นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 24
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 24
ราอนลืมตาขึ้นเมื่อเขารู้สึกถึงแสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
'ยากจัง'
เขาลดเวลาพักผ่อนลงเพื่อฝึกฝนให้มากขึ้น แต่เขายังสร้างออร่าไม่ได้
'นี่ไม่ใช่การปลูกฝังทั่วๆไป'
เขารู้สึกได้ทันทีเมื่อเห็นการแสดงออกของเกล็น แน่นอนว่ามันไม่ใช่เทคนิคที่สามารถแลกเปลี่ยนกับแผ่นทองแดงได้เลย
นับประสาอะไรกับแผ่นเงินกัน แม้แต่แผ่นทองคำหลายสิบแผ่นก็ยังไม่คู่ควรกับมันเลย
'ทำไมเขาถึงยอมยกให้ฉันง่ายๆล่ะ?'
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเกล็นถึงให้วิธีการปลูกฝังออร่าที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้แก่เขา เขาคิดว่าเกล็นเกลียดเขาและซิลเวียเสียอีก
ส่วนที่น่าแปลกที่สุดคือเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเมื่อหนังสือกลายเป็นเถ้าถ่านและราอนก็เป็นเพียงคนเดียวที่รู้เนื้อหาในนั้น
'หรือวิธีการปลูกฝังออร่าแบบนี้จะมีปัญหา?'
เกล็นอาจจะมอบให้เขาเพราะมันไม่ใช่หนังสือฉบับที่สมบูรณ์ หรือไม่ก็มีข้อบกพร่องบางอย่าง
“อืม…”
เขาตรวจสอบเนื้อหาของ 'หมื่นเปลวเพลิง' ในความทรงจำอย่างระมัดระวัง
'ก็ไม่เห็นปัญหาตรงไหนเลยนี่'
เขาไม่ได้สังเกตเห็นปัญหาอะไรเป็นพิเศษ แต่เขาว่าเขาควรระวังไว้เผื่อบ้าง
นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่เจ้าควรระวัง
ทันใดนั้นราธก็ออกมาจากสร้อยข้อมือดอกไม้น้ำแข็ง
หากเจ้าไม่ระวัง จิตวิญญาณและร่างกายของเจ้าจะถูกครอบงำโดยราธ
“...เออ แล้วแต่แกเหอะ”
ราธหัวเราะเบา ๆ
ครั้งนี้ข้าจะครอบงำเจ้าได้อย่างแน่นอน เจ้าจะไม่ได้แสดงความเย่อหยิ่งอีกต่อไป
“ฉันบอกไปตั้งกี่รอบละ ถ้าแกทำได้ก็เอาเลยสิ”
ราอนโบกมืออย่างไม่ไยดีและออกจากห้องไป เขาไม่สามารถแสดงความอ่อนแอต่อราธได้ สิ่งที่เขามีคือจิตใจที่สงบนิ่งราวกับทะเลสาบยามราตรี
“ราอน”
“คุณชายราอน”
ซิลเวีย เฮเลน และสาวใช้รอเขาอยู่ที่หน้าโถงทางเข้า
“ลูกอยู่ที่นี่แป๊บเดียวเอง เรายังใช้เวลาด้วยกันไม่เยอะพอเลย...”
ซิลเวียน้ำตาไหลขณะที่เธอแสดงความเสียใจ
“แต่ผมกลับมาที่นี่ได้อาทิตย์นะครับ...”
ไม่เหมือนเมื่อก่อนตอนเขาเป็นเด็กฝึกหัดชั่วคราว ตอนนี้เขาเป็นเด็กฝึกหัดอย่างเป็นทางการแล้ว เขาสามารถกลับมาที่อาคารรองได้ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์
“แต่…”
บรรยากาศเริ่มเศร้าสร้อยยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าความรู้สึกของซิลเวียจะส่งต่อไปยังเหล่าสาวใช้
“ผม… เดี๋ยวผมกลับมานะครับ”
สถานการณ์และอารมณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้คือจุดอ่อนของเขา ราอนโบกมือและเดินไปที่ทางออกอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาเปิดประตูเขาก็พบกับจูเดียล เธอนั่งอยู่ที่ท้ายแถวของสาวใช้
“อึก!”
