บทที่ 14-15 แสดงให้ฉันเห็นในสิ่งที่เป็นของฉันโดยชอบธรรม
บทที่ 14-15 แสดงให้ฉันเห็นในสิ่งที่เป็นของฉันโดยชอบธรรม
...จูบกะทันหันนี้ทำให้เธอตกใจ เหล่ยจ้าวกระซิบเบา ๆ ข้างหูของเธอ “หลับตาลง”
ริมฝีปากบางของเขาแทะไปที่ติ่งหูของหยานเม่ยแล้วเขาก็หายใจเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ ไม่กี่วินาทีต่อมา หูของหยานเม่ยก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็รู้สึกคันเล็กน้อย
เสียงที่อ่อนโยนและต่ำของเหล่ยจ้าวดังขึ้นในหูของเธอ “ภรรยาเราควรทำให้การแต่งงานของเราสมบูรณ์แบบหรือไม่” เขาถามและเอียงศีรษะไปด้านข้างเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลงที่เธอราวกับว่ากำลังค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง
ร่างกายของหยานเม่ยแข็งทื่อสักครู่ก่อนที่จะพยักหน้า พูดให้ถูกก็คือ คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของเธอและเธออยากจะสนุกไปกับตัวเอง
มืออันบอบบางและเรียวเล็กของหยานเม่ยลูบคอของเขาเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว ท่าทางนี้ทำให้ เหล่ยจ้าวได้รับกำลังใจอย่างที่เขาต้องการอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาเอานิ้วหัวแม่มือไปแตะที่ปากของเธอแล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “...เมีย ฉันอยากอยู่กับคุณ...”
เธอเอื้อมมือไปจับกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอด้วยนิ้วที่สั่นเทา ต้องใช้ความพยายามหลายครั้ง แต่เธอก็ยังเปิดมันอยู่ ด้วยการจ้องมองเธอ เธอก็หลุดมันออกไป เธอรู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านไหล่เปลือย กับหน้าอกส่วนบนและหน้าท้องของเธอ
“ภรรยา คุณสวยมาก” เขาพึมพำ “งดงามเหลือเกินและคุณทั้งหมดก็เป็นของฉัน ทุกอย่างเป็นของฉัน มานี่สิ” เขากวักมือเรียก
เมื่อหยานเม่ยมาถึงเขา เธอก็เหยียดเท้าขึ้นและกดริมฝีปากของเธอเข้ากับเขา ความนุ่มนวลของหน้าอกของเธอสัมผัสเข้ากับหน้าอกของเขา และเขารู้สึกว่าหน้าอกของเธอบวมขึ้นด้วยความปรารถนา
นิ้วที่ละเอียดอ่อนของเธอดึงสะโพกของเขาเข้าหาเธอเบา ๆ เธอรู้สึกว่าไก่ที่แข็งทื่อของเขากดลงบนหน้าท้องของเธอและเธอก็หน้าแดงอย่างล้นหลาม
หยานเม่ยเตือนตัวเองว่าตอนนี้เธอแต่งงานกับเหล่ยจ้าวแล้ว เขาเป็นของเธอและไม่มีอะไรต้องอาย เธอไม่ใช่นักบุญจริงๆ ตอนที่เธออยู่กับแฟนเก่า เขาดูแลเธอให้เป็นแมวป่าตัวน้อยของเขา ดังนั้นเธอจึงรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องเพศมามากแล้ว ความจริงที่ว่าเธอไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอกังวลเล็กน้อย เมื่อปรับสภาพจิตใจได้ ร่างกายของเธอจึงผ่อนคลายและเริ่มเพลิดเพลินไปกับสิ่งนี้
“นี่คุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกระตือรือร้นขนาดนี้” การล้อเล่นของเหล่ยจ้าวทำให้เธอผ่อนคลายมากขึ้น แล้วเธอก็หมดความปรารถนา
เหล่ยจ้าวคงสัมผัสได้ถึงความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอเพราะเขายกเธอขึ้นจากพื้นแล้วอุ้มเธอไปที่เตียง
...เหล่ยจ้าวถอดเสื้อชั้นในของเธอออกแล้วพาเธอไปหาเขา มือใหญ่ของเขาขยับไปที่หน้าอกของเธอ กอดเธอและปั้นเธอตามความพอใจของเขากับเธอ...
