ตอนที่ 8 ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน
การทำสงครามไม่ใช่การละเล่นของเด็ก
ดั่งคำที่ว่า กองทัพยังไม่ทันขยับ อาหารก็หมดเสียก่อน
เมื่อวานซืน จักรพรรดิเซี่ยได้ส่งกองทัพ มันใช้เวลาสองหรือสามวันเพื่อเตรียมธัญพืช และอีกสามสี่วันเพื่อส่งธัญพืช
นอกจากนี้ มันต้องเพิ่มขวัญกำลังใจและเตรียมทัพ หลังถึงสนามรบ มันต้องปรับตัวอีกเพื่อให้ทหารของคุณปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ก่อนทำสงคราม
คำนวณจากสิ่งนี้ มันต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสัปดาห์
แต่ตอนนี้ กองทัพของอีกฝ่ายมาถึงแล้ว!
มันเร็วขนาดนี้ได้ไง?
“จริงรึ?”จักรพรรดิโม่ถามอย่างวิตก
“ฝ่าบาท เป็นความจริง ข้าไม่กล้าโกหกฝ่าบาท”แม่ทัพที่รายงานพูด
จักรพรรดิโม่หลับตา สูดหายใจลึกและตะโกน“มันยังไม่สายเกินไป รีบระดมทัพสามแสนนายเดี๋ยวนี้!”
“แต่ฝ่าบาท ทหารสามแสนนายกระจัดกระจายทั่วอาณาจักรและจะต้องใช้เวลาสามหรือสี่วันเพื่อรวบรวม ข้าเกรงว่ามันจะสายเกินไป”
จักรพรรดิโม่คำราม“งั้นเจ้าจะทำอะไร?กองทัพอาณาจักรเซี่ยได้มาถึงแล้ว!รีบไปรวบรวมกองทัพและแม่ทัพมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ ทำให้เร็วที่สุด!ถ้าเจ้าปล่อยให้พวกมันมาถึงเมืองหลวง เจ้าจะเป็นคนที่โดนตัดหัวก่อน!”
“ขอรับ ฝ่าบาท!”ขุนนางทั้งหมดสั่นกลัว
พวกเขาจะระดมทัพมาจัดการกับอาณาจักรเซี่ย
เวลานี้ อันลู่ซานกำลังนำทัพสองแสนนายโจมตีเมือง
ตั้งแต่ทหารสองแสนนายของอาณาจักรโม่โดนฝังในเหมืองเหล็ก การป้องกันของชายแดนก็ว่างเปล่า และกองทัพก็ไม่พอ พวกเขาไม่มีพลังสู้กลับเลยและโดนยึดง่ายๆ
ดังนั้น กองทัพของอาณาจักรเซี่ยจึงรุกคืบโดยไม่หยุด
ในเวลาไม่ถึงวัน สี่เมืองโดนยึด ผลักดันชายแดนของอาณาจักรเซี่ยไปทางเหนืออีกกว่าห้าสิบกิโลเมตร
อันลู่ซานมีกำลังใจมาก“ทหาร โจมตีต่อไป พยายามยึดเมืองอีก15แห่งให้ได้ในสามวัน ซึ่งจะผลักดันพรมแดนของอาณาจักรเราไปอีกสองร้อยกิโลเมตร!”
“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”ทหารทั้งหมดขานรับ
แต่ครั้งนี้ แม่ทัพผู้น้อยพูดอย่างลังเล“แต่ท่านแม่ทัพใหญ่ เราสู้มาทั้งวันทั้งคืนแล้วและทหารทั้งหมดก็ต้องพัก!ยิ่งไปกว่านั้น เราเดินทัพเร็วเกินไปและเสบียงก็ไม่พอ…”
“เป็นปัญหาจริงๆ แต่เราต้องรุกต่อไป!”อันลู่ซานยิ้มแห้ง“ก่อนข้าออกเดินทัพ ข้าได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทว่าครั้งนี้เราต้องยึดเมืองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ห้ามหยุด!”
“ท่านแม่ทัพ พูดถึงเรื่องการบุกยึด…”แม่ทัพผู้น้อยพูด“ฝ่าบาทกำลังเล่นอะไรอยู่?นี่จะถือเป็นสงครามได้ไง?”
