ตอนที่ 70 ผู้แพ้

เท่าที่เธอรู้ เฉินเจียงไฮ่ไม่เคยเข้าครัวมาก่อน แต่ตอนนี้เขาบอกจะทำอาหารเองจริงๆ

เป็นไปได้ไหมว่าเด็กคนนี้เห็นว่าเธอมา เขาจึงตั้งใจประพฤติตัวดี?

หลินว่านชิวพยักหน้าตอบ "งั้นฉันพาแม่ไปดูก่อน"

ในความเป็นจริง ตอนที่เฉินเจียงไฮ่ทำอาหาร หลินว่านชิวก็ประหลาดใจเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านมาหลายวัน ตอนนี้เธอก็ชินกับมันแล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่ได้กังวลอะไร

หลินเจียนกั๋วพยักหน้า "เอาล่ะ ลูกพาพวกเราไปดูสิ!"

หลังจากพูดจบพวกเขาก็กำลังออกไปข้างนอก

เมื่อกำลังเดินออกนอกประตู ซุยชุนหลี่หันกลับมาและจ้องไปที่หลินเจียนกั๋ว

“ฉันจะไปดูบ้าน คุณอยู่ที่นี่เพื่อช่วย...ช่วยเขาทำอาหารแล้วกัน”

ซุยชุนหลี่คิดง่ายๆ แค่ให้หลินเจียนกั๋วดูว่าเฉินเจียงไฮ่ทำอาหารเป็นรึเปล่า

หลังพูดจบ ซุยชุนหลี่ก็ออกไปทันที่ หลินว่านชิวได้แต่กลั้นยิ้มเอาไว้

หลินเจียนกั๋วอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและถอนหายใจ "แต่งงานกับเสือสาว ชีวิตนี่มันช่างยากจริงๆ!"

เฉินเจียงไฮ่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

ในฐานะลูกเขย เขาไม่สามารถวิจารณ์เรื่องระหว่างพ่อตากับแม่ยายมากเกินไป เพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากใจของพ่อตา เขาหันกลับเข้าไปในครัว

เมื่อวานนี้ที่ตลาด สองสามีภรรยาได้ซื้อผักมากมาย รวมทั้งไก่ เป็ด และปลามา ซื้อยิ่งกว่าวันตรุษจีนเสียอีก

หลินเจียนกั๋วตามเขาไปที่ห้องครัวและรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นอาหารมากมาย เจียงไฮ่ของพวกนี้...วันนี้เราจะกินกันหมดนี่เลยเหรอ"

"ใช่!"

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้า "แม่กับพ่อมา มันยากที่พวกคุณจะมาที่นี่ คุณต้องกินอาหารดีๆ รับลมเย็นๆและพักผ่อนอย่างสบายใจ!"

หลินเจียนกั๋วรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย "นี่มันมากเกินไป แล้วฉันจะได้บุหรี่ตอนไหน!"

“พ่อครับ เอาไว้สูบทีหลังนะ รอให้พวกเราทำให้เสร็จก่อน” เฉินเจียงไฮ่กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

หลินเจียนกั๋วไม่ได้พูดอีก ดวงตาของเขากวาดไปรอบๆและพูด "เจียงไฮ่ ผักพวกนั่นยังไม่ได้ล้างใช่มั้ย ส่งมาให้ฉันสิ"

เฉินเจียงไฮ่ไม่เกรงใจ ส่งผักไปให้เขาทันที

ทันใดนั้นเขาก็หยิบซองบุหรี่ยี่ห้อ Hongta Mountain ออกจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้หลินเจียนกั๋ว

ในขณะที่บรรยากาศในห้องครัวกำลังกลมกลืนกัน

ในอีกด้านหนึ่ง หลินว่านชิวกำลังพาซุยชุนหลี่มาที่บ้านเช่า

บังเอิญว่าปู่เจียงกำลังอยู่ที่นั่น เมื่อเขาเห็นหลินว่านชิวเข้ามา เขาก็เข้ามาทักทาย

“เสี่ยวหลิน นี่แม่คุณเหรอ”

