ตอนที่ 7 เป้าหมาย รีไรท์

เฉินเจียงไฮ่เริ่มตื่นตระหนกทันที

เขาได้บอกไปหมดแล้วว่าเกิดอะไร แต่ทำไมว่านชิวยังคงร้องไห้!

เฉินเจียงไฮ่รีบเข้ากอดหลินว่านชิว ลูบผมของเธอและตบหลังเธอเบาๆ

“ว่านชิว อนาคตจะดีขึ้น ผมจะทำงานหนักเพื่อหาเงิน!”

“เฉิน...เจียงไฮ่ ทำไมคุณไม่...ทำเร็วกว่านี้ ทำไม...ทำไมคุณ...ให้ฉันต้องทรมาน...และมีความคับข้องใจมากมาย…”

ขณะที่พูด หลินว่านชิวยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น

เฉินเจียงไฮ่กอดหลินว่านชิวแนบแน่น ดวงตาของเขาเป็นสีแดง เขาก้มหน้าลงและพูดอย่างจริงจังข้างหูเธอ

“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำให้คุณทำผิดหวังอีกในอนาคต”

"จริงๆ?" หลินว่านชิวเงยหน้าขึ้นถาม

เมื่อมองดูใบหน้าที่น่าสงสาร เฉินเจียงไฮ่ก็ยื่นมือออกมาลูบผมของเธอเบาๆ “จริงสิ ผมจะโกหกคุณได้ยังไง หลังจากที่ผมเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าแล้ว วันเวลาดีๆก็จะมาถึงครอบครัวของเรา”

หลินว่านชิวรู้สึกราวกับว่าเหมือนอยู่ในความฝัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดเกี่ยวกับวันคืนในอนาคตเหรอ?

แทนที่จะร่ำรวยมั่งคั่ง สิ่งที่เธอให้ความสำคัญมากกว่าคือการได้เห็นเฉินเจียงไฮ่สามารถมีชีวิตที่ติดดินได้

เฉินเจียงไฮ่รอเป็นเวลานาน และเมื่อไม่ได้ยินหลินว่านชิวพูดอะไร เขาก็พบว่าเธอหลับไปแล้วหลังจากร้องไห้เป็นเวลานาน

อนิจจา เธอคงเหนื่อยและขมขื่นมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้!

เขาจะปล่อยให้เธอนอนหลับฝันดี!

การรำไห้นี้ทำให้หลินว่านชิวระบายความทุกข์ออกไปมาก ในคืนนี้เธอได้หลับไปจนรุ่งสาง

หลังจากตื่นลุกขึ้นนั่งและนึกถึงคำพูดของเฉินเจียงไฮ่เมื่อวานนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างสดใส อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก

“ว่านชิว ตื่นแล้วเหรอ อาหารเช้าพร้อมแล้ว ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวเถอะ!”

ในเวลานี้ เฉินเจียงไฮ่เดินเข้ามาพร้อมอาหารเช้าและพูดกับหลินว่านชิวด้วยรอยยิ้ม

หลินว่านชิวรีบสวมเสื้อผ้า ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินเจียงไฮ่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก "คุณกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นมาก่อน"

ใบหน้าของหลินว่านชิวเริ่มแดงขึ้นอีกทันที เธอแทบพูดอะไรไม่ออก

“คุณ...คุณพูดอะไร!”

เฉินเจียงไฮ่รู้ว่าภรรยาของเขาค่อนข้างหน้าบาง เขาจึงพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม “ตกลงๆ ผมจะไม่ล้อเล่นกับคุณอีก มาทานอาหารเช้ากันเถอะ เดี๋ยวผมจะทอดไข่ให้คุณ”

หลังจากพูดเสร็จ เฉินเจียงไฮ่ก็หันหลังเดินเข้าไปในครัว

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเฉินเจียงไฮ่ หลินว่านชิวก็รู้สึกถึงความหวานภายในใจ

“เจียงไฮ่ วันนี้คุณจะทำอะไร”

ที่โต๊ะอาหาร หลินว่านชิวได้ถามขึ้นมา

เฉินเจียงไฮ่ตอบตามความจริง "ผมจะเดินไปตามถนนเพื่อหาธุรกิจซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินว่านชิวก็สบายใจขึ้น

ไม่เป็นอะไรตราบใดที่เฉินเจียงไฮ่ไม่อยู่บ้านเฉยๆ

ความปรารถนาในอนาคตได้ผุดขึ้นในใจของเธอ บางทีชีวิตนี้อาจจะดีขึ้นใช่ไหม?

การซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าไม่ใช่จุดประสงค์หลักของเฉินเจียงไฮ่ เพราะเฉินเจียงไฮ่ต้องการที่จะทำธุรกิจเกี่ยวกับการรีไซเคิลเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ไม่ใช้แล้วมากกว่า

เมื่อเทียบกับการซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า การรีไซเคิลเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ไม่ใช้แล้วเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ถือเป็นผลกำไรสูงสุด

เขามั่นใจว่าด้วยฝีมือและการรู้เทคโนโลยีของตัวเอง ตราบใดที่ไม่ใช่เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ถูกทิ้งพังเละเทะ เขาก็สามารถเปลี่ยนขยะให้กลายมาเป็นสมบัติได้

ยกตัวอย่างเช่นวิทยุเครื่องนั้น

หากเขาขายเป็นขยะ มันก็จะมีราคาแค่ 5 เหมา แต่หลังจากซ่อมเองแล้ว ราคาขายจะไม่ต่ำกว่า 10 หยวน!

นี่คือคุณค่าของเทคโนโลยี!

อุดมคติของเขาไม่ใช่แค่ช่างซ่อมไฟฟ้า เขาต้องการมีร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า กลุ่มเครื่องใช้ไฟฟ้า อาณาจักรเครื่องใช้ไฟฟ้า...

เฉินเจียงไฮ่โบกมือและพูดอย่างมั่นใจ “คุณจะรู้ในภายหลัง พูดง่ายๆคือ คุณจำไว้ว่าผมจะไม่โกหกคุณอีก”

“แล้วคุณจะไปเอาเงินมาจากไหน”

หลินว่านชิวถาม

“เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ขายเป็นขยะนั้นมีราคาไม่สูงมาก ผมได้วางแผนไว้แล้ว”

"ผมจะรายงานบัญชีให้คุณทุกวันในอนาคต เพื่อที่คุณจะได้เห็นว่าผมได้กำไรหรือขาดทุน"

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้าและตอบด้วยรอยยิ้ม

หลินว่านชิววางตะเกียบลงและยกมือขึ้นจับผมที่ปิดหน้าเธอไปทัดไว้ที่หูและพูดเบาๆ “เจียงไฮ่ ฉันไม่คาดหวังว่าคุณจะรวยหรือมีเกียรติใดๆ ฉันหวังแค่ว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและมีชีวิตที่มั่นคงอย่างสบายใจ แม้จะเหนื่อยและขมขื่นแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญ!”

“ในเมื่อคุณต้องการเปิดร้านนี้จริงๆ ฉันก็จะสนับสนุนคุณ แต่คุณต้องไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน ที่สามวันจับปลา สองวันตากแห (1) คุณต้องทำมันอย่างจริงจัง”

เมื่อฟังคำพูดของหลินว่านชินในขณะนี้ เฉินเจียงไฮ่ก็ไม่ได้แสดงร่องรอยของความหงุดหงิดเลย แต่เขากลับมีความสุขมาก

ในชีวิตที่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะรักหลินว่านชิวเช่นกัน แต่เขาก็ไม่มีความอดทนที่จะฟังคำพูดเหล่านี้อย่างแน่นอน

หลังจากพูดจบ ตาของหลินว่านชิวก็มองไปที่ถุงข้างๆและอดไม่ได้ที่จะถาม “ข้างในคืออะไร?”

