นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 53
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 53
[คำสาปเลือดไหล (หนึ่งดาว)]
เมื่อสร้างบาดแผลเลือดไหลให้แก่ศัตรูหลังจากการโจมตีคริติคอล จะมีโอกาส10%ที่จะลดความสามารถทางกายภาพของฝ่ายตรงข้าม
"โอ้!”
ราอนอุทานเมื่ออ่านคำอธิบายของคุณสมบัตินั้น
โอกาส10%อาจจะดูน้อย แต่คุณสมบัตินี้มีประโยชน์มากๆ
"แกให้ฉันทั้งแต้มสถานะและคุณสมบัติเลยนะ ขอบใจมาก"
และความแข็งแกร่งของเขา,ความว่องไวและพลังงานก็เพิ่มขึ้นมาอีก สรุปแล้วแต้มสถานะของเขาเพิ่มขึ้นมาเกือบจะอย่างละสาม และเขายังได้คุณสมบัติอันใหม่
อย่างน้อยราธก็ไม่ผิดสัญญา มันเป็นห่านที่ออกไข่ทองคำมาให้เขาเหมือนเดิม
นั่นคือหนึ่งในความสามารถที่ห่วยที่สุดที่ราชาแห่งแก่นแท้เคยมี
"มันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนใช้ต่างหาก”
ราอนยิ้ม อาวุธของราธคือความหนาวเย็น แต่อาวุธของราอนคือดาบและเขาก็เก่งเรื่องการซุ่มโจมตี
ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่แล้วของเขา เขาจะได้ใช้ประโยชน์จากคำสาปเลือดไหลได้อย่างดีแน่นอน
"นี่มันสมบูรณ์แบบเลยล่ะ”
ราอนหันมองรอบๆและลุกขึ้นยืน เขาหยิบเสื้อตัวนอกขึ้นมาใส่และเปิดประตูห้องพักออกไปข้างนอก
จะไปไหน?
"ฉันจะไปฝึกนิดหน่อย”
อีกแล้วงั้นเหรอ?
"ฉันต้องตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของฉันและลองใช้มันสักหน่อย”
เจ้าจะทำให้ราชาแห่งแก่นแท้ไม่ได้นอน!
"ค่อยนอนทีหลังก้ได้หนิ”
เจ้าสมควรไปตายซะ!
เพราะราอนกำลังมีความสุขเลยไม่สนใจคำสาปแช่งของราธ เขาวิ่งไปที่สนามฝึกซ้อมและฮัมเพลงไปด้วย
***
สองเดือนต่อมา
ย่ามรุ่งสาง ในลานฝึกซ้อม
ราอนมาถึงสนามฝึกก่อนคนอื่นๆและเริ่มฝึกดาบแล้ว
ไม่นานหลังจากนั้นเบอร์เรนกับมาร์ธาก็มาถึงโดยไล่เลี่ยกัน
“เฮอะ!”
"เขาได้นอนบ้างหรือยังเนี่ย...?”
เบอร์เรนหยิบดาบของเขาขึ้นมาและมาร์ธาก็เริ่มยืดหยุ่นร่างกายหลังจากที่แสดงอาการหงุดหงิดออกมาแล้ว
"หาววว”
รูนันมาช้านิดหน่อยและหาวออกมาเหมือนลูกสุนัขจิ้งจอก
ดูเหมือนว่าเธอจะหลุดพ้นจากความมืดมิดของไซเรียแล้วอย่างสมบูรณ์ ดวงตาของเธอสดใสขึ้นกว่าเดิมแต่มองผ่านๆแล้วดวงตาก็ยังดูว่างเปล่าเหมือนเดิม
เด็กฝึกหัดที่มาตามมาทีหลังพูดคุยกันเล็กน้อยและเริ่มเตรียมตัวฝึก
วันธรรมดาอีกวันหนึ่งกำลังจะเริ่มต้น
ตึง!
