บทที่ 41 - เรื่องราวการเอาตัวรอดของหัวหน้ากินิว
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 41 - เรื่องราวการเอาตัวรอดของหัวหน้ากินิว
จุดประสงค์แรกของหลินเฉินในการอัญเชิญเชนรอนคือการชุบชีวิตฮานาเซียและคนอื่นๆ
ซึ่งเนื่องจากโปรุนก้าไม่สามารถชุบชีวิตผู้คนได้หลายคนพร้อมกัน เขาจึงต้องเรียกเชนรอนออกมาด้วย
แต่นอกเหนือจากความปรารถนาในการฟื้นคืนชีวิตแล้ว หลินเฉินก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องพรข้ออื่นเลยจริงๆ
เขาจะขออะไรดี?
เพราะเขาไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน หลินเฉินจึงต้องเริ่มคิดในตอนนี้แล้ว
จริงสิ!
“โปรุนก้า ความปรารถนาที่สองของข้าคือขอให้ช่วยเสริมความแข็งแกร่งดาวเคราะห์เบจิต้า เพื่อไม่ให้มันถูกทำลายโดยกองกำลังภายนอกได้อย่างง่ายดาย!”
หลินเฉินได้เรียนรู้มาจากประสบการณ์ของฮานาเซีย
แม้แต่กับซูเปอร์ไซย่า บางครั้งการปกป้องดวงดาวก็ยังเป็นเรื่องที่ยากมาก
แม้ว่าฟรีเซอร์จะตายไปแล้ว แต่ก็คงจะมีศัตรูที่ไม่รู้จักและทรงพลังมากมายในจักรวาล
การที่ดาวเคราะห์จะระเบิดในโลกดราก้อนบอล เป็นสิ่งที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้สูงมาก แม้แต่คนที่มีระดับพลังหมื่นยังมีความสามารถในการทำลายดาวเคราะห์ได้เลย
หลินเฉินไม่กลัวที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง แต่เขากลัวว่าถ้าเกิดมีคนบ้าและเข้ามาโจมตีดาวเคราะห์เบจิต้าในอนาคตจนมันระเบิดขึ้นมา คงเป็นหายนะแน่
"ช่างเป็นพรที่ง่ายดายนัก!"
โปรุนก้าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อและดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น
หลังจากนั้นไม่นาน โปรุนก้าจึงกล่าวไปว่า: “พรข้อที่สองสัมฤทธิ์ผลแล้ว! จงขอพรข้อที่สาม!”
“หลินเฉิน ขอพรข้อที่สามได้เลย” เนลกล่าว
“พรข้อที่สามของข้าคือการได้รับวิชาปลดพลังแฝงของผู้เฒ่าสูงสุดแห่งดาวนาเม็ก!” หลินเฉินขอพรของเขาออกมาด้วยเสียงอันดังลั่น
หลินเฉินอยากได้ความสามารถนี้มานานแล้ว แม้ว่าวิชาปลดพลังแฝงของผู้เฒ่าสูงสุดแห่งดาวนาเม็กจะไม่ดีเท่าวิชาปลดพลังแฝงของคุณปู่ไคโอชิน ซึ่งจะปรากฏในอนาคต แต่การมีมันก่อนก็ยังมีประโยชน์มากในช่วงระยะแรก
ด้วยความสามารถนี้ หลินเฉินสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งโดยรวมของพลังชาวไซย่าได้
สิ่งนี้ยังถือได้ว่าเป็นการชดเชยที่เขาไม่เลือกภารกิจเพิ่มพลังของกองกำลังเขา
“พรข้อนี้ง่ายดายนัก!”
