นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 33
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 33
หลังจากที่ริมเมอร์ประกาศว่าจะมีการประลองจัดอันดับของเหล่าผู้เข้าร่วมการฝึกฝนในอีกหนึ่งเดือน มันก็เหมือนกับการได้เติมเชื้อเพลิงให้เด็กๆ มุ่งมั่นกับการฝึกซ้อมมากขึ้นเพื่อเตรียมรับมือกับคู่ต่อสู้ในอนาคต
พวกเขาจะตั้งใจขัดเกลาทักษะดาบและฝึกฝนออร่าของพวกเขาต่อไปเผื่อว่าพวกเขาจะได้เจอกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง
ถึงแม้ว่าจะมีหนึ่งคู่ต่อสู้ที่่ได้ถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้ว นั่นก็คือราอนและมาร์ธา
ราอนฝึกฝนทุกๆอย่างเท่าที่เขาจะทำได้เพื่อให้เขาแข็งแกร่งขึ้นไปอีก ในขณะที่มาร์ธายังคงปล่อยตัวสบายๆ เธอคิดว่าเธอเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่ผู้เข้าร่วมการฝึกฝนอยู่แล้ว
ด้วยเหตุนี้เวลาหนึ่งเดือนจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนมุ่งมั่นพยายามฝึกฝนกันอย่างเต็มที่จนวันแห่งการประลองมาถึง
นี่เป็นโอกาสในการพิสูจน์ความแข็งแกร่งของพวกเขาที่ฝึกฝนมาเกือบปี
เพื่อที่พวกเขาจะได้รับคะแนนจากอาจารย์ผู้ฝึกสอนเยอะๆ ความรู้สึกของเด็กๆ จึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความกังวลใจ
มาร์ธาไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น เธอเพียงยืนแสยะยิ้มอยู่คนเดียวตรงมุมๆหนึ่งของสนาม
'ในที่สุดฉันก็จะได้เอาคืน'
เธอจับแขนของเธอที่เคยถูกราอนโจมตีเมื่อแปดเดือนที่แล้ว
นั่นเป็นครั้งแรก
แม้กระทั่งตอนที่เธอเคยอาศัยอยู่ข้างถนนเธอก็ไม่เคยถูกคนที่อายุใกล้เคียงกันโจมตีเธอได้สำเร็จมาก่อน นี่เป็นความอัปยศครั้งแรกในชีวิตที่เธอเคยได้รับเลย ดังนั้นเธอถึงไม่สามารถลืมมันลงได้
เธอรอคอยโอกาสที่จะเอาคืนในเรื่องนั้นมาตลอด และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
'เรื่องจะได้จบสักที'
เธอได้รับออร่ามาตั้งแต่สามปีที่แล้ว แตกต่างจากราอนที่พึ่งได้รับออร่าเมื่อเดือนก่อน แต่เธอก็ไม่คิดว่านี่จะเป็นเรื่องที่ราอนเสียเปรียบแต่อย่างใด
อาจดูขี้ขลาดไปสักหน่อยแต่ก็ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาที่ทำให้เธอต้องรอเขา
'ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอีก'
เธอไม่สามารถถูกใครมาขัดขวางได้อีก เธอจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วที่สุดเพราะเธอมีคนที่ต้องช่วยเหลือ
ฟรึ่บ!
มาร์ธาแสดงออกด้วยสายตาที่มุ่งมั่น เธอเรียกออร่าสีเหลืองให้ออกมารอบๆมือของเธอที่กำแน่น
***
ราอนอยู่ทางด้านขวาของสนามประลองที่พึ่งถูกเตรียมขึ้นมาโดยเฉพาะ เขานั่งลงและตรวจสอบหน้าต่างสถานะของเขา
หน้าต่างสถานะ
ชื่อ : ราอน ซีกฮาร์ท
ฉายา : ชัยชนะครั้งแรก
สถานะ : คำสาปเยือกแข็ง(หกสาย), ความสามารถในการเคลื่อนไหวลดลง, ความสัมพันธ์มานาลดลง
คุณสมบัติ : ราธ, วงแหวนแห่งไฟ(สามดาว), ต้านทานน้ำ(สามดาว), ญาณแห่งบุปผาหิมะ(หนึ่งดาว), หมื่นเปลวเพลิง(สองดาว), ผลึกเยือกแข็ง(สองดาว), ต้านทานไฟ(สองดาว)
ความแข็งแกร่ง : 35
ความว่องไว : 36
พละกำลัง : 35
พลังงาน : 26
การรับรู้ : 50
คุณสมบัติของเขาเพิ่มขึ้นมาหลายอย่าง ในส่วนแต้มสถานะของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเพราะเขาได้เอาชนะขีดจำกัดของตัวเองหลายครั้งในระหว่างการฝึกฝน
'ใช้ได้แล้วล่ะ'
ราอนยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นตัวเลขบนหน้าต่างสถานะของเขาซึ่งแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด
“ทุกคนฟังทางนี้!”