ประตูของลานฝึกซ้อมถูกเปิดออกอย่างรุนแรง และริมเมอร์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น
"ประตูไม่ได้มีไว้ให้ถีบนะครับอาจารย์....”
"ไม่เป็นไรหรอกเพราะมันเป็นสนามฝึกของฉัน”
ริมเมอร์โบกมือใส่เบอร์เรนที่หน้ามุ่ย และขึ้นไปบนเวที
"เนื่องจากพวกเธอกำลังฝึก งั้นฝึกต่อแล้วก็ฟังฉันไปพร้อมกันนะ”
เขาปรบมือเพื่อดึงดูดความสนใจแต่บอกให้พวกเขาฝึกต่อไป แน่นอนว่าไม่มีเด็กฝึกหัดคนไหนฝึกต่อได้
"ผมจะทำได้ยังไง?”
"เราเป็นแค่เด็กฝึกหัดนะครับ!”
"แค่รีบบอกพวกเรามาเถอะ!”
เด็กฝึกหัดพากันส่ายหัวแล้วบอกให้ริมเมอร์พูดต่อ
แต่ยังมีราอนที่ตั้งใจฟังเสียงของริมเมอร์ในขณะที่กำลังฝึกฝนวิชาดาบของเขาอย่างตั้งใจ
"งั้นฉันก็จะบอกเลยละกันนะ พวกเธอได้ภารกิจมาแล้ว”
“เอ๋!”
"ภารกิจล่ะ!”
"ภารกิจงั้นเหรอ?”
ดวงตาของเด็กฝึกหัดส่องประกายราวกับดวงดาวเมื่อได้ยินคำว่าภารกิจ แม้แต่เบอร์เรนและมาร์ธาก็อ้าปากค้างเช่นเดียวกัน
แน่นอนราอนก็ยังคงแกว่งดาบต่อไปและรูนันก็ยืนหาวอยู่ข้างๆเขา
"ใช่แล้ว นี่คือภารกิจแรกของพวกเธอไง”
"วู้ววว!”
"ภารกิจจริงๆด้วย!”
"ต้องลงสนามจริงแล้วเหรอ?”
"ฮึก...ฮึก"
มีปฏิกิริยาหลายรูปแบบจากเหล่าเด็กฝึกหัด บางคนตะโกนด้วยความดีใจ บางคนกำหมัด และบางคนกลัวจนเริ่มหอบ
"แน่นอนว่าพวกเธอจะไม่ได้ออกไปทำภารกิจคนเดียว จะมีผู้ฝึกสอนติดตามพวกเธอไปด้วย”
เด็กฝึกหัดพยักหน้า ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการอยู่แล้ว
'ภารกิจแรก...?’
ราอนจำภารกิจแรกของเขาในชีวิตที่แล้วได้
'ตอนนั้นฉันแปดขวบใช่ไหมนะ?’
เขาเริ่มทำภารกิจเพียงลำพังตั้งแต่อายุยังน้อย ภารกิจแรกคือการไปรวมรวมข้อมูลจากค่ายของศัตรูซึ่งมันอันตรายมากและเขาเกือบจะตายไปจริงๆแล้ว
ซีกฮาร์ทใจดีถึงขนาดที่ให้อาจารย์ตามเด็กๆไปทำภารกิจแรกด้วย
"ภ-ภารกิจคืออะไรเหรอครับ?”
