บทที่ 8 ความพยายามและพเทอรา

บทที่ 8 ความพยายามและพเทอรา

ผลไม้ลูกนี้ที่มาอยู่ตรงเท้าอาร์เซอุสมีสายพันธุ์ที่แปลกพอสมควร มันค่อนข้างคล้ายกับผลปีศาจ ดูเหมือนว่ามันถูกปกคลุมไปด้วยกิ่งก้านและใบคล้ายปีกค้างคาว

“สิ่งนี้คือผลปีศาจหรือเปล่า?”

อาร์เซอุสรู้สึกสับสนกับรูปร่างที่แปลกประหลาดของมัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสิ่งนี้ มันดูเหมือนกับเป็นผลปีศาจ แต่เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันปรากฏออกมาเช่นนี้ได้ยังไง

มันเป็นที่รู้จักกันในฐานะสมบัติล้ำค่าแห่งท้องทะเล มูลค่าตลาดของมันในอนาคตคาดว่าจะอยู่ที่อย่างน้อย 100 ล้านเบรี ส่วนราคาปัจจุบันก็ยังถือว่าเป็นตัวเลขที่เยอะมากๆ และถ้ารู้ความสามารถของผลไม้ มันก็จะมีราคาแพงกว่านั้นเสียอีก

วินาทีที่แล้วไคโดบอกว่ามันเป็นของหายาก วินาทีถัดมามันก็ดันกลิ้งมาหาเขา สถานการณ์นี้ประหลาดมากจนเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย

ควีนมองดูผลไม้ที่กลิ้งไปมาด้วยความสับสนเช่นกัน หลังจากถูกเชย์น่าบดขยี้จนเละ เขาก็ค่อนข้างจะอารมณ์เสีย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงระบายความโกรธกับสิ่งของที่อยู่ริมถนน

บังเอิญมีกล่องแอปเปิ้ลวางอยู่ข้างๆ เขาและกล่องไม้ธรรมดาๆ ก็ทนการเตะของเขาไม่ได้ ซึ่งในบรรดาแอปเปิ้ลที่กลิ้งออกมาก็ได้มีผลไม้ลูกนี้อยู่ด้วย

ไคโดก้มลงไปหยิบผลปีศาจขึ้นมา เขาไม่สามารถระงับความตื่นเต้นในใจได้เลย วิธีที่ผลไม้นี้ปรากฎขึ้นมาถือได้ว่าค่อนข้างมหัศจรรย์ แต่มันก็ไม่สำคัญหรอก ของอย่างเช่นผลปีศาจหากมันโผล่มาต่อหน้า มีหรือเขาจะปฏิเสธ

ส่วนสาเหตุที่อาร์เซอุสไม่หยิบมันขึ้นมาเพราะเขาไม่มีมือและไม่สามารถใช้พลังจิตได้ เขาจึงไม่คิดที่จะหยิบมันขึ้นมาด้วยปาก จากที่เขาคิด เขาสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้หลังจากที่เขามีศิลาเพิ่มมาอีกสักสองสามแผ่น

ซึ่งถ้ามันไม่ได้ผลอีก เขาก็จะไปตามหาผลไม้ฮิโตะ-ฮิโตะ(ผลมนุษย์)

“โวโรโรโระ ฉันนี้ช่างโชคดีจริงๆ แต่ฉันอยากรู้ชะมัดว่ามันเป็นผลไม้ประเภทไหน”

“ฉันเคยอ่านหนังสือภาพประกอบผลปีศาจในสถาบันวิจัยแล้ว พอดูรูปแบบของมันเทียบกันแล้ว มันคงจะเป็นผลมังกร-โซออนโบราณ-รูปแบบเพเทราโนดอน”

ควีนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบเอาภาพจากที่ไหนสักแห่งมาเปรียบเทียบกับมัน ไม่มีผลปีศาจใดที่มีความสามารถเหมือนกัน เฉพาะเมื่อผู้ใช้ผลปีศาจคนก่อนตายเท่านั้นผลปีศาจนั้นก็จะสุ่มปรากฏที่ไหนสักแห่งในโลก

