บทที่ 47 ลืม
แต่เธอไม่อาจจะเป็นแม่ของเขาได้! เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงต้องตัดใจ ก้มหน้าและต้องการจะเดินผ่านหนิงเสี่ยงและเขาไป จากนั้นมือเล็กๆ ก็จับชายเสื้อเธอไว้แน่น “คุณแม่” หนิงเสี่ยงร้องเรียกอย่างดึงดัน หยดน้ำไหลจากสองตา “เป็นเพราะเสี่ยงเสี่ยงดื้อ แม่ก็เลยไม่เอาเสี่ยงเสี่ยงแล้ว?” ไม่ง่ายกว่าเธอจะทำใจแข็ง ใจของ...
