นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 55
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 55
ราอนคลานไปตามเสียงพูดและเงยหน้าขึ้นมอง
โจรสองคนกำลังยืนเฝ้ายามอยู่ตรงพุ่มไม้ข้างหน้าเขา ดูเหมือนพวกเขากำลังคุยเรื่องตลกและหัวเราะคิกคัก
'ทักษะของสองคนนี้แย่มากเลย’
ความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกมันค่อนข้างดี แต่ราอนไม่สามารถรู้สึกถึงออร่าใดๆได้จากพวกมัน พวกมันเป็นแค่โจรธรรมดาที่ใช้พลังเวทย์ไม่ได้
ราอนพยายามมองผ่านพวกมันไปเพื่อดูสิ่งที่อยู่ข้างหลัง
มีโจรอีกคนกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น และมีเด็กคนหนึ่งถูกมัดติดอยู่กับต้นไม้
เด็กคนนั้นใส่แค่เสื้อผ้าบางๆ ใบหน้าและมือของเขากลายเป็นสีแดงไปแล้ว
"อื้อ”
เสียงเด็กคร่ำครวญ เด็กคนนั้นคงจะทนต่อความหนาวเย็นได้อีกไม่นาน แล้วก็มีโจรคนหนึ่งเดินไปแตะแก้มของเขา สัมผัสนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กสั่นและหดตัวหนี
กรอด
ราอนขมวดคิ้วและกัดฟันด้วยความโกรธ พวกโจรจับเด็กมาเป็นตัวประกันอย่างที่เขาคาดไว้
หากเขาแสดงตัว พวกมันคงจะหันดาบใส่เด็กทันที
'น่าจะยังมีตัวประกันอีก’
พวกมันคงไม่ได้ทิ้งตัวประกันคนเดียวไว้กับคนเฝ้าแค่สองสามคนหรอก แสดงว่าพวกมันมีตัวประกันอยู่ในที่ที่มีพวกมันอยู่กันมากกว่านี้
'ฉันจะทำยังไงดี?’
ถ้าเขาเรียกให้คนอื่นมาช่วยคงทำให้พวกโจรรู้ตัวแน่นอน
เป็นความคิดที่ดีกว่าที่จะช่วยเหลือตัวประกันและค่อยๆลอบสังหารพวกโจรเงียบๆไม่ให้พวกมันรู้ตัว
'ฉันทิ้งเด็กคนนั้นไว้แบบนี้ไม่ได้’
ปากของเด็กซีดจนไม่เหลือสีอะไรแล้ว ถ้าปล่อยให้อยู่แบบนี้ต่อไป เขาอาจจะด้วยตายเพราะความหนาวเย็น
“......”
ราอนหันหน้ากลับไป ดวงตาของรูนันกำลังสั่น เธอคงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงหลังจากที่ได้เห็นตัวประกัน
"ไม่เป็นไร”
ราอนกระซิบให้กำลังใจเธอแบบเบาที่สุด
"ฉันมีวิธี”
"วิธีเหรอ?”
"แต่เธอต้องช่วยฉัน”
“อึ้ม”
รูนันพยักหน้า
"พอฉันส่งสัญญาณ เธอก็ค่อยออกไปแล้วใช้เวทย์ปิดกั้นเสียงนะ คิดว่าทำได้หรือเปล่า?”
“อึ้ม”
รูนันก็พยักหน้าโดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติม
"ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง เราสองคนสามารถช่วยเด็กคนนั้นได้แน่นอน”
"เข้าใจแล้ว”
เมื่อได้ยินว่าพวกเขาสามารถช่วยเด็กได้ รูนันก็พยักหน้าทันที
"โอเค”
ราอนใช้ฝีเท้าเงาของเขาย้ายตัวเองไปอยู่ใกล้ต้นไม้ที่เด็กถูกมัดไว้
"เราต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนวะ?”
"พวกนั้นบอกว่าซีกฮาร์ทส่งนักดาบมาล้อมเราไว้หมดแล้ว ถนนก็ถูกปิดทั้งหมด”
"ชิบละ นี่เรากำลังจะตายไม่ใช่รึไง?”
"แต่หัวหน้าบอกว่าเรียกคนจากสหพันธ์เหนือ-ใต้มาช่วยแล้ว อีกไม่นานเขาจะมาพาเราออกไป”
พวกโจรคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกมันโดยไม่รู้ตัวว่ามีคนแอบฟังอยู่
"หุบปากน่า!”
โจรที่อยู่ตรงต้นไม้ตะโกนด่าสองคนนั้น จากนั้นพวกเขาก็เงียบ
'ผู้ชายคนนั้นต่างไปนิดหน่อย’
เขาสามารถสัมผัสได้ถึงออร่าของโจรคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงต้นไม้ แม้ว่าจะเป็นแค่ทักษะดาบระดับเริ่มต้นก็ตาม
ใช้เวลาไม่นานราอนก็ย่องมาถึงต้นไม้ใหญ่
ตอนนี้รูนันได้เตรียมตัวพร้อมแล้ว
'ฮา...'