ผลปีศาจหลายลูกที่ปรากฏในอดีตได้ถูกบันทึกไว้ในหนังสือภาพประกอบ ก่อนหน้านี้การวิจัยของ MADS มีเรื่องของผลปีศาจด้วย สมาชิกของ MADS นั้นมาจากทั่วทุกมุมโลก จึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะรวบรวมข้อมูลมาได้มากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงมีหนังสือภาพประกอบ ซึ่งเป็นงานเขียนฝีมือของควีนเอง

“มันเป็นประเภทดึกดำบรรพ์ที่บินได้สินะ? ดูค่อนข้างหายากแฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า จู่ๆ ก็มาปรากฏตรงหน้าฉันเนี่ยนะ”

ไม่มีใครรู้ว่าผลปีศาจมีทั้งหมดกี่ผล แต่ผลปีศาจประเภทโซออนมีสายแยกย่อยมากที่สุด ถึงกับมีการกล่าวกันว่าโซออนสัตว์มายาในตำนานหายากกว่าประเภทโลเกียและโซออนดึกดำบรรพ์ ซึ่งมันก็หาได้ยากกว่าแบบทั่วไปมากโขแล้ว

ในบรรดาผลไม้พวกนี้ ผลที่ให้ความสามารถในการบินนั้นหายากยิ่งกว่า ไม่ใช่ผู้มีพลังทุกคนจะบินได้ แม้แต่วิชาอย่างเดินชมจันทร์ก็มีเพียงไม่กี่คนที่รู้

ทะเลได้ครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ในโลกใบนี้ และการฝึกฝนความสามารถในการบินจนเชี่ยวชาญก็หมายถึงการครอบครองความได้เปรียบในการต่อสู้บนท้องทะเล แค่การทำลายเรือของคู่ต่อสู้นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการผู้ใช้ความสามารถ

ดังนั้นในการรบบนเรือ เป้าหมายหลักของผู้ใช้ผลปีศาจส่วนใหญ่คือการปกป้องเรือของพวกเขา

เมื่อครู่อาร์เซอุสบอกว่าเขาต้องการผลปีศาจและมันก็ได้ปรากฏขึ้นในไม่ช้า ไคโดหันไปมองอาร์เซอุสที่อยู่ด้านข้างเขา

“ตอนนี้มีผลปีศาจแล้ว นายอยากทำอะไรล่ะ?”

“ต้องดัดแปลงมันอยู่แล้ว! พเทราโนดอนคือสายโซออนดึกดำบรรพ์ใช่ไหม? ข้าจะลองใช้ความสามารถของข้าดู”

คราวนี้เขาไม่ได้ใช่ศิลาแผ่นเดียวอีกต่อไป แต่เป็นสองแผ่น เขาจะไม่ใช้พลังแห่งคุณลักษณะ แต่เป็นพลังแห่งการสร้างสรรค์อันบริสุทธิ์ที่มีอยู่ในศิลาแห่งชีวิต

บาชาโม่ของเชย์น่าเป็นพลังที่ได้มาจากการวิวัฒนาการ ตอนนี้เขาอยากลองดูว่าถ้าไม่เพิ่มพลังเข้าไปและใช้คุณสมบัติของศิลาเพื่อทำให้มันกลายพันธุ์ มันจะเกิดอะไรขึ้น

ในผลไม้นั้น เขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงพิเศษอยู่ภายใต้ แต่เมื่อเผชิญกับแรงกดดันอันทรงพลังของอาร์เซอุส มันก็เลือกที่จะยอมแพ้อย่างรวดเร็ว ไคโดเห็นผลปีศาจในมือของเขาเปลี่ยนไปและมีสีขาวอมเทาปกคลุมพื้นผิวของมัน

'มันง่ายกว่าการเพิ่มพลังเข้าไปมาก การกลายพันธุ์แบบสุ่มนั้นดูท่าจะง่ายกว่าการกลายพันธุ์แบบตายตัวพอสมควร แต่การกลายพันธุ์เช่นนี้ดูเหมือนจะถูกกำหนดโดยประเภทของผลไม้เอง ยังมีข้อมูลไม่เพียงพอ ข้าคงยังต้องทดลองอีกหลายอย่าง'

เขาคิดเช่นั้นอยู่ในใจแล้วกล่าวต่อกับไคโดว่า “ข้าดัดแปลงมันไป ข้ายังอยากจะทดลองมันมากกว่านี้ ผลไม้ลูกเดียวมันไม่พอ อัลเบอร์ เจ้ากินผลนี้สิ”