ปู่เจียงมองไปที่ซุยชุนหลี่เล็กน้อยแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

หลินว่านชิวพยักหน้าตอบ "ใช่แล้ว ปู่เจียง นี่คือแม่ของฉัน เธอเพิ่งมาที่นี่วันนี้และจะอยู่ที่นี่สักพัก"

ปู่เจียงโบกมือแล้วพูด "อืม ฉันรู้ อาจารย์เฉินบอกฉันเมื่อวานแล้ว"

ทันใดนั้น เขามองไปที่ซุยชุนหลี่อีกครั้งและพูดด้วยความอิจฉา "น้องสาว คุณโชคดีจริงๆที่มีลูกเขยแบบนี้"

มุมปากของซุยชุนหลี่กระตุกเล็กน้อย เธอทำได้แค่เพียงยิ้มออกมา

ปู่เจียงเป็นชายชราที่ดูเหมือนจะเข้าใจและเห็นอะไรบางอย่าง เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันจะออกไปเดินเล่น พวกคุณกำลังยุ่งอยู่ ฉันไม่รบกวนแล้ว"

“ปู่เจียง ค่อยๆเดินนะคะ ระวังตัวด้วย” หลินว่านชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ซุยชุนหลี่จับมือหลินว่านชิวและถาม "อาจารย์เฉินที่เขาพูดถึง คือเฉินเจียงไฮ่ใช่ไหม"

"ใช่!"

หลินว่านชิวพยักหน้า "เจียงไฮ่ช่วยปู่เจียงซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า แม่ยังไม่เชื่ออีกเหรอ"

ซุยชุนหลี่กลอกตาไปที่หลินว่านชิวและพูดอย่างโกรธๆ "นี่ก็เพื่อประโยชน์ของตัวลูกเองนะ"

หลินว่านชิวก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

ความเข้าใจผิดของซุยชุนหลี่ที่มีต่อเฉินเจียงไฮ่ลึกซึ้งเกินไป เธอไม่สามารถยอมรับเฉินเจียงไฮ่ได้ในทันที

“โอเคแม่ วันนี้เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก เราเข้าไปดูข้างในก่อน”

เมื่อเห็นสีหน้าทำอะไรไม่ถูกของลูกสาว ซุยชุนหลี่ก็ไม่ได้พูดถึงอีก

เหตุผลหลักคือ เมื่อก่อนเฉินเจียงไฮ่ไม่น่าพอใจเกินไปและเป็นคนไม่ดีมาก่อน แต่ตอนนี้ซุยชุนหลี่ยังปรับตัวไม่ได้และเธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันได้

เมื่อเข้ามาและเห็นความเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดและกว้างขวางภายในห้อง ในที่สุดซุยชุนหลี่ก็แสดงสีหน้าพอใจออกมา

จากนั้น เหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างออกมาได้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที เธอหันหน้าไปถาม "สาวน้อย ค่าเช่าบ้านหลังนี้เท่าไหร่"

“อ้อ เจียงไฮ่เป็นคนเช่าน่ะ หนูไม่รู้ว่าเท่าไหร่”

หลินว่านชิวพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว

ในคำพูดของเฉินเจียงไฮ่ ไม่สำคัญว่าราคาจะเท่าไหร่ตราบที่พ่อแม่อยู่อย่างสุขสบาย

ซุยชุนหลี่โกรธเล็กน้อย "เฉินเจียงไฮ่ใช้จ่ายเงินอย่างไม่ระมัดระวังจริงๆ เขาไม่รู้หรือว่าลูกทำงานหนักเพื่อหาเงิน"

"แม่!"

น้ำเสียงของหลินว่านชิวออกจะกังวลเล็กน้อย "เจียงไฮ่เป็นคนหาเงินนี้มาเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูเลย"

“แค่เขาเหรอ? ยังทำเงินได้อยู่เหรอ? แม้ว่าเขาจะหามาได้ มันเพียงพอแล้วเหรอที่เขาจะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย?” ซุยชุนหลี่ตะคอกอย่างเย็นชา

ตอนนี้หลินว่านชิวทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

เธอเห็นการเปลี่ยนแปลงของเฉินเจียงไฮ่ แต่แม่ของเธอไม่รู้!

