็กชายคนนั้นคือราอน เขากัดริมฝีปากอย่างกังวลเมื่อเขาได้เผชิญกับความกดดันที่มากกว่าปีศาจนักรบ
"รูนัน!”
ราอนเรียกชื่อของรูนันและโยนคนที่เขาอุ้มอยู่ไปให้เธอ
"อื้ออ”
รูนันรีบวิ่งไปรับ เป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่หมดสติและมีเลือดไหลออกจากหน้าผากของเขา
"รูนัน มาร์ธา อย่าพึ่งเข้ามา! รีบพาคนอื่นๆ หนีไป!”
เขาหอบหายใจและแสดงท่าทีกระวนกระวาย
"มันเกิดอะไรขึ้น...?”
มาร์ธาหยุดถามราอน
ครืน!
ก้าวเดินที่เสียงดังและหนักแน่นทำให้ฝุ่นบนพื้นกระจายขึ้นมา
สิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายกับยักษ์เขียวก้าวเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ กล้ามเนื้อแขนและขาของเขาดูแข็งแกร่งมากและดวงตาสีเหลืองของเขาก็เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
"นั่นมัน..."
"ย-ยักษ์เขียว"
ชายคนนั้นสวมหมวกและชุดเกราะของยักษ์เขียว ความคิดของมาร์ธาและรูนันหยุดลงเมื่อได้เผชิญกับคลื่นพลังงานของเขา
"ป-ปีศาจกระหายเลือด..."
ชื่อของชายที่สวมหมวกยักษ์เขียวออกมาจากปากของมาร์ธา
ชื่อของเขาทำให้บรรยากาศหนักขึ้น
"มีเด็กน่ารักๆ อยู่ทางนี้ด้วยแฮะ”
“อะ…”
ขาของมาร์ธาและรูนันสั่นราวกับว่าพวกเขากำลังจะทรุด
"ราอน! นี่มันเกิดอะไรขึ้น...อ๊ะ”
เบอร์เรนและเด็กที่ตามมาก็อ้าปากค้าง ร่างกายของพวกเขาถูกแช่แข็งเพราะแรงกดดันของปีศาจกระหายเลือด
"ช้าจังนะ”
"อึก..."
"อะ..."
ตาของปีศาจกระหายเลือดส่องประกายสีเหลือง เด็กฝึกหัดทรุดลงกับพื้นพร้อมกับกุมหน้าอกเพราะจิตสังหารที่รุนแรงของเขา
"ออกไปจากตรงนี้!”
ราอนพูดขึ้นเสียงดัง
วือ!
พลังงานสะอาดของราอนกระจายออกไปที่เหล่าเด็กฝึกหัด
"อย่ายืนนิ่งสิไม่งั้นเราจะตายกันหมด! เบอร์เรน! สั่งให้เด็กฝึกหัดอพยพชาวบ้าน! มาร์ธาและรูนันรักษาระยะห่างไว้และเตรียมตัวเบี่ยงเบนความสนใจ”
"อื้อ”
“ฮู่ว...”
"อ-โอเค... ฉันจะรีบกลับมาช่วย!”
เบอร์เรนหันหลังวิ่งออกไป รูนันและมาร์ธาแยกย้ายไปยืนด้านข้างและเรียกพลังของตัวเองออกมา
"ห้ามโดนหมัดของมันเด็ดขาด แค่ช่วยฉันก็พอและห้ามสู้กับมัน ”
ราอนพูดโดยไม่ละสายตาของเขาออกจากปีศาจกระหายเลือด
รูนันและมาร์ธาพยักหน้าพร้อมกัน
"จำที่อาจารย์ริมเมอร์บอกได้ไหม? เราต้องก้าวข้ามขีดจำกัดของเรา”
ราอนกัดฟันแน่น
"ตอนนี้ก็เหมือนกัน เราต้องข้ามขีดจำกัดของร่างกายและจิตใจ”
"ข้ามขีดจำกัดงั้นเหรอ?”
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะ พลังสีแดงระเบิดขึ้นบิดเบือนขึ้นในอากาศ
"ฉันคิดว่านี่คงจะเพียงพอ”
***
วือ!
ราอนหมุนวงแหวนไฟและชักดาบออกมา
'แค่ครั้งเดียว’
แม้จะหลบหมัดของปีศาจกระหายเลือดได้แต่ผิวหนังของเขาก็แตกออก มันเป็นพลังที่มหาศาล
'แม้แต่กับชีวิตก่อนของฉัน...'
เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะชนะกับปีศาจตัวนี้ได้หรือไม่ในเมื่อมันเป็นการต่อสู่ซึ่งหน้า
มันเป็นสถานการณ์ที่น่าสิ้นหวัง แต่เขาไม่สามารถเลี่ยงได้ เขาต้องหาจุดอ่อนและฆ่าเขา
'แต่...'