เชย์น่ามีความสามารถแล้ว ควีนและไคโดต่างก็เป็นผู้ใช้ความสามารถกันแล้ว ซึ่งข้อจำกัดของผลปีศาจที่เขาดัดแปลงก็ยังคงมีอยู่เช่นเดิม นั่นคือสามารถกินได้เพียงลูกเดียวเท่านั้นและหลังจากกินมันแล้ว ผู้กินมันจะไร้พลังเมื่อเผชิญกับน้ำทะเล กลับกลายเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่ได้โดยสิ้นเชิง

แต่สำหรับชาวลูนาเรียที่บินได้ มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาจะว่ายน้ำได้หรือไม่

“นายอยากกินมันไหม? ไอ้ผลไม้นี้มันไม่น่ากินหรอกนะ รสชาติของมันเป็นสิ่งที่นายจะไม่สามารถลืมไปได้ตลอดชีวิต ขี้ยังอร่อยกว่ามันเสียอีก”

ควีนกระซิบข้างหูของคิง หลังจากที่คิงกินผลไม้นั้นแล้ว เขาก็กลัวว่าคิงจะเอาชนะเขาได้ ดังนั้นเขาจึงพยายามขัดขวางอีกฝ่ายด้วยคำพูด แต่เชย์น่าก็ไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้น

"จริงหรือ? แล้วแกกินสิ่งนั้นไปแล้วเหรอ?”

“หืม? เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน? ฉันก็ต้องกินผลปีศาจมาแล้วสิถึงได้เป็นผู้ใช้ความสามารถ เธอไม่รู้เหรอ?”

“ไม่ ฉันหมายถึงแกเคยกินขี้มาเหรอถึงรู้ว่ามันรสชาติแย่กว่าขี้?”

“มันเป็นเรื่องที่รู้กันดีไปทั่วทะเล เธอนี่ไม่รู้อะไรเลยสินะ? นังเด็กเวรนี้!” ควีนไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดมันขึ้นมา เขาแค่เอาความรู้สึกและข่าวลือมารวมกันเท่านั้นเอง

แต่เขายอมให้เชย์น่ามากล่าวหาเขาว่าโกหกไม่ได้เด็ดขาด

"คุณไคโดเองก็เป็นผู้ใช้ความสามารถเหมือนกัน ทำไมเขาไม่พูดแบบนั้นล่ะ? หมายความว่าแกได้ลองกินเจ้าสิ่งนั้นแล้วจริงๆ สินะ”

“…” ไร้พลังและโมโห นี่คือสิ่งที่ควีนเป็นอยู่ เขาไม่สามารถพูดได้เหนือกว่าเธอและไม่สามารถเถียงเอาชนะเธอได้เลย

ส่วนเชย์น่าก็รู้สึกเกลียดชังทุกคนจากสถาบันวิจัย จึงอธิบายได้เลยว่าทำไมเธอถึงมุ่งเป้าไปที่ควีนโดยเฉพาะ

ซึ่งพฤติกรรมของพวกเขาก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของคิงเลย เขาหยิบผลไม้นั้นมากินโดยไม่ลังเล ยิ่งไปกว่านั้นเขายังกินมันเข้าไปเต็มคำอีกด้วย

“นายนี่ช่างเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวจริงๆ กัดนิดเดียวก็เพียงพอแล้ว เพียงแค่กัดคำแรก นายก็จะได้รับความสามารถและที่เหลือมันก็เป็นแค่เพียงขยะ”

คิงไม่ได้สนใจควีน ความสนใจของเขาทั้งหมดของเขาตอนนี้อยู่ที่ร่างกายของเขาที่กำลังเปลี่ยนแปลงไป ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาขี้เถ้าและร่างกายของเขากลายเป็นเทอราโนดอนขนาดใหญ่ แม้ว่ามันจะมีรูปร่างคล้ายเทอราโนดอน แต่ควีนก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่เทอราโนดอน เนื่องจากมันมีฟันแหลมคมอยู่ในปากและผิวหนังที่มีลักษณะคล้ายหิน ซึ่งทำให้มันแตกต่างจากเทอราโนดอนเป็นอย่างมาก

ความสามารถของคิงตอนนี้คือพเทอรา...