จูเดียลยกมือปิดปากของเธอที่กำลังจะกรีดร้อง หน้าผากของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและเธอก็สั่นไปทั้งตัว เธอกำลังถูกสัตว์ประหลาดที่เรียกว่าความกลัวเข้าครอบงำ
'ดูเหมือนว่าฉันไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลย'
นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ แม้ว่าเขาไม่ชอบครอบงำผู้คนด้วยความกลัว
เขาคิดว่าเขาควรจะรับเธอมาเป็นคนรับใช้ให้เขาอย่างถูกต้อง ในเมื่อเธอนำข้อมูลที่มีค่าจากศูนย์บัญชาการกองทัพ มาให้
นี่เจ้าก็เป็นปีศาจร้ายหรือเปล่า
ราธถอนหายใจในขณะที่พูดและเฝ้าดูการแสดงออกของจูเดียล
'การถูกเรียกว่าปีศาจโดยปีศาจจริงๆ ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก ถือว่าเป็นคำชม'
ราอนยิ้มเล็กน้อยและเดินไปที่สนามฝึกที่ห้าหลังจากไม่ได้ไปนานกว่าหนึ่งสัปดาห์
***
ราอนมาถึงสนามฝึกเร็วกว่าเวลาที่กำหนดสิบนาที
จำนวนเด็กลดลงอย่างเห็นได้ชัด จากหนึ่งร้อยหกสิบคนเหลือเพียงสี่สิบสองคนเท่านั้น มันทำให้สนามฝึกซ้อมดูโล่งไปเลย
เหลือเด็กเพียงหนึ่งในสี่เท่านั้น แสดงให้เห็นว่าริมเมอร์พิถีพิถันกับผลลัพธ์อย่างมาก แม้ว่าปกติแล้วเขาจะขี้เล่นก็ตาม
“ราอน ซีกฮาร์ท…”
“หืม ?!”
“เขาดูเปลี่ยนไปอีกแล้ว ทำยังไงดี…”
วิธีที่เด็กๆคนอื่นมองราอนเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
เมื่อหกเดือนก่อน พวกเขามองดูราอนด้วยความดูถูก เยาะเย้ยเขา และเห็นอกเห็นใจเขาบ้างเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขามองดูเขาด้วยความอิจฉา ประหลาดใจ และชื่นชม
อย่างไรก็ตาม ราอนไม่ได้สนใจพวกเขาเลย
ขณะที่เขากำลังอุ่นเครื่องโดยนึกถึง 'หมื่นเปลวเพลิง' ในใจ เขาก็ได้ยินเสียงก้าวเบาๆ ใกล้เข้ามา ตามด้วยเสียงจมูกคล้ายกับสุนัขดมกลิ่น
'ขั้นตอนเหล่านั้น…'
เมื่อเขาหันกลับไปดู ก็เจอกับรูนันที่มีดวงตาไร้อารมณ์อย่างที่เขาคาดไว้
ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็จะดมกลื่นแล้วตามเจ้าไปรอบๆ ข้าคิดว่าเธอเป็นแมวซะอีก
'ไม่รู้สิ เธอดูเหมือนสุนัขและแมวในเวลาเดียวกัน'
ราอนมองหน้ารูนันอย่างกระอักกระอ่วน เธอเดินเข้ามาใกล้เขามากกว่าปกติหนึ่งก้าวก่อนจะหยุด
“...ขอบคุณ”
“ฮะ?”
