บทที่ 57: ความโลภในราชสำนัก?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 57: ความโลภในราชสำนัก?
"ดี! เช่นนั้นเราจะยังคงให้รางวัลแก่ท่านหลินต่อไป!”
จากนั้นจักรพรรดินีก็มอบรางวัลให้หลินเป่ยฟานอย่างมากมายจนทำให้เขาเวียนหัว ทำให้เหล่าขุนนางได้แต่มองด้วยความอิจฉาริษยากันถ้วนหน้า
ทว่าเมื่อได้เรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ก็ไม่มีใครกล้าส่งเสียงคัดค้านอีก
พวกเขากลัวเหลือเกินว่าตนจะไปขัดใจจนต้องถูกฆ่าตาย
ส่วนทางดา้นหลินเป่ยฟาน เขาก็รับรางวัลมาและตะโกนเสียงดังสนั่นว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทสำหรับพระคุณของท่าน!”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็มาคุยกันเรื่องการรับราชทูตต่อเถิด!”
จักรพรรดินีกล่าวอีกครั้ง “ราชทูตจากอาณาจักรดาร์โรมาหารือเรื่องค่าชดเชยเป็นหลัก เราควรส่งคนที่เข้าใจและสามารถตรวจสอบเรื่องเป้าหมายของพวกเขาได้ มีข้อเสนอแนะหรือไม่เหล่าเสนาบดีทั้งหลาย?”
ในยามนั้นเอง เจ้ากรมพิธีการได้ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ฝ่าบาท เรื่องนี้สามารถถูกจัดการได้โดยท่านขุนนางระดับสูงคนใหม่ ผู้อำนวยการหลิน”
หลินเป่ยฟาน ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงภวังค์ก็ถึงกับชะงักไป
ไหงเขาถึงตกเป็นเป้าหมายอีกแล้ว?
“ท่านเสนาบดีของข้า ทำไมถึงเสนอออกมาเช่นนั้นล่ะ?” จักรพรรดินีถามพลางชำเลืองมองไปที่หลินเป่ยฟาน
เจ้ากรมพิธีการตอบไปว่า “ฝ่าบาท ท่านหลินและเจ้าชายแฮมมีอายุใกล้เคียงกัน อาจพูดคุยสื่อสารได้ง่ายขึ้น นอกจากนี้ ท่านหลินยังมีไหวพริบที่รวดเร็วและเพิ่งหักล้างกลอุบายของราชทูตดาร์โรไป ข้าเชื่อว่าในระหว่างการต้อนรับ ท่านหลินจะสามารถเปิดเผยความตั้งใจที่แท้จริงของพวกเขาได้แน่”
หลินเป่ยฟานได้แต่กลอกตาตอบไป ชายชราคนนี้คงมีแผนการบางอย่างในใจ!
การต้อนรับแขกแขกเหรื่อชาวต่างแดนไม่ใช่เรื่องง่าย มันคือการดูแลพวกเขาเหมือนพวกเขาเป็นบรรพบุรุษ ให้กิน ดื่มและเล่นกับพวกเขา โดยต้องมิมีผิดพลาดเป็นอันขาด
ถ้าทำได้ดี ก็ดีไป หากทำได้ไม่ดี ปัญหาก็อาจลุกลามจนกลายเป็นข้อพิพาททางการทูตได้
มันเป็นงานที่ไม่มีผู้ใดขอบคุณและเหน็ดเหนื่อยยิ่ง
งานต้อนรับประเภทนี้ควรถูกจัดการโดยขุนนางที่มีประสบการณ์ มีความเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบ แต่งานนี้กลับตกมาอยู่กับเขาเสียอย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการจัดการกับเขา
หัวใจของเขาจึงพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ!
จักรพรรดินีเองก็เห็นผ่านความตั้งใจของเจ้ากรมพิธีการเช่นกัน ทว่านางนั้นมีความเชื่อมั่นในตัวหลินเป่ยฟานจึงถามไปว่า “ท่านหลิน ท่านคิดว่าอย่างไร?”
