บทที่ 30 ถูกพรสวรรค์แทงหลัง
“รอเดี๋ยว รอเดี๋ยว!”
ชุดชนส่งมอบความอบอุ่น และหากไม่มีใครอยู่ พวกเขาก็เตรียมบุกเข้ามาเหรอ?
นี่อบอุ่นหัวใจเกินไปแล้ว
ทันใดนั้น อสูรกินเหล็ก 10,000 ตัวก็กลิ้งไปทั่วทั้งหัวใจของซืออวี๋
ในเวลาเดียวกัน ประโยคหนึ่งก็ปรากฎขึ้นในหัวใจของเขา
เขาถูกเปิดโปงแล้ว!
เป็นไปได้มากว่าการสนทนาของเขากับรูปปั้นหินในที่สุดก็ถูกค้นพบ
อันที่จริง ซืออวี๋คาดหวังผลลัพธ์นี้ไว้แล้ว
หากการปรากฎของอาณาจักรลึกลับเป็นเรื่องใหญ่ เหตุผลจะต้องถูกสอบสวนอย่างแน่นอน
แม้ว่าสถานที่เช่นสวนสาธารณะจะไม่มีกล้อง แต่การค้นหาบางคนในโลกใบนี้ซึ่งมีพลังพิเศษก็ไม่ใช่เรื่องยาก
การสอดแนม การทำนาย การย้อนเวลา… มันเป็นเรื่องปกติมากที่สัตว์อสูรบางตัวจะเชี่ยวชาญทักษะอันแปลกประหลาดเหล่านี้
“ข้าเกลียดมัน”
ซืออวี๋เกลียดนิสัยขี้สงสัยของเขา
จากนั้นเขาก็วิ่งไปเปิดประตูด้วยความหดหู่
ตามที่แพทย์หนุ่มกล่าว เหตุการณ์นี้ดูราวกับจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดกฏหมาย แม้ว่าหลักฐานจะชี้มาที่ตัวเขา แต่เขาก็สามารถกล่าวอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ
“ในที่สุดก็เปิดประตู”
เมื่อซืออวี๋เปิดประตู เสียงอันเย็นชาก็ดังมาจากข้างนอก ทำให้เขาตกตะลึง
เพราะไม่มีผู้คนมากมายจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอยู่ด้านนอกตามที่เขาจินตนาการไว้ แต่กลับมีเพียงคนเดียวเท่านั้น
ยิ่งกว่านั้น คนผู้นี้ก็ไม่ใช่พี่สาวใหญ่ของคณะกรรมการชุมชนอันเย็นชาเช่นเดียวกับที่เขาเคยจินตนาการไว้ แต่นางกลับเป็นหญิงสาวอายุน้อยในวัยยี่สิบปี
“นี่คือสิงโตปีศาจวายุเหรอ?!”
ซืออวี๋ไม่ได้ให้ความสนใจกับนางนานนัก สิ่งที่เขาสังเกตเห็นก็คือสัตว์อสูรที่อยู่ข้างนาง มันเป็นสิงโตปีศาจวายุที่น่าเกรงขาม
สิงโตปีศาจวายุตัวนี้ดูราวกับจะเตรียมระเบิดประตูจริงๆ!
สิงโตปีศาจวายุเป็นสัตว์สูรที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับสิงโตและสุนัขล่าเนื้อ ตอนนั่งมันสูงเกือบสองเมตร มันมีขนสีขาวและดวงตาสีน้ำเงินที่ดูสง่างาม กลุ่มก้อนเมฆดำปกคลุมรอบคอ แขน ขา ลำตัว และหางยาวของมัน มันดูครอบงำอย่างมาก
[เผ่าพันธุ์] : สิงโตปีศาจวายุ
[คุณสมบัติ] : สายลม
[ระดับเผ่าพันธุ์] : ???
[ทักษะ] : ???
เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าซืออวี๋ไม่น่าจะเคยพบกับสัตว์อสูรระดับสูงในระดับปัจจุบันของเขา เขาจึงจำข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์อสูรบางชนิดในระหว่างเรียนเท่านั้น
สำหรับสิงโตปีศาจวายุ มันเป็นสัตว์อสูรระดับสูงอย่างชัดเจน ซืออวี๋เคยเห็นรูปของมันมาก่อน และเขาก็ไม่ได้สนใจข้อมูลอื่น
อย่างไรก็ตาม ในบรรดาเผ่าพันธุ์ระดับเหนือธรรมชาติ ระดับผู้บัญชาการ ระดับราชันย์ ระดับผู้ปกครอง และระดับเทพนิยาย เผ่าพันธุ์ของสิงโตปีศาจวายุควรจะมีระดับผู้บัญชาการ
“กรรร…” สิงโตปีศาจวายุยิ้มออกมา
“ข้าชื่อหลู่ชิงอี้ ข้าจบปริญญาเอกด้านโบราณคดีจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงตงหวง และข้าก็เป็นสมาชิกของสมาคมโบราณคดีตงหวง” หลู่ชิงอี้เงยหน้าขึ้นมองซืออวี๋
“ข้าต้องการรู้บางสิ่งจากเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือ” หญิงสาวยิ้มออกมา
ด็อกเตอร์ด้านโบราณคดี?