เขาหามันไม่เจอเลย
เขาไม่สามารถหาช่องว่างของเขาได้เลย
"เมื่อไหร่จะเข้ามาสักที?”
ปีศาจกระหายเลือดเชิดคางขึ้นสูง
"งั้นฉันจะไปหาแกเอง!”
เขากระทืบพื้น สายตาของราอนเต็มไปด้วยปีศาจกระหายเลือด มันเป็นความเร็วที่ไร้สาระ
วูม!
ปีศาจกระหายเลือดปล่อยหมัดของมันมาที่ราอน ราอนตวัดดาบไปทางหมัดที่มุ่งมาที่หัวของเขา
'สิบเปลวเพลิง'
'ท้องฟ้าหมุน'
ดาบเฉือนผ่านอากาศและวิ่งไปที่หมัดของปีศาจกระหายเลือด
"เป็นพลังที่ไม่เลวนี่!”
ปีศาจกระหายเลือดเปลี่ยนทิศทางของหมัด พลังการต่อสู้สีแดงสดปะทะกับ'ท้องฟ้าหมุน'
ตูม!
เปลวไฟที่ล้อมรอบดาบปะทะกับออร่าของปีศาจกระหายเลือด
"อุ๊บ!"
หมัดของปีศาจกระหายเลือดพุ่งมาที่หัวใจของราอนหลังจากที่ทำลายการโจมตีของท้องฟ้าหมุนได้แล้ว
"อ้ากกก!”
ราอนร้องเสียงดังลั่นและตวัดดาบไปอีกทาง หมัดของปีศาจกระหายเลือดหันมาตามดาบ
ตู้ม!
อาคารพังทลายเพราะหมัดของเขา
"อึก!'
ราอนถอยออกมาและพยายามคุมลมหายใจ แม้จะเบี่ยงเบนการโจมตีได้แต่ไหล่ของเขาก็เจ็บปวดมาก
'เกือบจะตายแล้วไง’
เหงื่อไหลลงตามหน้าผากของเขา
ถ้าเขาไม่ได้อ่านวิถีหมัดโดยใช้'วงแหวนไฟ' หัวของเขาคงระเบิดไปแล้ว
รูนันกับมาร์ธากัดริมฝีปากของพตัวเองโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไร
'ไม่ใช่ตอนนี้’
ราอนเลิกสนใจพวกเขา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเคลื่อนไหว แต่ต้องสังเกตให้มากที่สุด
เขาต้องทนต่อการโจมตีของปีศาจกระหายเลือดให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เพื่อที่จะทำให้พวกเขาอ่านการต่อสู้ของปีศาจกระหายเลือดออก
เพื่อเพิ่มโอกาสเอาชนะให้ได้มากที่สึด
วืด!
ราอนสร้างไฟของสิบเปลวเพลิงอีกครั้ง เปลวห้อมล้อมดาบของเขา
"เยี่ยมเลย ถ้าหมัดเดียวจอดก็คงไม่สนุกน่ะสิ!”
ปีศาจกระหายเลือดกระโดดอย่างตื่นเต้น
ราอนใช้รูปแบบที่หกของ'ดาบรวมดาว' ปัดหมัดของมันลงกับพื้น
ฟรึ่บ!
พลังการต่อสู้สีแดงที่แพร่กระจายจากปีศาจกระหายเลือดปะทะกับสิบเปลวเพลิงอีกครั้ง
"ออร่าไฟอันทรงพลังงั้นเหรอ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมปีศาจนักรบถึงพ่ายแพ้ แต่มันไม่ได้ผลกับฉันหรอก รู้ไหมว่าทำไม?”
ปีศาจกระหายเลือดยิ้มอย่างน่ากลัวและปล่อยหมัด
"รู้สิ"
ราอนหลบหมัดและเหวี่ยงดาบของเขา
"เพราะคุณสมบัติของแก”
"รู้อยู่แล้วสินะ ใช่แล้วล่ะ ไฟไม่สามารถทำลายฉันได้”
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะคิกคักและโจมตีด้วยฝ่ามือ ราอนเกือบจะหลบมันไม่ทัน มีเลือดพุ่งออกมาจากคางของเขา
"ฉันมีพลังของยักษ์เขียว ดังนั้นเปลวไฟพวกนั้นก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!”
ยักษ์เขียวเป็นสัตว์ประหลาดที่ทนต่อธาตุไฟ
แต่'หมื่นเปลวเพลิง'ก็ไม่ได้เป็นอาวุธเดียวที่ราอนมี
"ฉันไม่ได้มีแค่นี้”
"หือ?"
น้ำแข็งสีฟ้าปรากฏขึ้นในดวงตาสีแดงของราอน
'ผลึกเยือกแข็ง'
น้ำแข็งสีน้ำเงินราวกับกับสีของมหาสมุทรได้เข้าปกคลุมดาบที่เขาถือ
