บทที่ 66 - โกคูและผู้เฒ่าเต่า
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 66 - โกคูและผู้เฒ่าเต่า
เรื่องราวหลังจากนั้นก็เหมือนกับงานต้นฉบับ โกคูและบูลม่าออกเดินทางไปเก็บลูกแก้วมังกรทั้งเจ็ด
สิ่งเดียวที่แตกต่างจากงานดั้งเดิมคือ เพราะการปรากฏตัวของหลินเฉิน จึงทำให้บูลม่าในปัจจุบันไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่อ่อนแออีกต่อไป แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าโกคูเสียอีก
หลังจากออกจากภูเขาเปาซู พวกเขาก็ถูกโจมตีโดยเทอโรแด็กทิล
เทอโรแด็กทิลต้องการจับบูลม่าและกินนาง แต่เมื่อมันเข้าโจมตี มันก็ถูกบูลม่าจับได้และจัดการมันอย่างง่ายดายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
ในทางตรงกันข้าม โกคูถูกบูลม่าดุด่าว่าเขาไม่ทำตามหน้าที่ผู้คุ้มกันและปล่อยให้นางถูกโจมตี
“บูลม่า เห็นได้ชัดว่าเจ้าน่ากลัวกว่าเทอโรแด็กทิลเสียอีก ทำไมเจ้าถึงต้องการให้ข้าปกป้องเจ้าด้วย?”
"เจ้าพูดอะไรนะ? ข้าน่ะเป็นผู้หญิงอ่อนแอ!” บูลม่าตะโกน
โกคูได้แต่ยักไหล่กับคำพูดของนาง
จากนั้นพวกเขาก็พบกับโจรและอันธพาล ในที่สุดโกคูก็ได้ทำหน้าของเขา จัดการกับเหล่าผู้ชายที่มาสร้างปัญหาให้นาง
ในระหว่างการเดินทาง ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นเรื่อยๆ และบูลม่าก็เริ่มรับรู้ได้ว่าหลังจากการต่อสู้หลายครั้ง ระดับพลังของโกคูเริ่มสูงขึ้น
"หา? โกคู ระดับพลังของเจ้าสูงมากไปหรือเปล่า? ตอนนี้มัน 11 แล้วนะ"
"ระดับพลัง? คืออะไรงั้นหรือ?"
ในยามเย็น บูลม่าได้นำอาคารเคลื่อนที่ออกมาเพื่อพักแรมค้างคืนระหว่างทางไปยังชายฝั่งตะวันออก
หลังจากอาบน้ำเสร็จ บูลม่าก็หยิบเครื่องวัดพลังขึ้นมาด้วยความเบื่อหน่ายและเหลือบมองไปทางโกคู จากนั้นนางก็จึงรู้ว่าระดับพลังของเด็กชายคนนี้เปลี่ยนไปอีก
“ระดับพลังงานคือความแข็งแกร่งของเจ้าและยิ่งจำนวนมากเท่าใด เจ้าก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น” บูลมา่อธิบาย
“เป็นเช่นนั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นระดับพลังของเจ้าคือเท่าไรเหรอบูลม่า?” โกคูถามด้วยความสงสัย
“เหอะ ของข้าน่ะ 20” บูลม่าพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ในหมู่คนธรรมดา ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้เลย”
"สุดยอด! เจ้าช่างทรงพลังจริงๆ!“โกคูพูดอย่างอิจฉา”บูลม่า เจ้าแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงเหรอ?”
“เฮ้อ…” บูลม่าถอนหายใจ“ก็ข้าต้องฝึกกับตาแก่หื่นกามมาตั้งหลายปี มันจึงทำให้ข้ามาถึงจุดนี้ได้”
“ตาแก่หื่นกาม?” โกคูเอียงศีรษะ
"อย่าไปพูดถึงเรื่องนี้เลย“บูลมาโบกมือไปมา”แต่เจ้าสมกับเป็นชาวไซย่าจริงๆ ระดับพลังของเจ้าเพิ่มขึ้นมาในเวลาเพียงไม่กี่วัน หากในอนาคตเจ้ายังคงต่อสู้ต่อไป เจ้าคงจะมีความสามารถเหนือกว่าข้าได้ในไม่ช้าแน่”
“ชาวไซย่า?” โกคูถามออกมา “บูลม่า เจ้าเอาแต่พูดว่าข้าเป็นชาวไซย่า ชาวไซย่าคืออะไร?”
