บทที่ 9 การตรวจค้นน่ะเหรอ? ข้าชำนาญที่สุดแล้ว!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 9 การตรวจค้นน่ะเหรอ? ข้าชำนาญที่สุดแล้ว!
หลังจากได้รับพระราชกฤษฎีกาแล้ว หลินเป่ยฟานก็ไปค้นทุกเรือนด้วยความกระตือรือร้นอย่างมาก
“ชุดน้ำชาชุดนี้อาจดูธรรมดา แต่จริงๆ แล้วมันทำจากหยกขาวชั้นยอด ทำอย่างพิถีพิถันและมีกลิ่นหอมตามธรรมชาติ มันมีมูลค่า 3,000 ตำลึงเงินในตลาด! ด้วยกำลังเงินของท่านหลิว ไม่มีทางที่เขาจะสามารถซื้อชุดถ้วยชาพวกนี้ได้! เอามันออกไป!”
“ภาพวาดนี้เป็นผลงานที่แท้จริงของปรมาจารย์หยานชิงด้านการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพ มันมีมูลค่า 5,000 ตำลึงในท้องตลาด! ท่านหวัง ท่านบอกข้าได้ไหมว่าท่านได้ภาพวาดนี้มาได้อย่างไร? ถ้าข้าไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ ข้าจะเอามันออกไป!”
“รูปปั้นสิงโตหินสองตัวนี้ทำโดยแร่จินจากภูเขาฮันไป่! แร่จินมีราคาแพงอยู่แล้ว สิงโตหินคู่นี้ก็มีค่าอย่างน้อย 2,000 ตำลึง! เอามันออกไป!”
“ท่านจ้าว ลูกแก้วลูกของท่านทำจากหินโมรา! แต่ละลูกมีค่าสามถึงสี่ร้อยตำลึง มันฟุ่มเฟือยเกินที่จะปล่อยให้ลูกของท่านเล่นลูกแก้วเช่นนี้! เอามันออกไป!”
“ท่านสวี ได้โปรดถอดชุดของท่านออกด้วย! เสื้อผ้าของท่านทำจากผ้าไหมราคาแพง และชุดนี้มีมูลค่าอย่างน้อย 500 ตำลึง ด้วยทรัพยากรทางการเงินของท่าน ท่านคงไม่สามารถใส่ชุดนี้ได้หรอก!”
หลินเป่ยฟานโหดเหี้ยมมากและรับทุกสิ่งที่มีค่าเข้ามือของเขา เขาเหมือนกับฝูงตั๊กแตนที่บินผ่านไปโดยไม่ทิ้งอะไรไว้เบื้องหลัง ในเวลาเดียวกัน เขาก็ทำให้ผู้ตรวจการทุกคนต้องขุ่นเคืองมาก!
“ท่านหลิน ท่านจะต้องโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยหรือ? เราจะเป็นข้าราชการราชสำนักเดียวกัน ในอนาคตเราจะต้องพบกันอีกครั้งไม่ช้าก็เร็ว เป็นดีกว่าไหมที่จะปล่อยกันไปบ้าง!” ผู้ตรวจการคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ภายในกลับขี้ขลาด
หลินเป่ยฟานหัวเราะเยาะออกมา “เจ้าควรพูดแบบนั้นกับจักรพรรดินีเลยสิ เจ้าคิดว่านางจะไว้ชีวิตเจ้าหรือ?”
“ท่านหลิน ระวังหมวกของท่านไว้ให้ดี!” ผู้ตรวจการได้ถูกคุกคามเสียแล้ว หลินเป่ยฟานหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอก!”
ขณะที่เขามองไปยังผู้ที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและสีหน้าที่ดุดันของพวกเขา หลินเป่ยฟานก็ยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส
ชอบเหลือเกินเวลาที่พวกเจ้าโกรธเกลีดข้า แต่ไม่อาจทำอะไรได้! ยังไงก็ตาม ข้าไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ในราชอาณาจักรแห่งนี้เป็นเวลานาน ดังนั้นข้าจึงไม่สนใจหรอกว่าข้าจะทำให้ใครขุ่นเคืองหรือไม่!
เมื่อเทียบกับผลประโยชน์ที่เขาได้รับ เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญเลย! หลินเป่ยฟานกำลังคำนวณอย่างมีความสุขว่าครั้งนี้เขาสามารถยักยอกได้มากแค่ไหน
เขาจะให้จักรพรรดินีเท่าไรดีนะ?
จักรพรรดินีทำดีกับเขามาก เขาควรจะให้นางเพิ่มสักหน่อย!
จากนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็มาจากบริเวณใกล้เคียง
"นายท่านขอรับ!"
หลินเป่ยฟานหันไปมองและเรียก “ต้าหลี่ เจ้ากลับมาทำไม?”
