EP.4 ซื้ออย่างบ้าคลั่ง
คลังสินค้าแห่งนี้เดิมเป็นสถานที่สำหรับโรงงานแปรรูปเฟอร์นิเจอร์เพื่อจัดเก็บเฟอร์นิเจอร์และวัสดุต่างๆ อย่างไรก็ตาม โรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนั้นล้มละลายไปแล้ว โกดังจึงว่างเปล่า เจ้าของโกดังกังวลว่าจะปล่อยเช่าไม่ได้ แต่เดวิดก็สามารถเช่าได้สำเร็จ
คลังสินค้าตั้งอยู่ในพื้นที่ชานเมืองใกล้กับตัวเมืองซึ่งเป็นสวนอุตสาหกรรม มีคนไม่กี่คนที่มาที่นี่ยกเว้นคนงานที่ทำงานในบริเวณใกล้เคียง ยิ่งไปกว่านั้น มีรถบรรทุกจำนวนมากเข้าและออกที่นี่ทุกวัน ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตได้ว่า เดวิด นำวัตถุดิบเข้ามามากแค่ไหน
หลังจากแก้ปัญหาเรื่องน้ำแล้ว สิ่งต่อไปที่ต้องพิจารณาคืออาหาร หากคุณถามว่าอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากที่สุดและอุดมด้วยสารอาหารตามธรรมชาติคืออะไร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นเนื้อสัตว์
เนื้อแดงมีสารอาหารและธาตุที่ร่างกายต้องการเกือบทั้งหมด มนุษย์สามารถได้รับความต้องการทางโภชนาการส่วนใหญ่ในแต่ละวันจากเนื้อสัตว์เพียงอย่างเดียว
เนื้อสัตว์ยังทำให้อิ่มมากกว่าอาหารอื่นๆ ที่มีปริมาณและน้ำหนักเท่ากัน เดวิดวางแผนที่จะสั่งซื้อเนื้อหมูจำนวน 10 ตันจากแหล่งต่างๆ จำนวนนี้ไม่มากนักและจะไม่ทำให้เกิดความผันผวนของตลาดหรือดึงดูดความสนใจของหน่วยงานที่ดูแลตลาด อย่างไรก็ตาม เมื่อผลิตภัณฑ์เนื้อหมูเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในคลังสินค้า พวกมันจะเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งแสนเท่า ทำให้มีเนื้อหมูเป็นล้านตัน
แนวคิดพื้นฐานนี้คือ? คน ๆ หนึ่งอาจจะบริโภคอาหารประมาณห้าสิบตันในตลอดชีวิตของพวกเขา หมูหนึ่งล้านตันนี้เพียงพอสำหรับคนสองหมื่นคนที่จะกินตลอดชีวิต
ยิ่งกว่านั้น อาหารห้าสิบตันที่คนเราบริโภคตลอดชีวิตไม่น่าจะเป็นอาหารที่ให้พลังงานสูงทั้งหมดเหมือนเนื้อสัตว์ แม้ว่าคน ๆ หนึ่งจะกินเนื้อห้าสิบตันในช่วงชีวิตของพวกเขา แต่พวกเขาก็อาจไม่สามารถกินได้ทั้งหมด สำหรับคนที่มีความอยากอาหารปกติ เนื้อ 1 ปอนด์ต่อวันก็ถือว่าเยอะแล้ว นอกจากเนื้อหมูแล้ว เดวิด ยังวางแผนที่จะซื้อเนื้อสัตว์อื่นๆ เช่น ไก่ เป็ด ห่าน เนื้อวัว เนื้อแกะ และอื่นๆ
สำหรับอาหารทะเล เดวิดจะไม่พลาดปลา หอย กุ้ง ปู และอื่นๆ ตามธรรมชาติ หลังจากวันสิ้นโลก แม่น้ำส่วนใหญ่กลายเป็นมลพิษในระดับที่แตกต่างกันไป ปลาและกุ้งในแหล่งน้ำธรรมชาติมีการกลายพันธุ์เป็นส่วนใหญ่ สำหรับอาหารทะเล มหาสมุทรได้กลายเป็นอาณาเขตของสัตว์กลายพันธุ์ แม้แต่ยอดฝีมือในโลกที่แล้วก็ยังไม่กล้าลงทะเลง่ายๆ ดังนั้นอาหารทะเลจึงกลายเป็นของฟุ่มเฟือย