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงขอบคุณเขา
“…”
หลังจากพูดขอบคุณเขาจบแล้ว ดวงตาของรูนันก็เป็นประกายไม่เหมือนเวลาปกติ เหมือนกับแมวที่กำลังรอคอยอาหาร
“เอ๊ะ?...โอเค”
ราอนตอบกลับด้วยสีหน้างุนงงและรูนันก็ก้าวถอยหลังหลังจากคำนับเล็กน้อย ระยะห่างระหว่างพวกเขากลับมาเป็นแบบปกติ
“อึ้มม!”
เธอกำหมัดแน่นราวกับว่าเธอทำบางอย่างได้สำเร็จ
“ทำไมจู่ๆ เธอถึงขอบคุณฉันล่ะ”
“เพราะฉันรู้สึกขอบคุณ”
“.......อ่า”
รูนันเอียงศีรษะตอบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับคำตอบที่แท้จริง แม้ว่าเขาจะถามเธอต่อไปก็ตาม
อะไรเนี่ย? เธอทำอะไรของเธอ!
'ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน'
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเด็กอย่างรูนัน การมองดวงตาสีม่วงอันว่างเปล่าของเธอทำให้เขารู้สึกโล่ง—เหมือนกับว่าเขากำลังนั่งผิงไฟ
แต่เนื่องจากเธอไม่ได้รบกวนเขาหรือหาเรื่องทะเลาะกับเขา เขาจึงทำอะไรไม่ได้จริงๆ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่รู้เหตุผลที่เธอมาบอกขอบคุณ
ราอนถอนหายใจ เขาคิดเท่าไหร่ก็หาคำตอบไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงส่ายหัวเพื่อเรียกสติกลับคืนมา
“คุณชาย!”
เป็นดอเรียนที่วิ่งเข้ามาหาเขา ผมสีเขียวๆกระพือขึ้นเหมือนติดปีก
“ม…ไม่พบกันนานนะครับ!”
เขาโค้งคำนับ 90 องศาราวกับว่าเขากำลังโค้งคำนับผู้ฝึกสอน
“ป-เป็นยังไงบ้างเหรอครับ? ผมคิดว่าผมจะตายซะแล้วตอนที่เป็นแค่เด็กฝึกหัดชั่วคราว ผมนึกไม่ออกเลยว่าตอนที่เป็นเด็กฝึกหัดอย่างเป็นทางการจะยากขนาดไหน ผมฝันร้ายทุกคืนเลย ฮึก…”
ดอเรียนพูดต่อไปโดยไม่รอคำตอบจากเขา เขาแปลกมาก เขากลัวแทนที่จะภูมิใจที่ได้เป็นเด็กฝึกหัดอย่างเป็นทางการ
“แต่ผมก็ดีใจที่คุณชายราอนเป็นเด็กฝึกหัดอันดับหนึ่ง ถ้าคุณชายเบอร์เรนเป็นอันดับหนึ่งแทนล่ะก็ ผม… ผมคงหายใจไม่ออก มันคงจะดีกว่าถ้าผมสอบตกไปเลย…”
เมื่อดอเรียนพูดแบบนั้น เบอร์เรนก็เดินเข้ามาในสนามฝึกพร้อมกับลูกสมุนที่ติดสอยห้อยตามพอดี
“อ๊ะ!”
ดอเรียนหลบตัวหนีสายตาเย็นชาของเบอร์เรน
“อึก! อึก!”
ดอเรียนเริ่มสะอึกในขณะที่ตัวสั่นไปทั้งตัว
“ราอน ซีกฮาร์ท”
เบอร์เรนเข้าหาราอน โดยไม่ได้สนใจดอเรียนที่กำลังหวาดกลัว
“ฉันขอยอมรับความพ่ายแพ้เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันแสดงให้ทุกคนเห็นด้านที่น่าอับอายของฉัน ฉันเสียใจมากจริงๆ”
เบอร์เรนโค้งคำนับ 90 องศาโดยไม่มีความลังเลใดๆ
“ฮะ?”
