นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 66
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 66
ราอนเลิกคิ้วขึ้น
'เขาขอบคุณฉันเหรอ?’
ราอนไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง
เขาทั้งทำแผนของไคน์พัง ทำดาบของเขาหัก แถมชกไคน์ไปอีกหนึ่งหมัด ทำไมไคน์ถึงมาขอบคุณเขาได้
"ดูเหมือนว่านายยังไม่เข้าใจ”
ไคน์ยิ้ม
"ฉันเคยมั่นใจมากๆ ว่าฉันจะเอาชนะนายได้ แต่นายเก่งกว่าที่ฉันคิดไปมาก”
"การวิเคราะห์ของนายก็ยอดเยี่ยมมาก”
แผนของไคน์กำลังจะเอาชนะเบอร์เรนกับมาร์ธาได้แล้ว แต่เพราะราอนส่งรูนันไปตามพวกเขากลับมาได้ทัน สถานการณ์จึงพลิกผัน
"ถึงยังไงฉันก็แพ้แล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันพึ่งเริ่มต้น ฉันได้รู้จักคนที่ยอดเยี่ยมกว่าฉันในการรับรู้และการวางแผน”
ไคน์ถอนหายใจ
"ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะแพ้ให้กับนาย ฉันมั่นใจในพรสวรรค์รวมถึงเทคนิคปลูกฝังของตัวเองมาก แต่ก็แพ้ให้กับเปลวไฟเล็กๆ ของนาย”
ไคน์ยังคงคิดว่า'หมื่นเปลวเพลิง'เป็นพลังที่อ่อนแอ แต่นั่นไม่จริงเลย แต่ราอนก็ไม่ได้พูดแก้ไขอะไรออกไป
"ฉันได้เรียนรู้อะไรเยอะมากจริงๆ ฉันจะจำวันนี้ไปตลอดชีวิตเลย”
เขามองที่ตาของไคน์ สายตาของเขาแวววับ ดูเหมือนทุกสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริงจากใจของเขา
'เขาเป็นคนดีนะ’
เหมือนที่ไคน์พูด ศัตรูอาจจะซ่อนความสามารถไว้อยู่ก็ได้
เมื่อตอนที่ราอนเป็นนักฆ่า เขาก็ต้องเตรียมรับมือเผื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
"เข้าใจแล้วครับ”
ราอนพยักหน้าให้ไคน์และมองไปรอบๆ
เด็กฝึกหัดจากสนามฝึกที่ห้ากับหก กำลังพูดคุยและหัวเราะใส่กัน
"แล้วตอนนั้นเธอแกว่งดาบยังไง?”
"ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยก็แค่ทำตามสัญชาตญาณ แล้วก็บอกแล้วไงว่าอย่ามาชวนคุย!”
เหลือแต่มาร์ธาที่ยังคงหงุดหงิดกับดันน์
"คุณเหมาะสมที่จะเป็นนักดาบของซีกฮาร์ทมากๆ เลย”
"แน่นอนสิ นักดาบจะปล่อยดาบหลอกๆ ออกไปแล้วก็เปลี่ยนทิศทางมันทีหลังแบบนั้นแหละ ”
เบอร์เรนกับดีแคลสนทนาและหัวเราะใส่กันอย่างอารมณ์ดี
หงุบหงับๆ
คารินหมดคำถามจะถามเธอแล้ว รูนันหยิบผลไม้ใส่ปากเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าเธอจะชอบผลไม้พวกนั้นมาก เธอเคี้ยวจนแก้มทั้งสองข้างของเธอพองออกเหมือนกับกระรอก
'พวกเขาทำได้ยังไงกัน’
แปลกมากที่ทุกๆ คนสามารถพูดคุยอย่างสนิทสนมได้หลังจากที่เพิ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ราอนคิดว่าบรรยากาศของที่นี่จะมืดมนไปจนจบงานเสียอีก บรรยากาศตอนนี้รทำให้เขารู้สึกเหมือนกับอยู่ในเทศกาลขนาดย่อมๆ
"มีแต่คนแปลกๆ ”
ราอนพึมพัม ไคน์ที่กำลังกินไก่ก็หันมามอง
"ทำไมคิดงั้นล่ะ?”
