บทที่ 18 ฝันร้าย
บทที่ 18 ฝันร้าย
…เสียงหัวเราะดังก้องผ่านหูของเธอจากด้านบน เสียงของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวล...
“แสดงว่ายังเจ็บอยู่?” เขาถามและมองเธออย่างจริงจัง ดวงตาของหยานเม่ยสบตาเขาและเห็นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข เธอหน้าแดงและในขณะที่เธอกำลังจะมองออกไป เหล่ยจ้าวก็จับหัวของเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอละสายตาไป
หยานเม่ยมองเขาด้วยความตื่นตระหนก เขาจะบังคับเธอเหรอ? เมื่อเห็นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เหล่ยจ้าวก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาจูบหน้าผากเธอเบา ๆ แล้วหายใจเข้าลึก ๆ
“เนื่องจากคุณเหนื่อย ฉันจะไม่ทำอะไรคุณอีกแล้ว คุณนอนเถอะที่รัก. ฝันถึงฉันนะ”
หยานเม่ยตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยินเขาพูด เธอคิดว่าเขาจะบังคับเธอเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเขา เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะอดกลั้น เธอไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอย่างไร เธอเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวและย่นคิ้วเล็กน้อย เหล่ยจ้าวถูกอาคมในขณะที่เขาจ้องมองที่เธอเลียริมฝีปากของเธอ ร่างกายของเขาตอบสนองเมื่อเขารู้สึกว่าเลือดในตัวของเขาเดือด
ทันใดนั้นเขาก็จับหัวเธอแล้วจูบเธออย่างแรง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยเธอแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นริมฝีปากบวมของเธอ เขากอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา
"...นอนเถอะที่รัก...."
***
กลางดึกหยานเหม่ยมีความฝัน เธอเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังเล่นอยู่บนพื้นหญ้า เด็กหญิงอายุประมาณห้าขวบ เธอหันกลับมาเมื่อรู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลังเธอ หยานเหม่ยตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาว เด็กผู้หญิงดูเหมือนเธอเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ตาและจมูกของเธอเหมือนกับของสามีเก่าของเธอ
"แม่!" เด็กหัวเราะคิกคักแล้ววิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ
หยานเหม่ยหลั่งน้ำตา รู้สึกถึงลูกสาวของเธอในอ้อมแขนของเธอ
“แม่คุณร้องไห้ทำไม? คุณไม่มีความสุขที่ได้เห็นหวังเหม่ยเหรอ?” เสียงแผ่วเบาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หยานเม่ยตัวแข็งทื่อ เธอเช็ดน้ำตาแล้วฝืนยิ้ม
“...แม่มีความสุขมาก แม่ร้องไห้เพราะเธอดีใจที่ได้เห็นหวังเหม่ยตัวน้อย...” เด็กน้อยจูบแก้มของหยานเม่ยแล้วยิ้ม รอยยิ้มของเธอบริสุทธิ์มาก หยานเม่ยเจ็บปวดใจเมื่อเห็นรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ของลูกสาว
“แม่ หวังเหม่ยอยากให้แม่มีความสุข อย่าโทษตัวเองนะแม่ หวังเหม่ยอยากเห็นแม่ยิ้มเพราะแม่ดูดีที่สุดเวลาแม่ยิ้ม แม่สัญญากับหวังเหม่ยว่านับจากนี้ไปแม่จะมีความสุข”
...หยานเม่ยหลั่งน้ำตาออกมา...
“...แม่ หวังเหม่ยไม่มีเวลามากนัก ฝากด้วยนะแม่...”
หยานเหม่ยรู้สึกว่าร่างกายในอ้อมแขนของเธอเริ่มหายไป เธอตื่นตระหนก “แม่สัญญาว่าจะมีความสุข! อย่าไปน๊ะวังเหม่ย! แม่จะทำตามที่แม่สัญญา!”
“...หนูรักแม่...” หวังเหม่ยกระซิบขณะที่เธอค่อยๆหายตัวไป หยานเม่ยหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง
“...ลูก... แม่ก็รักลูกเหมือนกัน! อย่าพึ่งไป!...”
***
เหล่ยจ้าวตื่นขึ้นมาเมื่อเขารู้สึกว่าไหล่ของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำตา เขาเปิดไฟ คิ้วของเขาขมวด ปรับตามแสง จากนั้นเขาเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเห็นน้ำตาบนแก้มของหยานเม่ย เขาได้ยินเสียงเธอร้องเบาๆ เพื่อหาลูก
“...ลูกรัก อย่าทิ้งแม่นะ...”
