บทที่ 12: ความโกรธเกรี้ยว (1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 12: ความโกรธเกรี้ยว (1)
เวลา 16:40 น.
มันเป็นเวลาค่อนข้างเร็วไปหน่อยสำหรับมื้อค่ำ
เช่นเดียวกับสัปดาห์ที่แล้ว น็อคตาร์และฉันตัดสินใจที่จะฝึกก่อนจะกินมื้อเย็นของเรา
เมื่อมาถึงโรงฝึก ฉันกับน็อคตาร์ก็มุ่งหน้าตรงไปที่สนามประลองทันที
อาวุธฝึกหัดมากมายที่วางอยู่บนบนชั้นวาง ในหมู่ของพวกนั้น น็อคตาร์เลือกกระบองสองมือ
ฉันหัวเราะเบาๆ
“นายไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนั้นก็ได้”
กระบองสองมือเป็นอาวุธหลักของราล์ฟ ไวโอล ในการสอบประเมินภาคปฏิบัติของฉัน เขาจึงได้เลือกกระบองสองมือมาช่วยฝึกให้ฉัน
ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมายจากน็อคตาร์ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเลย
“ไม่หรอก เป็นเพราะฉันรู้สึกว่าฉันจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หากฉันใช้ขวานในวันนี้ เพราะงั้นเอาเจ้าสิ่งนี้แหละ”
เมื่อพูดจบ น็อคตาร์ก็เริ่มอุ่นเครื่องด้วยความตื่นเต้นทันที มันต้องเป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังออร่าที่เพิ่มขึ้นจากพลังธรรมชาติของฉันมาตลอดทั้งวันแน่ๆ
ออร์คเป็นเผ่านักรบ ไม่เหมือนกับพวกมนุษย์ส่วนใหญ่ พวกเขาชอบต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง
ฉันสงสัยว่าวันนี้ฉันจะอยู่ได้นานแค่ไหนกันนะ สามนาที? ห้านาที?
แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ขวาน แต่น็อคต้าร์ก็เก่งเรื่องกระบองมาก เพราะมันเป็นอาวุธที่เขาชำนาญที่สุดอันดับสองของเขา
ฉันหยิบดาบยาวและโล่ จากนั้นก็เริ่มอุ่นเครื่องเช่นกัน
พลังที่ฉันรู้สึกได้ภายในส่วนลึกในตัวฉันดูเหมือนกำลังจะเดือดพล่าน เพียงแค่อุ่นเครื่องก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด
เช่นเดียวกับน็อคตาร์ หัวใจของเขาก็เต้นระรัว
หลังจากอุ่นเครื่องเสร็จ ฉันก็เดินเข้าไปหาน็อคตาร์ที่ยืนอยู่กลางลานประลองอันกว้างขวาง ดูเหมือนน็อคตาร์จะตื่นเต้นกับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง เขายิ้มและเผยเขี้ยวของเขาออกมา
"ฮ่าๆ เรามาเริ่มกันเลยเถอะ... หือ? เหมือนมีบางคนกำลังมานะ?"
ฉันหันกลับไปมอง
"ยินดีที่ได้พบน็อคตาร์ ธีโอ เราไม่รู้เลยว่าคนอื่นจะมาที่นี่ก่อน"
"หัวหน้าออร์คและ...เจ้าโง่?"