ดอเรียนยกมือขึ้นและตัวสั่น เขาตกอยู่ในความกลัวไปแล้วเหมาะกับฉายาคนขี้ขลาดที่สุดของสนามฝึกซ้อมที่ห้า
"มีสถานที่ซ่อนของโจรที่ชื่อว่าเสือหิมะ มันอยู่ห่างจากเขตคุ้มครองของซีกฮาร์ทออกไปนิดหน่อย”
ราอนไม่เคยได้ยินชื่อนี้ พวกมันน่าจะไม่ใช่โจรกลุ่มใหญ่
"พวกมันเกี่ยวข้องกับสหพันธเหนือ-ใต้ด้วย ปกติแล้วพวกมันจะแค่เก็บค่าผ่านทางจากผู้คนที่ผ่านเส้นทางบนภูเขาลูกนั้น แต่ไม่นานมานี้พวกมันพึ่งออกมาปล้นและฆ่าคน”
"ภารกิจของพวกเราคือกำจัดโจรล่ะ!”
"ฟังดูเป็นภารกิจที่ไม่แย่นะ!”
"แค่โจรงั้นเหรอ?”
"แต่เขาบอกว่าพวกมันเกี่ยวข้องสหพันธเหนือ-ใต้ที่อยู่ในห้าปีศาจ มันอาจจะอันตรายก็ได้"
สหพันธ์เหนือ-ใต้เป็นหนึ่งในห้าปีศาจที่ต่อต้านหกราชา ซึ่งซีกฮาร์ทอยู่ในหกราชา
สหพันธ์เหนือ-ใต้เป็นการรวมตัวกันของกลุ่มโจรจากภูเขาเทรุกันที่อยู่ในภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้ และกลุ่มโจรสลัดในแม่น้ำเรเบิลภูมิภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
โจรภูเขาและโจรสลัดที่อยู่ในสหพันธ์เหนือ-ใต้ส่วนใหญ่เป็นคนที่สามารถใช้ออร่าได้และค่อนข้างแข็งแกร่ง พวกมันไม่ใช่โจรภูเขากับโจรสลัดทั่วๆไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้นำของสหพันธ์เหนือ-ใต้ เขาเป็นคนที่ทรงพลังอย่างยิ่ง เขาเป็นถึงหนึ่งในสิบสวรรค์แห่งทวีปแม้ว่าจะเป็นผู้นำของกลุ่มโจรภูเขาและโจรสลัดก็ตาม
เหล่าเด็กฝึกหัดกลืนน้ำลาย ภารกิจแรกของพวกเขามีความเกี่ยวข้องกับสหพันธ์เหนือ-ใต้ นั่นทำให้พวกเขารู้สึกกังวลอย่างมาก
"นี่ๆ ฉันยังพูดไม่จบนะ"
ริมเมอร์ปรบมืออีกครั้ง
"เดิมทีภารกิจนี้คือการจัดการกลุ่มโจรภูเขา"
"เดิมทีงั้นเหรอ? ทำไมอาจารย์ถึงบอกว่าเดิมทีล่ะครับ?”
"ใช่ ภารกิจของพวกเธอเคยเป็นการกำจัดกลุ่มโจร แต่มีการเปลี่ยนแปลงภารกิจไปแล้วเมื่อวานนี้”
"อะไรนะ?"
"ท-ทำไมอะ?”
“หมายความว่าไงครับ? ทำไมภารกิจถึงมีการเปลี่ยนแปลง?”
"เพราะพวกมันพึ่งโจมตีหมู่บ้านทางทิศใต้ของภูเขา พวกมันฆ่าชาวบ้านทุกคนที่นั่นและจุดไฟเผาหมู่บ้านจนราบจากนั้นก็หนีไป”
เด็กฝึกหัดชะงักหลังจากที่ริมเมอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ภารกิจของเราไม่ได้เป็นแค่กำจัดกลุ่มโจรอีกต่อไป แต่เราต้องตามหามันแล้วฆ่ามันทั้งหมด”
เด็กฝึกหัดกลืนน้ำลายมองเข้าไปในดวงตาของริมเมอร์
"เราจะเริ่มทำภารกิจตอนไหนครับ?”
เบอร์เรนยกมือขึ้นถาม
"เย็นนี้เลย”
"นี่ไม่เร็วเกินไปเหรอครับ?”
