ตอนที่ 42 ทำไม่เป็น

"เจียงไฮ่ ไปซื้อของกันเถอะ!"

หลังจากนั่งลงได้ไม่นาน หลินว่านชิวดึงเสื้อและกระซิบข้างหูของของเฉินเจียงไฮ่

เฉินเจียงไฮ่ตอบสนองทันที เขาลุกขึ้นพูดว่า "โอเค ผมจะไปซื้อเมล็ดแตงโมกับถั่วลิสง พวกคุณอยากดื่มอะไรไหม"

"คนละหนึ่งขวดแล้วกัน!" หลินว่านชิวมองไปที่พ่อแม่ของเธอ

เฉินเจียงไฮ่ยิ้มและพยักหน้า

เขารู้ว่าหลินว่านชิวกำลังคิดอะไรอยู่

ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะเพิ่มความประทับใจให้กับพ่อตาแม่ยายของเขา แน่นอน เขาต้องทำผลงานออกมาให้ดี

"หนูไปซื้อของก่อน" หลินว่านชิวยืนขึ้นและพูดกับทั้งสามคน

หลินเจียนกั๋วพูดด้วยรอยยิ้ม: "โอเค ไปสิ!"

ซุยชุนหลี่ชำเลืองมองทั้งสอง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ทันทีที่หลินว่านชิวเดินออกมาจากฝูงชนแล้ว เธอก็เข้าโอบแขนของเฉินเจียงไฮ่ทันที "เจียงไฮ่ วันนี้พ่อแม่ได้รู้ความสามารถของคุณแล้ว พวกเขาคงไม่คัดค้านเรื่องของพวกเราแล้วแน่นอน"

“ว่านชิว ไม่มีใครสามารถแยกเราออกจากกันได้หรอก ผมจะทำให้คุณมีชีวิตที่ดีขึ้นแน่นอน” เฉินเจียงไฮ่ตอบรับด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเฉินเจียงไฮ่พูดเช่นนี้ ใบหน้าของหลินว่านชิวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในที่สุดหัวใจของเธอก็ได้ปลดปล่อยได้สักที

ไม่นานหลังจากที่เฉินเจียงไฮ่และหลินว่านชิวเดินจากไป ได้มีคนเข้ามาทักทายซุยชุนหลี่

"เฮ้ ชุนหลี่ ลูกเขยของคุณอยู่ที่ไหน" เพื่อนบ้านถามพลางมองไปรอบๆ

เมื่อได้ยินคนถามถึงเฉินเจียงไฮ่ ซุยชุนหลี่ตอบอย่างเฉยชาว่า "ไปซื้อของ"

ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่ตระหนักว่ามีอะไรผิดปกติเลย เขาพูดด้วยรอยยิ้ม: "ชุนลี่ วันนี้ฉันได้ยินว่าทักษะของลูกเขยคุณดีมาก!"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนบ้านพูด ซุยชุนหลี่ไม่รู้จะตอบอะไร

พูดตามเหตุผล ซุยชุนหลี่ควรมีความสุขเมื่อมีคนชมลูกเขยของเธอ แต่เธอกลับไม่มีความสุขเลย

เพราะคนที่ชื่นชมความสามารถคนนั้นกลับเป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุด

"ไม่ขนาดนั้นหรอก" ซุยชุนหลี่ตอบอย่างปกติ

เพื่อนบ้านทางด้านซ้ายและขวาที่ได้ยินการสนทนาก็เริ่มเข้ามาพูดคุยด้วย

“ชุนลี่ ลูกเขยของคุณมาถูกทางแล้ว!”

“ใช่ ฉันได้ยินว่าเซียวไต๋ยังสามารถหาเงินได้สามหรือสี่ร้อยต่อเดือน ลูกเขยของคุณเก่งกว่าเขา เขาคงหาเงินได้มากกว่าใช่ไหม”

"ชุนลี่ บอกพวกเราหน่อยว่าลูกเขยของคุณ เดือนหนึ่งหาเงินได้เท่าไหร่"

ซุยชุนหลี่รู้สึกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเธอรู้เรื่องนี้!