และมันเป็นหนึ่งในเก้ามหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่ มหาวิทยาลัยเมืองหลวงตงหวง!
ซืออวี๋มองไปที่หญิงสาวผู้นี้และรู้สึกว่าปวดตับ
นางดูเหมือนกับเป็นเด็กสาวที่ดี
นอกเหนือจากความเจ้ากี้เจ้าการแล้ว ทำไมนางถึงเอาตัวเองมาลำบากเช่นนี้ล่ะ?
นักโบราณคดีไม่มีอนาคต!
“ซืออวี๋ คนว่างงาน นักฝึกสัตว์อสูรฝึกหัด โปรดเข้ามา”
หลังจากการแนะนำตัวของอีกฝ่าย ซืออวี๋ก็มั่นใจในเหตุผลอย่างสมบูรณ์
หลังจากที่เขามายังโลกใบนี้ สิ่งเดียวที่เกี่ยวข้องกับโบราณคดีที่เขาได้สัมผัส… การกลายพันธุ์ของรูปปั้นหินเหรอ?
ซืออวี๋เปิดประตูและเตรียมรับมือกับการสอบสวนด้วยหัวใจที่แข็งกระด้าง
จากนั้นซืออวี๋ก็พาด็อกเตอร์หลู่เข้าไปในลานบ้าน
ในขณะนี้ อสูรกินเหล็กได้เก็บแผ่นโลหะอย่างเชื่อฟังและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้เพื่อแอบมอง
หนอนไหมเขียวก็ได้กลับเข้าไปในกรงเช่นกัน ราวกับว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับมัน
หลังจากเข้าไปในลานบ้าน สายตาของหลู่ชิงอี้และสิงโตปีศาจวายุก็จ้องมองไปที่อสูรกินเหล็กน้อยที่อยู่หลังต้นไม้และหนอนไหมเขียวในกรงทันที
จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่ซืออวี๋อีกครั้ง
“ข้าจะกล่ามตรงๆ การพังทลายรูปปั้นหินของสมาคมนักฝึกสัตว์อสูรในเขตผิงเฉิงเกี่ยวข้องกับเจ้าใช่ไหม?”
“ข้าหมายความว่ามันไม่มีอันตราย ไม่ต้องกังวล”
“ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าได้ยินเสียงจากรูปปั้นหินนั่นใช่ไหม?”
ซืออวี๋กล่าวออกมา “รูปปั้นหินนั่นเป็นสิ่งมีชีวิตเหรอ?”
คำถามของเขาแสดงให้เห็นถึงการตกลงไปโดยปริยาย
หลู่ชิงอี้ตอบกลับ “ไม่ รูปปั้นหินตายแล้ว พรสวรรค์ของเจ้าคือกระแสจิต ตามความเข้าใจของเจ้าแล้ว กระแสจิตควรจะสามารถสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตได้เท่านั้นใช่ไหม?”
ซืออวี๋พยักหน้า เขายังตรวจสอบเป็นพิเศษอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่พบอะไรเลย
“อย่างไรก็ตาม มีข้อยกเว้นอยู่เสมอ”
“เมื่อบางสิ่งที่ตายไปแล้วมีความเชื่อ เจตจำนง และอารมณ์ของรูปแบบชีวิตมากมายผ่านการชำระล้างตามกาลเวลา เป็นไปได้ว่าพวกมันจะให้กำเนิด ‘จิตวิญญาณ’”
“‘จิตวิญญาณ’ เป็นแนวคิดที่ไร้ตัวตน ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิต จิตใจ หรือวิญญาณ โลกโบราณคดีเรียกมันว่า ‘เสียงสะท้อนแห่งประวัติศาสตร์’”
“มีเพียงผู้ที่มีพรสวรรค์พิเศษไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถได้ยินเสียงสะท้อนนี้ ดังนั้นโลกโบราณคดีจึงเรียกนักฝึกสัตว์อสูรที่เชี่ยวชาญพรสวรรค์กระแสจิตดังกล่าวว่า ‘ผู้ที่สามารถฟังเสียงแห่งประวัติศาสตร์’”
ซืออวี๋กล่าวออกมา “กล่าวอีกนัยหนึ่ง… ข้ามีพรสวรรค์พิเศษนั่นเหรอ?”
