ตอนที่ 87 นี่เป็นสิ่งที่ดี

หลังจากได้ยินคำพูดของชิวจินเฟิงแล้ว หลินว่านชิวก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย แล้วคิดขึ้นมาด้วยความยินดี ‘จะมีใครที่ไม่ชอบให้คนอื่นยกย่องสามีของพวกเธอ!’

เฉินเจียงไฮ่ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

“พวกคุณคุยกันก่อนแล้วกัน ผมจะเอาเสื้อผ้าไปเก็บก่อน”

เฉินเจียงไฮ่หยิบถุงจากมือหลินว่านชิวและเดินเข้าไปในบ้าน

หลินว่านชิวพูดคุยกับชิวจินเฟิงอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็กลับเข้ามาในบ้านโดยอ้างว่ากำลังจะไปทำอาหาร

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหลินว่านชิว ดวงตาของชิวจินเฟิงเต็มไปด้วยความอิจฉา เธอพึมพำออกมา "ดูเหมือนว่าเฉินเจียงไฮ่จะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ!"

หลังจากที่หลินว่านชิวเข้ามาในบ้าน เธอก็ยุ่งอยู่กับการทำอาหาร

ซุยชุนหลี่กับหลินเจียนกั๋วไม่ได้มาในวันนี้

ถ้าพวกเขาไม่ต้องการมา เฉินเจียงไฮ่ก็ไม่ได้บังคับพวกเขาเช่นกัน

หลังกินอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย เฉินเจียงไฮ่ไปทำงานที่โกดังต่อ ตอนนี้ยังมีผู้คนมากมายที่รอเครื่องใช้ไฟฟ้าของเขาอยู่

เขายุ่งจนถึงห้าโมงเย็น เมื่อเห็นว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว เฉินเจียงไฮ่จึงรีบกลับบ้านทันที

“เจียงไฮ่ ทำไมกลับมาเร็วจัง”

หลินว่านชิวที่กำลังดูทีวีอยู่ เมื่อเห็นเฉินเจียงไฮ่กลับมาเธอก็รีบทักทายทันที

เฉินเจียงไฮ่ยิ้ม "ใกล้หกโมงครึ่งแล้ว เราต้องเตรียมตัวก่อน"

“งั้นรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันเตรียมเสื้อผ้าไว้บนเตียงแล้ว” หลินว่านชิวชี้เข้าไปให้ห้อง

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้า รีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

ดังสุภาษิตที่ว่า คนพึ่งผ้า พระพุทธเจ้าพึ่งจีวรทอง

เมื่อเทียบกับสูทของเฉินเจียงไฮ่ ไม่เพียงแต่หล่อเหลาเท่านั้น แต่ยังดูเป็นผู้ใหญ่และมีกลิ่นอายจางๆ ของผู้บังคับบัญชา

สำหรับหลินว่านชิวนั้น การเปลี่ยนแปลงของเธอนั้นชัดเจนยิ่งกว่า

ต้องรู้ว่าหลินว่านชิวเองก็มีความงามที่ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว อีกทั้งผิวพรรณรูปร่างของเธอก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

ตอนนี้เธอสวมชุดขาว รองเท้าหนังสีขาว เช่นเดียวกับดาราหญิงในภาพยนตร์ฮ่องกง ทำให้เฉินเจียงไฮ่ไม่สามารถละสายตาได้เลย

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองที่แผดเผาของเฉินเจียงไฮ่ หลินว่านชิวก็ถามอย่างเขินอาย  "คุณ... มองมาที่ฉันทำไม"

“ภรรยาผมสวยมาก มันทำให้ผมเป็นบ้าได้เลย ผมไม่ได้แค่มองอย่างเดียว ผมจะกอดด้วย!”

