ตอนที่ 7 อื้มม...ขออีก 300 ชั่วโมงน๊าา~
ตอนที่ 7 อื้มม...ขออีก 300 ชั่วโมงน๊าา~
ณ บ้านต้นไม้ ในเวลาเช้าตรู่
แสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ส่องแสงเข้ามากระทบโดนใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ทำให้เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“อื้มม เช้าแล้วเหรอเนี่ย ต้องลุกขึ้นไปโรงเรียนแล้วสิ ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ อื้มม” เขาพูดกับตัวเอง ก่อนจะใช้มือขยี้ตาเบาๆ ด้วยอาการสะลึมสะลือ
เขาดันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังรอบๆ ห้องที่เขาอยู่อย่างแปลกใจ
"เอ๋ !? นี่มันไม่ใช่ห้องของเรานี่นา" เขาพูดขึ้นเมื่อมองไปเห็นข้าวของแปลกๆมากมาย และเครื่องใช้บางอย่างที่เขาไม่คุ้นชินวางอยู่ภายในห้อง และเขาเองก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศที่นี่เสียด้วย
เขามองสำรวจไปทั่วทั้งห้อง สุดท้ายสายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่หญิงสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงข้างๆ กับเขา
สาวน้อยคนนี้เธอมีรูปร่างคล้ายกับเด็กอายุ ประมาณ15 ปี มีเส้นผมยาวสีเหลืองทองสวยงาม และมีใบหูที่แหลมไม่เหมือนกับคนทั่วไป
ใบหน้าของเธอดูสวยสดงดงามราวกับเธอคือเจ้าหญิงในเทพนิยาย เขามองดูเรือนร่างของเธอที่ตอนนี้ ปราศจากอาภรณ์ปกปิด
และเพราะเธอกำลังนอนหลับอยู่ในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่า จึงทำให้เขาสามารถมองเห็นรูปร่างสัดส่วนต่างๆของร่างกายเธอได้อย่างถนัด
เขามองไปยังผิวขาวนวลของเธอ ที่ดูน่าสัมผัส เขาที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะเอื้อมมือไปแตะที่แก้มนุ่มนิ่มของเธอไม่ได้
เมื่อมือของเขาสัมผัสเข้าที่แก้มของเธอ เขาก็รู้สึกว่าแก้มของเธอนั้นนุ่มนิ่มมากๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะลูบไล้แก้มของเธอเล่นไปมาอย่างหลงใหล จนเวลาผ่านไปสักพักเขาก็เริ่มรู้สึกตัว
‘อ๋อ!! ใช่แล้วล่ะ.. ที่นี่ไม่ใช่โลกเดิมที่เราเคยอยู่นี่นา รู้สึกราวกับว่ากำลังฝันไปเลยแฮะ’ เขาคิดในใจ สายตาก็ยังคงมองจับจ้องไปที่เรือนร่างเปลือยเปล่าของสาวน้อยตรงหน้าไปด้วย
“นี่นานา สายแล้วนะ ตื่นได้แล้ว” เขาใช้นิ้วจิ้มเข้าที่แก้มใสๆ ของเธอเบาๆ และพยายามส่งเสียงเรียกเธอ ให้ตื่นขึ้นจากห้องนิทรา
“อื้มม... ขออีก 300 ชั่วโมงน๊าา~” เธอตอบกลับเขาเสียงหวาน ทั้งๆ ที่ยังคงนอนหลับตาพริ้ม
“จะขอเยอะเกินไปรึเปล่าครับคนสวย แต่ก็นะ เมื่อวานนานาคงจะเหนื่อยมาก งั้นผมให้นอนไปก่อนก็ได้” เขาพูดบอกพร้อมมองดูใบหน้าของเธอที่ยังคงนอนหลับตาพริ้ม
"...."