เขาได้ยินริมเมอร์พูดขึ้น ราอนเลยกดปิดหน้าต่างสถานะในทันที ริมเมอร์พยักหน้าให้เหล่าอาจารย์หลังจากที่ตรวจสอบทุกมุมของสนามประลองแล้ว
“การได้ดูคนอื่นต่อสู้ก็มีประโยชน์พอๆกับการลงต่อสู้เอง ในตอนที่ดูการต่อสู้ของคู่อื่นก็ลองวางแผนการเคลื่อนไหวเหมือนเป็นการประลองของตัวเองด้วยก็ดีนะ”
"ครับ/ค่ะ!”
“ทีนี้ก็มาเริ่มกัน คู่ที่หนึ่ง... เบอร์เรน ซีกฮาร์ท และ ดอเรียน”
"ครับ!”
“เฮือก!”
เบอร์เรนยืนขึ้นอย่างมั่นใจและเข้าไปในสนามประลองทันที ส่วนทางดอเรียนนั้น เขาสั่นไปทั้งตัวและค่อยๆย่างก้าวไปด้านหน้า
“ค-คือว่า อาจารย์ครับ…”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
"ผมขอยอมแพ้!"
ดอเรียนยกมือขึ้นเพื่อขอถอนตัวตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่ม
“…”
ทุกคนเงียบลงเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สิ้นหวังของเขา พวกเขาดูเหมือนจะสงสัยว่านี่ดอเรียนเป็นอะไรของเขาอีก
“แต่เธอยังไม่ได้ลองเลยนะ?”
ริมเมอร์ถามกลับด้วยความตื่นตกใจ
“ผม… ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย ผมรู้สึกหนาวและปวดไปทั้งตัวตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ แค่ก!”
ดอเรียนตัวสั่น เขาส่งเสียงไอออกมาอย่างเก้ๆกังๆ
“จริงๆนะครับ!”
เขาหยิบถุงน้ำแข็งออกมาจากกระเป๋าและเอาไปประคบบนหน้าผาก เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้แล้ว
ช่างน่าสมเพชจริงๆ หากลูกสมุนของข้าเป็นแบบนั้นข้าคงตัดหัวมันทิ้งไปแล้ว!
'ก็นะ…ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่'
ราอนรู้อยู่แล้วว่าดอเรียนจะทำแบบนั้น นิสัยของเขาค่อนข้างชัดเจน
“ดอเรียน! อย่างน้อยก็ลองต่อสู้ดูก่อนสิ ถึงเธอจะแพ้แต่เธอก็จะได้เรียนรู้อะไรไปบ้าง ฉันจะเข้าไปช่วยเธอก่อนที่เธอจะทันได้บาดเจ็บแน่นอน ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวเลย”
“ถ-ถ้าอย่างนั้นผม ป-เปลี่ยนคู่ต่อสู้ได้ไหม…ฮึก!”
เมื่อดอเรียนเงยหน้าขึ้นก็ดันสบตาเข้ากับเบอร์เรนพอดี เขาเริ่มตัวสั่นอีกครั้ง
“ตอนนี้นายเข้ามาเป็นผู้ฝึกฝนของซีกฮาร์ทแล้ว หากนายทำให้ซีกฮาร์ทต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงอีก ฉันจะตัดคอนายที่นี่เลย”
เบอร์เรนพูดถ้อยคำที่โหดร้ายขึ้นมาจนไม่อยากเชื่อว่าเขาเป็นเพียงแค่เด็ก
“เฮือก!”