เมื่อดวงตาของโปรุนก้าเปล่งประกายแสงสีแดงอีกครั้ง หลินเฉินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหลอมรวมเข้ากับสมองของเขา จากนั้นเขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงในหน้าจอค่าสถานะของเขา
ผู้ใช้: หลินเฉิน
ระดับพลัง: 1.36 ล้าน
สายเลือด: สายเลือดซูเปอร์ไซย่าในตำนาน
ทักษะ: เคลื่อนย้ายพริบตา, ควบคุมพลัง, พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ขั้นเริ่มต้น, วิชาปลดพลังแฝงขั้นเริ่มต้น
วิชาพิเศษ: บอลทำลายล้างดวงดาว, ลำแสงมรณะ, บอลสังหาร, พลังคลื่นเต่า, ท่าแยกร่างภาพลวงตา 2 ชั้น
“ชาวไซย่า พรทั้งหมดของเจ้าสัมฤทธิ์แล้ว เช่นนั้นก็ลาก่อน!” เมื่อพูดจบ โปรุนก้าก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าแปลงร่างเป็นลูกแก้วมังกรเจ็ดลูกและกระจัดกระจายไปทั่วดาวเคราะห์นาเม็ก
ท้องฟ้าสว่างไสวอีกครั้งและแสงแดดเจิดจ้าได้ส่องลงมาบนพื้น สะท้อนให้เห็นถึงบรรยากาศอันอบอุ่นและสงบสุข
เมื่อเห็นความปรารถนาของเขาสัมฤทธิ์แล้ว หลินเฉินก็ยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่เขาหยิบผลไม้ของต้นไม้แห่งชีวิตออกมาจากพื้นที่ของระบบ และส่งให้กับเนล
“นี่คือ……”
“นี่คือผลต้นไม้แห่งชีวิต ซึ่งสามารถเพิ่มระดับพลังได้ แต่หน้าที่ที่สำคัญกว่าคือการเสริมสร้างการฟื้นตัวของพลังชีวิตและความแข็งแกร่งทางจิตใจ เจ้าสามารถนำมันไปให้ผู้อาวุโสยิ่งใหญ่เถอะ เพราะมันสามารถเพิ่มอายุขัยของเขาได้” หลินเฉินกล่าว
"จริงงั้นเหรอ? ขอบคุณมาก" เนลกล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง
หลินเฉินมีลางสังหรณ์ในใจว่าเขาอาจต้องใช้ลูกแก้วมังกรของดาวเคราะห์นาเม็กอีกครั้งในเร็วๆ นี้ เพื่อการนั้นเขาจึงต้องให้ต้นไม้แห่งชีวิตแก่ผู้เฒ่าสูงสุดแห่งดาวนาเม็ก
…
เมื่อหลินเฉินเรียกเทพเจ้ามังกรเพื่อขอพรของเขา ในมุมหนึ่งของจักรวาล ยานอวกาศทรงกลมได้ลงจอดบนดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง
ชื่อของดาวเคราะห์ดวงนี้คือ โคล 001
ตามชื่อของดาวดวงนี้ ที่นี่เป็นศูนย์กำลังหลักของราชาโคล บิดาของฟรีเซอร์
เมื่อยานอวกาศลงจอด เอเลี่ยนกลุ่มหนึ่งก็ล้อมรอบมันทันที
“คนที่อยู่ในยานอวกาศ จงออกมารับการตรวจสอบเดี๋ยวนี้!”
แม้ว่ายานอวกาศลำนี้จะมีสัญญาณระบุตัวตนว่าเป็นของกองกำลังฟรีเซอร์ แต่เนื่องจากการมาถึงของมันไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า ทหารของกองกำลังโคลจึงต้องระวังตัว
เมื่อเทียบกับกองกำลังฟรีเซอร์แล้ว คนของกองกำลังโคลได้รับการฝึกฝนมาดีกว่ามาก
ในไม่ช้า ยานอวกาศพลันเปิดออกและร่างสีม่วงก็ออกมา
“อย่าโจมตี! ข้าคือกินิวจากกองกำลังฟรีเซอร์ หัวหน้าหน่วยพิเศษกินิว!”
“หัวหน้ากินิว?”
มนุษย์ต่างดาวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็จำหัวหน้ากินิวผู้เลื่องชื่อได้
“หัวหน้ากินิว ที่นี่คือศูนย์บัญชาการของราชาโคล ทำไมคนของกองทัพฟรีเซอร์ถึงมาที่นี่?”