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ หลินว่านชิงตอบด้วยรอยยิ้ม "เฮ้ ตราบใดที่ว่านชิวมีชีวิตที่ดี แค่นั้นพวกเราก็มีความสุขแล้ว"

ต้องบอกว่าหลินว่านชิงตอบฉลาดมาก หลังจากอยู่ข้างนอกมานาน

เมื่อได้ยินหลินว่านชิงพูดแบบนี้ คนอื่นๆก็เริ่มอิจฉา

"ชุนลี่ เธอน่าอิจฉาเกินไปแล้วที่ลูกสาวทั้งสองได้พบกับสามีที่ดีเช่นนี้!"

“ถ้าเป็นแบบนี้ในอนาคต ลูกเขยคนเล็กของชุนหลี่คงเป็นนายใหญ่แน่นอน!”

เมื่อเผชิญคำชมเชยและความอิจฉาของทุกคน ซุยชุนหลี่ต้องยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

ถ้าเธอทำหน้าบูดบึ้งในเวลานี้ ผู้คนจะคิดว่าเธอกำลังวางท่าอวดเก่ง และอาจพูดเกี่ยวกับเธอลับหลังแน่นอน

ความอิจฉาของเพื่อนบ้านทำให้ซุยชุนหลี่รู้สึกแปลกประหลาด

ถ้าพูดถึงเฉินเจียงไฮ่ก่อนหน้านี้ ซุยชุนหลี่จะสามารถรับรู้ได้ถึงการดูถูกเยาะเย้ย

แต่ตอนนี้ซุยชุนหลี่กลับถูกเพื่อนบ้านทุกคนอิจฉาเธอ

ความรู้สึกนี้ค่อนข้างแปลกใหม่!

ในเวลานี้เสียงฆ้องและกลองดังขึ้น การแสดงได้เริ่มขึ้นบนเวทีแล้ว ทุกคนหันความสนใจกลับไปที่เวที

ในเวลานี้เองที่เฉินเจียงไฮ่กลับมาพร้อมกับหลินว่านชิวพร้อมถุงสองใบที่เต็มไปด้วยสิ่งของ

“พ่อแม่พี่สาว กินๆ!”

หลินว่านชิวหยิบขนมจากมือของเฉินเจียงไฮ่ส่งให้ทั้งสามคน

เมล็ดแตงโม ถั่วลิสง หนังปลา ถั่วรสต่างๆ น้ำส้มและน้ำโซดา...

ตราบใดที่เป็นขนมยอดนิยม เฉินเจียงไฮ่จะซื้อมาทั้งหมดเพียงพอสำหรับพวกเขาห้าคน

เมื่อคนที่อยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ ความสนใจของพวกเขาก็กลับไปที่ซุยชุนหลี่อีกครั้ง

"ชุนลี่! ไหนคุณบอกว่าลูกเขยของคุณหาเงินไม่ได้ ทำไมเขาซื้อของมาเยอะขนาดนี้!"

ในยุคนี้ เมล็ดแตงโมนั้นมีราคาถึง 50 เหมาสำหรับจานเล็กหนึ่งจาน แต่เฉินเจียงไฮ่ได้ซื้อมาถึง 2 จาน

เฉินเจียงไฮ่ยังซื้อถั่วลิสง หนังปลาหลายห่อ ถั่วรสต่างๆ และของอื่นๆอีกมากมาย

เมื่อตอนที่กำลังซื้อ หลินว่านชิวได้เตือนเฉินเจียงไฮ่ถึงการซื้อแล้ว แต่เฉินเจียงไฮ่ไม่ได้สนใจ

หากต้องการให้แม่ภรรยาเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขา ทำไมเขาต้องตระหนี่ด้วย

ในเวลานี้ซุยชุนหลี่รู้สึกสับสนมาก

เธอชอบให้ผู้คนอิจฉาแบบนี้มาก แต่เมื่อเธอเห็นเฉินเจียงไฮ่เธอมักจะรู้สึกอึดอัดใจ

“ฉันจะกลับบ้านก่อน!”