"ก็อย่างที่ฉันเล่า เราไม่มีเวลามากนักเพราะเราต้องรีบตามโจรที่หนีไป เธอต้องเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจตลอดเวลา อีกอย่างคือเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งของภารกิจทุกครั้ง”
"...เข้าใจแล้วครับ ขอโทษนะครับ”
เบอร์เรนยอมรับโดยง่ายและก้มหัวเพื่อขอโทษ
"พวกเธออาจจะคุ้นเคยกับการใช้ดาบฝึกแล้ว แต่ในภารกิจนี้พวกเธอจะไม่ได้ใช้ดาบฝึกอีกต่อไป”
รามเมอร์ส่งสัญญาณแล้วผู้ฝึกสอนก็ถือดาบออกมาคนละเล่ม
"นี่คือดาบจริงแบบที่พวกเธอเคยใช้สู้กับออร์คนั่นแหละ น้ำหนักและรูปร่างของมันจะเหมือนกับดาบฝึกทุกอย่าง ต่อจากนี้ไปพวกเธอต้องใช้ดาบพวกนี้”
"ดาบของจริง..."
"ฉ-ฉันเริ่มกังวลแล้ว”
"พวกเธอกังวลอะไร? ยังไงพวกเธอก็ต้องใช้ดาบจริงอยู่แล้ว"
เด็กฝึกหัดเข้าไปรับดาบจริงมาทีละคน มือของพวกเขาทั้งหมดสั่น
"นี่คือดาบของเธอ ราอน”
“ขอบคุณครับ”
ราอนใช้มือทั้งสองข้างรับดาบจริงมา ถึงแม้ริมเมอร์จะบอกว่าน้ำหนักของมันเหมือนดาบฝึกแต่เขารู้สึกว่ามันหนักขึ้นเล็กน้อย
ริมเมอร์ยิ้มเล็กน้อยและเดินไปบนเวทีอีกครั้ง
"ดาบพวกนี้ไม่มีตราประจำตระกูลซีกฮาร์ทแต่พวกมันเป็นดาบจากตระกูล หมายความว่าพวกเธอได้รับการยอมรับว่าเป็นนักดาบของซีกฮาร์ทแล้วแม้จะชั่วคราวก็ตาม”
"นักดาบของซีกฮาร์ท..."
"ครับ/ค่ะ”
เด็กฝึกหัดกลืนน้ำลายมองไปที่ดาบใหม่ของตัวเอง
"ถึงแม้จะชั่วคราวเต่ยังไงก็ยังเป็นนักดาบของซีกฮาร์ท กรุณาเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ต้องรับมือให้ได้”
ริมเมอร์บอกให้พวกเขาแยกย้าย แล้วค่อยมารวมกันอีกครั้งก่อนอาหารมื้อเย็น
"พวกเราต้องเตรียมอะไรบ้างครับ?”
เบอร์เรนวิ่งตามริมเมอร์ไปและถามเขา
"คิดเอาเองสิ การวางแผนก็เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจ เธอจะได้เจอเติบโตขึ้นและมีประสบการณ์ไง”
ริมเมอร์โบกมือของเขาเบาๆ
"อ่า...พอเข้าใจแล้วครับ”
เบอร์เรนพยักหน้าและหมุนตัวกลับไป แล้วริมเมอร์ก็เดินออกไปจากพื้นที่พักผ่อน
“อืม…”
ราอนรู้สึกว่าสิ่งที่ริมเมอร์พูดนั้นอาจจะไม่ใช่ความจริง
มันฟังดูดี แต่เขามั่นใจว่าริมเมอร์แค่ตอบไปงั้นเพราะเขารำคาญ
'ฉันคงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก’
เพราะราอนเคยเป็นนักฆ่าที่ยอดเยี่ยมที่สุด เขาทำภารกิจมาแล้วนับไม่ถ้วน เขาไม่ต้องการการเตรียมตัว เขาเพียงแค่ต้องตามหาและฆ่าพวกมัน
'แต่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อยนะ’
หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยเพราะเขาห่างหายจากการทำภารกิจมาเป็นเวลานาน
* * *
* * *
ราอนกลับไปที่อาคารรองเพื่อเตรียมกระเป๋า ซิลเวียและเฮเลนที่กำลังดูแลสวนเห็นเขาก็ยืนขึ้นและยิ้มให้เขา
"ทำไมลูกถึงกลับมาตอนนี้ล่ะ? ....หรือว่าลูกอยากเจอหน้าแม่งั้นเหรอจ๊ะ?”