ราอนย่อตัวลงและควบคุมลมหายใจให้เป็นจังหวะ เขาอยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมจะเคลื่อนไหว จากนั้นเขาก็ยกนิ้วเสกเปลวไฟขนาดเล็กขึ้นมา
ฟึ่บ
รูนันที่เห็นสัญญาณของเขาก็ออกมาจากพุ่มไม้ทันที
"เสียงอะไร?!”
"นั่นใครวะ?!”
โจรที่อยู่ตรงต้นไม้กำลังจะจับเด็กมาเป็นตัวประกัน แต่ราอนแอบเข้าไปข้างหลังเขาแล้ว
ชิ้ง!
ราอนตัดคอของโจรคนนั้นทันที
"อั่ก..."
ยังไม่ทันได้ทำอะไร หัวของโจรก็แยกออกจากร่างกาย
เลือดจะพุ่งออกมาจากศพและราอนก็ออกมาจากที่ซ่อน
"ฮะ...?"
โจรคนที่อยู่ด้านขวาหันมามองทางเสียงก่อน ราอนเลยพุ่งไปทางขวาและเหวี่ยงดาบของเขา
ฉึบ!
เขาแทงเข้าไปในหัวใจของโจรคนนั้น แล้วก็หมุนดาบของเขาเพื่อเล็งไปที่คอของโจรคนสุดท้าย
“อะ…?”
โจรสุดท้ายกลืนน้ำลายมองดาบที่จ่อที่คอของเขา
"ถ้าขยับหรือส่งเสียง แกตายแน่”
"อึก..."
โจรกลืนน้ำลายและหุบปากเงียบ มันก็ไม่ได้โง่ซะทีเดียว
"รูนัน ไปแก้เชือกให้เขาที”
“อื้ม!”
รูนันพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและเดินไปที่เด็กที่ถูกมัด
"ตอบคำถามของฉันมา ถ้าแกปฏิเสธจะจะเฉือนเนื้อของแกออกทีละชิ้น”
ราอนหักแขนของมันมาข้างหลังแล้วผลักมันลงกับพื้น
"ข-เข้าใจแล้ว”
มันพยักหน้าทันทีเพราะราอนพึ่งฆ่าเพื่อนของมันไป
"แกอยู่ในกลุ่มโจรเสือหิมะใช่ไหม?”
"ช-ใช่"
"พวกแกมีกันกี่คน?”
"ส-สามสิบเก้า”
"คนที่เหลืออยู่ที่ไหน?”
"อยู่ในป่าทางนั้น”
โจรใช้คางของมันชี้ไปทางส่วนลึกของป่า
'แน่นอนสิ’
เขารู้สึกถึงคนหลายคนที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า พวกมันที่อยู่ตรงนั้นไม่ได้พยายามที่จะซ่อนตัวเลย
"แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนเวรเฝ้าล่ะ?”
"อ-อีกสามชั่วโมง”
"แล้วตัวประกัน?”
"ที่นั่นยังมีอีกหนี่งคน”
"อย่างนี้นี่เอง"
ราอนพยักหน้า พวกมันทิ้งตัวประกันไว้ที่นี่หนึ่งคนและที่นั่นอีกหนึ่งคน
'ถ้าตรงนั้นมีสามสิบหกคน ฉันคงต้องเปลี่ยนแผนแล้ว’
ลอบสังหารพวกมันทั้งหมดเป็นงานที่ง่าย แต่เขาต้องช่วยตัวประกันออกมาด้วย มันจึงยาก
“ราอน?”
รูนันเดินมาหาเขาหลังจากใส่เสื้อคลุมให้เด็ก ใบหน้าของเด็กคนนั้นดูสะอาดสะอ้านแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ผ้าเช็ดหน้าให้เขา
"พี่ชายนักดาบครับ...น้องสาวของผมอยู่ในนั้น”
เด็กคุกเข่าต่อหน้าราอนและกระแทกหัวลงกับพื้น แม้ตัวของเขาจะยังสั่นจากความหนาว แต่เขาไม่ได้หยุด
"ช่วยน้องสาวของผมด้วยเถอะนะครับ!”
"ไม่ต้องห่วงนะ”
รูนันลูบหัวของเขาเบาๆ
"พี่ชายราอนจะช่วยเธอเอง”
"รูนัน!...เธอไม่ควรพูดแบบนั้น”
"แต่นายก็จะทำอยู่แล้ว...”