“ข้าไม่รู้ แต่คำสั่งทหารไม่อาจขัด!”อันลู่ซานถอนหายใจ
ในฐานะแม่ทัพมากประสบการณ์ เขาจะไม่รู้ผลที่ตามมาของการทำสงครามเช่นนี้ได้ไง
เมื่อเสบียงไม่พอและทหารเหนื่อยล้า พวกเขาจะแพ้การศึก
แต่ เขาเพิ่งกลายเป็นแม่ทัพและได้รับอำนาจทหาร รากฐานยังไม่แข็ง เขาได้แต่ฟังคำสั่ง
อันลู่ซานคิดสักพักและได้แผน“อืม เราจะแบ่งทหารสองแสนเป็นสองกลุ่ม หนึ่งกลุ่มพัก อีกกลุ่มสู้ แบบนี้ เราจะไหว!พวกที่พักจะช่วยลำเลียงอาหาร!แบบนี้ เราจะยังมีแรงพอสู้ในศึกนี้!”
“นั่นคงเป็นทางเดียว!”แม่ทัพผู้น้อยพยักหน้า
“การป้องกันของอาณาจักรโม่ว่างเปล่า ต่อให้มีทหารแค่แสน เราก็ยังยึดได้!’
อันลู่ซานเลือกทหารแสนนายที่ยังมีแรงสู้ ชูดาบขึ้นและตะโกน“ทหาร ออกไปสู้ศึกกับข้า นี่คือเวลาที่เราจะสร้างวีรกรรม!”
“ขอรับ!”ทหารทั้งหมดขานรับ
เป็นผลให้ กองทัพของอาณาจักรเซี่ยโจมตีเมืองต่ออ
อาณาจักรโม่รีบระดมทัพ และในเวลาเดียวกันก็ส่งฑูตไปอาณาจักรเซี่ย
ในโถงของอาณาจักรเซี่ย ฉีมู่ถามเสียงดัง“ฝ่าบาทเซี่ย เราได้ทำสัญญากันแล้ว และอาณาจักรเราก็จ่ายไปสูงเพื่อแลกกับเหมืองเหล็ก!ตอนนี้ ท่านกลับใช้กำลังเอามันคืนและบุกรุกดินแดนเรา..ท่านผิดคำสัญญา และเป็นจักรพรรดิไร้สัจจะ!”
หลินเป่ยฟานยิ้ม“ฑูตโม่ คำพูดเจ้าผิดแล้ว!ผิดคำสัญญาอะไร?ข้าไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น!”
“เหมืองเหล็กฮัวโจวที่เจ้าพูดถึง ข้าเก็บไว้ให้เจ้าตลอด เจ้าสามารถมาเอาไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ!สำหรับที่อื่น เราไม่ได้ทำสัญญากัน?”
ฑูตโม่ระเบิดด้วยความโกรธ!
ยังมีหน้ามาพูดว่าเหมืองเหล็กเก็บไว้ให้เรา สามารถมาเอาไปได้ตลอดเนี่ยนะ?
แกบุกรุกดินแดนเราและเหมืองเหล็กก็ถูกแกล้อมไว้ จะเอาคืนไปได้ยังไง?
ในฐานะฑูต เขาเจอคนมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเจอคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน!
“ดูเหมือนอาณาจักรเซี่ยจะไม่คิดถอยสินะ?”
“เจ้าเคยเห็นคนคายเนื้อที่เอาเข้าปากไปแล้วไหม?”
“ดี!”ฑูตโม่พูด“จักรพรรดิเซี่ย ข้าจะให้ท่านภูมิใจไปอีกสักพัก หลังจากนั้น ท่านจะได้เจอกีบเหล็กของอาณาจักรโม่เรา ขอตัว”
หลินเป่ยฟานยิ้ม“เชิญ”
หลังส่งฑูตอาณาจักรโม่ไป โต๊ะทรายจักรวรรดิก็ปรากฏในหัวของหลินเป่ยฟาน
ครั้งนี้ โต๊ะทรายจักรวรรดิไม่ใช่แค่โต๊ะทรายจักรวรรดิทั่วไป มันทอดยาวไปทางเหนืออีกกว่าห้าสิบกิโลเมตร
ยิ่งไปกว่านั้น มันยังคงขยายต่อ
ดวงตาของหลินเป่ยฟานเป็นประกาย’ข้ารวยแล้ว!”