“เอ๋!”
“ท่านบ-เบอร์เรน!”
เด็กฝึกหัดที่อยู่รอบๆ อ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ
“ถึงอย่างนั้น!”
ดวงตาของเบอร์เรนลุกเป็นไฟเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น
“ฉันไม่ยอมแพ้ ฉันจะเอาชนะนายให้ได้อีกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันจะไม่ถอนตัวหรือยอมแพ้ไปก่อน แล้วฉันจะไม่ยอมแพ้เธอเช่นกัน”
เบอร์เรนชี้นิ้วไปที่รูนันเช่นกัน จากนั้นเขาก็เดินไป
“ผม… ผมคิดว่าฉันจะตายอีกแล้ว”
ดอเรียนยืนตัวสั่นหงึกหงัก
“ผ-ผมจะทำยังไงดี? ไปขอให้เขายกโทษให้ทันไหมครับ?”
ดวงตาของเขาล่อกแล่กไปหมด เขาดูไม่มีสติเลยด้วยซ้ำ
“นายไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”
ราอนส่ายหน้า เบอร์เรนสังเกตเพียงเขาและรูนันเท่านั้น ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจคนอื่นเลย
โดนขนาดนั้นยังไม่รู้จักที่ของตัวเอง หึ! ไปตามมันมาและควักลูกตามันออกเดี๋ยวนี้!
'เฮ้อ แกนี่มันจริงๆเลยนะ'
การยอมรับความผิดพลาดของตัวเองและขอให้แข่งขันกันใหม่ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กอายุสิบสามปีเลย มันเป็นพฤติกรรมที่เหมาะสมแล้วกับสายตรงของตระกูลซีกฮาร์ตอันทรงเกียรติ
ข้าไม่สนหรอก ราชาแห่งแก่นแท้ไม่ชอบมัน ดังนั้นฆ่ามันซะ
'เหอะ!'
ราอนหน่ายใจอย่างมาก เมื่อความน่ารำคาญหมายเลขหนึ่งปิดปากอีกคนก็เริ่มพูดทันที เขาเพียงต้องการความเงียบสงบ
* * *
* * *
ซู่ว!
ขณะที่เขาอบอุ่นร่างกายต่อโดยไม่สนใจความโกรธของราธ ลมสีเขียวก็พัดผ่านกำแพงโรงฝึก
“ขอโทษที่มาช้า เมื่อคืนฉันดื่มหนักไปหน่อยน่ะ”
ริมเมอร์ปรากฏตัวพร้อมกับสายลม เขายิ้มอย่างเคอะเขินในขณะที่เกาหลังศีรษะ หัวของเขาตอนนี้คล้ายกับรังนก
กรอด!
ได้ยินเสียงคนขบฟัน นั่นมาจากเบอร์เรน
มันกล้าดียังไงให้ราชาแห่งแก่นแท้มารอ! ไอ้สารเลวหูแหลมที่หยิ่งยโสนั่นบ้าไปแล้ว! ฉีกหูมันทิ้งเดี๋ยวนี้!
ราธเดือดพล่านด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเบอร์เรนกับราธอาจจะเป็นเพื่อนกันได้
ริมเมอร์เดินขึ้นไปบนเวทีพลางฮัมเพลง
“พักผ่อนกันสบายไหม?”
เขาโบกมือไปมา ดูเหมือนเขาจะยังไม่ตื่นเต็มตา
“ครับ/ค่ะ!”
ในทางกลับกัน เสียงตะโกนของเด็กๆ ก็ดังและหนักแน่น
“ก่อนอื่น ฉันขอแสดงความยินดีกับพวกเธอที่ได้เป็นเด็กฝึกหัดอย่างเป็นทางการ'
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ!”