คนนั้นคือนีกี้และปิเอล ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาเพื่อฝึกในสนามประลองเช่นกัน
พวกเขาเองก็จะต้องเผชิญหน้ากันในการประเมินภาคปฏิบัติที่กำลังจะมาถึง เหล่านักเรียนจากสายอื่นๆ อาจารย์ และเจ้าหน้าที่ศูนย์สามารถมาดูการประลองวัดผลของสายฮีโร่ได้
โดยปกติสายอื่นๆ จะหยุดพักกันในวันนั้น เพื่อที่จะได้มาดูฮีโร่ในอนาคตที่พวกเขาจะต้องคอยรับใช้ แน่นอนว่าจะเลือกมาหรือไม่มาก็ได้ แต่ไม่มีนักเรียนจากคนไหนจากสายอื่นเลยที่เลือกที่จะไม่เข้าร่วมงานนี้
อันดับของนีกี้และปิเอล เป็นที่หนึ่งและสอง พวกเขาถือเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากมาก
การประลองของพวกเขาถูกจับตามองอย่างมาก ไม่เพียงแค่จากสายฮีโร่เท่านั้น แต่จากทุกคนทั่วทั้งทวีปด้วย
เพื่อพิสูจน์ว่านี่คือการแข่งขันสุดยิ่งใหญ่ การแข่งขันของพวกเขาจึงถูกกำหนดให้เป็นรอบสุดท้าย
ฉันจึงพูดกับพวกเขาไป
"พวกเรามาถึงก่อนนะ"
“อ่า แน่นอนอยู่แล้ว พวกนายมาถึงก่อน พวกเราจะนั่งรอแล้วกัน”
นีกี้และปิเอลย้ายไปยังที่นั่งผู้ชม ฉันชำเลืองมองพวกเขาขณะที่พวกเขานั่งลงไป
ผลของการแข่งขันคือปิเอลจะแพ้ นีกี้จะชนะอย่างง่ายดายภายในเวลาไม่ถึงนาที
หลังจากนั้นเมื่อความทระนงตนของปิเอลถูกทำลาย นีกี้ก็จะเข้าไปปลอบ
จนบางสิ่งในใจเริ่มก่อตัวขึ้น
เฮ้อ พวกคนเก่งนี้นะ...
แต่นั่นเป็นเรื่องของคนอื่น...ฉันต้องสนใจเรื่องของฉันก่อน
ฉันกำดาบแน่นแล้วตั้งมั่น จ้องไปที่น็อคตาร์ แต่น็อคตาร์ดูแตกต่างจากปกติ เขาเปล่งออร่าที่ดุร้ายออกมา
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับพวกนักสู้จากภาพยนตร์ในโคลอสเซียมที่มีผู้ชมอยู่ โดยเบื้องหน้าของฉันก็คือออร์คขนาดมหึมาสูงเกือบ 2 เมตร
น็อคตาร์จับไม้กระบองของเขา
“ถ้านายไม่เข้ามา ฉันพุ่งไปหาเองนะ”
"…ฉันจะเข้าไปเอง"
ฉันพุ่งตัวไปข้างหน้าทันที
จากอัฒจันทร์ ปิเอลมองดูการต่อสู้ระหว่างธีโอและน็อคตาร์เขม็ง
'ถ้าหัวหน้าออร์คไม่ออมมือให้ คิดว่าเขาน่าจะยืนไหว... ประมาณหนึ่งนาทีล่ะมั้ง?'
สำหรับปิเอล เพื่อนร่วมชั้นที่มียศ เพื่อนร่วมชั้นธรรมดาทั่วไป หรือแม้แต่อาจารย์ต่างก็เข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม แต่เธอไม่ใช่คนที่จะสนใจอะไรพวกนั้น
ถึงกระนั้นเธอก็มีความรู้เรื่องออร์คพอตัว ทักษะการใช้ขวานที่ดุร้ายและอึดทนทานของน็อคตาร์ที่แสดงออกมาในระหว่างการประเมินผลภาคปฏิบัติภาคเรียนแรกได้สร้างความประทับใจไว้กับเธอพอสมควร
'นี่คิดจะสู้กับเขาจริง ๆ เหรอ?'
ธีโอ ลิน วัลเดอร์ก เขามีสายเลือดที่สูงส่งที่สุดนอกเหนือจากราชวงศ์และตัวเธอเอง แต่เขาเป็นคนโง่เขลาและไร้ความสามารถอย่างสิ้นเชิง ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นคนอ่อนแอ หยาบคายและทระนงตน ทำให้เขาเป็นที่อับอายมากของนักเรียนสายฮีโร่
ปิเอลทนไม่ได้ที่เจ้าขยะบ้านี้ทำให้ความนับถือที่เธอสร้างขึ้นเพื่อสายเลือดอันสูงส่งของเธอต้องแปดเปื้อน
กระบองของออร์คดูน่าเกรงขาม ราวกับสามารถผ่าอากาศได้จนสร้างเสียงคำรามออกมา
ความต่างชั้นของเขานั้นมากเกินไป สำหรับเจ้าโง่นี้ ออร์คคงเป็นเหมือนกำแพงที่ข้ามผ่านไม่ได้ เหมือนกับเธอและนีกี้
"โอ้? ธีโอ เขาเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก"
นีกี้ ซึ่งอยู่ข้างๆ เธอพูดขึ้น
เจ้าโง่นั่นกำลังใช้ทักษะของเขาตอบโต้การโจมตีของน็อคตาร์ เขาใช้การโจมตีของออร์คเพื่อผ่อนแรงและใช้แรงที่ส่งมาสวนกลับไป
'เขามีทักษะระดับนั้นมาตลอดเลยเหรอ?'
ถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับนีกี้หรือตัวเธอเอง แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าโง่นั้นก็ว่องไวมาก
หากเขามีพละกำลังและความแข็งแกร่งเช่นพวกเขา เขาคงสามารถเอาชนะออร์คตนนี้ได้อย่างง่ายดายแล้ว
แต่ดูท่าแล้วเจ้าออร์คไม่ได้เอาจริง เจ้าโง่นั่นก็ทำได้แค่ทนรอความพ่ายแพ้เท่านั้นล่ะ
'...แต่ว่า'
ดวงตาของเจ้าโง่นั่นกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้แค่อดทน แต่เขาตั้งเป้าที่จะชนะ
เขายืนหยัดต่อสู้กับออร์คต่อไป ราวกับว่าเขานั้นจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ธีโอ! เกิดอะไรขึ้นกับนายเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมากัน? มันเหมือนกับว่านายกลายเป็นคนละคนไปเลย!"
ออร์คคำรามราวกับว่าเขากำลังสนุกอยู่ ในเวลาเดียวกัน การเคลื่อนไหวของเขาก็เร็วขึ้นและทรงพลังมากขึ้น
เขาได้เปิดใช้งานทักษะของเขา สัญชาตญาณการต่อสู้และโกรธาโลหิต
'…มันจบแล้ว'
ในสถานการณ์ตอนนี้ ออร์คกำลังได้เปรียบ
แน่นอนว่าเขาจะชนะหากยังสู้กันต่อไปแบบนี้
พลังที่ปล่อยออกมาของออร์คได้แผ่ออกไปจนถึงที่นั่งผู้ชม
ทว่าความมุ่งมั่นในสายตาของเจ้าโง่นั่นกลับไม่ลดลงเลย
“ไม่ อย่ายอมแพ้นะ ! ธีโอ! แสดงพลังของสายเลือดของนายออกมาสิ!”
ไอชาที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังเชียร์เจ้าโง่นั่นอยู่
'เธอควรจะไม่ชอบเจ้าโง่นี้ไม่ใช่เหรอ?'
หลังจากที่ออร์คเปิดใช้ทักษะติดตัวของเขา ธีโอก็มุ่งไปที่การป้องกันเพียงอย่างเดียว แต่บางครั้งก็โจมตีสวนกลับไปเช่นกัน
เขาโจมตีกลับไปโดยไม่จะกลัวจะโดนโจมตีกลับมาบ้างเลยเหรอ?
'ไม่มีทางน่า'
เขายังคิดว่าจะสามารถเอาชนะได้อยู่อีกหรือ?
"ใช่แล้ว ธีโอ! อย่างนั้นแหละ! ไม่ว่าออร์คจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้านายโจมตีถูกวิธี ก็มีโอกาสชนะได้ เอาเลย! อา... อา....อ้าว..."
ขณะที่ไอชากำลังหอบหายใจเพราะตะโกนมาอย่างต่อเนื่อง
มันก็ได้หักลง-!
ดาบยาวของธีโอหักครึ่ง
มันไม่สามารถทนต่อการโจมตีของออร์คจนหักไป
“จบแล้ว แต่ธีโอมาไกลถึงขนาดนี้เลยเหรอ? เขาเป็นแตกต่างจากช่วงภาคเรียนแรกอย่างสิ้นเชิงเลยนะ”
นีกี้พึมพำข้างเธอ
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันว่าแล้วว่าฉันพูดถูก ธีโอ! นายเกิดมาพร้อมกับสายเลือดของนักรบ!”