ดอเรียนสะดุ้งคอตกและรีบไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังริมเมอร์
“ดอเรียน... มันเป็นแค่การประลองเล็กๆเอง เธอหยุดคิดว่ามันน่ากลัวได้แล้ว ไปแสดงสิ่งที่เธอฝึกฝนมาให้ทุกคนเห็นซะสิ”
“ค-ครับ”
คำพูดของริมเมอร์ทำให้ดอเรียนมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อย
“ส่วนเบอร์เรน เธอควรเลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว แน่นอนว่าเกียรติยศของตระกูลนั้นสำคัญแต่ยังมีอีกหลายสิ่งในโลกที่สำคัญกว่า”
“……”
เบอร์เรนไม่ตอบอะไรแต่ดูเหมือนเขานั้นจะรู้ตัวว่าเขาพูดเกินไปและเริ่มรู้สึกผิด
“อืม…”
ราอนหรี่ตามองดูริมเมอร์ซึ่งกำลังช่วยจัดการสถานการณ์ตรงหน้า
'เขาทำได้แฮะ'
คำพูดของริมเมอร์ช่วยให้ทั้งสองคนได้สติขึ้นมา เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้แค่นอนหลับไปวันๆอย่างเดียวแต่เขาก็คอยสังเกตดูเด็กๆ อยู่เสมอ
'อาจารย์ที่ดีก็ควรจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ?'
หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในชีวิตก่อนของเขา ครูฝึกคงจะเชือดคอพวกเขาทั้งสองคนทิ้งไปแล้ว
การทำให้พวกเขาสงบลงและช่วยให้พวกเขาแสดงทักษะออกมาอย่างเหมาะสม...ก็ดูเหมือนเป็นสิ่งที่อาจารย์จริงๆควรจะทำ
“งั้นก็เตรียมตัวได้แล้ว”
ปัญหาทั้งหมดได้รับการแก้ไขแล้ว ต้องขอบคุณริมเมอร์ที่ทำให้เบอร์เรนและดอเรียนยอมเผชิญหน้ากัน
"เริ่มได้!"
ทันทีที่สัญญาณเริ่มขึ้น เบอร์เรนก็พุ่งไปหาดอเรียนเรียนและเหวี่ยงดาบของเขาทันที
เขาใช้ออร่าในการประลองครั้งนี้ด้วย ด้วยความเร็วของเขาจึงเทียบไม่ได้เลยกับการดวลในครั้งก่อน
“อ๊าก!”
ดอเรียนร้องออกมาและบิดตัวของเขาไปด้านข้าง ดาบของเบอร์เรนจึงพลาดไปแค่นิดเดียว
“หยุดวิ่งหนีซะที!”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและเหวี่ยงดาบของเขาอีกครั้ง ดอเรียนวิ่งหนีเขาต่อและเริ่มเหวี่ยงดาบใส่เขาอย่างมั่วซั่ว
“อ๊ากกก!”
ไม่ว่าเบอร์เรนจะเล็งดาบไปหาเขากี่ครั้งแต่ดอเรียนก็ยังคงวิ่งหนีต่อไป
“จะวิ่งหนีไปอีกนานแค่ไหน!”
เบอร์เรนขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดและพุ่งตัวออกไปอีกครั้ง คราวนี้เขาเข้าไปใกล้ดอเรียนโดยปิดทางหนีของเขาไว้ทั้งหมด เขาถึงกับต้องใช้ความสามารถที่เขาปิดเอาไว้
“อ๊ะ!”
ดอเรียนพยายามจะขยับตัวของเขาหนี แต่มันก็ช้าเกินไป ดาบของเบอร์เรนแตะที่เอวของเขาแล้ว
ผัวะ!
เสียงดาบปะทะกับเสื้อผ้าของดอเรียน ดอเรียนกระเด็นไปทางขวาในทันที
“โอ๊ย! ยอมแพ้! ผมยอมแพ้แล้ว!”