“แฮ่ม”
ราอนกระแอมในลำคอ เมื่อเจอกับสายตาคาดหวังของรูนัน ราอนก็รู้สึกคอแห้ง
"ฉันว่าถ้าเราจะช่วยเด็กเราควรเรียกให้คนมาช่วยนะ มีโจรตั้งสามสิบหกคน ถ้าแค่พวกเรามันคงเสี่ยงเกินไป ”
"งั้นให้ฉันเป่านกหวีดเลยมั้ย?”
"เอาเลย"
รูนันยังจับมือของเด็กไว้อยู่ เธอก้าวถอยหลังและเป่านกหวีดที่เธอได้มาจากริมเมอร์
ไม่มีเสียงใดๆออกมา แม้เธอจะเป่ามันจนใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
'แน่นอนว่าคงไม่มีเสียง’
แม้แต่เขาเองก็ไม่ได้ยิน เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องใช้นกหวีดแบบนี้
"นั่นเสียงนกหวีดไร้เสียง! ทุกคนตื่น! พวกมันไล่ตามเรามาแล้ว!”
* * *
* * *
ทันทีที่เธอหยุดเป่านกหวีด ก็มีเสียงแหบแห้งดังขึ้นมาจากทางป่าลึก
"อะไรกัน...?"
ราอนกลืนน้ำลาย นั่นเป็นปฏิกิริยาของคนที่ได้ยินเสียง
'ไม่นึกเลยว่าในหมู่พวกมันจะมีคนได้ยิน'
เขาไม่คิดว่าจะมีคนที่ได้ยินแถมยังอยู่ไกลออกไปขนาดนั้น เมื่อตระหนักได้ว่าเรื่องเริ่มยุ่งเหยิงแล้ว เหงื่อก็วิ่งลงมาที่หลังของเขา
"รูนัน เธอกับเด็กไปซ่อนตรงนั้นก่อน"
ราอนชี้ไปที่พุ่มไม้ทางทิศตะวันตก
"แล้วนายล่ะราอน?”
"ฉันจะยื้อเวลาเอาไว้”
ราอนเองก็รีบดึงแขนของโจรที่เขาจับตัวอยู่ไปทางพุ่มไม้
"มันไม่เป็นไร ไว้ใจฉันนะ และถ้าพอจะมีโอกาสก็ช่วยตัวประกันอีกคนด้วย”
"โอเค"
รูนันพยักหน้าและรีบไปซ่อนตัวที่พุ่มไม้ด้านขวา
วูม! วูม!
ทันใดนั้น โจรสามสิบสี่คนที่ใส่ชุดแบบเดียวกันก็ออกมาจากป่า
"อะไรเนี่ย! ไอ้พวกนี้มัน..."
"ชิบละ!”
"ไอ้เวรที่ไหนทำวะ?!”
ชายที่ไว้หนวดเคราขบฟันของเขาแน่น เมื่อได้เห็นลูกน้องที่นอนตาย
'ตัวประกันอยู่ตรงนั้น.....'’
ราอนเห็นตัวประกันอีกคนแล้ว และตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้
โจรด้านขวาสุดกำลังจับคอของเธอไว้แน่น โชคดีที่มันอยู่ถัดจากพุ่มไม้ที่รูนันซ่อนตัวอยู่
"ออกมา!”
ชายไว้เครากระทืบพื้นและมองหาพวกเขา
"ถ้าไม่ออกมาฉันจะเชือดคอเด็กคนนี้”
เขาดึงดาบใหญ่ออกมาและเดินไปที่เด็กผู้หญิง
“ชิ”
ราอนโผล่ขึ้นมาจากพุ่มไม้และจับหลังคอของโจรเฝ้ายามไว้แน่น
"เด็กงั้นเหรอ? จะบอกว่าแกเป็นคนทำเหรอ?”
"ใช่"
"อย่ามาตลก! ไอ้พวกนี้จะแพ้เด็กแบบแกได้ยังไง....?”
"ร-รองหัวหน้า..."
โจรที่ราอนจับตัวไว้เรียกเขาว่ารองหัวหน้า ดูเหมือนชายคนนี้จะเป็นคนออกคำสั่งลำดับที่2ของกลุ่มโจร และเขาก็คงเป็นคนที่ได้ยินเสียงนกหวีด
"แกใช้นกหวีดไร้เสียงเรียกใครมา?”
มันยังรู้ถึงชื่อของนกหวีดที่ริมเมอร์ให้เขามา มันน่าจะเคยเป็นอาจารย์อยู่ที่ไหนสักที่
"มันสำคัญตรงไหนล่ะ?”
"แปลว่าแกไม่อยากมีชีวิตต่อสินะ”
รองหัวหน้าข่มขู่เขา
"ฉันอยากแลกเปลี่ยนตัวประกัน”
ราอนยกดาบขึ้น
"แลกเปลี่ยนตัวประกัน?”