"อ่า... ผมสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงสนิทกันได้ ทั้งๆ ที่พวกเขาพึ่งจะต่อสู้กัน...?”
"...ฉันรู้นะว่าทำไม”
ไคน์พยักหน้า
"ให้ฉันบอกไหม? ก็เป็นเพราะพวกเขาต่อสู้กันนั่นแหละ”
"เรื่องนั้นผมรู้ แต่ว่าทำไม..."
"พวกเราเป็นศัตรูกันแค่ชั่วคราว ถึงยังไงเราก็จะเป็นนักดาบของซีกฮาร์ทเหมือนกันอยู่แล้ว”
เขาชี้ไปที่เด็กฝึกหัด
"เราทุกคนคือซีกฮาร์ท ทุกคนก็ต้องพยายามที่จะชนะอยู่แล้ว แต่ประเด็นหลักที่เรามาต่อสู้กันก็เพื่อพัฒนาตัวเองต่างหาก”
ราอนเริ่มเข้าใจความรู้สึกของเด็กคนอื่นๆ ขึ้นมาทีละน้อย มีแค่เขาคนเดียวที่เอาแต่คิดถึงชัยชนะ
"พวกเขาพยายามกันอย่างมากเพื่อที่จะก้าวข้ามตัวเอง พวกเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าจะแพ้หรือชนะ พวกเขาเลยสามารถเป็นเพื่อนกันได้”
เมื่อพูดจบไคน์ก็ยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม
'แค่นั้นเหรอ...?'
เขาสามารถเข้าใจเหตุผลที่พวกเขาคุยกันได้อย่างสนุกสนานแล้ว
'มันไม่เหมือนกับชีวิตก่อนสินะ’
เขาเคยสู้แบบนี้มาก่อน
แต่มันไม่เหมือนกับที่นี่ ในตอนนั้นเขาสู้กันแบบจริงจัง ใครแพ้ก็ต้องตาย เขาใช้ชีวิตด้วยความสิ้นหวังมองดูคนที่ค่อยๆ ตายไปทีละคน เขาไม่สามารถคิดเกี่ยวกับการเป็นเพื่อนกับใครได้เลย
'มันควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วสินะ’
ถ้าเป็นการฝึกซ้อมทั่วไปก็ควรเป็นแบบนี้
แต่ในชีวิตที่แล้วพวกผู้ฝึกสอนก็ต้องการเพียงแค่ต้องการสุนัขที่เชื่อฟังเท่านั้น และเพราะมันต้องฆ่ากัน พวกเขาจึงระแวงกันและไม่สามารถเป็นเพื่อนกับใครได้
"นายดูใจเย็นมากเลยในตอนที่ต่อสู้ อย่างกับว่าเป็นนักดาบอาวุโสยังไงยังงั้น นายต่างหากที่แปลกที่สุดเพราะตอนนี้นายยังอายุไม่เท่าไหร่เอง”
ไคน์พูดในขณะที่มีเนื้ออยู่ในปาก ดูเหมือนไคน์จะเพลิดเพลินกับมื้ออาหารมาก
"งั้นเหรอ?”
ราอนยิ้มกลับไป แน่นอนรอยยิ้มนี้มีความหมายแตกต่างจากของไคน์
'ฉันมันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ’
ประสบการณ์ของเขาในชีวิตที่แล้วมากกว่าใครในที่นี่แน่นอน แต่เขากลับไปสามารถทำความเข้าใจสถานการณ์แบบนี้ได้ ราอนยิ้มอย่างขมขื่น
“เฮ้อ...”
ราอนถอนหายใจช้าๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์กำลังจะหายไปจากท้องฟ้า
ความทรงจำเก่าๆ ของเขาโผล่ขึ้นมาไม่หยุด
ก่อนที่เขาจะถูกเรียกว่าราอน ตอนที่เขาในวัยเด็กต้องหยิบมีดเพื่อเอาชีวิตรอด
เขาจะต้องฆ่าเด็กทุกคนที่วิ่งเข้ามาหาเขา ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเขาเองที่ต้องตาย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าของเด็กพวกนั้นเป็นยังไง พวกเขาถูกบังคับให้ใส่หน้ากากและขังไว้ในลานใต้ดินแห่งหนึ่ง
ถ้าพวกเขาไม่ได้ถูกพาไปที่นั่น พวกเขาอาจจะได้เจอเพื่อนดีๆ และนั่งหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข แน่นอนว่าชีวิตคงลำบากแต่มันจะดีกว่าการที่ต้องตายแบบนั้นแน่นอน
มือของราอนสั่น
'ใช่แล้ว ทุกอย่างมันเป็นเพราะ...'