โดเรียนกุมเอวของเขาแล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวด
'ร่างกายของเขายืดหยุ่นมาก'
ราอนหัวเราะคิกคักและมองดูดอเรียนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น ความสามารถของเขาไม่ได้แย่เลยสักนิด ความเร็วของเท้าและการควบคุมออร่าของเขาแทบไม่แพ้สมาชิกของสายตรงของตระกูล
แต่ก็ยังเร็วเกินไปที่จะเผชิญหน้ากับเบอร์เรน
“เบอร์เรน! เธอยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ค่อยได้ ถ้าเธอไม่ใจร้อนก็คงจะจัดการเขาได้ภายในห้าครั้งแรกแล้ว”
"… ครับ"
เบอร์เรนพยักหน้าเงียบๆ แล้วก้าวถอยหลัง
“ส่วนดอเรียน... ทำไมถึงเอาแต่วิ่งล่ะ? เธอทำได้อยู่แล้ว ถ้าเธอยอมเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ เธอจะอยู่ได้นานกว่านี้อีกนะ”
“ผม-ผมขอโทษ แต่ว่าผมกลัว...”
“เธออาจจะกลัว แต่ถ้าเธอไม่เอาชนะมันในตอนนี้แล้วเธอจะไม่สามารถยืนหยัดในการสู้รบของจริงได้ ถ้าเธออยากเป็นนักดาบเธอต้องเอาชนะความกลัวนั่นให้ได้นะ”
ดอเรียนต่างจากเบอร์เรนตรงที่เขายังต้องอยู่ฟังคำแนะนำเพิ่มเติมอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะได้กลับไปนั่งที่
“ต่อไป, รูนันกับเครน”
"ค่ะ"
"ครับ!”
รูนัน และเครนที่เป็นเด็กจากสายรองเดินเข้าไปในสนามประลอง
เครนเป็นบุตรชายของคนในตระกูลสายรองที่ค่อนข้างมีอิทธิพล ความสามารถของเขาค่อนข้างดีแต่ยังเทียบกับรูนันไม่ได้
"เริ่มได้!"
ทันทีที่ริมเมอร์ลดมือลง รูนันและเครนก็พุ่งเข้าใส่กัน
“ย๊าก!”
เครนเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อน เขากัดฟันและเหวี่ยงดาบฝึกออกไปในแนวนอน
“……”
รูนันแสดงสีหน้าตามปกติ เธอเหวี่ยงดาบของเธอที่ปล่อยไอเย็นสีขาวออกไปด้านบน
เคร้ง!
ดาบสองเล่มปะทะกัน และในทันใดนั้นเอง ดาบของเครนก็กระเด็นออกไปและปักลงบนพื้นของสนามประลอง
รูนันสามารถปัดป้องการโจมตีได้สำเร็จ
“อึก…”
เครนก้าวถอยหลังพร้อมมือที่สั่นเทา
"พอแค่นั้นแหละ"
ริมเมอร์เดินเข้ามาในสนามประลอง
“เครนประหม่ามากเกินไป เธอใช้แรงกับข้อมือมากเกินไป เธอควรจะผ่อนคลายให้มากกว่านี้นะ”
“ผ-ผมเข้าใจแล้วครับ”
“ส่วนรูนัน เธอตัดสินใจได้ดีและโต้กลับได้รวดเร็ว แต่ออร่าของเธอมันยังไปไม่ถึงปลายดาบเลย”
"เข้าใจแล้วค่ะ"
รูนันพยักหน้าอย่างใสซื่อ
“ดีมาก! เอาล่ะ งั้นคู่ต่อไป…”
* * *
* * *
การประลองดำเนินต่อไปจนพระอาทิตย์ตกดิน ตอนนี้เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังไม่ได้ลงสนามประลอง
“ราอนซีกฮาร์ท และ มาร์ธาซีกฮาร์ท ....ออกมา!”
“นึกว่าจะต้องรอจนแก่ตายซะแล้ว”
ดวงตาสีดำของมาร์ธาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ส่วนราอนยังคงสงบนิ่ง เขาขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“แปดเดือนมันยาวนานมากเลยนะ เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ”
“เรามาเพิ่มของรางวัลดีไหม?”
ราอนชีนิ้วไปทางมาร์ธาที่กำลังแสดงท่าทีที่ก้าวร้าว
"อะไรอีกล่ะ?"
