บทที่ 22 สุดยอดการมองเห็น
เมื่อซืออวี๋กลับมาถึงบ้าน เขาก็เริ่มกินอาหารค่ำกับอีเลฟเว่น
ในช่วงกลางคืน หลังจากที่อสูรกินเหล็กน้อยกินไผ่เหล็ก ซืออวี๋ก็กลืนแคปซูลสดชื่นไปสองเม็ดเช่นกัน
จากนั้นซืออวี๋ก็เรียกอีเลฟเว่นเพื่อสอนทักษะใหม่ให้แก่มัน
“อีเลฟเว่นมานี่”
อีเลฟเว่นผู้ที่อิ่มนั้นกำลังฉลองชัยชนะในวันนี้ และวิธีการฉลองก็คือ… เพิ่มการฝึกฝนเป็นสองเท่าในคืนนี้
มันต้องขยันขันแข็งและฝึกฝนเพื่อแข็งแกร่งขึ้นและชนะการต่อสู้อย่างง่ายดาย ชีวิตเช่นนี้เป็นสิ่งที่เติมเต็มให้แก่อสูรกินเหล็กน้อยอย่างมาก
ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวก็คือมันรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่ซืออวี๋ใช้สารบัญทักษะ
[ทักษะ] : สุดยอดการมองเห็น
[ระดับทักษะ] : กลาง
[หมายเหตุ] : ทักษะประเภทจิตวิญญาณ ใช้พลังจิตเพื่อเสริมพลังการมองเห็น
[สถานะ] : สามารถสอนได้
ภายใต้สายตาอันสับสนของอีเลฟเว่น ซืออวี๋ได้สอนทักษะสุดยอดการมองเห็นให้แก่มัน
หัวใจของอีเลฟเว่นเต้นไม่เป็นจังหวะ
มันต้องการที่จะบอกกับทุกคนว่าความแข็งแกร่งของมันมาจากการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงใของมันเอง!
อสูรกินเหล็กน้อย : (° ー ° )
น่าเสียดายที่มันไม่สามารถกล่าวเช่นนั้นได้ในตอนนี้
เฮ้อ ความแข็งแกร่งนี้ไม่มั่นคงเกินไป
“สิ่งที่ข้าสอนให้แก่เจ้าในตอนนี้คือทักษะสุดยอดการมองเห็น เจ้าสามารถใช้พลังจิตของเจ้าเพื่อกระตุ้นมันได้ ในเวลานี้ การมองเห็นของเจ้าน่าจะทรงพลังขึ้นไม่น้อย และเจ้าน่าจะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในเวลากลางคืน”
“อู๋??”
เดิมทีแล้วอีเลฟเว่นนั้นรู้สึกขัดแย้งมาก แต่หลังจากได้ยินว่าการมองเห็นของมันพัฒนาขึ้นและมันสามารถมองเห็นได้ในตอนกลางคืน สีหน้าของมันก็กลายเป็นจริงจัง
“อู๋—”
อีเลฟเว่นลูบวงกลมสีดำบนใบหน้าของมันและรีบวิ่งออกไป มันมองไปยังค่ำคืนอันมืดมิดและรู้สึกตื่นเต้น
มันกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น
เยี่ยมเลย!
การฝึกฝนในตอนกลางคืนจะสะดวกมากขึ้นแล้วในขณะนี้!...
ก่อนหน้านี้มันยังฝึกฝนไม่มากพอ แต่ในตอนนี้ มันกำลังจะชดเชยได้ในคืนนี้!
ในขณะเดียวกัน เนื่องจากเวลาคูลดาวน์ของสารบัญทักษะเปลี่ยนเป็น ‘48 ชั่วโมง’ ซืออวี๋ก็ล้มตัวลงบนเตียงด้วยความสิ้นหวัง
เขาคาดว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูพลังงานของเขาได้ในตอนเช้าเท่านั้น
ตอนนี้ทั้งหมดที่ซืออวี๋ต้องการก็คือหยุดอีเลฟเว่นไม่ให้ฝึกฝนในคืนนี้และปล่อยให้เขานอนอย่างสบายใจ!
ด้วยพลังงานอันล้นหลามนี้ หากเก็บไว้เพื่อสังหารหนูดินในวันพรุ่งนี้จะดีกว่า
…
ในบ้านหลังหนึ่งในย่านหรูหราซึ่งไม่ห่างจากสมาคมนักฝึกสัตว์อสูรในเขตผิงเฉิง
เมื่อเฉินไคกลับมาถึงบ้าน เขาก็โทรหาใครบางคนในกลุ่มแชทห้องเพื่อจะออกไปล่าหนูดินด้วยกันในวันพรุ่งนี้ อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง ข้อความส่วนตัวก็โผล่ขึ้นมาในแอพส่งข้อความของเขา
[จวงเยว่] : ข้าเห็นเจ้าในสนามประลองเมื่นช่วงบ่าย
[เฉินไค] : ???