เดวิดคำนวณค่าใช้จ่ายของเขาในขณะที่ซื้อเนื้อสัตว์ต่างๆ ในปริมาณมาก โดยพื้นฐานแล้ว เดวิดซื้อทุกอย่างที่บินบนท้องฟ้า วิ่งบนดิน หรือว่ายน้ำได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ซื้อมากเกินไป แม้ว่าเขาจะซื้อเพียง 100 กิโลกรัม มันจะกลายเป็น 10 ล้านกิโลกรัมหลังจากเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บของเขา ต้องขอบคุณความจุที่น่าทึ่งของมัน
เหตุผลที่เขาเก็บอาหารไว้มากมายไม่ใช่เพื่อตัวเขาเองเท่านั้น แม้ว่าเขาจะกินจนอิ่ม เขาก็ไม่สามารถกินอาหารทั้งหมดในพื้นที่เก็บของได้ หลังจากได้รับระบบและพื้นที่เก็บของเดวิดก็มีความทะเยอทะยานของตัวเอง
ตอนนี้เขาควบคุมทรัพยากรที่สำคัญที่สุดของวันสิ้นโลก ในชีวิตนี้ เขาต้องการสร้างฐานของตัวเอง เช่นเดียวกับผู้มีอำนาจในชีวิตที่แล้ว และเตรียมอาหารเหล่านี้ไว้เพื่อเลี้ยงประชาชนในฐานของเขา หลังจากตุนเนื้อสัตว์แล้ว ขั้นตอนต่อไปคืออาหารหลักและน้ำมันสำหรับปรุงอาหาร สำหรับคนทั่วไป ข้าว แป้ง และน้ำมันเป็นสินค้าที่ต้องการมากที่สุดเสมอ โดยเฉพาะข้าวเป็นอาหารพื้นฐานที่สุด ปรุงง่าย และมีอายุการเก็บรักษาที่ยาวนาน
"ข้าว แป้ง 30 ตัน และน้ำมันปรุงอาหารต่างๆ 30 ตัน" ธัญพืช 30 ตัน เมื่อเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บก็เทียบเท่ากับประมาณ 3 ล้านตัน จากนั้นเดวิดจึงเพิ่มธัญพืชเบ็ดเตล็ด เช่น ข้าวโพด ข้าวฟ่าง และถั่ว
เมื่อพิจารณาว่าอาหารในพื้นที่จัดเก็บจะไม่เน่าเสีย เดวิดจึงเพิ่มผักและผลไม้ประมาณ 20 ตันในรายการซื้อของของเขา จากนั้นก็เพิ่มเกลือและเครื่องปรุงรสต่างๆ เกลือไม่เพียงแต่เป็นเครื่องปรุงรสเท่านั้น แต่ยังมีบทบาทสำคัญต่อสุขภาพของมนุษย์อีกด้วย หากร่างกายขาดเกลือ จะมีอาการ เช่น คลื่นไส้ อาเจียน อ่อนแรง อ่อนเพลีย และปวดศีรษะได้
เซลล์ประสาทและเซลล์กล้ามเนื้อไม่สามารถทำงานได้หากไม่มีโซเดียม และอาจถึงแก่ชีวิตได้ในกรณีที่รุนแรง ในสมัยโบราณ ทะเลสาบน้ำเค็ม เหมืองเกลือ และพื้นที่ผลิตเกลืออื่นๆ มักถูกควบคุมโดยรัฐบาล และการค้าขายเกลือส่วนตัวถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ดังนั้นเกลือจึงขาดไม่ได้อย่างแน่นอนในพื้นที่จัดเก็บของเดวิด
นอกจากเกลือแล้ว เดวิดยังซื้อเครื่องปรุงรส เช่น ซอสถั่วเหลือง น้ำตาล น้ำส้มสายชู ผงชูรส โดบันเจียง ซอสมะเขือเทศ เครื่องเทศ และอื่นๆ เมื่อวันสิ้นโลกมาถึง หากไม่มีการผลิตทางอุตสาหกรรม ก็ยากที่จะได้รับเครื่องปรุงรสเหล่านี้ สินค้าในซูเปอร์มาร์เก็ตหรือคลังสินค้าจะถูกบริโภคหรือหมดอายุในไม่ช้า
