บทที่ 45: ร่วมมือกัน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 45: ร่วมมือกัน
"บ้าอะไรวะ!"
ความสามารถของไรอันก่อนหน้านี้ วิลลิสก็คิดเพียงว่าเกิดจากการฝึกฝนเท่านั้น...
แต่การที่มีคนสามารถกันกระสุนได้ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปจะทำได้เลย
“แกมันสัตว์ประหลาดอะไรกันวะ?” วิลลิสถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขณะที่เขามองไปยังชายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
"ก็แค่คนในย่านฮาร์เล็มที่ทนเรื่องที่พวกแกทำไม่ได้" ในเสื้อคลุมของเขามุม ปากของลุคโค้งขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
...
[ไอเท็ม: ฉันจะฆ่าแก 3000 ครั้ง]
[ความสามารถ: ใช้โจมตี"
[แนะนำ: สุดยอดมีดสรรพมีดที่รวมอาวุธร้ายแรงทั้งหมดสิบชิ้นรวมกันเป็นหนึ่งเดียว สามารถใช้อาวุธแต่ละชนิดได้อย่างอิสระ อาวุธที่ว่ากันว่าทรงพลังกว่าอาวุธอื่นถึงสิบเท่า]
[คำพูดติดปาก: มีดยักษ์ โซ่จักรยาน ยาพิษ ดินปืน ปืน ระเบิด ยาฆ่าแมลง…ทุกอย่างรวมเป็นหนึ่งเดียว แกกลัวหรือยังล่ะ?]
...
[การ์ดระดับ E -- ตัวร้าย]
[ทักษะ ปกปิด]
[ภูมิหลัง อาชญากรรมลึกลับที่อยู่ใน "นักสืบจิ๋วโคนัน" ซึ่งจะปรากฏให้คนอื่นเห็นเป็นร่างมนุษย์สีดำเสมอ เว้นแต่ตัวตนที่แท้จริงของมันจะถูกเปิดเผย]
[คำพูดติดปาก: เป็นไปไม่ได้! ตัวตนที่แท้จริงของแกคือ...?!]
ไรอันก้มลงมองสิ่งของในหีบสมบัติของระบบและเงยหน้าขึ้นมองลุคเคจที่อยู่กับเขา เขาถึงกับพูดไม่ออก 'ถ้ามาเร็วกว่านี้ เขาคงไม่ต้องเสีย 100 คะแนนไปแล้ว!'
ส่วนไอ้ [ฉันจะฆ่าแก 3000 ครั้ง] นี้มันอะไรกัน!?
เฮ้อ พวกซูเปอร์ฮีโร่ชอบมาแต่จังหวะสำคัญๆ ตลอดหรือไง แต่ว่าการที่ลุคเคจปรากฏขึ้นมานั้น ก็ถือว่าช่วยเขาอยู่พอสมควร ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องแลกคะแนนที่เหลือต่อจนหมด ทว่าเขาก็ยังรู้สึกเสียใจที่ตนแลก 100 แต้มไปกับ [หีบสมบัติไม้] อยู่ดี
“เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อหรอก มีคนที่สามารถหยุดกระสุนได้จริงๆ เหรอ!”
วิลลิสส่ายศีรษะ แม้ว่าเขาจะเห็นด้วยตาของเขาเอง เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีใครบางคนที่สามารถรับกระสุนด้วยร่างกายของตนได้ เมื่อมองไปที่ลุคที่เข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เขายกปืนขึ้นในมือและยิงออกไปหลายนัด
ปัง! ปัง! ปัง ปัง!
เมื่อหันหน้าไปทางกระสุนที่กำลังพุ่งเข้ามา ลุคก็ยังเดินตรงไปโดยไม่หลบ เขายืนตรงและเผชิญหน้ากับกระสุนที่กำลังพุ่งเข้าใส่ร่างกายเขา
ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงทื่อได้ดังขึ้น จากนั้นกระสุนแต่ละนัดที่ถูกยิงออกมาก็ถูกบีบอัดและร่วงลงสู่พื้น
ทางด้านลุค ตัวเขาไม่เป็นอะไรเลย มีเพียงรูกระสุนในเสื้อผ้าของเขาและกลิ่นดินปืนเท่านั้น
"ฉันชอบเสื้อตัวนี้ด้วยสิ" เมื่อมองลงไปที่รูบนเสื้อผ้า ลุคก็พูดออกมาด้วยความเสียใจเล็กน้อย
“เวรเอ้ย ฉันไม่เอาแล้ว! ตอนที่ถูกสั่งให้มา ไม่เห็นได้ยินว่าต้องสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้เลย เราฆ่ามันด้วยกระสุนไม่ได้หรอก เราสู้มันไม่ได้!” ใครบางคนยกมือขึ้นยอมแพ้และโยนปืนในมือของเขาลงกับพื้น เห็นได้ชัดว่าความอยู่ยงคงกระพันของลุคนั้นทำลายความมั่นใจของพวกเขาไปอย่างมาก
ปัง--
วิลลิสยิงและฆ่าคนที่พยายามจะหนี สถานการณ์นั้นเหนือความคาดหมายของเขาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นทั้งไรอันหรือลุคที่ตามมา สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือปิดปากคนที่กำลังพยายามหนี ดวงตาสีแดงของเขากวาดไปทั่วฝูงชนและเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว "ถ้าพวกแกพยายามหนีอีก ก็ดูซะว่าต้องเจอกับอะไร!"
