บทที่ 489: เจ้าบอกว่าพวกมันไม่มีอาหารเหลือแล้วไม่ใช่หรือ?
ขณะนี้ใบหน้าของอูหลิวบิดเบี้ยวและมืดมนยิ่งกว่าถ่านก้อนหนึ่ง “ถ้าอยากไปนักเจ้าก็ไปเองสิ ข้าเดินทางเหนื่อยมาทั้งวัน ฝ่าเท้าข้าพังจะแย่อยู่แล้ว ข้าจะนอนพัก!” หลางเมี่ยพูดจบแล้วก็นอนไขว่ห้างลงบนพื้นหญ้าข้างหลางซัวด้วยท่าทางที่ดูเหมือนอันธพาล ทางด้านชายสูงวัยระงับความโกรธของตัวเองพลางมองไปที่หัวหน้าเผ่าห...