หลินเป่ยฟานโค้งคำนับและตอบไปว่า “ฝ่าบาท ข้าเชื่อว่าท่านเจ้ากรมพิธีการควรรับผิดชอบเรื่องนี้ เพราะข้าเองก็เพิ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้อำนวยการสถาบันการศึกษาแห่งชาติ มีหน้าที่หลายอย่างที่ต้องเข้าร่วม ข้าเกรงว่าจะทำหน้าที่นี้ให้ฝ่าบาทไม่ได้ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย”
ขุนนางหลายสิบคนที่อยู่ในที่นี่ต่างก็มีอันต้องปากกระตุก
มีภาระหน้าที่เหรอ?
เหลวไหลสิ้นดี!
เจ้าใช้เวลาทุกวันกลั่นแกล้งบุตรชายและบุตรสาวของพวกเรา
ถึงขั้นรีดไถด้วยซ้ำ
แถมตอนนี้เขายังลากองค์หญิงยุนหยิงเข้าไปในความยุ่งเหยิงนี้ด้วย!
เจ้ากรมครัวเรือน เกาเทียนเย่าลุกขึ้นยืนและตะโกนว่า “กระหม่อมเชื่อว่าผู้อำนวยการหลินเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับงานนี้!”
เจ้ากรมคลังก็ได้ยืนขึ้นเช่นกัน “กระหม่อมเห็นด้วย งานนี้ควรมอบให้กับท่านหลิน!”
เจ้ากรมวังก็กล่าวสนับสนุนว่า “กระหม่อมเห็นด้วยเช่นกัน!”
…
เหล่าขุนนางเริ่มพูดขึ้นมา ต่างเห็นด้วยกันถ้วนหน้า! ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพื่อให้ลูกๆ ของพวกเขาได้รับความทุกข์น้อยลง!
“เช่นนั้นเรื่องนี้จะได้รับการจัดการโดยท่านหลินแล้วกัน!” จักรพรรดินีกล่าวเสียงดัง หลินเป่ยฟานหมดหนทาง ครั้งนี้เขาก็หนีไม่พ้น! ไอ้พวกเฒ่าเจ้าเล่ห์! ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ หลินเป่ยฟานก็ต้องปล่อยมันไป!
“ขอบพระทัยฝ่าบาทและขุนนางทุกท่านที่เมตตา! แต่เรื่องนี้มีความสำคัญมาก เงินเดือนของข้าก็น้อยยิ่ง ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถต้อนรับได้ดีพอ ดังนั้นข้าจึงต้องการเงินสนับสนุนสาธารณะทางการทูต!”
"มีเหตุผล! ท่านต้องการเท่าไร ข้าจะได้ให้ทางเจ้ากรมคลังมอบให้!” จักรพรรดินีเอ่ยถามขึ้นมา
“ข้าต้องการ 300,000 ตำลึง!” หลินเป่ยฟานโค้งคำนับ
คนโดยรอบพลันอุทานออกมาด้วยความตกใจ “สามแสนตำลึง?!”
“ท่านต้องการมากขนาดนั้นเพื่อต้อนรับผู้มาเยือนต่างแดนเลยเหรอ?”
“ท่านหลิน ท่านล้อเล่นหรือเปล่า?” ปากของจักรพรรดินีถึงกับกระตุก
เห็นได้ชัดว่าเจ้าหมอนี้กำลังทุจริตอยู่! เขาโลภถึงขั้นทำมันต่อหน้าขุนนางและนาง! เขาชักจะกล้าหาญขึ้นมากทุกวัน
หลินเป่ยฟานรู้สึกผิดมาก “ทุกท่าน ได้โปรดอย่าเข้าใจข้าผิดไป หากข้าเป็นผู้ที่จะต้องต้อนรับราชทูตดาร์โร ข้าก็จะต้องพาพวกเขาไปกินดื่มและสนุกสนาน ให้พวกเขาได้ดื่มด่ำกับประสบการณ์ที่สนุกสนาน แต่ทั้งหมดนี้ล้วนต้องใช้เงิน!”