ขณะที่ออร์คหัวเราะเสียงดัง เขาก็ได้ยื่นมือออกไป ธีโอจึงคว้ามันไว้
สีหน้าของธีโอยังคงสงบนิ่งเช่นเคย
ทว่าปิเอลไม่พลาดที่จะสังเกตุเห็นอารมณ์และความรู้สึกที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาชั่วครู่แล้วหายไป
"······"
อารมณ์นั้นคือ 'ความโกรธ'
อารมณ์ที่สำคัญที่สุดที่จำเป็นสำหรับการฝึกฝน
ความรู้สึกที่เธอลืมไปโดยไม่รู้ตัวหลังจากเผชิญหน้ากับภูเขาขนาดใหญ่ที่มีชื่อว่านีกี้
***
หลังจากการดวลจบลง ฉันก็กำลังจะไปทานอาหารเย็นกับน็อคตาร์ตามปกติ
"ไปกินข้าวเย็นกันไหม? ฉันจะไปด้วย ฉันลองไปชิมอาหารที่โรงอาหารของนักเรียนแล้ว มันอร่อยมากเลยล่ะ~"
ไอชาพูดขึ้นมา
ฉันจำได้ว่าเธอเป็นคนที่ช่างเลือกอยู่พอสมควร
อาหารของโรงอาหารก็ไม่เลว แต่ก็ไม่ถึงกับดีเท่าร้านอาหาร
“······”
“อ่า สวัสดี เธอเป็นคนใช้ธนูใช่ไหม? ไอชาหรือเปล่า? ฉันจำได้เพราะเธอค่อนข้างมีฝีมือ”
"ถูกต้องแล้ว นายคงชื่อน็อคตาร์ เฮอม็อด ผู้นำของนักเรียนออร์คใช่ไหม? ฉันเฝ้าดูการซ้อมของนายกับธีโอมาตั้งแต่แรก เป็นเวลาอันมีค่าสำหรับฉันมากที่ทำให้รู้สึกถึงจิตวิญญาณของนักรบที่แข็งแกร่งหลังจากที่ไม่ได้เห็นมานาน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นักรบเผ่าแอชเชนเดรสเสิททุกคนล้วนมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง! เธอพูดได้ดี! นอกจากภายนอกที่คล้ายกันแล้ว เธอก็ยังเหมือนธีโอมากเลยนะ”
"·....น็อคตาร์ นายหมายความว่ายังไงที่บอกว่าฉันเหมือนกับธีโอ"
หลังจากทานอาหารเย็นกันไปแล้ว ฉันก็ไปฝึกฝนความแข็งแกร่งต่อและกลับไปที่ห้องของฉัน
เอมี่ซึ่งอยู่กับฉันมาตลอดได้จากไปแล้ว
อืม ฉันคิดว่าเธอคงไม่เข้าใจหลังจากอธิบายเพียงครั้งเดียว
แต่มันกลับรู้สึกว่างเปล่ามากเมื่อไม่มีเธออยู่ที่นี่
ฉันเปลี่ยนเป็นชุดคลุมแล้วนั่งบนเตียง ทบทวนการต่อสู้ของฉันกับน็อคตาร์
วันนี้ฉันพ่ายแพ้อย่างราบคาบ
มันเป็นผลมาจากการที่ไม่มีทั้งพรสวรรค์และการฝึกฝน
น็อคตาร์นั้นเป็นกำแพงที่สูงมาก
หลังจากที่เขาเปิดใช้งานความสามารถ ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เลยนอกจากป้องกันตัวเอง
ยิ่งไปกว่านั้น น็อคต้าร์ยังไม่ได้ใช้อาวุธหลักของเขาอย่างขวานด้วย
ทักษะการใช้อาวุธของราร์ฟ ไวโอ ที่ฉันต้องเผชิญในการประเมินทักษะภาคปฏิบัติจะต้องโดดเด่นกว่าของน็อคตาร์อย่างแน่นอน
วันนี้ฉันทำอะไรหลายอย่างได้สำเร็จ
แต่มันก็ยังน่าผิดหวังอยู่ดี
ซึ่งหากฉันใช้ทักษะ 'ทะลวงขีดจำกัด' จาก แก่นพลังธรรมชาติ ซึ่งจะทำให้เพิ่มค่าสถานะในช่วงเวลาหนึ่ง ฉันคงอยู่ได้นานกว่านี้ แต่ฉันคงยังไม่สามารถเอาชนะ เขาได้อยู่ดี
และการใช้ทะลวงขีดจำกัดจะส่งผลให้ปวดกล้ามเนื้อมากในสองสามวันหลังจากนั้น ดังนั้นฉันจึงจะเก็บมันไว้ใช้เฉพาะในวันศุกร์เท่านั้น
ฉันต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้
ฉันต้องรีบแข็งแกร่งขึ้น
...เอ๊ะ ฉันได้รับเหรียญทองจากร้านค้าแล้วนี่นา
เมื่อคิดได้ ฉันรีบเปิดหน้าต่างร้านค้าทันที