"ดูท่าจะไม่ตื่นง่ายๆ แน่ ถ้างั้นเราออกไปหาอะไรทานที่ห้องครัวก่อนดีกว่า" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง อาจเป็นเพราะบ้านของนานามีขนาดเล็ก เขาเดินออกจากห้องนอนเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงห้องครัว เขามองเห็นอุปกรณ์เครื่องครัวมากมายวางเรียงรายอยู่บนพื้น
‘คงเพราะเธอเดินไม่ได้สินะ เลยต้องวางข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไว้ที่พื้นแบบนี้’
เขาคิดในใจและอดที่จะสงสารเธอขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่พื้น และเริ่มต้นลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง
เขาคัดเลือกวัตถุดิบ ก่อนจะลงมือทำอาหารด้วยความตั้งใจ ไม่นานอาหารเช้าสำหรับ 2 ที่ ก็ถูกจัดวางพร้อมเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าเขา
"คงพอได้ล่ะมั้ง" เขาพูดพึมพำเบาๆ ขณะมองดูอาหารฝีมือตัวเอง ที่จัดวางอยู่ในจานอย่างสวยงาม
ภายในจานประกอบด้วยผักและผลไม้ต่างๆ มากมาย ซึ่งถูกเขานำมาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ และเทผสมรวมลงในจานเดียวกัน ไม่ต่างอะไรกับสลัดผักและผลไม้
‘โดยปกติแล้ว อาหารของพวกเอลฟ์นั้นส่วนใหญ่เป็นพวกพืชผักหรือผลไม้ คนในหมู่บ้านนี้ก็นิยมทานพืชกันเป็นส่วนใหญ่ ใช่.. กินพืชในหลายๆ ความหมาย..’
หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ยกมันเข้าไปในห้องนอน จากนั้นก็วางจานอาหารลงบนเตียง แล้วเริ่มปฎิบัติการปลุกเจ้าหญิงขี้เซาของเขาอีกครั้ง
“นี่ๆ ตื่นได้แล้วนานา อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ” เขาเรียกเธอพร้อมกับใช้มือเขย่าตัวเธอเบาๆ แต่ไม่ว่าเขาเรียกเธออยู่นานเท่าไร ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะตื่นเลย
“อื้มมม” เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอเบาๆ ขณะที่เธอก็ยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างไม่สนใจอะไร
“เฮ้อ.. อะไรจะนอนขี้เซาขนาดนี้เนี่ย”
เขามองใบหน้าที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย และดูเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ
"ตื่นได้แล้วนานา" ยิ่งเขาเห็นเธอนอนหลับอย่างสบายอารมณ์ เขาก็อดที่จะรู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาไม่ได้
เขาไม่รอช้า รีบยื่นมือไปบีบจมูกของเธอทันที และดูเหมือนว่าเธอจะหายใจไม่ออก ใบหน้าของเธอเริ่มดูทรมาน ร่างกายเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อเธอเริ่มหายใจไม่สะดวก
และนั่นก็แสดงให้เห็นว่า การกระทำของเขานั้นได้ผล เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง และสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง
“แฮ่กๆ อะไรกัน?” หญิงสาวหันซ้ายหันขวา และมองมาที่เขาอย่างสงสัย
“เป็นอะไรหรือเปล่านานา ทำไมอยู่ๆ ถึงลุกพรวดขึ้นมานั่งแบบนี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม? หรือว่าเมื่อกี้เธอฝันร้ายอยู่หรือเปล่า!?!”
เขาแกล้งถามเธอด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ขณะเดียวกันก็แอบกลั้นหัวเราะเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอจับพิรุธเขาได้
“นี่นายคงไม่ได้แกล้งอะไรฉันอีกใช่ไหม?” เธอถามออกมา พร้อมมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“บ้าน่า! ใครจะไปกล้าแกล้งนานากัน คนดีอย่างผมไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นหรอกนะ~ ไว้ ใจ ผม ได้ เลย! อื้มๆ ใช่” พูดแล้วเขาก็พยักหน้าหงึกหงักราวกับสนับสนุนคำพูดของตัวเอง
“ใช่เหรอ? งั้นฉันก็จะพยายามทำเป็นเชื่อ กับท่าทางอันน่าสงสัยของนายก็แล้วกัน” เธอพูดพร้อมจ้องมองใบหน้าเขา
“นี่นานา พักเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เธอดูนี่สิ อาหารเช้าพวกนี้ ฉันตั้งใจทำให้เธอทานเลยนะ” เขาพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง จากนั้นก็หันไปหยิบช้อน และตักอาหารเช้าป้อนให้กับเธอ
“ฉันกินเองได้น่า นายไม่ต้องมาป้อนหรอก”
“เอาเถอะน่า ให้ผมได้ดูแลนานาเถอะนะ ยังไงพวกเราก็ยังต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปอีกนาน” เขาพูดพร้อมกับจ่อช้อนไปที่ริมฝีปากของเธอ เขาพยายามจะป้อนเธอ แต่เธอก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมเปิดปาก
"......"