หลังจากพูดจบ เฉินเจียงไฮ่ก็ก้าวเข้าไป อ้าแขนออกมาแล้วกอดหลินว่านชิวไว้ในอ้อมแขนของเขา

หลินว่านชิวพยายามดิ้นอยู่พักหนึ่งแต่ในที่สุดก็ยอมแพ้ ร่างทั้งร่างของเธอแทบจะอ่อนยวบในอ้อมแขนของเฉินเจียงไฮ่

หลังจากรู้สึกตัว หลินว่านชิวหายใจถี่ เธอรีบผลักเฉินเจียงไฮ่ออกไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ เธอรีบเปลี่ยนเรื่องทันที "เจียงไฮ่ มันดึกแล้ว อย่าปล่อยให้คนอื่นต้องรอ"

เฉินเจียงไฮ่ปล่อยหลินว่านชิวอย่างไม่เต็มใจ เขาช่วยจัดผมยุ่งๆของเธอ

ในเวลานี้เขาต้องยอมรับเสื้อผ้าในยุคสมัยนี้จริงๆ

แม้ว่ารสนิยมทางสุนทรียะในปี 1990 จะค่อนข้างที่จะล้าหลัง แต่เสื้อผ้าบางสไตล์นี้ก็ค่อนข้างคลาสสิกเช่นกัน

เช่นเดียวกับชุดที่เขาเลือกให้หลินว่านชิว ไม่เพียงแค่แสดงรูปร่างที่สง่างามของผู้หญิงเท่านั้น แต่ยังเน้นถึงพลังที่อ่อนเยาว์ของพวกเธอด้วย

"ไปกันเถอะ!"

นี่เป็นเวลาการทำอาหารเย็น ทันทีที่เฉินเจียงไฮ่กับหลินว่านชิวออกมา เพื่อนบ้านโดยรอบก็เห็นพวกเขาทั้งคู่

“อา นี่คือเจียงไฮ่? ว่านชิว?”

“ถูกต้อง สองสามีภรรยานั้นแหละ!”

"ชุดพวกเขาดูดีจริงๆ! แต่พวกเขาทั้งคู่ก็ดูดีเช่นกัน"

"ชุดนี้น่าจะเป็นของใหม่ที่เพิ่งมาถึงร้านเสื้อผ้าสตรี มันแพงมาก น่าจะมีราคามากกว่า 100 หยวน!"

"ฉันคิดว่าชุดเจียงไฮ่ก็ไม่น่าถูกเช่นกัน"

"เฮ้ เห็นไหมว่าเขาไม่ได้ผูกเนคไท กระดุมบนก็ไม่ได้ติด แต่ทำไมรู้สึกสมาร์ทและมีความกระฉับกระเฉงมากกว่าคนที่ใส่สูทพวกนั้นอีก"

โมซินเม่ยก็เห็นเช่นกัน เธอมองไปที่เสื้อผ้าของหลินว่านชิว ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความอิจฉา

“ว่านชิว เธอจะไปไหนเหรอ”

โมซินเม่ยที่กำลังทำอาหารอยู่ ทันทีที่เธอเห็น เธอก็รีบวางหม้ออาหารลง และเดินเข้าไปถามทันที

หลินว่านชิวที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ได้ยินความคิดเห็นของทุกคน ใบหน้าสวยของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย แต่เธอก็มีความสุขมากเช่นกัน

เธอชื่นชมวิสัยทัศน์ของเฉินเจียงไฮ่จริงๆ

ไม่มีอะไรพิเศษเมื่อเสื้อผ้าพวกนี้แขวนอยู่

แต่เมื่อเธอสวมเข้าไปพร้อมกับเข็มขัดสีชมพูกว้างเท่ากับฝ่ามือ มันก็ทำให้สวยสะดุดตามาก

เมื่อรู้สึกถึงความสนใจของทุกคน หลินว่านชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เพื่อนของเจียงไฮ่ เชิญพวกเราไปกินอาหารเย็นน่ะ"

“เพื่อนคนไหน?”

โมซินเม่ยถามด้วยความสงสัย

หลินว่านชิวส่ายหัว "ฉันไม่ค่อยรู้มากนัก ต้องถามเจียงไฮ่"

"เจียงไฮ่ ชุดนี่แพงมากใช่ไหม"

โมซินเม่ยเอียงศีรษะไปหาเฉินเจียงไฮ่ น้ำเสียงของเธอมีอิจฉาเล็กน้อย

เฉินเจียงไฮ่สังเกตเห็นรอยยิ้มที่สนุกสนานบนใบหน้าของหลินว่านชิว เขาก็อารมณ์ดีเช่นกัน เขาตอบอย่างร่าเริง "ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของทุกคน ธุรกิจผมก็ไม่เลวมาก ถ้าเครื่องใช้ไฟฟ้าใครพังในอนาคต แค่บอกผม ผมจะทำการซ่อมพวกมันให้แน่นอน"