“พวกเธอน่าจะทราบกันอยู่แล้ว คนที่สอบตกสามารถเข้าร่วมการฝึกในสนามฝึกที่หกได้ อย่าพึ่งเสียใจไปนะถ้าเพื่อนของเธอสอบตกน่ะ”
ริมเมอร์ยิ้ม ขณะที่เขาบอกเด็กๆไปว่าพวกเขาจะได้เจอกับเพื่อนๆ อีกครั้งในภายหลัง
“เราจะเริ่มการฝึกอย่างเป็นทางการตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โครงสร้างโดยรวมจะเหมือนๆเดิม พวกเธอจะต้องก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองตลอดการฝึก ไม่ว่าจะเป็นจิตใจ พละกำลัง หรือศิลปะการต่อสู้ นั่นจะช่วยให้พวกเธอไปถึงจุดสูงสุดด้วยความเร็วสูงสุดได้”
สรุปได้ว่าพวกเขาจะได้รับการฝึกฝนพื้นฐานต่อไปเรื่อยๆ
แต่ท่าทางของเขาไม่ได้ดูน่าเชื่อถือเลยแม้แต่นิด แล้วเขายังหาวอยู่ตลอดเวลาที่พูดอีก
“จากนี้ไปจะมีการเพิ่มตารางการฝึกอีกสองสามรายการ อย่างแรกคือวิธีการปลูกฝังออร่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเธอจะเริ่มฝึกฝนออร่าในช่วงเช้ามืดและตอนเย็น”
เป็นที่ทราบกันดีว่าเวลาที่ดีที่สุดในการปลูกฝังออร่าคือเวลาเช้าและเย็น ทุกคนจึงพยักหน้า
“เราจะเริ่มการฝึกวิชาดาบและหมัดที่พวกเธอรอคอยด้วย”
“โห!”
“ในที่สุด!”
ดวงตาของเด็กๆ เปล่งประกายราวกับอัญมณี
“และ…”
ขณะที่ริมเมอร์กำลังจะพูดต่อ ประตูสนามฝึกก็เปิดออก
ซู่ววว!
ต้นกำเนิดของลมพายุมาจากเด็กวัยรุ่นผู้หญิงคนหนึ่ง
ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอและดวงตาที่มีสองสี แยกออกเป็นสีขาวและดำอย่างชัดเจน ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ
“โอ๊ะ?”
“เอ๊ะ…”
หนุ่มๆ ในสนามฝึกอ้าปากค้างเพราะรูปร่างที่สง่างามของเธอ ซึ่งแตกต่างจากการแสดงออกของรูนันมาก
อย่างไรก็ตาม…
“โอ้ เชี่ยเอ้ย ทำไมเปิดประตูยากจัง!”
คำสบถที่ออกมาจากปากของเธอก็ทำให้หนุ่มๆอ้าปากค้างด้วยเหตุผลอื่น
“ในที่สุดเธอก็มา!”
ริมเมอร์ยิ้มและผายมือไปที่หญิงสาวที่เดินเข้ามาใกล้
“เธอไม่ได้อยู่ในการดูแลของฉันหรอก แต่เธอเป็นเด็กฝึกหัดที่สอบตกจากชุดที่แล้ว พวกเธอจะต้องฝึกด้วยกันตั้งแต่ตอนนี้ไป...”
“ฉันชื่อมาร์ธา”
หญิงสาวที่แนะนำตัวเองว่าชื่อมาร์ธาขมวดคิ้ว เชิดคางขึ้น แม้ว่าเธอจะมีรูปร่างหน้าตาที่สง่างาม แต่พฤติกรรมของเธอไม่ได้ต่างจากอันธพาลเลยแม้แต่น้อย
“แม้ว่าจะดูเป็นแบบนั้นแต่เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก ดังนั้นพวกเธอน่าจะเข้ากันได้…”
“ยุ่งแค่เรื่องตัวเองเถอะค่ะ”
“อ่า...เข้ากันได้แหละ ฮะๆ”
ริมเมอร์หัวเราะและยักไหล่ ปากของเหล่าเด็กฝึกหัดยังคงอ้าค้าง
“แค่อบอุ่นร่างกายก็พอสำหรับวันนี้ ในวันพรุ่งนี้เราค่อยเริ่มการฝึกตามปกติ ดังนั้น...”