“ชาวไซย่าแท้จริงแล้วเป็นเผ่าพันธุ์ต่างดาว พวกเขาดูเหมือนมนุษย์ แต่ทุกคนก็มีหางเช่นเดียวกับเจ้า” บูลม่ากล่าว
"อา? ข้าไม่ใช่มนุษย์เหรอ?“โกคูลูบศีรษะของเขา”ไม่แปลกใจเลยที่ปู่ของข้าบอกข้าก่อนหน้านี้ว่าข้าตกลงมาจากท้องฟ้าจริงๆ”
บูลม่ารู้สึกขบขันกับคำพูดของโกคูและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา: “ถ้าไม่ใช่เพราะหางและระดับพลังโดยกำเนิด เจ้าก็ดูไม่เหมือนชาวไซย่าเลย พวกเขาส่วนใหญ่น่ะแข็งแกร่ง…กล่าวโดยสรุปคือ ชาวไซย่าเป็นมนุษย์ต่างดาวที่ทรงพลังมาก แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะอ่อนแอ แต่เจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นในอนาคตอย่างแน่นอน”
เมื่อพูดจบแล้ว บูลม่าก็ปรบมือขึ้นมา: “ว่าแต่เมื่อเราพบลูกแก้วมังกรครบแล้ว เจ้าอยากแวะมาที่บ้านข้าดูไหม? ชาวไซย่าหลายคนน่ะมาที่บ้านของข้าทุกเดือนเพื่อทำงาน เจ้าสามารถถามพวกเขาเกี่ยวกับบ้านเกิดของเจ้าได้นะ”
"ตกลง!" โกคูพยักหน้า
วันรุ่งขึ้น พวกเขาก็พบกับเต่าที่หลงทางในภูเขาเช่นเดียวกับในงานต้นฉบับ
เพียงแต่ครั้งนี้ บูลม่าไม่เพียงแต่ไม่คัดค้านที่จะให้โกคูช่วยเต่า แต่นางเป็นคนแรกที่รู้ด้วยว่าเต่าตัวนี้เป็นของผู้เฒ่าเต่า
“เจ้าเต่าโง่! ผู้เฒ่าเต่าคิดว่าเจ้าตายแล้วนะ!”
“ข้าเองก็อยากกลับไปอยู่ ไม่คิดเลยว่าจะหลงทางในภูเขา” เต่าตัวนี้ไม่คิดเลยว่าเขาจะได้พบกับคนรู้จัก จึงดีใจเป็นอย่างมาก
“ในเมื่อเจ้าเป็นคนรู้จักของข้า ข้าคงไม่สามารถเห็นเจ้าตายได้หรอก”
เช่นเดียวกับงานต้นฉบับ แต่ไม่เหมือนงานต้นฉบับเป๊ะ บูลม่าได้นำเต่ามาและหลังจากจัดการกับโจรปล้นเสือที่ขวางทาง พวกเขาก็ได้มาถึงชายทะเล
เพื่อเป็นการขอบคุณพวกเขาทั้งสอง เต่าจึงบอกให้พวกเขารออยู่บนฝั่งสักพัก ก่อนที่จะกลับไปยังทะเล
“บูลม่า มันจะไปไหนเหรอ?”
"แล้วข้าจะรู้ได้ยังไง?" บางทีมันอาจจะไปตามตาแก่หื่นคนนั้นมาก็ได้!”
“ตาแก่หื่นเหรอ?”
แน่นอนว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่บูลม่าคิดไว้ ไม่นานหลังจากนั้น เต่าก็ว่ายน้ำมาในขณะที่แบกผู้เฒ่าเต่ามาด้วย
“โย่ เจ้าเป็นคนช่วยเต่าของข้าหรือ?” ผู้เฒ่าเต่าทักทายพวกเขาจากที่ไกลๆ แต่ก็ตกตะลึงทันทีเมื่อเห็นบูลม่า
“บูลม่า? ทำไมเจ้าถึง...”