เดรุส โรเบิร์ต
เป็นเพราะไอ้อดีตราชาแห่งทิศใต้เวรนั่น ราอนรู้สึกถึงความโกรธแค้นที่ตีขึ้นมา
"ราอน?”
* * *
* * *
ขณะที่ราอนกำหมัดแน่น รูนันก็เดินมาหาเขา เขาจึงรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ
ชิ กล้าดียังไงมาขัดจังหวะ
ราธบ่นด้วยความผิดหวัง ดูเหมือนมันจะอยากให้เขาถูกครอบงำด้วยความโกรธแค้น
'แกมัน...'
เจ้าจะหยุดทำไม?! โกรธมากขึ้นอีกสิ! เจ้าต้องแก้แค้นไม่ใช่หรอ? ข้าว่า…
'ออกไปให้พ้นเลย!’
ฮึ! ไอ้เด็กเว…
ราอนทุบสร้อยข้อมือ
"เฮ้อ”
ความโกรธครั้งนี้มีการแทรกแซงจากราธด้วยก็จริง แต่ส่วนมากมันเกิดขึ้นจากเขาเอง เขาไม่มีทางลืมเป้าหมายที่จะฆ่าเดรุส โรเบิร์ต
"ฉันโอเค”
"อื้อ”
เขายิ้มเบาๆ ไปให้รูนัน จากนั้นเธอก็เริ่มหยิบผลไม้ขึ้นมากินอีกครั้ง ตอนที่กินอาหารเธอดูเหมือนกระรอกจริงๆ
“ราอน ซีกฮาร์ท”
ไคน์วางส้อมลงและหันมาพูดกับเขา
"ฉันมีข้อเสนอล่ะ”
"ข้อเสนอเหรอ?”
"ถ้าเรานัดกันมาต่อสู้แบบวันนี้อีกเป็นไง? จะสู้แบบหนึ่งหนึ่งหรือแบบกลุ่มเหมือนเดิมก็ได้นะ ฉันไม่ติด”
ดูเหมือนเสียงไคน์จะพูดเสียงดังเกินไป ทุกคนในร้านอาหารเงียบลงทันที และตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาทางพวกเขา
“อ่า…”
เขาหันมองเด็กฝึกหัดทุกคน ดูเหมือนทุกคนจะเห็นด้วย
มีเพียงมาร์ธาที่ทำหน้าบึ้งตึงส่งสัญญาณให้เขาว่าไม่เอา แต่แน่นอนว่าเธอมีแค่เสียงเดียว เขาจึงไม่สนใจ
"โอเคครับ”
"เจ๋งไปเลย!”
ไคน์ตบโต๊ะและลุกขึ้นยืน
"วู้ว!”
"ชักตื่นเต้นแล้วสิ!”
"ครั้งต่อไปชั้นไม่แพ้แน่!”
"เพ้อเจ้อน่า! ครั้งต่อไปพวกเราจะชนะเหมือนเดิมแน่นอน!”
เสียงของเด็กฝึกหัดดังขึ้น ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ
"ไอ้หมอนี่!”
ยกเว้นหนึ่งคน
มาร์ธาสบถและจ้องมองที่ราอนอย่างเคียดแค้น
ราอนไม่สนใจสายตาของเธอและมองไปที่โต๊ะในสุดของร้าน มีคนสำคัญอีกคนหนึ่งที่เขาอยากจะถามความเห็นแต่เขากำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่าง
"เดี๋ยวนะ! แกบอกว่าอาหารมื้อนี้ไม่รวมกับเงินที่ฉันลงพนันงั้นเหรอ!?”
"ไม่รวมแน่นอน ใครบังคับว่านายต้องจ่ายค่าอาหารเพราะแพ้พนัน? ฉันแค่ถามเฉยๆ ต่างหาก”
"แต่ฉันก็ให้เงินไปแล้วไง!”