เขาชำเลืองมองเด็กแต่ละคนแล้วยิ้ม
“วิ่งด้วยความเร็วเต็มที่!”
“นั่นไงล่ะ... ฉันว่าแล้ว”
เมื่อราอนกำลังจะออกตัวหลังจากพยักหน้า เงาสามร่างก็พุ่งไปข้างหน้าก่อนเขา
คนพวกนั้นคือ รูนัน, เบอร์เรน และ มาร์ธา
“ค-คุณชาย...”
เมื่อเขากำลังจะวิ่งตามพวกนั้น ดอเรียนก็เดินเข้ามาหาเขา
“ร-เราจะทำยังไงกันดีครับ? เธอคนนั้นมาอยู่ที่นี่..”
“นายรู้จักเธอเหรอ?”
“คุณชายไม่รู้เกี่ยวกับเธอเหรอ? เธอมาจากสายตรงด้วย”
“สายตรง? ฉันไม่เห็นคุ้นหน้าเธอในพิธีทดสอบเลย”
“อ่า เธอไม่ใช่สายตรงธรรมดาๆนะครับ เธอได้รับการอุปการะเข้ามาเพราะความสามารถของเธอ”
ดอเรียนบอกเขาว่ามาร์ธาถูกรับเลี้ยงเป็นบุตรสาวบุญธรรมของ เดเนียร์ ซีกฮาร์ท ซึ่งเป็นบุตรชายคนที่สามของเกล็น เธอได้รับอุปการะเพียงเพราะความสามารถของเธอเท่านั้น
“พรสวรรค์เหรอ?”
ราอนพยักหน้า มองดูมาร์ธาที่วิ่งนำหน้าเบอร์เรนและรูนัน เธออายุมากกว่าพวกเขาหนึ่งปี แต่เขาบอกได้เลยว่าความสามารถของเธอนั้นไม่ธรรมดาเลย
“จากที่ผมเคยได้ยินมา คุณมาร์ธาเป็นเด็กฝึกหัดอันดับหนึ่งจากกลุ่มที่แล้ว เช่นเดียวกับคุณชายราออน”
“แล้วทำไมเธอถึงโดนคัดออกล่ะ ?”
“เธอ… เธอทำร้าย...”
“ฮะ?”
ดอเรียนพยายามพูดต่อ แขนของเขาสั่นเทา
“...หลังจากการฝึกเริ่มขึ้นได้ไม่นาน เธอทำร้ายร่างกายเด็กฝึกหัด 5 คนจนพวกเขาเกือบตาย แล้วในนั้นมีสองคนที่มาจากสายตรง...”
“สองคนจากสายตรง…”
“คือ… คุณชายได้โปรดระวังตัวด้วย ชัดเจนว่าเธอเป็นคนไม่ดี”
ราอนพยักหน้าเล็กน้อยและเริ่มวิ่ง
'ระวังตัว?'