เธอจับไหล่ของเขาและเกาะเขาไว้ เธอสูญเสียความสามารถในการคิดโดยสิ้นเชิง เขาก้มศีรษะลงเพื่อจูบคอ กราม หู และไหล่ของเธอ หยานเม่ยหลับตาขณะที่เขาดูด เลีย และดึงริมฝีปากและลิ้นที่เย้ายวนบนผิวหนังของเธอ
...หยานเม่ยตัวสั่นเมื่อเธอรู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนแรงของเขาบนต้นขาของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมสบตากับเขา...
“เมียของฉัน ให้ฉันสักการะคุณ คุณสมควรได้รับการบูชา” เขากวาดริมฝีปากไปที่ท้องของเธอขณะที่เขาเลียสะดือของเธอ “ขออนุญาติบูชาครับ???
แม้ว่า เหล่ยจ้าวเกือบจะสูญเสียการควบคุม แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะดำเนินต่อไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ
“...ได้...” เธอหายใจเข้าและจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น เมื่อได้ยินคำตอบที่ชัดเจน เหล่ยจ้าวก็ยิ้มและดึงกางเกงชั้นในของเธอออก
เหล่ยจ้าวเลื่อนลงมา และจัดการกับทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างของเธอ เขาเอื้อมไปที่ต้นขาของเธอ และซุกหน้าระหว่างสิ่งของของเธอ และเห็นว่าเธอเปียกโชกไปด้วยความปรารถนาแล้ว
“คุณนี่น่ารักเป็นบ้าเลย” เขาตะคอกใส่เธอ “น่ารักมากจนฉันติดใจคุณแล้ว เมียจ๋า คุณเป็นของฉันคนเดียวใช่ไหม? ฉันเป็นคนโลภและฉันต้องการคุณ”
“แสดงให้ฉันเห็นว่าคุณต้องการฉัน” เขาสั่ง วางมือทั้งสองข้างบนศีรษะของเธอทั้งสองข้าง เพื่อให้เธอควบคุมได้
หัวใจของหยานเม่ยบีบรัด และหัวใจของเธอก็เต้นแรงไปที่ซี่โครงของเธอ แต่มือของเธอมั่นคงในขณะที่เธอนำทางเขาไปที่ทางเข้าของเธอ
...พวกเขาก็เคลื่อนไหวราวกับเป็นคู่รักกันมานาน เหล่ยจ้าวรู้สึกว่าเธอเริ่มตัวแข็งและสั่นขณะที่เธอถึงจุดสุดยอด...
จากนั้นเธอก็กรีดร้องชื่อของเขา “เหล่ยจ้าว!!!” ด้วยเสียงร้องสำลัก เธอเอามือโอบรอบคอของเขา
ร่างกายของเธอกระตุกอยู่ข้างใต้เขา จากนั้น เหล่ยจ้าวก็แข็งตัวอยู่เหนือเธอ เสียงครวญครางลึกและทรมานของเขาก้องก้องอยู่ในหูของเธอขณะที่เขาหลั่งน้ำกาม ส่งเมล็ดพันธุ์อันร้อนแรงของเขาเข้าไปในตัวเธอ เขาทรุดตัวลงบนตัวเธอ เขาหายใจไม่ออก เขารู้สึกว่าไก่ของเขาสั่นอยู่ในตัวเธอ
สักพักเขาก็กลิ้งตัวออกจากเธอ หยานเม่ยขดตัวอยู่ข้างๆ เขา กดหน้าอกหนักๆ ของเธอไว้ข้างเขาแล้วเหวี่ยงขาข้างหนึ่งทับขาของเขาเหล่ยจ้าวถูกเช็ดออกเกินกว่าจะหยอกล้อเธอ
ขณะที่หยานเม่ยนอนอยู่บนเตียงโดยมีเหล่ยจ้าวซุกอยู่ข้างๆ เธอ ในที่สุดเธอก็ลงทะเบียนในหัวว่าตอนนี้เธอได้แต่งงานอีกครั้งแล้ว เพียงครั้งนี้ยังไม่หมดรัก เธอคิดอย่างเศร้าใจ
เหล่ยจ้าวจูบหน้าผากของเธอ “เมียที่รักคุณทำได้ดีมาก”
หยานเม่ยไม่ได้พูดอะไร เธอเหนื่อยเกินกว่าจะตอบ เธอรู้สึกว่าเปลือกตาของเธอหนักขึ้นและไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ผล็อยหลับไป
เมื่อได้ยินการหายใจหนักของเธอ เหล่ยจ้าวก็ถอนหายใจ เขาอุ้มเธอแล้วพาเธอไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดเธอ หยานเหม่ยรู้สึกว่าเขาขยับเธอ แต่เธอก็เหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาได้
...หลังจากที่เขาทำเสร็จแล้ว เหล่ยจ้าวก็วางเธอบนเตียงเบา ๆ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา หลังจากหลับตาลง หัวใจของเขาก็ค่อยๆ สงบลง...