“ข้ามีข่าวด่วนจะรายงานต่อราชาโคล! ราชาฟรีเซอร์ถูกฆ่าไปแล้ว!” กินิวพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
หลังจากนั้นไม่นาน ในวังของราชาโคล ราชาโคลผู้ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับร่างที่สองของฟรีเซอร์ก็ได้ยินข่าวร้ายเกี่ยวกับการตายของลูกชายเขา
ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่สุมอยู่ในใจ ราชาโคลแทบจะไม่สามารถปิดกลั้นออร่าที่ไหลผ่านออกมาได้เลย
"อะไรนะ? ฟรีเซอร์ลูกชายของข้าตายแล้ว?”
เมื่อรู้สึกว่าอากาศโดยรอบกำลังสั่นสะเทือน กินิวก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งด้วยความหวาดกลัว: “ข้าขอโทษด้วยองค์ราชาโคล ฝ่าบาทฟรีเซอร์ถูกชาวไซย่าสังหาร อีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นซูเปอร์ไซย่าจากตำนาน!”
โคลพลันสะบัดระบายความโกรธไปอย่างแรง “ซูเปอร์ไซย่า? ไร้สาระ! นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ตำนาน!”
“นั่นไม่ใช่ตำนานขอรับ! องค์ราชา คราวนี้เราได้พบกับซูเปอร์ไซย่าสองคนและหนึ่งในนั้นสามารถอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมสุญญากาศ จนทำให้ราชาฟรีเซอร์ถูกชาวไซย่าฆ่าตาย!”
"แล้วเจ้าล่ะ? ในขณะที่ฟรีเซอร์ถูกฆ่าตาย เจ้าทำอะไรอยู่?" ราชาโคลจ้องมองไปทางกินิวอย่างเย็นชา
“องค์ราชา…ข้าขอโทษด้วย ตอนนั้นข้าอยู่บนยานอวกาศของราชาฟรีเซอร์ และการต่อสู้ของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถไปยุ่งเกี่ยวได้เลย…แต่องค์ราชา ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกกับท่าน…”
กินิวกำลังจะบอกราชาโคลถึงเรื่องลูกแก้วมังกรที่เขาบังเอิญได้ยินมา
ตราบใดที่พวกเขาหาลูกแก้วมังกรทั้งเจ็ดครบ พวกเขาก็จะสามารถชุบชีวิตฟรีเซอร์ได้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่กินิวจะได้พูดจบ...
วู้บบ!
ลำแสงแห่งความตายพุ่งทะลุผ่านร่างของกินิว
โคลพูดออกมาด้วยอันมืดมน “ในเมื่อเจ้าช่วยลูกชายของข้าไม่ได้ ทำไมเจ้าถึงยังมีชีวิตอยู่?”
"แค่ก! ร-ราชาโคล…” กินิวล้มลงกับพื้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะตายแบบนี้
เขามาที่นี่เพื่อนำข่าวที่ว่าฟรีเซอร์สามารถฟื้นคืนชีพได้ให้กับราชาโคล...เขาภักดีและอุทิศตนให้กับเผ่าพันธุ์ปีศาจน้ำแข็งมาก...
ทำไมล่ะ?
ทำไมล่ะ!
ราชาโคลเดินออกไป โดยไม่หันกลับมามองในขณะที่เขาได้มอบคำสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา: “เผาร่างของมันซะ! ข้ารู้สึกขยะแขยงเมื่อต้องมองไปที่มัน!”
"ขอรับ!"
มนุษย์ต่างดาวที่ดูเหมือนกิ้งก่าได้ก้มตัวลงเคารพ จากนั้นมันก็ยกศพของกินิวขึ้นและเดินไปยังสถานที่แห่งหนึ่งในวัง ซึ่งใช้ในการเผาศพ
แต่เมื่อเอเลี่ยนเดินเข้าไปในห้องเผาพร้อมกับศพของหัวหน้ากินิว
ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาภายในห้อง
"เปลี่ยนร่าง!"
แสงสีม่วงได้สว่างวาบขึ้น แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ
ไม่นานนัก มนุษย์ต่างดาวกิ้งก่าก็ได้เดินออกมา แต่มันกลับเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของหัวหน้ากินิวบนใบหน้าของมัน
“ฮ่าๆ ๆ… ข้าจะไม่ยอมตายแบบนั้นเด็ดขาด!”
. .