หากเธอต้องการโน้มน้าวแม่ของเธอ ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้เธอต้องพาแม่ของเธอไปที่ที่ทำงานของเฉินเจียงไฮ่

“แม่คะ เราตกลงกันแล้ว อย่าพูดถึงเจียงไฮ่เลย ดูบ้านหลังนี้สิ แม่พอใจรึเปล่า” หลินว่านชิวถาม

เมื่อรู้ว่าลูกสาวไม่ต้องการให้เขาพูดหัวข้อนี้อีก ซุยชุนหลี่ก็ถอนหายใจออกมาและพยักหน้า "โอเค ฉันพอใจมาก!"

“งั้นก็รอถามพ่อดูว่าพ่อไม่พอใจอะไรรึเปล่า” หลินว่านชิวกล่าวอีกครั้ง

ซุยชุนหลี่ไม่มีความสุขทันที เธอวางมือบนสะโพกของเธอและจ้องมอง "เขาจะไม่พอใจอะไร? ถ้ามีที่ให้เขาอยู่ เขาจะไม่พอใจอะไรอีก"

หลินว่านชิวรู้สึกหมดหนทาง แม่ของเธอแข็งกร้าวมาก เธอจึงไม่พูดอะไรมากและรีบพูด "เอาล่ะแม่ หนูไม่ถามแล้ว"

ชุนหลี่ไม่มีข้อกำหนดมากเกินไป เธอรู้สึกพอใจมากหลังจากเข้ามาในบ้าน

แน่นอนเป็นเพราะเฉินเจียงไฮ่จัดเตรียมของทั้งหมดมาเพียงพอแล้ว

จากมุมมอง ที่นี่ดีมาก มีทุกสิ่งที่คุณต้องการ มันยังดีกว่าบ้านของเธอด้วยซ้ำ

"บ้านในนี้สะอาดกว่าบ้านในชนบทของเราอีก!" ซุยชุนหลี่แตะผ้าห่มใหม่เอี่ยมและถอนหายใจออกมาขณะที่มองไปยังพื้นที่ต่างๆ

เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอพอใจ ในที่สุดหลินว่านชิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "แม่ ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ต่ออีกสักพักและสนุกอยู่ที่นี่เถอะ"

"ที่บ้านยังมีงานอีกเยอะ! ไว้ค่อยคุยกัน!" ซุยชุนหลี่ไม่เห็นด้วยในทันที

จุดประสงค์หลักของการเดินทางคือการมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินเจียงไฮ่และมาดูลูกสาวของพวกเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง!

หลินว่านชิวตอบทันที "แม่ไม่ต้องรีบตอบก็ได้! นอกจากนี้เจียงไฮ่ยังเช่าบ้านหลังนี้ไว้สามเดือนด้วย หากแม่อยู่สองสามวันแล้วกลับไป เงินคงสูญเปล่า!"

"อะไร?"

ซุยชุนหลี่อุทาน "เช่าสามเดือน? ทำไมเช่านานขนาดนั้น!

หลินว่านชิวพูดอย่างไร้เดียงสา "ครั้งล่าสุดที่เราคุยในโทรศัพท์ แม่บอกหนูว่าจะอยู่ที่นี่สักพักนิ"

“ระยะเวลาที่ฉันพูดถึงคือประมาณสิบวันหรือครึ่งเดือน ไม่ใช่สามเดือน มันนานเกินไป!”

ซุยชุนหลี่อดไม่ได้ที่จะบ่น

หลินว่านชิวพูดอย่างหมดหนทาง "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้! มันไม่ใช่โรงแรม จะมีใครให้เช่าแค่สองสามวันได้อย่างไร มันต้องเช่าเป็นรายเดือน"

“เฉินเจียงไฮ่ ผู้นี้ตัวสั่นเมื่อเขามีเงินจริงๆ ช่างเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายจริงๆ!”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถบ่นลูกสาวของเธอได้ ซุยชุนหลี่จึงหันไปบ่นเฉินเจียงไฮ่แทน