วิธีการอันโหดร้ายของวิลลิสทำให้ใบหน้าภายใต้เสื้อคลุมของลุคขมวดคิ้วลงโดยไม่รู้ตัว
“ใครก็ตามที่สามารถฆ่าสองคนนี้ได้ ฉันจะให้พวกแกเป็นคนของคอตตอนเมาธ์อย่างแท้จริง จะจ่ายให้อย่างงามเลย”
เมื่อมีแครอทล่อกระต่าย พวกคนหลายคนที่กำลังคิดจะหลบหนีก็ชะงักไปชั่วครู่ พอมีรางวัลมาล่อจากวิลลิสและเห็นศพของคนที่พยายามจะหนี พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว การที่ได้เข้าร่วมเป็นคนของคอตตอนเมาธ์ มันคือสิ่งที่วิลลิสสัญญาไว้ตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ?
"เวรเอ้ย! ฉันจะทำมันก็ได้! ถ้าทำแล้ว ฉันจะได้รวยสักที!"
ไรอันมองไปที่ชายผิวดำที่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ เตรียมพร้อมที่จะโจมตี สีหน้าของเขาตอนนี้ค่อนข้างยุ่งเหยิงพอสมควร
ในความเป็นจริง ตั้งแต่ลุคปรากฏตัว ไรอันก็มั่นใจแล้วว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้จะเป็นเช่นไร ความอยู่ยงคงกระพันของเขาอาจจะไม่สามารถเทียบได้เลยกับเทคโนโลยีต่างดาวในอนาคต แต่กับอันธพาลพวกนี้ มันเหมือนกับพระเจ้าเจอกับมดปลวก
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่รุนแรง ลุคก็ไม่หลบเลย เขาเพียงยกมือขึ้นและปกป้องดวงตาของเขา ในขณะที่ป้องกันกระสุน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าต่อ เขายกมือขึ้นเล็กน้อยและโยนปืนขึ้นไปในอากาศ นอกเหนือจากผิวที่คงกระพันของเขาแล้ว เขายังมีความแข็งแกร่งที่เหนือมนุษย์
มิฉะนั้นป๊อบคงจะไม่ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า 'พาวเวอร์แมน' เพื่อหยอกแกล้งเขา
ลุคดึงดูดกระสุนส่วนใหญ่ไป ซึ่งช่วยลดแรงกดดันจากไรอันพอสมควร
เขาใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ จากนั้นจึงรวบรวมความแข็งแกร่งไว้ที่ฝ่าเท้า เขาพุ่งตรงเข้าไปในฝูงชน กวาดขาเหล็กอันทรงพลังไปทั่วพื้นที่
“เหลืออีกไม่กี่คนแล้ว ฉันหรือนายจะเป็นคนจัดการ?”
ไม่กี่นาทีต่อมา
พวกอันธพาลที่เข้ามาหาเรื่องก็กลายเป็นกองขยะข้างร้านอาหาร
ไรอันและลุคมองไปที่วิลลิส ซึ่งเป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ตรงกลางและพูดคุยกันว่าใครจะเป็นคนจัดการ
ลุคเหลือบมองเสื้อผ้าที่ฉีกขาดของเขาและส่ายศีรษะ "นายจัดการเถอะ ฉันจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ข้างบน”
ที่จริงใครจะจัดการมันก็ไม่สำคัญสำหรับไรอันอยู่แล้ว สิ่งที่เขาทำก็แค่ต้องเตะอีกฝ่ายเท่านั้นเอง
เมื่อเห็นลุคขึ้นไปข้างบน ไรอันก็เดินเข้าไปหาวิลลิส
“ฉันยอมรับว่าแกเก่งมาก แต่...”
ปัง--
คราวนี้เขาไม่ให้โอกาสวิลลิสได้พูดต่อ ไรอันเตะเพื่อทำให้อีกฝ่ายเงียบปากลงในทันที
[คะแนนชื่อเสียงจากไดมอนด์แบ็ค +50]
"พูดบ้าอะไรวะ? คิดว่ากำลังถ่ายหนังอยู่หรือไง?!"
ไรอันพูดพึมพำกับตัวเองว่า ในย่านฮาร์เล็มซึ่งมีชื่อเสียงในด้านการเป็นย่านคนผิวดำ พวกฮีโร่กับตัวร้ายนี้แทบไม่ต่างกันเลยสักคน มีแค่คนเดียวล่ะมั้งที่มีนิสัยต่างออกไป นั่นคือลุคเคจ
“แล้วนายจะทำอะไรต่อล่ะ?”
เมื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่ ลุคก็เดินเข้าไปหาไรอันและถามขึ้นมา
"นายรู้ไหมว่าบาร์สรวงสวรรค์ฮาร์เลมอยู่ที่ไหน?"
ไรอันไม่ตอบ แต่กลับถามลุคอีกคำถามแทน
...