เธอต่างหากควรระวังเขา
เขาไม่อยากที่จะซ่อนความแข็งแกร่งของเขาไว้ เมื่อใดที่มีใครเข้ามาท้าทายเขา เมื่อนั้นเขาจะเหยียบย่ำพวกมัน
***
“เฮ้อ…”
ราอนหายใจออกอย่างรุนแรงเมื่อการฝึกพละกำลังกินเวลาจนถึงตอนเย็น
“ฮือ…”
“ฉัน… ฉันกำลังจะตายอีกแล้ว”
“ฉันหยุดพักไปแค่สัปดาห์เดียว แต่มัน…”
เด็กฝึกหัดส่วนใหญ่คร่ำครวญอยู่บนพื้น
“พอได้แล้วสำหรับวันนี้ ระวังการหักโหมเกินไปจะส่งผลในวันรุ่งขึ้นนะ”
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”
เด็กๆโค้งคำนับริมเมอร์และผู้ฝึกสอนก่อนจะทรุดตัวลงอีกครั้ง
“การปลูกฝังออร่าจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฉันจะแจกจ่ายหนังสือฝึกฝนให้ก่อน คนที่ยังไม่มีออร่าให้ออกมาข้างหน้า”
ริมเมอร์โบกมือ หนังสือที่มีความหนาประมาณหนึ่งนิ้วก็ลอยขึ้นมาบนแท่น
“ไม่ต้องเสียใจเพราะเป็นหนังสือสำหรับแจกจ่ายเด็กฝึกนะ เทคนิคการปลูกฝังออร่าของรินเดนใช้ประโยชน์ได้ทุกแห่งในทวีปนี้”
ในขณะที่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ขยับเขยื้อน มีเพียงผู้ฝึกหัดเพียงไม่กี่คนที่มีพื้นเพธรรมดาเท่านั้นที่ออกมาข้างหน้าและรับหนังสือการฝึกฝนไป
“หืม?”
สายตาของริมเมอร์จับจ้องไปที่ราอน แม้จะไม่มีออร่าแต่เขาก็ไม่ออกมา
“ราอน ซีกฮาร์ท”
“ครับ”
“ฉันรู้สึกว่าเธอก็ไม่มีออร่าเหมือนกัน”
“ผมจะเรียนรู้เทคนิคการปลูกฝังออร่าที่ผมเพิ่งได้รับมาครับ”
“หืม!?”
ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับหนังสือการปลูกฝังออร่ามาจากหัวหน้าตระกูล โดยการแลกเปลี่ยนแผ่นทองแดงของเขา
'แสดงว่าเขาได้รับอันที่เทียบเท่าหรือสูงกว่าแผ่นเงิน'
เกล็นให้ความสำคัญกับราอนมากกว่าที่เขาแสดงออก ริมเมอร์มั่นใจว่าเขาให้เทคนิคที่ดีแน่นอน
“ผู้ที่มีพลังออร่าแล้วจะต้องฝึกฝนในห้องของตนตอนรุ่งสาง ส่วนผู้ที่ได้รับหนังสือฝึกฝนในวันนี้รวมถึง ราอน ซีกฮาร์ท ก็ด้วย จะต้องออกมาที่นี่ในตอนรุ่งสาง”
“ผมด้วยเหรอ?”
ราอนเอียงศีรษะ
“เพราะเธอยังไม่มีออร่า”
“เข้าใจแล้วครับ”
“เอาล่ะ ถ้างั้นก็พอสำหรับวันนี้…”
“เดี๋ยวสิ! ฉันมีอะไรจะพูด”
มาร์ธาไม่มีเหงื่อแม้แต่หยดเดียวหลังจากฝึกฝนพลังกายเสร็จแล้ว ยกมือขึ้น
“ใครคืออันดับหนึ่งของที่นี่?”
เธอยืนท้าวเอวมองหาคนคนนั้น
“ฉันเองแหละ”
ราอนตอบกลับ เขาจ้องมองดวงตาสีดำของมาร์ธา
“สายตรงกับตระกูลพวกขุนนางตายไปกันไปหมดแล้วรึไง ถึงแพ้ให้เด็กเหลือขอที่ไม่มีแม้แต่ออร่า”
เธอหัวเราะเยาะให้เบอร์เรนและรูนัน และมายืนอยู่ต่อหน้าราอน
“ฉันทนไม่ได้ที่มีคนที่อ่อนแอกว่ามายืนค้ำหัวฉัน”
อากาศเย็นล้อมรอบตัวของมาร์ธา
“มาสู้กันเถอะ”
