บทที่ 1 เกลียดชีวิตของเธอ
บทที่ 1 เกลียดชีวิตของเธอ
หยานเม่ยจ้องมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธออย่างเคร่งขรึม เธอหลับตาลง หายใจเข้ายาวๆ และพยายามคลายความตึงเครียดขณะที่เธอหายใจออก เมื่อลืมตาขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่นาฬิกาแขวน
...เก้านาฬิกา... หยานเม่ยรู้ว่าปู่ของเธอจะกังวลเรื่องที่เธอทำแต่งาน แต่นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอจะปิดตัวเองจากโลกภายนอกและแสร้งทำเป็นว่าเธอสบายดี
...หยานเม่ยยืนขึ้นอย่างกระสับกระส่ายและไปที่หน้าต่างที่มองเห็นถนน...
“...บ้าไปแล้ว!...” เธอพูดออกมาดัง ๆ ความรุนแรงในน้ำเสียงของเธอทำให้เธอตกใจ
5 ปีแล้วที่ทุกอย่างเกิดขึ้น แต่เธอจะไม่มีวันลืมฉากคืนที่เธอสูญเสียทุกอย่างไป มือของเธอกำหมัดแน่นพยายามระงับอารมณ์ของเธอ เพราะบาดแผลจากการพังทลายลงนั้นมากเกินไปสำหรับเธอที่จะรับมือ
ถ้าไม่ใช่เพราะการบำบัดและการสนับสนุนจากพ่อของเธอ บางทีเธออาจจะฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
เธอหลับตาและหายใจเข้าลึก ๆ เหมือนที่นักบำบัดของเธอเคยสอน เธอมองเงาสะท้อนของเธอในหน้าต่างกระจกแล้วยิ้ม รอยยิ้มและดวงตาของเธอจะไม่มีใครสังเกตเห็นหากพวกเขาไม่อยู่ใกล้ ๆ
"...ฉันสบายดี... เห็นไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่ และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด...” หยานเม่ยพึมพำ
เธอจำไม่ได้ว่าเริ่มต้นอย่างไร แต่เมื่อใดก็ตามที่เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นและรู้สึกหดหู่ เธอจะหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้ม ราวกับว่ารอยยิ้มของเธอสามารถช่วยแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง
...เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานและปิดคอมพิวเตอร์ เธอหยิบกระเป๋าเงินของเธอแล้วออกจากอาคารของบริษัทมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ที่เธอเป็นเจ้าของ...
หยานเม่ยนั่งอยู่ในรถ Audi A3 ไม่ได้สตาร์ทรถทันที เธอรู้สึกเหงาและหดหู่ในคืนนี้ เธอทำงานอย่างหนักในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาเพื่อหันเหความสนใจของตัวเอง แต่เธอก็ยังคงรู้สึกว่างเปล่า ตอนนี้ ความว่างเปล่านี้กำลังกลืนกินเธอ คืนนี้นางจะปล่อยตัวปล่อยใจสักครั้ง
“...ขอให้ฉันโชคดี ที่รัก...” เธอกระซิบขณะที่เธอมองขึ้นไปบนฟ้าราวกับว่าเธอกำลังคุยกับใครบางคนบนนั้นแล้วสตาร์ทรถของเธอ
*****
มันเป็นคืนวันศุกร์ และคลับก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย วันนี้เป็นคืนวันศุกร์ ขณะที่เหล่ยจ้าวกำลังจะเข้าไปในคลับ เขาก็ชนเข้ากับใครบางคน
“ฉันขอโทษ” เสียงที่นุ่มนวลกล่าวต่อหน้า เหล่ยจ้าวเขาเงยหน้าขึ้น เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าเขา
...ทุกอย่างเกี่ยวกับความสมบูรณ์แบบที่กำหนดขึ้นใหม่ของเธอ เธอไม่ได้สวมชุดเซ็กซี่หรือเดรสสั้น เธอสวมชุดตรงข้ามคือชุดสูททำงาน...