"ก็นั่นมันเงินพนัน ไม่เกี่ยวกับอันนี้”
เมทันกับริมเมอร์เอาแต่เถียงกันเรื่องการพนัน แทนที่จะสนใจเรื่องของลูกศิษย์ตัวเอง
"ใครที่ไหนจะบ้าทำแบบนั้นล่ะวะ!"
"ก็มันไม่เกี่ยวกันจริงๆ นี่ เราพนันกันเป็นเหรียญทองซึ่งนายเอาให้ฉันแล้วและมันจบไปแล้ว ทีนี้ก็เอาค่าอาหารมาให้ฉันสักที”
ริมเมอร์แบมือพร้อมกับรอยยิ้ม
"ไอ้เอลฟ์หน้าเงินนี่...!”
"ขอบคุณที่ชมนะ”
"ฮึ่ม! หยุดยั่วโมโหกันสักทีเหอะ”
เมทันวางถุงเงินบนมือของริมเมอร์อย่างแรง
"อู้ว! ขอบคุณครับคุณลูกค้า คราวหน้ามาอุดหนุนอีกนะครับ!”
หลังจากได้รับเงินแล้ว ริมเมอร์ก็ชูแก้วเบียร์ขึ้น
"เด็กๆ! วันนี้พวกเธอทำได้ดีมากเลย พรุ่งนี้ก็กลับไปพักผ่อนกันให้เต็มที่นะ อย่าให้ฉันเห็นใครหน้าไหนโผล่หัวมาที่สนามฝึกเด็ดขาด!”
เขาโบกมือและเดินออกจากร้านอาหาร
'ไม่ปล่อยให้ไปง่ายๆ หรอกน่า’
ราอนหัวเราะและตามริมเมอร์ไป
'ฉันจะไม่ปล่อยให้ริมเมอร์เอาผลประโยชน์ไปคนเดียวแน่นอน’
***
"พนันข้างราอนทีไรก็ชนะทุกทีเลยแฮะ”
ริมเมอร์พูดขึ้นมาขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปบ่อนพนัน
'ราอนเป็นตัวนำโชคชัดๆ เลย!’
ตอนแรกเขาแอบกังวลว่าจะแพ้แล้วเชียว แต่ราอนก็ทำให้มันดีขึ้น
ราอนเข้ามาแทรกแซงสถานการณ์ที่เสียเปรียบให้พลิกกลับ สุดท้ายพวกเขาก็ชนะ และเขาก็จะชนะพนันอีกเรื่อยๆ ตราบใดที่เขาลงเดิมพันข้างราอน
"ชัยชนะ100%! พนันแล้วได้เงิน100%! อยากจะให้มีมันทุกวันเลยยย”
"การพนันแบบนั้นไม่มีในโลกหรอกนะครับ”
"หือ?”
เขารีบหันไปหาเสียงจากด้านหลัง ราอนจ้องมองถุงเงินในมือริมเมอร์ด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"ร-ราอนเหรอ? เธอตามฉันมาทำไม? แล้วเธอกินอิ่มหรือยัง..."
"ดูเหมือนอาจารย์จะได้เงินเยอะเลยนะครับ”
"เอ่อ..."
"และนี่ไม่ใช่การพนันครั้งแรกใช่มั้ยครับ?”
“อ๊ะ!”
ราอนพูดถูก เขาหาเงินได้เยอะมากก็เพราะราอนเลย แบบว่า...มาก
"ครึ่งหนึ่ง”
ราอนชี้นิ้วไปที่ถุงเงิน
"ครึ่ง?”
"อาจารย์ชนะพนันเพราะพวกเรา ดังนั้นก็ต้องแบ่งให้พวกเราด้วยสิครับ”
"แต่ครึ่งหนึ่งมันมากเกินไป!”
"เดี๋ยวเงินของอาจารย์ก็หายไปหมดอยู่ดี”
"เห้! มันอาจจะเพิ่มเป็นสามเท่าก็ได้นะ ใครจะรู้?”