ซุยชุนหลี่รู้สึกอึดอัด เธอยืนขึ้นและกำลังจากไป

หลินเจียนกั๋วที่กำลังดูอย่างมีความสุขไม่รู้จะทำอย่างไร

หลินว่านชิงรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเช่นกัน ละครที่เธอชอบดูตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“แม่กับหนูจะกลับกันก่อน พวกน้องดูต่อกันเถอะ!” หลินว่านชิงก็พร้อมที่จะจากไป

หลินเจียนกั๋วยืนขึ้นเช่นกัน: "ฉันจะกลับด้วย ฉันจะกลับด้วย"

หลินเจียนกั๋วเห็นการแสดงออกของซุยชุนหลี่

หลังจากแต่งงานกันมาหลายสิบปี หลินเจียนกั๋วรู้ดีว่าเธออารมณ์ไม่ดีอยู่

หากหลินเจียนกั๋วกลับมาช้าในเวลานี้ ภรรยาของเขาจะต้องให้บทเรียนกับเขาแน่นอน

เฉินเจียงไฮ่หันมองไปที่หลินว่านชิวและพูดว่า "ว่านชิว ทำไมเราไม่กลับกันด้วยล่ะ"

“ก็ได้ งั้นกลับกันเถอะ!”

หลินว่านชิวดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย

เมื่อกลับถึงบ้าน เฉินเจียงไฮ่ถาม "คุณอาบน้ำก่อนหรือผมอาบก่อน"

หลินว่านชิวก้มหัวของเธอและพูด "ฉันเทน้ำให้คุณแล้ว คุณไปอาบก่อน!"

เมื่อมองใบหน้าที่แดงก่ำของหลินว่านชิว เฉินเจียงไฮ่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขาแค่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

หลังจากที่เฉินเจียงไฮ่อาบน้ำแล้ว เธอได้ไปอาบน้ำต่อและกำลังกลับมาที่ห้องนอน

ในเวลานี้เอง หลินว่านชิวเหมือนพบปัญหาบางอย่าง

ในห้องของเธอมีเพียงเตียงเดียวเท่านั้น คืนนี้เธอต้องนอนร่วมกันกับเฉินเจียงไฮ่

หลังจากแต่งงาน ทั้งสองต่างแยกกันนอนคนละเตียง

หลินว่านชิวรู้สึกไม่คุ้นเคยกับการนอนเตียงเดียวกัน

เมื่อหลินว่านชิงเห็นฉากนี้ เธอก้าวไปหาและถามหลินว่านชิว "ว่านชิว ทำไมน้องยังอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่กลับไปที่ห้อง"

“พี่ ทำไมพี่ยังไม่นอน!” หลินว่านชิวหน้าแดง และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

หลินว่านชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า "ถ้านี่คือเมืองใหญ่ สถานบันเทิงเพิ่งจะเริ่มเอง!"

"โอ้..." หลินว่านชิวตอบ จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลินว่านชิงเหมือนจะพบบางอย่างเช่นกัน เธอจับแขนน้องสาวเธอแล้วถามด้วยเสียงต่ำว่า "น้องสาว น้องยังไม่เคยมีอะไรกับน้องเขยใช่ไหม"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลินว่านชิวแดงขึ้นทันที

“พี่พูดเรื่องอะไร”

“น้องก็แก่ขนาดนี้แล้ว มีอะไรให้ต้องอายอีก บอกพี่มาสิ๊ ใช่รึเปล่า” ใบหน้าของหลินว่านชิงเต็มไปด้วยความอยากซุบซิบ

หลินว่านชิวก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในตาของหลินว่านชิง นิ้วพัวพันกันไปมา และพูดอย่างลังเลว่า "ยัง... ยังไม่เคย..."

“ทำไมล่ะ เขาทำไม่เป็นเหรอ?” การซุบซิบของหลินว่านชิงหนักขึ้นเรื่อยๆ

หลินว่านชิว ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่... ไม่... ฉันไม่รู้..."

“จริงรึเปล่า” หลินว่านชิง ถามอย่างไม่เต็มใจ

หลินว่านชิวพูดอย่างหมดหนทาง "ฉันไม่รู้ เรา... เรานอนแยกกัน"

“อะไรนะ? นอนแยกกัน?”

หลินว่านชิงดูเหมือนจะค้นพบทวีปใหม่ "ทำไม? เป็นไปได้ไหมที่เขาทำไม่เป็น?"