“คนที่แพ้จะต้องทำตามที่คนชนะสั่งทุกอย่าง เป็นไง?”
“ทำตามคำสั่งงั้นเหรอ...? ฉันไม่ได้อยากได้ไอ้โง่แบบแกมาเป็นเบ๊ซักเท่าไหร่แต่ก็ช่างเหอะ”
มาร์ธาครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า เธอไม่ได้คิดถึงโอกาสที่เธอจะแพ้ด้วยซ้ำ
“นี่เป็นการประลองครั้งสุดท้ายสำหรับวันนี้แล้วล่ะ ทุกคนคอยดูให้ดีๆนะ ทีนี้ก็…”
ริมเมอร์ยกมือขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
"เริ่มได้!"
ทันทีที่ริมเมอร์ลดมือลง มาร์ธาก็พุ่งตัวออกจากพื้นในทันที ไม่ทันไรใบหน้าของเธอก็อยู่ตรงหน้าของราอนแล้ว
ซูม!
ราอนเหวี่ยงดาบของตัวเองไปที่ดาบของมาร์ธาและพยายามดันมันลงพื้น
แคร้ง!
ดาบสองเล่มที่ปะทะกันทำให้เกิดประกายไฟขึ้น
“แกสงสัยไหมว่าทำไมฉันถึงยังไม่เรียกใช้ออร่า?”
มาร์ธายิ้มและผลักดาบของเธอเข้าหาเขา
“ฉันจะใช้แค่วิชาดาบอย่างเดียวให้แกดูก่อนไง แล้วหลังจากนี้แกจะได้ลิ้มรสพลังออร่าที่ทรงพลังของฉัน!”
ทันทีที่เสียงของเธอเข้ามาถึงโสตประสาท การใช้ดาบของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่แค่เร็วและแข็งแกร่งแต่ทิศทางของมันยังคาดเดาไม่ได้อีกด้วย
แคร้ง!
ราอนครุ่นคิดระหว่างปัดป้องดาบฝึกของเธอ
'มันเป็นวิชาดาบที่ฉันไม่รู้จัก'
มันรวดเร็ว ทรงพลัง และคาดเดาทิศทางไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นวิชาดาบขั้นสูงที่เธอได้เรียนรู้ระหว่างการฝึกของสายตรง
'มันแข็งแกร่งมาก แต่ว่า…'
มันไม่ได้สมบูรณ์แบบ จะดีกว่านี้ถ้าเธอใช้ท่า'ดาบผสมผสาน'ที่ทุกๆคนได้เรียนรู้กันมา
แคร้ง! แคร้ง!
ราอนสกัดกั้นทุกการโจมตีของมาร์ธาโดยใช้กระบวนท่าของ 'ดาบผสมผสาน'
“แกป้องกันได้งั้นเหรอ?”
สีหน้าของมาร์ธาเริ่มดูเหนื่อยล้า เธอไม่สามารถเจาะการป้องกันของเขาได้แม้จะโจมตีไปอีกหลายสิบครั้ง ทั้งๆที่เธอเลือกใช้วิชาดาบที่เขาไม่รู้จัก
“วิชาดาบทั้งหมดสร้างจากพื้นฐานห้าท่าของดาบผสมผสาน ถ้าเข้าใจดาบพื้นฐานก็ป้องกันได้ไม่ยาก”
ราอนปัดป้องดาบครั้งสุดท้ายของมาร์ธา จากนั้นเขาก็เข้าประชิดตัวเธอแล้วปล่อยหมัด
หวืด!
เธอหลบหมัดของราอนแล้วขยับตัวไปทางขวา คราวนี้เธอเล็งดาบไปที่เอวของราอน
แคร๊ง!
ราอนปัดป้องการโจมตีโดยการถือดาบในแนวตั้ง จากนั้นออกแรงผลักไปทางมาร์ธา
“ฉันรู้ทันเธอหรอก”
มาร์ธาก้าวถอยหลังขณะหมุนดาบของเธอ
“เก่งนี่! คราวนี้ฉันจะแสดงให้แกเห็นเอง เมื่อกี้ก็แค่วิชาดาบที่แกถนัด ทีนี้ก็มาดูว่าไอ้อ่อนหัดที่ออร่าอ่อนแอจะรับมือมันไหวมั้ย!”
สนามประลองสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเธอเรียกใช้ออร่าธาตุดินก็มีออร่าสีเหลืองเข้าล้อมรอบตัวเธอ
ครืน!
มาร์ธากระทืบเท้าของเธอ ขณะนั้นเองพื้นดินก็ยุบตัวลง ดาบฝึกของเธอก็แทงผ่านอากาศเข้ามาในทันที
“อ๊ะ!”
เขาจับดาบแน่นแล้วรีบวิ่งไปทางที่ออร่าสีเหลืองพุ่งเข้ามา
แคร๊ง!
ราอนกันดาบของเธอไว้ได้แม้ว่าขาของเขาจะสั่นไปหมด ความเร็วและพลังจากดาบไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว
“โอ๊ะ!? ป้องกันได้เหรอจ๊ะ?”
ดวงตาของมาร์ธาจ้องมองเขาผ่านช่องว่างระหว่างดาบที่กำลังปะทะกัน
"ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะว่าดาบกับออร่าดีๆมันแข็งแกร่งได้ขนาดไหน?”
มือและขาของราอนสั่นระริก มาร์ธาเชิดหน้าขึ้นและจ้องไปทางเขา
“ออร่ามันขึ้นอยู่กับพรสวรรค์มากกว่าการใช้ดาบอีกนะ เจ็ดเดือนกับออร่าเล็กๆขนาดเท่าเม็ดถั่วของแกงั้นเหรอ… หึ แกไม่มีทางเป็นนักดาบได้หรอก”
การโจมตีของมาร์ธาค่อยๆ เร็วขึ้นและแรงขึ้น การป้องกันการโจมตีของราอนเริ่มที่จะเก้ๆ กังๆ
“ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ใช้พลังออร่าเต็มที่เลยนะ... งั้นฉันจะให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย ยกมือขอยอมแพ้เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแกจะได้บาดเจ็บหนักแน่”
"เธอพูดมากจัง"
ราอนปัดดาบของเขาไปทางขวา จนมาร์ธาต้องถอยไปก้าวหนึ่ง
“แกโง่มากนะที่ปฏิเสธโอกาสสุดท้ายที่ฉันยื่นให้”
น้ำเสียงของมาร์ธาเย็นเฉียบ
“อะไรๆก็บอกว่าพรสวรรค์ๆ คนในตระกูลนี้นี่รักพรสวรรค์มากๆเลยนะเนี่ย น่ารำคาญสุดๆ”
ราอนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
'แน่นอนว่าพรสรรค์ก็สำคัญ'
แต่ถึงอย่างนั้น วินัยของนักรบก็มีความสำคัญมากกว่าพรสวรรค์อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะมีพรสวรรค์เพียงใดหรือได้เรียนรู้กระบวนท่าต่อสู้ที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ถ้าขาดวินัยในการฝึกฝน
“ฉันภูมิใจเกี่ยวกับพรสวรรค์ของฉันมากจริงๆ ก็ไม่ใช่แค่เพราะแกไม่มีมันหรอกนะ”
มุมปากของมาร์ธายกขึ้น
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าพรสวรรค์ที่แท้จริงคืออะไรไงล่ะ!”
พลังงานสีน้ำตาลที่เล็ดลอดออกมารอบตัวเธอเริ่มก่อตัวหนาขึ้น เหมือนกับเธอเป็นหินก้อนใหญ่ที่กำลังจะหล่นจากหน้าผา
“งั้นฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่ามันไม่จริง”
มันมีบางอย่างที่สำคัญกว่าพรสวรรค์
แสงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อนในดวงตาของเขา และดอกไม้สีแดงดอกหนึ่งก็เบ่งบานพร้อมกับมีเปลวไฟออกมาจากดาบอันแหลมคมของเขา
เปลวไฟอันแรกจาก 'หมื่นเปลวเพลิง'
มันเป็นเปลวไฟอันแรกและยังเป็นเหมือนกับเปลวไฟของท่านผู้นั้น
‘ตำนานของซีกฮาร์ท’ลุกโชนขึ้นอีกครั้งในรอบหนึ่งพันปี บนปลายดาบของราอน