“ไม่ใช่ครับ”
"ใจร้ายจัง”
ซิลเวียเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา สายตาของเธอจ้องไปที่ดาบจริงบนเอวของราอน
"ดาบนั่นมัน..."
"ผมจะได้ออกไปทำภารกิจแล้ว"
"ว่าไงนะ? ภารกิจงั้นเหรอ?"
"ภ-ภารกิจ? ทำไมเด็กฝึกหัดถึงได้ทำภารกิจแล้วล่ะคะ...”
ตาของซิลเวียเบิกกว้าง เฮเลนทำฝักบัวในมือของเธอหล่น
"แม่ไม่ต้องกังวลหรอกครับ มันเป็นภารกิจแรกเลยจะมีอาจารย์ตามไปด้วย"
“อ่า…”
เมื่อบอกว่าผู้ฝึกสอนจะมากับเขา ซิลเวียและเฮเลนก็ดูเบาใจเล็กน้อย พวกเขาน่าจะรู้เกี่ยวกับอันตรายของมัน
"ลูกชายของฉันโตแล้วจริงๆด้วย ฮือ”
ราอนเบี่ยงตัวหลบซิลเวียที่พุ่งเข้ามากอดเขา
"นี่ลูกหนีอ้อมกอดของแม่งั้นเหรอ?”
"ผมขอโทษครับ แต่ผมต้องรีบไปเตรียมตัว เราต้องออกเดินทางกันเย็นกันนี้”
ราอนส่ายหัว จริงๆก็เพราะเขาก็อาย แต่เขาต้องการเวลาเพื่อเตรียมตัวด้วย
"ต้องออกไปเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? ภารกิจอะไรกันเนี่ย?"
"ติดตามคนไม่ดีน่ะครับ”
"คนไม่ดีแบบไหนล่ะ?”
"พวกหัวขโมยน่ะครับ"
เพื่อไม่ให้ซิลเวียและเฮเลนต้องเป็นห่วง เขาเลยบอกว่าเป็นขโมยธรรมดาแทนกลุ่มโจรภูเขา
"ถึงยังไงลูกก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ยังไงมันก็น่ากลัวอยู่ดี”
"ได้ครับ"
"มันเป็นภารกิจติดตาม แสดงว่าต้องใช้เวลานานเลยสินะ”
"ใช่ครับ และผมต้องเอาอาหารไปด้วยนิดหน่อย”
พวกเขาดูโล่งใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าภารกิจของเขาไม่ได้อันตรายมาก
"งั้นไปเอาเนื้อแห้งก่อนนะจ๊ะ"
"ครับ แล้วก็ต้องเอาพวกผลไม้แห้งกับขนมปังไปด้วย"
ซิลเวียและเฮเลนบอกว่าจะจัดการเองแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในอาคารรอง
ราอนยิ้มแล้วมองไปยังห้องครัวที่กำลังวุ่นวาย เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่เขาอยู่บ้าน ตอนนี้ความตื่นเต้นและความกังวลใจของเขาได้ลดลงบ้างแล้ว
'ฉันต้องไปเตรียมของของฉันบ้างแล้ว’
ในเมื่อซิลเวียกับเฮเลนกำลังเตรียมอาหาร เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร
'งั้น...'