[เฉินไค] : เจ้าเห็นอะไร?
[จวงเยว่] : ข้าเห็นมากพอสมควร
มุมปากของเฉินไคกระตุก
เขามีชื่อเสียงโด่งดัง
ภาพใบหน้าที่สวมแว่นของเพื่อร่วมห้องที่ชื่อว่าจวงเยว่ปรากฎขึ้นในจิตใจของเฉินไค และเขาก็รู้สึกโกรธ
นางเห็นมัน
นี่ไม่ได้หมายความว่าสาวทุกคนในห้องจะรู้เหรอ?
จากนั้นทั้งห้องก็จะรู้ว่าเขาพ่ายแพ้ให้กับคนไร้ชื่อในทันที
[จวงเยว่] : เจ้ารู้จักนักฝึกสัตว์อสูรของอสูรกินเหล็กไหม?
[เฉินไค] : ทำไม? เจ้าต้องการเรียนรู้การเลี้ยงอสูรกินเหล็กจากเขาเหรอ?
[จวงเยว่] : ประมาณนั้น เขาออกไปเร็วเกินไป ข้าตามไปไม่ทัน
[เฉินไค] : …เจ้าถามได้ถูกคนแล้ว เจ้าต้องการต่อสู้กับหนูดินไหม? เอาล่ะ หานักฝึกสัตว์อสูรอีกคนที่มีสัตว์อสูรประเภทควบคุม เรามีสัตว์อสูรประเภทโจมตีมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องหาเพิ่ม
…
ในวันต่อมา
ที่โถงภารกิจของสมาคมนักฝึกสัตว์อสูร
ซืออวี๋มาถึงก่อนเวลา แต่เฉินไคก็มาเร็วกว่าเขา
“เอ่อ เมื่อคืนเจ้านอนไม่พอเหรอ?”
เมื่อเฉินไคตระหนักว่าซืออวี๋หาวตลอดเวลา เขาก็เอ่ยถามด้วยความสับสน
“ข้าพักผ่อนไม่พอ แแต่ก็ไม่เป็นไร”
แม้ว่าเมื่อคืนนี้อีเลฟเว่นจะเชื่อฟังมาก แต่ผลกระทบหลังการสอนทักษะระดับกลางนั้นยังคงรุนแรง…
อย่างไรก็ตาม ซืออวี๋ก็ยังยอมรับสถานะนี้ได้ ท้ายที่สุด เมื่อเขาอยู่มัธยมปลายปีที่หก เขาอยู่ในสภาพนี้ตลอดทั้งปีการศึกษา เมื่อเขาชินกับมันแล้ว เขาก็จะมีพลังงานมากขึ้นหลังจากผ่านไปสักพัก
ท้ายที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในช่วงที่เขาเป็นนักเรียนก่อนถูกส่งข้ามโลก เขาก็ยังเป็นยอดมนุษย์ตัวน้ออยที่ชอบการเรียนรู้ สุขภาพแข็งแกร่ง นอนน้อย อาหารไม่เพียงพอ และการพัฒนาอย่างรอบด้านในด้านคุณธรรม สติปัญญา ความหล่อเหลา และกีฬา สถานะที่อ่อนแอนี้ไม่สามารถทำลายเจตจำนงของเขาได้เลย
“เจ้ากล่าวว่าจะพาเพื่อนร่วมห้องมาไม่ใช่เหรอ?” ซืออวี๋เอ่ยถามในทันที
“พวกนางยังมาไม่ถึง… แต่น่าจะมาถึงในไม่ช้า”
หลังจากรอมาสักพัก ผู้ที่เฉินไคเรียกก็ได้มาถึง
พวกนางเป็นเด็กสาวสองคนที่มีอายุไล่เลี่ยกับเขา ทั้งสองคนสวมชุดกีฬาธรรมดา
ใบหน้ากลมเล็กที่สวมแว่นและมัดผมหางม้า
และอีกคนหนึ่งที่มีใบหน้ารูปไข่มาตรฐาน ผมทรงนักเรียนที่ไม่สั้นมากเกินไป
“ซืออวี๋ นี่คือเพื่อนร่วมห้องของข้า จวงเยว่”
“ส่วนอีกคนก็คือเพื่อนของนาง นักฝึกสัตว์อสูรของโรงเรียนมัธยมทดสอบ อวี๋จิงจิง”
“สวัสดี” ซืออวี๋พยักหน้า
“สวัสดีท่านเทพ!” ทั้งสองคนกล่าวขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
ซืออวี๋ : “…”
นี่คือคำชมอะไรกัน?