"แต่ผมเห็นอาจารย์หมดตัวหลังออกมาจากบ่อนพนันทุกครั้ง”
ริมเมอร์หงุดหงิดแต่ราอนพูดถูก แต่คราวนี้ไม่เหมือนกันหรอก ตอนนี้ริมเมอร์รู้สึกว่าดวงกำลังมา
"ฉันรู้สึกได้ว่าวันนี้เป็นวันของฉัน ฉันจะได้กลับมาสิบเท่าแล้วเธอค่อยเอาครึ่งหนึ่งของมัน..."
"ไม่เป็นไรครับ ครึ่งของตอนนี้ก็เยอะมากพอแล้ว”
"แต่ฉันไม่อยากให้นี่หน่า! เพราะฉัน..."
"งั้นผมก็จะไม่ให้ความร่วมมืออีก”
"หา?”
"ถ้าอาจารย์ไม่ให้เงินผมมาตอนนี้ ครั้งต่อไปผมก็จะทำตรงข้ามกับที่อาจารย์พนันกับคนอื่นไว้”
"เธอไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกมั้ง....เอ่อ”
ริมเมอร์สะดุ้ง สายตาของราอนบ่งบอกเขาว่าเขาจริงจัง
'ฉันทำเกินไปเหรอ?’
ริมเมอร์คิดทบทวนกับตัวเอง
"ผมไม่ได้จะเอาเงินไปใช้เอง ผมอยากให้อาจารย์เอามาใช้กับพวกเราต่างหากล่ะครับ”
"อ่าๆๆโอเค แล้วมันคืออะไร? พวกเธออยากได้อะไรล่ะ?”
"ตอนที่ผมสู้วันนี้ ผมก็คิดอะไรบางอย่างได้”
ราอนยิ้ม
"สิ่งที่พวกเราต้องการก็คือ..."
***
สองวันต่อมา
"หือ? นี่อะไรอะ?”
"หุ่น?”
"นี่มันหุ่นสำหรับการฝึกดาบนี่นา!”
เด็กฝึกหัดมองที่หุ่นฝึกด้วยสายตาเป็นประกาย
"หุ่นสำหรับการฝึกดาบเหรอ?”
"ใช่ มันจะสะท้อนพลังของเรากลับมาด้วยนะ ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นแบบที่ดีที่สุดเลย”
"จริงเหรอ? แล้วพวกมันมาจากไหนกัน?”
พวกเขาเอียงคอมองอย่างสงสัย
"อาจารย์เป็นคนซื้อมาให้พวกเรา”
"หือ?”
"จริงเหรอ?”
เมื่อได้ยินจากปากราอน เด็กฝึกหัดก็หันไปมองริมเมอร์ที่กำลังนอนอยู่บนเวที
"'พวกเธออาจจะรู้สึกไม่คุ้นชินตอนที่ได้สู้กับคนจริงๆ ดังนั้นพวกเธอควรจะใช้หุ่นฝึกนี่' เขาบอกมาแบบนั้นแหละ”
"หือ?”
"นั่นใช่ริมเมอร์ตัวจริงเหรอ...?”
"หมายความว่า...เขาเอาเงินที่ได้จากการพนันไปซื้อมาให้พวกเราเหรอ?”
"อาจารย์ครับ/อาจารย์คะ..."
เด็กฝึกหัดรีบเข้าไปหาริมเมอร์ด้วยสายตาประทับใจ
“อืม…”
แม้แต่เบอร์เรนก็รู้สึกตกใจ
"ใช่ๆๆ ใช้มันให้คุ้มด้วยล่ะ”
ริมเมอร์ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่โบกมือแล้วยิ้มให้พวกเขา
'ไอ้หุ่นพวกนี้มันโคตรจะแพงเลย’
หุ่นฝึกซ้อมมีราคาแพงกว่าที่เขาคิด เขาไม่เหลือเงินเลยสักเหรียญเดียวหลังจากที่ซื้อมัน เขาหงุดหงิดมากจนเอาเงินอีกครึ่งไปลงกับการพนันแล้วก็เสียไปทั้งหมด ตอนนี้เขาเป็นคนหมดตัวที่น่าอนาถแบบที่ราอนบอก
แต่มุมปากของริมเมอร์ก็ยกยิ้มขึ้นแล้วจ้องมองไปที่เด็กฝึกหัดที่กำลังตีหุ่นฝึกอย่างมีความสุข