เหล่ยจ้าวเขย่าเธอและพยายามปลุกเธอให้ตื่น หยานเม่ยตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อร่างของเธอถูกใครบางคนเขย่า ดวงตาของเธอเบลอจากน้ำตา เธอมองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเธอกำลังค้นหาบางสิ่งหรือใครบางคน
เธอจับแขนของเหล่ยจ้าวแล้วถามอย่างก้าวร้าวว่า "ลูกของฉันอยู่ที่ไหน"
เธอเขย่าเขาเมื่อเขาไม่ตอบสนอง เหล่ยจ้าวตกใจมากที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยน้ำตาและดวงตาของเธอว่างเปล่า เนื่องจากอาการตกใจ เขาจึงใช้เวลาสักพักในการตอบสนอง
“หยานเหม่ย ที่นี่ไม่มีเด็ก หากคุณต้องการเราสามารถมีลูกได้โอเคไหม?” เหล่ยจ้าวดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาแล้วกอดเธอแน่น เขากลัวที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ และร้องไห้ออกมาเพื่อเด็กที่ไม่ใช่ของเขา เหล่ยจ้าวต้องยอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัว แต่เขากลัวว่าวันหนึ่งเธอจะทิ้งเขาไป
เขารู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาและบางทีเขาอาจจะไม่รักเธอด้วยเพราะไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมรักคนที่เขาพึ่งรู้จักมาเพียงสองสามวัน
แต่เขากลับมีความสนใจทางเพศกับเธอ และเขาสามารถเห็นตัวเองตกหลุมรักเธอได้ มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเสียเธอไป บางทีที่ไหนสักแห่งในหัวใจของเขาอาจทำให้ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัวขึ้น หยานเหม่ยเริ่มดิ้นรนเมื่อเธอได้ยินเขา จากนั้นเธอผลักเขาออกไป
"ฉันไม่ต้องการมีลูกอีกคน ฉันแค่อยากได้ลูกของฉัน” หยานเหม่ยพูดแล้วส่ายหัว
"ตกลง. เราจะตามหาลูกน้อยของคุณ” เหล่ยจ้าวพูดเบา ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเอาใจใส่
หยานเหม่ยยิ้มอย่างไม่เห็นด้วย “คุณไม่เข้าใจ…”
เหล่ยจ้าวดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วตบหลังเธอเบา ๆ หยานเหม่ยร้องไห้สะอึกสะอื้นในอกของเขาอย่างเงียบ ๆ อย่างไม่หยุดยั้ง มือของเธอก็กำหมัดแน่น เหล่ยจ้าวจับเธอไว้ในความเงียบ โยกเธอช้าๆ หยานเหม่ยรู้สึกเจ็บใจมาก!
เหล่ยจ้าวอกหักเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือโอบกอดเธอและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลท่วมหน้าอกของเขา เขาสัมผัสได้ถึงหมัดที่กำแน่นของเธอและเข้าใจว่าเธอกำลังผ่านอะไรมามากมาย ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้มีความหมายกับเธอมาก เขาไล่นิ้วไปตามผมของเธอเพื่อพยายามทำให้เธอสงบลง
ทันใดนั้นเธอก็เริ่มหายใจไม่ออก เหล่ยจ้าวรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงแล้วดึงเธอกลับมา เมื่อเห็นเธอหายใจเร็วมาก เขาจึงจูบเธอ แทนที่จะจูบแบบก้าวร้าวตามปกติ จูบนี้ช้าและอ่อนโยน มันเป็นวิธีเดียวที่เขาจะแสดงให้เธอเห็นว่าเขาต้องการปลอบเธอและบอกเธอว่าเขาอยู่กับเธอและจะไม่มีวันทิ้งเธอ
เมื่อลมหายใจของหยานเม่ยกลับมาเป็นปกติ เขาก็ปล่อยเธอแล้วจูบหน้าผากเธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนแล้วพูดเบา ๆ “...นอนได้แล้ว...”
ราวกับว่าเสียงของเขาถูกสะกดหรือเพราะว่าเธอเหนื่อยล้าทางอารมณ์ หยานเม่ยก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเธอเริ่มลดลง เธอหลับลึกและคราวนี้เธอไม่มีฝันร้าย
เหล่ยจ้าวจ้องมองเธอด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เขาคิดว่า 'ที่รัก? เธอมีลูกกับผู้ชายคนอื่นหรือเปล่า? ถ้าเธอมีลูก ลูกเธอจะอยู่ที่ไหน? แล้วพ่อของลูกเธอเป้นใคร'
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มจากตรงไหน เขาถอนหายใจไปห้องน้ำ เช็ดผ้าเช็ดตัว แล้วกลับมาทำความสะอาดใบหน้าของเธอ หลังจากที่เขาทำเสร็จแล้ว เหล่ยจ้าวก็หยิบบุหรี่หนึ่งซองแล้วไปที่ระเบียง
เขาไม่ค่อยสูบบุหรี่ เขาทำเฉพาะตอนที่เขาอารมณ์ไม่ดีเท่านั้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหมายเลขของเย่ซิง
“หัวหน้า” เสียงของเย่ซิงฟังดูแหบแห้งราวกับเพิ่งตื่นจากการนอน
“ฉันอยากให้คุณสืบเรื่องของคุณหยานอีกครั้ง”
“แต่หัวหน้า…” เย่ซิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่พบข้อมูลภูมิหลังของบุคคลในเมืองเอส
เมื่อได้ยินความลังเลของเขา เหล่ยจ้าวก็เลิกคิ้วขึ้น "อะไร?"
“ดูเหมือนว่าผู้มีอำนาจมากกำลังปกป้องคุณหยาน แม้ว่าฉันจะไม่พบอะไรเกี่ยวกับเธอเลยยกเว้นข้อมูลเกี่ยวกับเมื่อสามปีที่แล้ว เมื่อเธอปรากฏตัวในเมืองเอส ดูเหมือนว่าเธอคือคนที่มาหน้าประตูตระกูลหยานโดยอ้างว่าเป็นคุณหนูผู้สูญหายพร้อมรายงาน DNA และรูปถ่ายของลูกสาวคุณปู่หยานที่หลบหนีเพราะการแต่งงานแบบคลุมถุงชนของเธอกับมิสเตอร์หลี่ มีเพียงสี่ตระกูลเท่านั้นที่สามารถซ่อนตัวตนของตนในประเทศนี้ได้ สามตระกูลอันดับต้นๆ ในเมืองเอส และราชวงศ์ หากฉันเดาถูก คุณหยานจะต้องเชื่อมโยงกับครอบครัวเหล่านี้อย่างแน่นอน”
เหล่ยจ้าวขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยล้า “อืม”
หลังจากนั้นเขาก็วางสายไป เขามองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้าแล้วจมลงสู่ความคิดอันลึกซึ้ง
“...ที่รัก คุณเป็นใคร...” เหล่ยจ้าวกระซิบในคืนที่เงียบสงบ...
...0...00...000...0000...
