ตอนที่ 11 ข้าเต็มใจรับใช้ฝ่าบาท
หลินเป่ยฟานเปิดโต๊ะทรายจักรวรรดิและดู
เขาเกลียดการฉวยโอกาส โดยเฉพาะตอนอาณาจักรวุ่นวาย การเพิ่มราคาค่าครองชีพนั้นไร้เหตุผลสิ้นดี!
ในราชสำนัก หลินเป่ยฟานถาม“เหล่าขุนนางที่รักของข้า ทางออกที่ดีสุดคืออะไร?”
“นี่…”เหล่าขุนนางมองหน้ากัน ไม่กล้าพูดส่งๆ
ครั้งนี้ เสนาบดีเฒ่าถาม“ฝ่าบาท ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
หลินเป่ยฟานพูดโกรธๆ“ตอนอาณาจักรวุ่นวาย มันกลับฉวยโอกาส และขัดขวางตลาดความเป็นอยู่ของประชาชน มันคือหนูของชาติ มันต้องโดนกำจัด!”
เหล่าขุนนางหน้าซีดด้วยความตกใจ“ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดนะขอรับ!”
“พ่อค้าเหล่านี้มาจากราชวงศ์และตระกูลใหญ่โดยรอบ พวกเขาต้องมีภูมิหลังไม่ธรรมดา ถ้าเราเคลื่อนไหว ผลที่ตามมาจะเลวร้าย!”
“ใช่แล้ว ฝ่าบาท อาณาจักรเรายากจนในทรัพยชากร เราได้แต่พึ่งพาพวกเขาเพื่อวัสดุดีๆ!เมื่อตอแย ธุรกิจเราจะโดนขวาง ผลกระทบจะใหญ่หลวง!”
“ยังมีคนในตระกูลใหญ่เหล่านี้ที่รับใช้ในราชวงศ์อื่น และเครือข่ายก็มีทั่วโลก!”
“เมื่อเรื่องนี้เริ่ม จะไม่มีใครมาทำการค้ากับเรา!”
..
หลินเป่ยฟานโกรธ“เราควรปล่อยพวกนั้นให้ขี่หัวข้าหรือยังไง?”
“ฝ่าบาท เอาแบบนี้ดีกว่า!”ขุนนางเฒ่าพูด“มันดีกว่าที่จะส่งคนไปเตือนพวกเขาและให้พวกเขาลดราคา!ถ้าไม่ได้ผล ก็คิดหาทางอื่น!”
หลินเป่ยฟานตะโกน“ดี ข้าจะให้โอกาสพวกมัน!เจ้าส่งคนไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะรอ!”
“ขอรับ ฝ่าบาท”
ชั่วโมงผ่านไปก็ยังไร้ข่าว
แต่หลินเป่ยฟานรู้แล้วว่าพ่อค้าเหล่านี้เมินเขา
บางคนยังเพิ่มราคาเป็นการยั่วยุ
หลินเป่ยฟานไม่ทนอีก เขาแค่นเสียง“ไม่มีข่าวมานานขนาดนี้ ดูเหมือนพวกมันจะไม่มองข้าอยู่ในสายตา!เช่นนั้นแล้ว ข้าก็จะไม่ทนพวกมันเช่นกัน!ใครเต็มใจทำงานให้ข้า?ไปจับพวกหนูนักฉวยโอกาสเหล่านี้เข้าคุกซะ!”
“นี่…”ขุนนางทั้งหมดมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าตอบ
เพราะนี่คือการเชื้อเชิญหายนะ!
พวกเขายอมตอแยหลินเป่ยฟาน จักรพรรดิน้อยดีกว่าตระกูลใหญ่เบื้องหลังพ่อค้าพวกนี้!
“ดูเหมือนว่าคำพูดของข้าจะไม่มีน้ำหนัก ไม่มีใครเต็มใจแก้ไขปัญหาของข้าเลย!”หลินเป่ยฟานมองพวกเขา“หลิวอี้ชิง เจ้าคือเสนาบดีครัวเรือน ข้าจะให้เจ้าจัดการ!”
เสนาบดีฝ่ายครัวเรือนสะดุ้ง“ฝ่าบาท ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ มันจะตอแยตระกูลใหญ่เบื้องหลังพวกนั้น! อาณาจักรเราเล็กและอ่อนแอ เราไม่สามารถตอแยพวกนั้นได้!”
“งั้นบอกข้ามา เจ้าทำอะไรได้บ้าง?”หลินเป่ยฟานถาม
“นี่..ฝ่าบาท เราสามารถขายเสบียงและลดราคาได้!”เขาพูดเสียงต่ำ
หลินเป่ยฟานหัวเราะเยาะ“โง่เขลาเบาปัญญา เจ้าสมองส่วนไหนพูด?เจ้าคิดว่าพวกมันหรือข้าที่มีเสบียงมากกว่ากัน?เจ้าอยากให้ข้าเสียผลประโยชน์ส่วนตัวเพื่อสนองพวกนั้นหรือไง?”
“ฝ่าบาท…ข้าน้อยขออภัย!”
หลินเป่ยฟานพูด”หลิวอี้ชิง ในฐานะเสนาบดีฝ่ายครัวเรือน เจ้าต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!ข้าจะให้เจ้าสองทางเลือก ลาออกหรือจัดการปัญหา เลือกมา+.
อีกฝ่ายดิ้นรน จากนั้นก็ถอดหมวกขุนนางออก“ข้าเลือก…ลาออกและกลับบ้านเกิดของข้า!”
หลินเป่ยฟานตะโกน“ดี!ได้!เก็บข้าวของเจ้าและไสหัวออกไปซะ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก อาณาจักรเซี่ยเราไม่ต้องการคนขี้ขลาดแบบเจ้า!”
“ฝ่าบาท!”อีกฝ่ายก้มหัวและเดินออกไป
ขุนนางคนสำคัญอีกคนโดนไล่ออกแล้ว และราชสำนักก็เต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีใครกล้าพูด
“คนก็ไปแล้ว แต่เรื่องยังไม่คลี่คลาย!”หลินเป่ยฟานยิ้ม“มีนักรบคนใดที่เต็มใจแบ่งปันความกังวลของข้าบ้าง?ถ้ามีใครทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ ข้าจะแต่งตั้งให้เป็นเสนาบดีฝ่ายครัวเรือน!”
ตอนนั้นเอง ทหารหน้าตาดีคนหนึ่งยืนขึ้น
เขาประสานมือและก้มหัวให้หลินเป่ยฟาน“ข้าเต็มใจแบ่งปันความกังวลของฝ่าบาท โปรดมอบโอกาสให้ข้า!”
หลินเป่ยฟานตกใจ องครักษ์ที่พกดาบกล้ายืนขึ้นและรับผิดชอบปัญหานี้?
คนคนนี้กระตุ้นต่อมสนใจของหลินเป่ยฟาน
หลินเป่ยฟานถาม“ข้าชื่นชมความกล้าของเจ้ามาก เจ้าชื่อแซ่อะไร มาจากไหน?”
อีกฝ่ายพูดเสียงดัง”ฝ่าบาท ผู้น้อยเหอเซินรับใช้ในวังมากว่าสามปีแล้ว ข้ามีพลังของนักรบชั้นหนึ่ง และปัจจุบันก็คือองครักษ์หลวงของฝ่าบาท!’