“เมื่อวานผมได้ซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าได้เงินมาห้าสิบหยวนใช่ไหม? ผมเลยซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้คุณตอนที่เดินผ่านร้านขายเสื้อผ้า”

เฉินเจียงไฮ่หยิบเสื้อผ้าออกมาขณะพูด

เมื่อเขาหันกลับมา เขาก็พบว่าหลินว่านชิวก้มหน้าลง ดวงตาของเธอเริ่มเปียกอีกครั้ง

เฉินเจียงไฮ่รีบหยิบเสื้อผ้าลงและพูดด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นว่านชิว ผมทำอะไรผิดอีกรึเปล่า?”

"ไม่ๆ"

หลินว่านชิวส่ายหัวและเช็ดน้ำตาออกจากหางตา "ฉันมีความสุข มีความสุขมากจริงๆ"

เฉินเจียงไฮ่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและลูบผมของอีกฝ่ายเบาๆ “ในอนาคต ผมจะทำให้คุณมีความสุขเสมอ ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกที่รัก”

เมื่อได้ยินคำว่า "ที่รัก" ใบหน้าของหลินว่านชิวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

“คุณ...คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”

เมื่อพูดเสร็จ หลินว่านชิวก็ก้มหน้าลง

ในยุคนี้ วิธีการแสดงความรู้สึกระหว่างคู่รักยังคงเป็นเรื่องดั้งเดิมและเรียบง่าย

ต่างจากคนรุ่นหลังที่จะกอดกันอย่างไม่สนใจใครเมื่ออยู่ในที่สาธารณะ

เมื่อเห็นใบหน้าของหลินว่านชิวที่ขึ้นสี เฉินเจียงไฮ่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ภรรยาที่สวยงาม อ่อนโยน และมีคุณธรรมเช่นนี้ เขาได้ดูแลเธอยังไงในชีวิตก่อน ช่างเลวร้ายนัก!

จากนั้นเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม "อะไร ก็คุณเป็นภรรยาผมไม่ใช่เหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเจียงไฮ่ หลินว่านชิวก็รู้สึกร่างชาและความรู้สึกแปลกๆก็วาบเข้ามา

"หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!"

หลินว่านชิวอดไม่ได้ที่จะผลักเฉินเจียงไฮ่อย่างเขินอาย

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้าแล้วยิ้มออกมา “โอเคที่รัก เอาล่ะ มาลองเสื้อผ้าของคุณก่อนว่าใส่ได้พอดีไหม!”

“ไม่ ไม่ ฉันต้องรีบไปทำงาน ฉันจะลองในตอนกลางคืน!”

หลังจากนั้นก่อนที่เฉินเจียงไฮ่จะตอบสนอง หลินว่านชิวก็รีบวิ่งออกไปแล้ว

เมื่อเห็นแผ่นหลังของหลินว่านชิวที่หายไปอย่างรวดเร็ว เฉินเจียงไฮ่ก็ขมวดคิ้ว เขาต้องซื้อจักรยานให้เธอโดยเร็วที่สุด

ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องวิ่งเข้า-ออกงานตลอด คงเหนื่อยจริงๆ!

ในปี 1990 คุณไม่จำเป็นต้องมีตั๋วเพื่อซื้อจักรยานอีกต่อไป ตราบใดที่คุณมีเงินคุณก็สามารถซื้อได้เลย ดังนั้นทั่วไปแล้ว ใครก็ตามที่มีงานทำก็สามารถซื้อจักรยานได้

สำหรับรถจักรยานยนต์ สินค้าเหล่านี้เป็นสินค้าฟุ่มเฟือยและมีราคาหลายพันหยวน ทุกวันนี้ถ้าคุณสามารถขี่มอเตอร์ไซค์ได้ อย่างน้อยครอบครัวคุณต้องมีเงินไม่น้อยกว่าแสนหยวน

การซื้อจักรยานคันเล็กๆให้ภรรยาเขาได้กลายเป็นเป้าหมายต่อไปของเฉินเจียงไฮ่

1.สามวันจับปลา สองวันตากแห คือ เดี๋ยวทำเดี๋ยวเลิก,ไม่ทำอะไรจริงจัง