เหล่ยจ้าวไม่เคยรู้มาก่อนว่าชุดสูททำงานจะทำให้ผู้หญิงสวยและเซ็กซี่ได้ขนาดนี้
หยานเม่ยรู้สึกประหม่าในขณะที่เขาจ้องมองเธอโดยไม่กระพริบตา เธอเลิกคิ้วมองเขา เขาหล่อ เขามีรูปลักษณ์ที่สง่างามและสูงส่ง และการปรากฏตัวของเขาทำให้เธอเพิกเฉยต่อเขาได้ยาก
“...สวยมาก...” เหล่ยจ้าวกระซิบ
"ขอโทษ?" หยานเม่ยถามอย่างสับสน 'ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำตัวแปลกๆ' เธอคิดกับตัวเอง
เมื่อตระหนักว่าการกระทำของเขาแปลก แม้แต่กับตัวเอง เหล่ยจ้าวก็หัวเราะอย่างเชื่องช้า
“...ขอโทษครับ ผมถามว่าคุณโอเคไหม...”
“...ฉันสบายดีและขอโทษอีกครั้ง...” หยานเม่ยกล่าวขณะที่เธอโค้งคำนับและหันหลังกลับ จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในคลับโดยไม่สนใจเขาเลย
เหล่ยจ้าวจ้องมองที่ด้านหลังของเธอ เขาไม่เชื่อในรักแรกพบ แต่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีนับตั้งแต่แฟนสาวของเขาทิ้งเขาไปและพี่ชายของเขาเสียชีวิต เหล่ยจ้าวเพิ่งพบผู้หญิงอีกคนที่น่าสนใจ อาจเป็นเพราะตนโสดนานเกินไปและตอนนี้ฮอร์โมนก็พลุ่งพล่าน?
...เขาโยกหัวเมื่อเขาเข้าไปในคลับ...
-ในคลับ-
“...แล้วคืนนี้เจ้าลูกชายไม่ต้องการอีกเหรอ...” เหล่ยจ้าวยักไหล่เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ เฮนรี่ เพื่อนของเขาพูด ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขายุ่งมากเกินไป แม้กระทั่งการหาผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจทางเพศ
เขาทุ่มเททุกอย่างให้กับงานของเขาเพราะเขาต้องการทำให้พี่ชายของเขาภูมิใจในตัวเขา
ตั้งแต่พี่ชายของเขาเสียชีวิต เขารู้ว่าเขาไม่สามารถไร้กังวลเหมือนที่เคยเป็นมา เขาเกลียดพี่ชายของเขาที่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวในโลกนี้ พี่ชายของเขาเคยสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ แต่เขาเสียชีวิตเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่าเขาเหรอ? เขาต้องการแก้แค้นหญิงสาวและตามหาเธอมาหลายปี แต่เหมือนว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง
เฮนรี่ ต่อยแขนเขาอย่างเป็นมิตร นำเขากลับมายังปัจจุบันในขณะที่เขาพูดว่า “ไอ้นี่ ลูกไก่ตัวที่สามที่เจ้าปฏิเสธในวันนี้ เขามองไปรอบๆ เหมือนกำลังมองหาใครสักคน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
เหล่ยจ้าวขี้เกียจเกินไปที่จะคุยกับเขา เขาคิดว่าเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนอื่น ฮอร์โมนของเขาจะพลุ่งพล่าน แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาตื่นเต้นได้เท่ากับผู้หญิงที่เขาพบที่ทางเข้า ตอนนี้เขาพยายามตามหาเธอ แต่เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ เหมือนทุกอย่างเป็นภาพลวงตา
...ดูนั่น เฮนรี่พูดขึ้น...
บนฟลอร์เต้นรำคือผู้หญิงที่เขาพบที่ทางเข้า เธออยู่ในโลกใบเล็กๆ ของเธอขณะที่หลับตาและดูเหมือนหลงไปกับเนื้อเพลงและจังหวะของเพลง การเต้นในชุดสูทจะดูแปลกๆ แต่ก็...ไม่-ไม่ จริงๆ แล้ว มันเป็นสิ่งที่ร้อนแรงที่สุดที่เขาเคยเห็นในรอบหลายปี
เธอปล่อยผมลง ทาลิปสติกสีแดง และเปิดกระดุมสองสามเม็ด เผยให้เห็นร่องอกเล็กน้อย ที่จะทำให้คุณเสียสติ มันทำให้คุณต้องการเปิดปุ่มทั้งหมดและปลดล็อกความลึกลับที่ซ่อนอยู่ในชุดนั้น
...เธอยกริมฝีปากขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเธอลืมตาขึ้นและเห็นเขากำลังจ้องมองมาที่เธอ เธอยิ้มมุมปากที่ดูเย้ายวนอย่างมาก...