หลู่ชิงอี้พยักหน้าและกล่าวว่า “การสามารถฟังเสียงแห่งประวัติศาสตร์เป็นพรสวรรค์ที่น่าประทับใจมาก ในประวัติศาสตร์อันยาวนานของเรา มีช่องว่างมากมาย และความจริงนับไม่ถ้วนก็ถูกซ่อนไว้ ดังนั้นซากปรักหักพังจึงเป็นหนทางที่สำคัญที่สุดสำหรับคนยุคใหม่เพื่อทำความเข้าใจประวัติศาสตร์”
“อย่างไรก็ตาม ซากปรักหักพังเหล่านี้มักจะได้รับการป้องกันโดยพลังพิเศษ และการถอดรหัสหรือแม้กระทั่งการค้นหามันก็เป็นเรื่องยากมาก”
“แต่บางคนที่สามารถฟัง ‘เสียงแห่งประวัติศาสตร์’ หาได้ง่ายกว่า พวกเขาสามารถถอดรหัสข้อมูลสำคัญของซากปรักหักพังได้ดีกว่าคนทั่วไปมาก”
“ครั้งนี้ เนื่องจากเจ้าปลุก ‘จิตวิญญาณ’ ของรูปปั้นหินนั่น มันกระตุ้นซากปรักหักพังโบราณให้ปรากฎขึ้นมา ความจริงประวัติศาสตร์ของที่นั่นอาจถูกพบข้างใน”
ซืออวี๋มีความรู้สึกไม่ดี “ดังนั้นจุดประสงค์ในการมาที่นี่ของเจ้าก็คือ…”
หลู่ชิงอี้กล่าวออกมา “เจ้ามีพรสวรรค์มากและเป็นนักโบราณคดีโดยธรรมชาติ ข้าต้องการเชิญเจ้า…”
เป็นไปไม่ได้!!!
เป็นไปไม่ได้!!!
การทำงานด้านโบราณคดีในชีวิตนี้นั้นเป็นไปไม่ได้
เขาสามารถหาเงิน เลี้ยงแพนด้ายักษ์ และหาแฟนสาวสักคนเพื่อเลี้ยงแมวที่น่ารักกับนาง
การไปที่เมืองอันปลอดภัยและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและผ่อนคลายนั้นไม่ใช่เรื่องดีเหรอ?
“ขอโทษ… ข้าไม่สนใจในด้านโบราณคดี ข้าไม่ต้องการเข้าร่วมสมาคมโบราณคดี และข้าก็ไม่ต้องการไปมหาวิทยาลัยที่เชี่ยวชาญด้านโบราณคดีเลย” ซืออวี๋ขอโทษออกมา
หลู่ชิงอี้นั้นงุนงง “ใครบอกว่าข้าต้องการเชิญเจ้าเข้าร่วมสมาคมโบราณคดีล่ะ?”
“หือ? ไม่ใช่เหรอ?”
“ด้วยพรสวรรค์ของเจ้า การเข้าร่วมกับสมาคมโบราณคดีนั้นเป็นการสูญเปล่ามาก ในปัจจุบัน ทั้งประเทศตงหวงนั้นมี ‘ผู้ฟังเสียงประวัติศาสตร์’ เพียงสิบเอ็ดคนเท่านั้นรวมเจ้าด้วยเช่นกัน”
“พวกเขามีน้อยยิ่งกว่านักฝึกสัตว์อสูรตำนาน แม้กระทั่งน้อยกว่าสัตว์อสูรระดับโทเท็มในประเทศด้วยซ้ำ เจ้ารู้ไหมว่านี่หมายความว่ายังไงกัน?”
“เจ้าได้รับเชิญจากอีกองค์กร”
“นอกจากนี้ เจ้าไม่ต้องรีบปฏิเสธ ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่กล่าวอย่างหนึ่งและหมายความว่าอีกอย่างหนึ่ง การมีพรสวรรค์นี้หมายความว่าเจ้าต้องชอบงานด้านนี้ มิฉะนั้นคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเจ้าที่จะได้ยินเสียงของรูปปั้นหิน”
หลู่ชิงอี้เดินไปที่ด้านล่างของกรงและมองไปที่หนอนไหมเขียว คำกล่าวของนางทำให้ซืออวี๋รู้สึกอึดอัดมาก
ทำไม? ทำไมกัน?! ทำไมหลังจากข้ามโลกมาแล้ว เขายังต้องเกี่ยวข้องกับโบราณคดีด้วย?
พรสวรรค์กระแสจิตนี้ไม่ธรรมดาหรือมีบางอย่างเหรอ? เรื่องกะทันหันทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? พรสวรรค์นี้แทงหลังข้าได้ยังไงกัน?!
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