สิ่งที่เขาต้องเอาไปมีแค่ไม่กี่อย่าง คือเสื้อผ้า รองเท้า และเชือก
ราอนกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมสิ่งของพวกนั้นใส่กระเป๋าสะพายหลัง
“อืม…”
เขานั่งลงบนพื้นและเริ่มทำสมาธิเพื่อฝึกฝน''วงแหวนแห่งไฟ''
'พวกมันแค่มีความสัมพันธ์กับสหพันธ์เหนือ-ใต้ แต่พวกมันไม่ได้อยู่ในกลุ่ม แปลว่าไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น’
และเพราะมันเป็นภารกิจแรก ยังไงพวกโจรก็คงไม่ได้เก่งมาก
'ในเมื่อถนนหลักถูกทางการปิดล้อมไว้แล้ว เราคงจะต้องต่อสู้กับโจรที่ซ่อนตัวอยู่บนภูเขา’
ที่่ที่โจรก่อเรื่องก็คือแถบภูเขาลูกนั้น มันคงไม่ง่ายที่จะต่อสู้กับโจรในถิ่นของมัน
เด็กฝึกหัดไม่รู้ตำแหน่งที่ชัดเจนของพวกมัน ดังนั้นอาจารย์จะคอยช่วยบอกตำแหน่งและวิธีต่อสู้ในตอนแรกๆให้
'ยังดีที่พวกเราไม่ต้องทำทั้งหมดเอง’
แม้ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกซ้อมแต่ยังไงภารกิจก็ยังคงเป็นภารกิจ ถ้าเขาสามารถจับหรือฆ่าโจรได้ด้วยตัวเขาเองเขาคงจะได้รับของตอบแทนอย่างแน่นอน นี่เป็นโอกาสสำหรับเขาในการสร้างความสำเร็จเพื่อการยอมรับจากคนในตระกูล
“เฮ้อ...”
ราอนถอนหายใจเอาอากาศที่ไม่บริสุทธิ์ออกไป หลังจากที่ได้ทำความสะอาด'วงแหวนแห่งไฟ'เรียบร้อยแล้ว
'ไปกันเถอะ’
***
เย็นวันนั้น
เพราะซิลเวียไม่ยอมปล่อยเขามาซักที เขาจึงมาถึงสนามฝึกช้ากว่าที่เขาวางแผนเอาไว้
เด็กฝึกหัดหลายคนมาถึงแล้ว และส่วนใหญ่ก็นั่งตัวแข็งเหมือนตุ๊กตาไม้
เบอร์เรนกำลังบ่นพึมพัมอะไรสักอย่างแล้วมองไปที่ท้องฟ้าพร้อมกับกำหมัด ราอนแอบฟังเขาและได้ยินพูดว่าเขาจะแยกตัวเองออกมาระหว่างการทำภารกิจ
มาร์ธานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ฝั่งตรงข้าม เธอนั่งไขว้ขาจ้องมองเด็กฝึกหัดที่ผ่านไปผ่านมา พฤติกรรมของเธอดูไม่ปกติ ดูเหมือนเธอเองก็กำลังตื่นเต้น
ส่วนรูนันก็แค่นั่งจ้องมองกล่องไอศกรีมของเธอ ดูเหมือนว่าเธอกำลังห้ามตัวเองไม่ให้กินมันอยู่
"ถ้าเธอไม่กินมัน แล้วทำไมไม่เอาใส่กระเป๋าไว้ล่ะ? เธอไม่ควรถือมันไม่แบบนี้นะ”
“อ๊ะ!...อึ้ม”
รูนันจ้องเข้าไปในดวงตาของราอนเป็นเวลานาน และในที่สุดเธอก็พยักหน้าและเอากล่องไอศครีมใส่ลงในกระเป๋าเป้ของเธอ
ดวงตาของเธอดูลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะกังวลเรื่องกล่องไอศกรีมอย่างเดียว
'เธอเป็นคนที่น่าทึ่งมาก’
แม้แต่เบอร์เรนกับมาร์ธาก็กังวลกันหมด เหลือแต่รูนันที่นิ่งเฉยตามปกติของเธอ เธอสนใจแค่ว่าไอศครีมจะหกหรือเปล่า
น่าขันที่เขารู้สึกโล่งใจแทนเธอ
ถ้าเด็กคนนั้นเอาไอศครีมออกมาก็เรียกข้านะ
'ฮะ?’