"อะไร? ท่านไม่อยากพบข้าหรือ?” บูลม่าแค่นเสียง
"ไม่ใช่ ไม่ใช่!" ผู้เฒ่าเต่ายิ้มอย่างอับอายพร้อมกับเช็ดเหงื่อเย็นเหยียบบนศีรษะของเขาอย่างเงียบๆ
การให้คำมั่นสัญญากับหลินเฉินให้สอนศิลปะการต่อสู้แก่คู่พี่น้องบูลม่าเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ผู้เฒ่าเต่ารู้สึกว่าเขาได้ทำมาในชีวิตของเขา
เพราะแม้ว่าจะมีเด็กสาวสวยสองคนอยู่ข้างหน้าเขาทุกวัน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะแอบดูหรือทำอะไรพวกนางเลย
นอกจากนี้ทั้งบูลม่าและไทต์เป็นจำพวกชอบควบคุมผู้อื่นด้วย เมื่อพวกนางอยู่กับผู้เฒ่าเต่า พวกนางไม่ยอมให้เขาดูรายการสอนโยคะเลย พวกนางทำให้เขาแทบทนไม่ไหว กว่าจะส่งพวกนางออกไปถือได้ว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับนางอีกในวันนี้
“บูลม่า ในเมื่อพวกเราทั้งสองเป็นคนรู้จักกัน ดังนั้นข้าคงไม่ให้ของแก่เจ้าหรอกนะ”
“อืม ท่านก็คงไม่มีอะไรเหลือจะให้ข้าอยู่แล้วแหละ...เอ๊ะ?”
ทันใดนั้นบูลม่าก็ชะงักไปครู่หนึ่งขณะที่ดวงตาของนางจ้องบนคอของผู้เฒ่าเต่า: “ผู้เฒ่าเต่า นั่นมันลูกแก้วมังกรไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่” ผู้เฒ่าเต่าหยิบสร้อยลูกแก้วมังกรออกมาจากคอของเขา “ข้าคิดว่าข้าทำมันหายไป แต่ในระหว่างการทำความสะอาดครั้งก่อน ข้าก็พบมันในบ้าน”
"ถ้างั้นก็ดีเลย! ท่านสามารถมอบสิ่งนี้ให้ข้าเป็นของขวัญแล้วกัน!”
เช่นเดียวกับในงานต้นฉบับ เดิมทีผู้เฒ่าเต่าตั้งใจที่จะพูดเงื่อนไขออกมา แต่ขณะที่กำลังจะพูด ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและส่งมอบลูกแก้วมังกรให้กับบูลม่าอย่างเชื่อฟัง
ให้ๆ ไปเถอะ แม่สาวคนนี้เป็นน้องสาวของบูลม่า แฟนของไทต์ก็เป็นชาวไซย่าที่ทรงพลังอีก เขาจะไปทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองไม่ได้เด็ดขาด
“ผู้เฒ่าเต่า เด็กคนนี้เป็นคนช่วยข้าไว้” เต่ากล่าว
ผู้เฒ่าเต่าขยับแว่นกันแดดของเขาและละสายตาจากบูลม่า เขาหันไปหาโกคูและพูดว่า “เด็กน้อย ในเมื่อเจ้าช่วยชีวิตเต่าของข้า ข้าจะให้ของขวัญแก่เจ้าเป็นรางวัล”
จากนั้นผู้เฒ่าเต่าก็มอบเมฆสีทองให้กับโกคู เช่นเดียวกับในเนื้อเรื่องต้นฉบับ
เมื่อมองดูโกคูที่ขี่เมฆสีทองและบินราวกับนกบนท้องฟ้า ผู้เฒ่าเต่าก็ตกตะลึงในทันที: "หา? บูลม่า ทำไมเด็กคนนี้ถึงมีหาง?”
“เพราะเขาเป็นชาวไซย่าไงล่ะ”
"อะไรนะ? หลินเฉินและไทต์มีลูกกันแล้วหรือ?” ผู้เฒ่าเต่าถามด้วยความตกใจ
"ไม่ใช่อยู่แล้ว ข้าพบเขาบนภูเขา! ปู่ของเขาชื่อซุนโกฮัง!”
"หือ?"
ผู้เฒ่าเต่าชะงักอยู่ครู่หนึ่งและเรียกโกฮังลงมา และหลังจากยืนยันกับเขาแล้ว เขาก็ตระหนักว่าเด็กคนนี้เป็นคนที่ซุนโกฮัง ลูกศิษย์คนเก่าของเขารับไปเลี้ยง
“ข้าไม่คิดว่าเด็กที่โกฮังรับไปเลี้ยงจะกลับกลายเป็นชาวไซย่า”