ต้าหลี่ยืนอยู่ตรงหน้าหลินเป่ยฟาน ตัวเขาสูงตระหง่านมาก เขาลูบหลังศีรษะของตนและพูดว่า “นายท่าน ข้าไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลย ยกโทษให้ข้าด้วย ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไป!”
หลินเป่ยฟานรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก ทั้งสองไม่ได้แยกจากกันมาสามปีแล้ว เขาจะไม่เข้าใจต้าหลี่ได้ยังไง?
อีกฝ่ายเองก็กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาอย่างชัดเจน กลัวว่าเขาจะมีปัญหา ดังนั้นต้าหลี่จึงเสี่ยงชีวิตเพื่ออยู่ในเมือง
อาจกล่าวได้ว่าทั้งสองเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุดของกันและกันบนโลกนี้แล้ว! "ดี! ยามนี้ข้าสบายดี ไม่ต้องกังวลอะไร!” หลินเป่ยฟานยิ้มออกมา
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว!" ต้าหลี่พยักหน้าอย่างมีความสุข
“เจ้ามาถูกเวลามาก!” หลินเป่ยฟานชี้ไปที่กล่องขนาดใหญ่สองกล่องข้างๆ เขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าสิ่งนี้คือสินสงครามของข้า ช่วยยกมันกลับบ้านด้วย!”
"รับทราบขอรับนายท่าน!" ต้าหลี่ไม่ลังเลที่จะยกพวกมันเลย
"เดี๋ยวก่อน!" หลินเป่ยฟานเรียก
“นายท่าน มีอะไรงั้นเหรอ?” ต้าหลี่หันกลับมา
“เจ้ากำลังไปผิดทาง!” หลินเป่ยฟานหัวเราะและชี้ไปทางอื่น “บ้านของเราอยู่ที่นั่นแล้ว!”
ต้าหลี่รู้สึกสับสน: “นั่นดูจะไม่ถูกต้องเลย นั่นไม่ใช่เรือนเดิมของอดีตเสนาบดีจ้าวเจียงซุนหรอกหรือ?”
หลินเป่ยฟานพยักหน้า: “ใช่ มันเคยเป็นที่อยู่ของเสนาบดีจ้าวเจียงซุน! จักรพรรดินีให้รางวัลแก่เราและจากนี้ไปมันจะเป็นเรือนของเรา!”
"ดีเลยสิ!" ต้าหลี่มีความสุขมากยิ่งขึ้น
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาทั้งสองก็มาถึงที่พักของอดีตเสนาบดีจ้าวเจียงซุนด้วยจิตใจอันเต็มไปด้วยความสุข
เมื่อมองไปยังลานกำแพงสูงที่คุ้นเคยนี้ ทั้งคู่ก็รู้สึกซับซ้อนมากจนถอนหายใจออกมา ชีวิตช่างเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้โดยแท้
เมื่อวันก่อนนี้พวกเขาเพิ่งเข้าค้นตรวจสอบเรือนของคนอื่นไป และวันนี้มันก็กลายเป็นของพวกเขาเสียเอง! เนื่องจากมันเพิ่งถูกยึดไป มันจึงยังคงอยู่ในสภาพเดิมโดยมีทุกอย่าง ยกเว้นของมีค่า พวกเขาจึงสามารถย้ายเข้ามาได้โดยมีเพียงกระเป๋าเพียงใบเดียว
“นายท่าน บ้านหลังนี้ค่อนข้างใหญ่ เราจำเป็นต้องหาคนมามาดูแลหรือไม่? เพราะท่านเองก็เป็นถึงข้าราชการแล้ว ท่านต้องให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้ด้วยนะ!” ต้าหลี่พูดอย่างกระตือรือร้น
หลินเป่ยฟานได้แต่กลอกตาตอบไป เขาต้องการจะหนีออกไปตลอดเวลาอยู่แล้ว จะเชิญคนมาดูแลที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินเปล่า!
หลินเป่ยฟานได้แต่ส่ายศีรษะของเขา “ไม่จำเป็น แค่เราสองคนก็พอ! ถ้าเราเห็นอะไรสกปรกหรือเลอะเทอะ เราก็ค่อยจัดการให้เรียบร้อย! เราทุกคนเป็นบุรุษ ไม่จำเป็นต้องการผู้ทำความสะอาดหรอก!”
“ขอรับนายท่าน! เช่นนั้นข้าจะกลับไปและนำของที่เหลือกลับมา!”
“เดี๋ยวก่อน ก่อนอื่นย้ายกล่องทั้งสองนี้เข้าไปในห้องนอนของข้าด้วย!”
หลังจากย้ายกล่องเข้าไปในห้องนอน หลินเป่ยฟานก็ปิดประตูและตะโกนออกมาในความคิด “ระบบ ชำระบัญชีให้ข้า!”