“เรามีโรงเตี๊ยมให้พวกเขาพัก ดังนั้นเรื่องนั้นจึงไม่มีปัญหา”
“แต่เราไม่พูดเรื่องอาหารไม่ได้! ร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองหลวงของเรามีราคาเฉลี่ย 50 ตำลึงต่อคน! พวกเขามากันทั้งหมด 20 คนและถ้าพวกเขากินอาหารสามมื้อต่อวัน มันจะมีค่าใช้จ่าย 30,000 ตำลึงต่อวัน! พวกเขาจะอยู่ที่นี่ประมาณ 10 วัน ดังนั้นค่าอาหารทั้งหมดก็คือ 300,000 ตำลึง!”
“นอกจากนี้ในระหว่างมื้ออาหาร เราจะต้องจัดการแสดง ร้องเพลงและฟ้อนรำด้วย คณะนางรำที่ดีที่สุดในเมืองหลวงของเรามีค่าใช้จ่าย 30,000 ตำลึงต่อการแสดง ดังนั้นหากนับเป็นเวลา 10 วันนั่นก็คืออีก 300,000 ตำลึง!”
“และถ้าพวกเขาต้องการไปยังหอนางโลมเพื่อหาสตรี ค่าใช้จ่ายก็จะยิ่งมากขึ้นไปอีก…”
ในท้ายที่สุด หลินเป่ยฟานก็กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ดังนั้นข้าจึงกล้าที่จะขอเงิน 300,000 ตำลึง ด้วยการอิงข้อเท็จจริงพวกนี้!”
“และนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต้อนรับผู้มาเยือนต่างแดน ตัวข้าก็ไม่มีประสบการณ์อะไรเลย ดังนั้นยิ่งมีเงินมาก มันก็จะยิ่งช่วยข้าได้! ได้โปรดขออภัยด้วยหากทำให้องค์จักรพรรดินีและเหล่าขุนนางผู้ทรงเกียรติเข้าใจผิด!” ใบหน้าของทุกคนถึงกับกระตุกอีกครั้ง
เจ้านี้ยังกล้าพูดอีกเหรอ! จักรพรรดินีดูไม่สนใจท่าทีของเจ้ากรมคลังเลย “ท่านเสนบาดีเฉียน ท่านคิดเช่นไรหรือ?” ใบหน้าของเจ้ากรมคลังเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง “ฝ่าบาท คลังสมบัติยามนี้ร่อยหรอมาก เราสามารถให้ได้เพียง 200,000 ตำลึง!”
“เพิ่มอีกหน่อยเถิด!” หลินเป่ยฟานกล่าว
ใบหน้าของเจ้ากรมคลังเคร่งเครียดยิ่งขึ้นไปอีก เขาโบกแขนเสื้อของเขาและกล่าวไปว่า “มีเพียง 200,000 ตำลึงเท่านั้น ไม่มีเพิ่มอีกแล้ว!”
"ดี! เช่นนั้นก็แค่ 200,00 ตำลึง!" จักรพรรดินีกล่าวเสียงดังว่า “ท่านหลิน หลังจากที่ท่านได้รับเงินก้อนนี้ไปแล้ว โปรดต้อนรับเหล่าราชทูตของดาร์โรให้ดีและในเวลาเดียวกัน จงตรวจสอบความตั้งใจที่แท้จริงของพวกเขาด้วย อย่าทำให้ข้าผิดหวัง!”
“ขอรับฝ่าบาท!” หลินเป่ยฟานโค้งคำนับ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถได้รับ 300,000 ตำลึง แต่หากได้ 200,000 ตำลึง เขาก็ยินดีแล้ว!