ในขณะที่ราธบ่นว่ามันต้องการลิ้มรสไอศครีมรสใหม่ ริมเมอร์ก็ถีบเปิดประตูเข้ามา ตอนนี้เขาสวมชุดเกราะหนังแทนที่จะเป็นเสื้อผ้าขาดๆตามปกติ
เขาขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับผู้ฝึกสอนคนอื่นๆ
"ตั้งแถว!”
ราอนยืนอยู่หน้าเวทีและเป็นคนออกคำสั่ง เด็กฝึกหัดก็เรียงแถวกันขึ้นมา
"เด็กฝึกหัดสี่สิบสามคน ไม่มีใครหายไปครับ”
"ดี”
ริมเมอร์พยักหน้าและยิ้ม
"ทุกคนพร้อมหรือยัง?”
"ครับ/ค่ะ!”
เด็กฝึกหัดตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อทำให้ลืมความกังวลใจของพวกเขา
"ตั้งแต่นี้ไปจะเป็นการต่อสู้ที่แท้จริง”
ริมเมอร์ลุกขึ้นยืน รอยยิ้มที่เขามักจะมีหายไปแล้ว
"อาชญากรในครั้งนี้เป็นคนที่ชั่วร้ายมาก พวกมันได้ปล้นชีวิตและทรัพย์สินของผู้คนมากมายและพวกมันยังเผาหมู่บ้านและหนีไป ดังนั้นอย่าคิดว่าพวกมันเป็นมนุษย์ ตัดหัวพวกมันออกทันทีที่เธอเจอมัน นี่คือคำอนุญาตจากฉัน”
“อ่า…”
“อึก…”
เมื่อได้เผชิญกับแรงกดดันที่รุนแรงพอๆกับพายุ เด็กๆก็กลืนน้ำลาย
"ด้านนอกนั่นคือสนามรบ อย่าประมาทแม้แต่นิดเดียว เตรียมตัวให้พร้อมไว้ตลอดเวลา”
"ครับ/ค่ะ!”
เด็กฝึกหัดตอบอย่างกังวลใจ เสียงของพวกเขาดังกว่าเดิม
"และพวกเธอไม่ควรจะกังวลมากเกินไปเหมือนกัน การวิตกกังวลจะทำให้ร่างกายแข็งทื่อและเธอจะขยับตัวอย่างที่ต้องการไม่ได้ ฉันบอกว่าไม่ให้ประมาทแต่ฉันไม่ได้บอกให้ประหม่า”
ริมเมอร์ยิ้มอีกครั้ง เด็กฝึกหัดที่เคยกลัวจนตัวสั่นก็ค่อยๆหายใจช้าๆ
"นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมหน้าที่ของตัวแทนเด็กฝึกหัดจึงสำคัญ”
เขามองไปที่ราอนที่ยืนอยู่ที่ตรงกลาง สายตาของริมเมอร์สะท้อนให้เห็นถึงความไว้วางใจและความเชื่อมั่นในตัวของเขา
"ราอน ซีกฮาร์ท เธอทำได้ใช่ไหม?”
"แน่นอนครับ”
ราอนโค้งคำนับ ริมเมอร์ยิ้มด้วยความพึงพอใจ ดวงตาของเขาไม่มีสัญญาณของความกังวลใจ
'ไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอก เพราะฉันจะจัดการทุกอย่างเอง’