...
...ผ่านม่านสีขาว แสงแดดสะท้อนไปที่ใบหน้าของหยานเม่ย เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เธอมองดวงอาทิตย์ผ่านหน้าต่างแล้วขยี้ตา...
เธอหน้าเล็กน้อย หยานเหม่ยอยู่ในอาการงุนงงไม่กี่วินาทีและเห็นว่าเหล่ยจ้าวยังคงหลับอยู่ ใบหน้าของเขาบริสุทธิ์และสะอาดเหมือนทารกแรกเกิด มันทำให้เธออารมณ์ดีอย่างอธิบายไม่ถูก
“สวัสดีตอนเช้าภรรยาที่รัก คุณพอใจที่ได้ดูสามีสุดหล่อของคุณไหม” ทันใดนั้น เหล่ยจ้าวก็ลืมตาขึ้นและจับหยานเม่ยจ้องมองเขา หยานเหม่ยจงใจหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาเพราะเธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
“ไม่พอใจ. แต่ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกัน” เธอตอบ ทำให้เหล่ยจ้าวขมวดคิ้วแล้วเบิกตาที่มีเสน่ห์อย่างมากของเขาอย่างสนุกสนาน ริมฝีปากบางของเขากลายเป็นรอยยิ้ม
“ไม่พอใจอะไร ตราบใดที่ภรรยาไม่กลัวหน้าตาของฉัน ฉันก็ไม่เป็นไร ดูเหมือนว่าคุณจะมีสายตาที่ดีนะภรรยาของฉัน”
หยานเหม่ยไม่รู้ว่าเธอควรหัวเราะหรือร้องไห้กับคำพูดของเขาหรือไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่กับคนไร้ยางอายเช่นนี้ เขาไม่กระพริบตาเลยเมื่อเขายกย่องตัวเอง
ขณะที่เธอกำลังจะดูถูกเขา โทรศัพท์ของเหล่ยจ้าวก็ดังขึ้น ในเวลานี้ หยานเหม่ยตระหนักว่าเธอนอนหลับบนมือของเหล่ยจ้าว น่าแปลกที่เธอตระหนักว่าเธอไม่ได้เกลียดการสัมผัสของเขา แต่เธอรู้สึกสบายใจราวกับเป็นความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติ
เหล่ยจ้าวหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วกดปุ่มโทรออก หลังจากนั้นไม่นาน หยานเม่ยก็ได้ยินเพียงเขาพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะไปถึงที่นั่นภายในหนึ่งชั่วโมง” จากนั้นเขาก็วางสายโทรศัพท์ เหล่ยจ้าวลูบมือของหยานเม่ยที่กำลังนอนอยู่
“มือของคุณเจ็บหรือเปล่า? ฉันเสียใจ. ฉันไม่ได้ตั้งใจจะนอนบนมือของคุณตลอดทั้งคืน” เมื่อเห็นใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย เหล่ยจ้าวก็รวบผมของเธอเบา ๆ
“ที่รักคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกเสียใจ นี่เป็นสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวของคุณในฐานะภรรยา และคุณสามารถใช้สิทธิ์นี้ต่อไปได้ในอนาคต”
หยานเหม่ยอารมณ์เสียเกินกว่าจะรับมือกับความไร้ยางอายของเขาในตอนนี้ เมื่อเห็นดวงตาที่เหนื่อยล้า เหล่ยจ้าวก็ลูบเอวของเธอเบา ๆ
“ที่รักคุณพอใจกับความแข็งแกร่งของฉันเมื่อคืนนี้ไหม”
หยานเหม่ยพยักหน้าเบา ๆ และริมฝีปากที่บวมสวยงามของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย “มันไม่ได้ดีที่สุด แต่ก็ยังพอผ่านได้”
เหล่ยจ้าวหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าฉันจะต้องทำงานหนักขึ้นในครั้งต่อไป แต่ถ้านางเล่ยจูบฉันในตอนเช้า ฉันไม่เพียงแต่รู้สึกพึงพอใจเท่านั้น แต่ยังจะดีใจอีกด้วย”
เมื่อนึกถึงว่าเขาต้องไปที่ไหนสักแห่งในหนึ่งชั่วโมง หยานเหม่ยจึงมองดูนาฬิกาและเห็นว่าเขาเหลือเวลาเพียงสี่สิบห้านาทีในการเตรียมตัว
“คุณควรลุกขึ้นไปอาบน้ำไม่ใช่หรือ เพราะคุณจะต้องไปที่ไหนสักแห่งในหนึ่งชั่วโมง?” วันนี้หยานเหม่ยมีวันหยุด และเธอก็ไม่รีบลุกขึ้น
เพื่อไม่ให้เหล่ยจ้าวล่าช้าจากการเตรียมตัว เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงยหน้าขึ้นและจูบแก้มของเขา เธอรีบลุกขึ้นนั่งและรักษาระยะห่างจากเขา ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดง
เมื่อเห็นว่าภรรยาที่ห่างเหินของเขาเป็นคนขี้อาย ปากของเหล่ยจ้าวก็ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ร่างส่วนโค้งของพระจันทร์เสี้ยวออกมา เขายังลุกขึ้นจากเตียงแล้วดึงผู้หญิงขี้อายเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาจูบบนหน้าผากของเธอแล้วเริ่มจูบให้ทั่วใบหน้าของเธอ
“เหล่ยจ้าว! คุณกำลังทำอะไร! ไปอาบน้ำ!”