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น เขาวางแผนที่จะทยอยซื้อสินค้าเหล่านี้ทั้งหมดและเก็บไว้ในโกดังของเขาภายในหนึ่งเดือน จากนั้นจึงค่อยโอนไปยังพื้นที่จัดเก็บของเขา นอกจากอาหารแล้ว ยังมีสินค้าเบ็ดเตล็ดบางอย่างรอให้เดวิดซื้อ หลังจากจัดการกับสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดแล้ว เช้าวันหนึ่งก็ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว
เดวิดมีงานยุ่งตลอดเช้าและเริ่มรู้สึกหิวแล้ว ท้องของเขาร้องประท้วงอยู่สองสามครั้ง เขาหยิบหมูตงโปชิ้นหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของ กลิ่นหอมของอาหารโชยมากระทบใบหน้าของเขาทันที และหมูยังคงความร้อนและมีสีแดงฉูดฉาด
จู่ๆเดวิดก็มีความคิดดีๆ "เฮ้ ฉันจะลืมฟังก์ชั่นนี้ของพื้นที่เก็บของของฉันได้อย่างไร" เขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดแอปส่งอาหารและเริ่มสั่งอาหารอย่างบ้าคลั่ง เขาเพิ่มอาหารโปรดทั้งหมดลงในรายการ และสั่งอย่างละหลายสิบหรือหลายร้อยรายการ จนกระทั่งเขาหยุดหลังจาก สั่งอาหารจากร้านอาหารมากกว่า 10 แห่ง
“ไม่ต้องรีบ ฉันยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือน ใจเย็นๆ นะ” เดวิดไม่เพียงแต่สั่งอาหารขยะอย่างไก่ทอดและของทอดเท่านั้น แต่ยังสั่งอาหารราคาแพงอย่างพระกระโดดกำแพงและไข่ปลาคาเวียร์อีกด้วย อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ กับการใช้จ่ายเงิน
ในขณะเดียวกันที่ร้านไก่ทอดห่างจากบ้านของเดวิด หนึ่งกิโลเมตร แผนกต้อนรับส่วนหน้าได้รับการแจ้งเตือนคำสั่งซื้อและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อตรวจสอบ พวกเขาตกตะลึงทันที
นี่มันอะไรกัน? ไก่ทอด 100 ชิ้น? เจ้าของร้านที่เดินผ่านไปยังตะลึง เขาเดินย้อนกลับมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู แล้วก็ตกใจเช่นกัน
"ไก่ทอด 100 ชิ้น ไก่ม้วน 100 ชิ้น น่องไก่กรอบ 100 ชิ้น "คิดอยู่ครู่หนึ่งเจ้าของร้านโทรมายืนยันออเดอร์และในที่สุดก็ยืนยันว่าลูกค้าต้องการอาหารเยอะขนาดนั้นจริง ๆ
"หัวหน้า เราจะทำยังไงดี "พนักงานเสิร์ฟที่ทําอะไรไม่ถูกมองไปที่เจ้าของร้านหน้าตาเคร่งขรึมอยู่ ชั่วขณะหนึ่งเขาถึงกับสงสัยว่าลูกค้ากําลังก่อกวนหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม "ลูกค้าก็จ่ายเงินแล้ว งั้นเรามาเริ่มกันเถอะ"