ญาติห่างๆ ก็ไม่เท่ากับเพื่อนบ้านใกล้เคียงได้

ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนบ้านเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนเสมอมา เขาจะต้องจัดการให้ดี

ทัศนคติของเฉินเจียงไฮ่ สร้างความพึงพอใจให้กับเพื่อนบ้านเหล่านี้ เมื่อพวกเขารับคำขอบคุณจากทุกคน ทั้งสองก็ได้ออกมาและไปที่ภัตตาคารฟูชุนทันที

ตลอดทาง พวกเขาได้รับสายตาชื่นชมนับไม่ถ้วน

เฉินเจียงไฮ่สังเกตเห็นระหว่างทางว่าหลินว่านชิวกำลังมีความมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ

นั่นเป็นสิ่งที่ดี

ดูเหมือนว่าในอนาคตเขาต้องซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้เธอมากขึ้น เพื่อให้เธอมีความมั่นใจและมีความสุขทุกวัน

หลังจากเดินเข้าไปในภัตตาคารฟูชุน เขาก็ถามห้องส่วนตัวของบอสจินที่จองไว้ พอรู้ห้อง เฉินเจียงไฮ่ก็เดินไปพร้อมกับหลินว่านชิว

ในเวลานี้ หลี่เต๋อเทียนกับบอสจินที่กำลังสนทนาด้วยความสนุกสนาน เมื่อพวกเขาเห็นเฉินเจียงไฮ่ กำลังมา ทั้งคู่ก็ยืนขึ้น

"น้องเฉิน นี่คือน้องสะใภ้เหรอ เร็วเข้า นั่งลงๆ!" หลี่เต๋อเทียนทักทายด้วยรอยยิ้ม

บอสจินมองไปที่หลินว่านชิวครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา "น้องสาว ฉันไม่ได้เจอเธอมาพักหนึ่งแล้ว แต่เธอดูสดใสมากขึ้นจริงๆ!"

เมื่อเห็นคำชมของบอสจิน ​​หลินว่านชิวรู้สึกอายเล็กน้อย เธอจึงรีบทักทาย "พี่จิน น้องเหม่ยเฟิง..."

ผ่านไปครึ่งทาง เมื่อมองไปที่ หลี่เต๋อเทียนและภรรยาของเขา หลินว่านชิวก็ไม่รู้จะทักทายยังไง

เฉินเจียงไฮ่รีบแนะนำทันที "พี่ชาย นี่คือภรรยาของผม หลินว่านชิว"

หลี่เต๋อเทียนโต้ตอบทันที เขาชี้ไปที่หญิงสาวมั่งคั่งที่ประดับประดาไปด้วยลูกปัดมากมายราวกับหยก "นี่คือภรรยาของฉัน เหรินชิง"

พวกเขาเริ่มทักทายและทำความรู้จักกัน

หลังจากนั่งลงแล้ว บอสจินพูดกับเฉินเจียงไฮ่อย่างร่าเริง "ที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ว่าต้องการเชิญนายมาทานอาหารด้วยกัน แต่มันล่าช้าจนถึงตอนนี้ น้องชาย ยกโทษให้ฉันด้วยนะ!"

"พี่จิน พี่สุภาพกับผมเกินไปแล้ว!"

เฉินเจียงไฮ่ส่ายหัว

หลี่เต๋อเทียนอดไม่ได้ที่จะพูด "ใช่ เหล่าจิน นายกำลังเสแสร้งอยู่! เราทุกคนเป็นเพื่อนกัน การพูดแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

"อะไร!"

บอสจินพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉันพูดอะไรผิด ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสามจอกทันที!"

หลี่เต๋อเทียนหน้ามุ่ย "นายยังไม่ทันสั่งอาหารเลย นายคิดจะดื่มแล้ว?"

เฉินเจียงไฮ่มองไปรอบๆ "พี่หลี่ พี่ไม่ได้บอกเหรอว่ามีเพื่อนที่จะแนะนำให้ผมรู้จัก"