หยานเม่ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเพราะจู่ๆ เธอก็จำฉากที่ หวางลู่เคยกอดเธอแน่นและจูบบนใบหน้าของเธอได้
“เม่ยเหม่ย เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอใช่ไหม” หวางลู่กล่าวขณะที่เขาจ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นคนเดียวในโลก
"โง่. แน่นอน ฉันรู้” เด็กสาวพูดพร้อมกับเอามือโอบรอบคอของเขาแล้วดึงเขาเข้ามาจูบ
“ที่รักคุณสบายดีไหม?” คำพูดของเหล่ยจ้าวนำหยานเม่ยซึ่งความคิดของเขาลอยไปไกลเกินไปเล็กน้อยให้กลับมาสู่ปัจจุบัน หยานเหม่ยเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเหล่ยจ้าวเปลือยเปล่าต่อหน้าเธอ ดวงตาของหยานเม่ยแทบจะโป่งออกมาเมื่อเธอเห็นความเป็นลูกผู้ชายตัวใหญ่ของเขาต่อหน้าเธอ ใบหน้าของหยานเม่ยแม้แต่คอและหูของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอหลับตาเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองมองดูความเป็นลูกผู้ชายของเขาอีกครั้ง
"นาย. เหล่ย คุณช่วยใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ เดี๋ยวนี้ได้ไหม” เธอพูดทั้งที่ตายังปิดสนิท
เธอไม่รู้ว่า เหล่ยจ้าวจงใจล้อเล่นกับเธอ เธอตระหนักว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำให้เธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ได้ในพริบตา หน้ากากทั้งหมดที่เธอสร้างดูเหมือนจะพังทลายเมื่ออยู่กับเขา
ผ่านไปหนึ่งนาทีแล้วเธอก็ยังไม่ได้ยินคำตอบจากเขา หยานเม่ยถามอย่างเย็นชาอีกครั้ง “นาย เหล่ยคุณใส่เสื้อผ้าแล้วหรือยัง?”
เมื่อมองดูหยานเม่ยซึ่งหลับตาลงแน่น ใบหน้าของหเล่ยจ้าวก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์
“ที่รักคุณจะรู้ได้อย่างไรถ้าคุณไม่ลืมตา”
หยานเหม่ยเม้มริมฝีปากเข้าหากันแล้วเปิดตาซ้ายก่อน เธอเห็นว่าเขาเอาผ้าเช็ดตัวคลุมตัวไว้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เหล่ยจ้าวนั่งยองอยู่ตรงหน้าเธอ
“คุณไม่น่ารักขนาดนี้ได้ไหม? เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ดังนั้นคุณต้องค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับฉัน คุณก็เห็นมันแล้วทำไมคุณถึงเขินอายล่ะ”
“คุณไม่ไปอาบน้ำเหรอ?” หยานเหม่ยถามเรียบๆ พยายามซ่อนความอึดอัดใจของเธอ
เหล่ยจ้าวพยักหน้าแล้วยิ้มเบา ๆ “โอเค ฉันจะไปอาบน้ำ”
...ไม่กี่นาทีต่อมา เหล่ยจ้าวกลับมาจากอาบน้ำและตระหนักว่า หยานเม่ยกลับมานอนแล้ว ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาจะเหนื่อยจากเมื่อคืนนี้ เขาไม่อยากรบกวนเธอจึงแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ...
...0...00...000...000..///...