เหล่ยจ้าวรู้ว่าเขากำลังขายวิญญาณให้กับปีศาจ แต่เขาไม่เสียใจเลยที่มองผู้หญิงตรงหน้าเขา
หยานเม่ยมองไปที่ชายที่เธอพบที่ทางเข้าแล้วยิ้ม เธอเห็นความปรารถนาที่จะพิชิตในดวงตาของเขา และเธอก็รู้สึกดีกับมัน แม้ว่าเธอจะได้รับข้อเสนอมากมายจากผู้ชายมาก่อน แต่เธอก็รู้ว่าพวกเขาต้องการแค่เงินของเธอเท่านั้น แต่แววตาของผู้ชายคนนี้ต่างออกไป
ในที่สุดเขาก็พบบางสิ่งที่เขาตามหา และตอนนี้เขาต้องการมันอย่างสุดกำลัง
เธอเฝ้าดูอย่างสนุกสนานเมื่อเขาเดินเข้ามาหาเธอ ขณะที่เขากำลังจะเข้ามาหาเธอ ร่างเล็กๆผมบลอนด์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา
...เหล่ยจ้าวขมวดคิ้วเมื่อเขามองไปที่คนที่ปิดกั้นมุมมองของเขา...
“...เฮ้ สุดหล่อ... คุณต้องการซื้อเครื่องดื่มให้ฉันไหม...” ผู้หญิงคนนั้นพูดขณะที่ปัดขนตาปลอมออก พร้อมดันหน้าอกไปด้านข้างของเขา
“...ไม่...” เหล่ยจ้าวตอบ...
"...เย็นๆฉันชอบแบบนั้น...” ผู้หญิงคนนั้นแลบลิ้นออกมาแตะริมฝีปากของเธอ
เหล่ยจ้าวสะดุ้ง เขากำลังเสียอารมณ์ เหล่ยจ้าวไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงประเภทนี้ถึงพยายามมากหนัก สวมชุดรัดรูปจนแทบหายใจไม่ออก เขาชื่นชมความมหัศจรรย์ของการแต่งหน้า แต่การแต่งหน้ามากเกินไปทำให้ดูเหมือนตัวตลก เขาเกลียดมัน
“...เฮ้ที่รัก คุณหายไปไหนมา????
เหล่ยจ้าวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็น หยานเม่ยซึ่งวางมือบนไหล่ของเขา
เธอยิ้มให้กับความมึนงงบนใบหน้าของเหล่ยจ้าวและเหล่ยเจ้าก็หันไปมองผู้หญิงคนนั้น
“...คุณชาย มีอะไรให้ช่วยไหมคะ...”
หยานเม่ยถามอย่างเย็นชาขณะที่เธอพินิจพิเคราะห์พร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อเห็นท่าทางเยือกเย็นของเหล่ยจ้าว เธอก็ตะคอกขึ้นแล้วจ้องไปที่เหล่ยจ้าวและออกจากสถานที่นั้น
“...หยุดมองฉันแบบนั้นได้แล้ว ไอ้บ้า...” หยานเม่ยพูดประชดประชันขณะที่เธอหันไปหาเหล่ยจ้าว
“...คุณไม่สามารถห้ามฉันได้ ไม่ใช่ทุกวันที่ฉันจะพบผู้หญิงที่มีเสน่ห์เช่นคุณ...” รอยยิ้มพอใจเผยออกมาจากริมฝีปากของเขาขณะที่เขาขยิบตาให้เธอ หยานเม่ยกลอกตาไปที่เขาโดยไม่สนใจคำตอบหน้าด้านของเขา
“...ถ้าคุณพูดเสร็จแล้ว คุณก็ซื้อเครื่องดื่มให้ฉันได้...” หยานเม่ยพูดอย่างไม่พอใจ
“...มันจะเป็นความสุขของฉัน ที่รัก...” เหล่ยจ้าวโอบมือรอบเอวของเธอแล้วพาเธอไปที่เคาน์เตอร์บาร์
เฮนรี่ มองเพื่อนของเขาเล่นหูเล่นตากับผู้หญิงคนหนึ่งและอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขาตกใจมากเพราะตั้งแต่ที่พี่ชายของเขาเสียชีวิตและน้องสาวของเขาก็จากไป เหล่ยจ้าวก็เป็นคนที่เย็นชาที่สุดและไม่แยแสที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา
'ใครคือคนที่เจ้าชู้กับผู้หญิงอย่างไร้ยางอาย?' เฮนรีหลิวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เขาทิ้งพวกเขาไว้ตามลำพัง