มันน่าอึดอัดมาก
เฉินไคไอออกมาและกล่าวว่า “ทั้งสองคนเดินผ่านสนามประลงเมื่อวานนี้และเห็นเราต่อสู้กัน…”
“เอาล่ะ เรามาแนะนำตัวกันเถอะ” เฉินไคไม่ต้องการกล่าวถึงการต่อสู้เมื่อวานนี้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
“สัตว์อสูรของข้าคืออสูรเกราะน้ำแข็งระดับปลุกตื่นขั้นหก มันเชี่ยวชาญกรงเล็บทะลวงน้ำแข็งและเกราะน้ำแข็งระดับช่ำชอง”
“สัตว์อสูรของข้าคืออสูรกินเหล็กระดับปลุกตื่นขั้นหก มันเชี่ยวชาญการเคลือบแข็งระดับเริ่มต้น” เด็กสาวหน้ากลม จวงเยว่กล่าวออกมา
เมื่อกล่าวไปเช่นนั้น นางก็จ้องไปที่ซืออวี๋… ท้ายที่สุด เมื่อเทียบกับการเคลือบแข็งระดับช่ำชองของซืออวี๋ ระดับเริ่มต้นของนางนั้นค่อนข้างน่าอายอย่างแท้จริง
“สัตว์อสูรของข้าคืออสรพิษหนามระดับปลุกตื่นขั้นหก มันเชี่ยวชาญทักษะกำแพงหนามระดับช่ำชอง” เด็กสาวร่างสูง อวี๋จิงจิงกล่าวออกมา
อสรพิษหนามเป็นสัตว์อสูรธาตุไม้ประเภทพืชและดูราวกับงูที่มีหนามแหลมยาวทั่วทั้งร่างกายของมัน มันสามารถควบคุมกิ่งหนามที่มันสร้างขึ้นได้อย่างอิสระ เหยื่อที่ถูกพันจะตายหรือก็ไม่พิการ
“สัตว์อสูรของข้าคืออสูรกินเหล็กระดับปลุกตื่นขั้นห้า มันเชี่ยวชาญการเคลือบแข็งระดับชำนาญ”
ซืออวี๋ก็แนะนำตัวเองเช่นกัน เมื่อเขากล่าวเสร็จ นักเรียนทั้งสามคนก็รู้สึกหายใจไม่ออก
เพราะระดับการเติบโตและความเชี่ยวชาญทักษะนั้นไม่เหมาะสมกันเลย
“นี่เกินไปมาก” จวงเยว่อดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา
ซืออวี๋รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องแย่ เมื่อพวกเขาเห็นว่าอีเลฟเว่นขยันมากเพียงใด พวกเขาก็คงจะเข้าใจ…
ซืออวี๋ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เห็นสีหน้าของพวกเขาเมื่ออสูรกินเหล็กฝึกฝนแบบมีวินัยอย่างไร้ที่สิ้นสุด
“พวกเจ้าควรรีบไปลงทะเบียนภารกิจ”
“เราจะออกเดินทางตอนแปดโมง” เฉินไคกล่าวออกมา
ตอน 8 โมงเช้า
พวกเขาทั้งสี่คนขึ้นรถบัสและเตรียมมุ่งหน้าไปยังชนบทใกล้กับเขตผิงเฉิง
สถานที่ซึ่งพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปถูกเรียกว่าหมู่บ้านลำธารขาว มันเป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างยากจนซึ่งอยู่ภายใต้อำนาจของเขตผิงเฉิง
สถานที่ส่วนใหญ่ของมันเป็นพื้นที่เกษตรกรรม ดังนั้นมันจึงเกิดปัญหาจากตัวตนของสัตว์อสูรเช่นตั๊กแตนสายลมและหนูดินมากเป็นพิเศษ
หลังจากนั่งรถบัสได้สักพักหนึ่ง ทั้งสี่คนก็อดไม่ได้ที่จะพูดคุยกัน เฉินไคเป็นคนแรกที่เอ่ยถามซืออวี๋
“เมื่อวานนี้ข้าลืมถาม เจ้ากล่าวว่าเจ้าเรียนจบแล้ว และเจ้าไม่ได้จบหลักสูตรสาขาต่อสู้ใช่ไหม?”
ไม่ได้เรียนหลักสูตรสาขาต่อสู้เหรอ?
ข้างพวกเขา จวงเยว่และอวี๋จิงจิงดูเหมือนจะได้ยินข่าวที่น่าทึ่งบางอย่าง
มันสามารถแข็งแกร่งได้เช่นนั้นแม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกฝึกฝนโดยผู้ที่จบหลักสูตรสาขาต่อสู้???
“ไม่ ข้าจบหลักสูตรนักเพาะพันธุ์” ซืออวี๋กล่าวออกมาอย่างสงบ
เมื่อเทียบกับการต่อสู้แล้ว การบ่มเพาะสัตว์อสูรคือมือขวาของเขา
การต่อสู้และการสังหารนั้นโหดร้ายมาก ดังนั้นการมีตวามเชี่ยวชาญในการบ่มเพาะนั้นคือหนทางที่เหมาะสม การที่นักฝึกสัตว์อสูรฝึกฝนสัตว์อสูรให้ทักษะการเคลือบแข็งถึงระดับช่ำชองนั้นสมเหตุสมผลมาก!
อีกสามคนนั้นเงียบลง
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