"ถ้าแกเอาเด็กคนนั้นมาให้ฉัน ฉันก็จะคืนเขาไป”
"ฮ่าๆๆๆๆ!”
รองหัวหน้าหัวเราะเสียงดัง
"ฉันไม่สนใจมันหรอก มันจะตายก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
"โอเค ถ้างั้น”
ราอนพยักหน้าและจ่อดาบที่คอของโจร
"ฉันบอกแกแล้วไง พวกฉันไม่ได้สนใจหรอกถ้ามันจะตาย แต่ถ้าไม่อยากเห็นเด็กคนนี้ต้องตายก็ทิ้งดาบเดี๋ยวนี้”
“ก็ถ้าทำได้ก็ลองดู”
เขาเสกเปลวไฟขนาดเล็กที่นิ้วก้อยซ้ายเพื่อส่งสัญญาณไปให้รูนัน
"ฉันจะเป็นคนตัดสินเขาเอง ไม่ใช่แก”
ราอนตัดเส้นเลือดใหญ่ด้วยดาบของเขา เลือดจำนวนมากพุ่งออกมาจากคอและปิดกั้นการมองเห็นของพวกโจรคนอื่นที่ยืนอยู่อีกฝั่ง
'ตอนนี้แหละ!’
ราอนหยิบมีดสั้นบนเอวของเขาออกเขา เขาเปิดใช้ญาณแห่งบุปผาหิมะเพื่อเพิ่มให้การรับรู้ของเขาให้ดีขึ้นและตรวจสอบตำแหน่งของโจรที่จับเด็กผู้หญิงไว้อีกครั้ง
เขาใส่พลังงานจากหมื่นเปลวเพลิงลงไปที่มีดสั้น แล้วขว้างมีดไปทางพวกโจร
ฉึก!
เมื่อเลือดที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าหยุดลง เขาก็เห็นโจรคนหนึ่งที่มีมีดปักอยู่บนหัวของมัน
"แม่ง! เวรเอ๊ย!"
"จับมันไว้!"
เมื่อพวกโจรวิ่งมาทางเขาและทิ้งเด็กผู้หญิงไว้ รูนันก็ออกมาจากพุ่มไม้ น้ำแข็งสีเงินปกคลุมไปทั่วดาบของเธอ
"แช่แข็ง”
เธอเหวี่ยงดาบแล้วน้ำแข็งก็เข้าไปแช่แข็งเท้าของพวกโจรให้ติดอยู่กับพื้น
"ธ-เธอมาจากไหน?”
"น้ำแข็งเหรอ?”
"นี่มันออร่าธาตุน้ำแข็ง!”
พวกโจรไม่สามารถขยับตัวได้แล้ว แม้จะแค่ชั่วคราว แต่นี่คือสิ่งที่ราอนต้องการ
ฟึ่บ!
ราอนรีบวิ่งไปหาเด็กผู้หญิง
"หยุดซะ!"
โจรที่ถูกแช่แข็งอยู่ในทางของเขาพยายามจะฟันดาบมาทางเขา
ฟึ่บ!
ราอนปัดดาบออกแล้วตัดคอมันทันที เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหมือนกับลม
"ไอ้สารเลว!"
รองหัวหน้ากระแทกดาบใหญ่ของมันเพื่อปิดกั้นเส้นทางของเขา
ราอนหมุนตัวหลบและฟันดาบของเขาออกไป
ฉับ!
ดาบบางและดาบใหญ่ปะทะกัน แต่เป็นดาบใหญ่ที่เด้งกลับไป
"อึ่ก!”
รองหัวหน้าคนนั้นต้องถอยหลังไป
"ฉันได้ตัวเธอแล้ว”
ในระหว่างนั้นรูนันก็ปรากฏตัวข้างๆเขาและกอดเด็กผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน
"เซริน!”
"พ-พี่คะ!"
เด็กๆกอดกันและเริ่มร้องไห้
"ไม่เป็นไรแล้วนะ”
รูนันอุ้มเด็กขึ้นมา เธอยกยิ้มเล็กน้อย
'รูนันทำได้ดีเลย’
ราอนชำเลืองมองที่ด้านหลังและยิ้ม รูนันทำทุกอย่างได้ตรงจังหวะราวกับว่าเธอสามารถอ่านใจของเขาได้ เธอเป็นคนที่หัวไวมากๆ แตกต่างจาภาพลักษณ์ภายนอก
"ไอ้เด็กเวร! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”
รองหัวหน้าเหวี่ยงดาบใหญ่ไปมา โจรที่อยู่ข้างหลังก็ยังชักดาบออกมาเล็งมาทางพวกเขา
"ฉันไม่อยากรู้ชื่อของคนที่กำลังจะตายหรอก”
เปลวไฟสีแดงของ'หมื่นเปลวเพลิง'ลุกขึ้นบนดาบของราอน
"เข้ามาสิ"