***
เหล่ยจ้าวมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นซึ่งยุ่งอยู่กับการดื่มและถอนหายใจ ตั้งแต่เขาพาเธอมาที่นี่ เธอก็ไม่สนใจการมีอยู่ของเขาเลยแต่โฟกัสไปที่เครื่องดื่มของเธอ เขากำลังสงสัยในเสน่ห์ของเธอ
"...พอแล้ว. คุณเมามามากพอแล้ว...” เหลยจ้าวพูดขณะที่เขาพยายามแย่งแก้วจากมือของเธอ หย่านเม่ยผลักมือของเขาออกขณะที่เธอกระดกเครื่องดื่มที่เหลือจนหมด
“...คุณควรมาดื่มกับฉัน อย่าหยุดฉัน...” หน้าผากของเธอขมวดคิ้วอย่างสับสน
ความเงียบที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เหล่ยจ้าวไม่พูดอะไรในขณะที่เขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่นั่งข้างเขา เขารู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดเพราะครั้งหนึ่งเขาเคยมองตาเธอ ทันใดนั้นเขาก็เห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ เหล่ยจ้าวยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาของเธอ
“...คุณ… ฉันไม่ได้ร้องไห้ มีบางอย่างตกใส่ตาของฉัน...” หยานเม่ยพูดขณะที่เธอหันไปมอง เหล่ยจ้าว
“...ผู้หญิงอ่อนแอเท่านั้นที่ร้องไห้ และฉันไม่อ่อนแอ ฉันเป็นผู้หญิงที่สวย ประสบความสำเร็จ และมีความสุข...” เธอกล่าว
หยานเม่ยระเบิดเสียงหัวเราะหลังจากที่เธอพูดเรื่องนี้ รู้สึกเหมือนเธอพูดซ้ำข้อความที่ตั้งโปรแกรมไว้ซึ่งฝังอยู่ในสมองเพื่อให้ตัวเองมั่นคง เธอเทไวน์ลงในแก้วของเธอมากขึ้นแล้วยกมันไปทาง เหล่ยจ้าว
“...ขนมปังปิ้ง… อืม — เพื่อความแข็งแกร่ง...” โดยไม่ต้องรอการตอบสนองของเหล่ยจ้าว หยานเม่ยดื่มไวน์ของเธอในอึกเดียว เธอดูแตกสลาย โศกเศร้า และสะเทือนใจจนเขารู้สึกปวดใจแทนเธอ
...ไหล่ของเธอทรุดลงด้วยความพ่ายแพ้ เขาเห็นได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนเข้มแข็งอยู่เสมอและไม่ยอมละทิ้งความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในตัวเธอ แต่ดวงตาที่เบิกกว้างของเธอทำให้เธอแตกต่างออกไป...
เหล่ยจ้าวมองไปที่ผู้หญิงที่เมา แล้วถอนหายใจออกมาดัง ๆ เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะถามเธอว่าเธอชื่ออะไรหรืออยู่ที่ไหน เขาเดาว่าเธอจะต้องอยู่กับเขาในคืนนี้ เขาจึงโทรหาเพื่อนของเขาเพื่อให้เขามาดูแลเธอ ขณะที่เขากำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อเรียกคนขับรถของเขา ในขณะนั้นเองขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในคลับอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขามองไปที่หมายเลขผู้โทร เขาคร่ำครวญด้วยความรำคาญ เขารู้ว่าแม่ของเขาจะต้องบ่นกับเขา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"แม่…"
...หากเหล่ยจ้าวรู้ว่าการรับสายในครั้งนี้จะทำให้เขาคิดถึงผู้ล่อลวงตัวน้อยของเขา เขาคงไม่มีวันรับสาย...