“กินหน่อยนะนานา ผมตั้งใจทำมาให้ ลองกินซักหน่อยเถอะนะ”
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน และพยายามป้อนอาหารให้เธอ และหลังจากที่เขารบเร้าเธออยู่แบบนั้นสักพัก ไม่นานเธอก็เริ่มใจอ่อน ยอมอ้าปากทานอาหารที่เขาเป็นคนป้อนให้
‘ให้ตายเถอะ น่าอายชะมัดเลย’ เธอคิดในใจ และรู้สึกเขินอายกับการกระทำของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขา แล้วมันก็ทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นรัว
หลังจากนั้นมหากาพย์ป้อนอาหารของเขาและเธอก็ดำเนินต่อไปภายใต้บรรยากาศอันหวานชื่น รู้ตัวอีกทีอาหารภายในจานก็หมดเกลี้ยงไปซะแล้ว
“เอ้า หมดซะแล้วเหรอ” เขาพูดอย่างเสียดาย
"......"
“แต่ก็ช่างเถอะ ว่าแต่นานาอิ่มรึยัง”
“อื้ม อิ่มแล้วล่ะ” เธอพยักหน้าตอบกลับเบาๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี เพื่อหลบสายตาของเขา ที่กำลังมองมาทางเธอ
“มองอะไร” เธอถามออกไปอย่างนั้น เมื่อเห็นสายตาของเขา จ้องมองมาที่เธอไม่หยุด
“ก็เปล่านะ ก็แค่..” เขาพูดตอบไป แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบกับเธอทันที
ริมฝีปากของเขาและเธอได้สัมผัสอย่างอ่อนโยน แม้ตอนแรกเธอดูจะตกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆ เขาก็จู่โจมเธอแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
แต่หลังจากที่ริมฝีปากของเขาและเธอได้สัมผัสกัน มันก็ทำให้เธอรู้สึกดี และเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอันหอมหวานที่เขาได้มอบให้
“อื้ออ อื้ออ” เสียงครางเล็กๆ ของเขาและเธอได้ดังออกมา ขณะที่ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม
ความรู้สึกนุ่มหวานละมุนของอีกฝ่าย ทำให้เขาเผลอเอนตัวเข้าไปใกล้เธอ และกอดร่างเล็กของเธอไว้
ฝ่ามืออันอ่อนโยนของเขา ได้ลูบไล้ไปยังแก้มนุ่มๆ ของเธอ ขณะที่อีกมือนึงก็จับประคองต้นคอของเธอ และดึงเธอมาจูบไม่ปล่อย
ร่างกายของเขาและเธอได้แนบชิดกัน ริมฝีปากที่ตอนแรก ต่างแลกจูบกันไปมาอย่างนุ่มนวล ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นจูบแลกลิ้นกันอย่างดุเดือด
เสียงครางเบาๆ และเสียงน้ำลายที่เกิดจากการจูบของเขาทั้งคู่ดังออกมาไม่หยุด บรรยากาศภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความหวานชื่นของพวกเขาทั้งสอง
หลังจากจูบแลบลิ้นกันอย่างยาวนาน เขาและเธอก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากกัน เกิดสายน้ำลายใสไหลยาวออกมาจากปากของเขาและเธอ แต่พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้สนใจมัน สายตาของทั้งคู่ยังคงจ้องมองสบตากันอย่างหวานเยิ้ม
และเมื่อเขาได้เห็นใบหน้าที่แสนจะงดงามของเธอ เขาก็ได้ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างออกมา
“ก็แค่.. นานาน่ารัก จนผมไม่สามารถละสายตาไปจากนานาได้เลยล่ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาดังขึ้นข้างๆ ใบหูของเธอ พอพูดจบเขาก็ก้มลงไปหอมแก้มเธอเบาๆ พร้อมส่งยิ้มให้กับเธอ
“พูดอะไรของนายเนี่ย เด็กบ้า!” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างเขินอาย พร้อมใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ...
つづく
