ตอนที่ 528 – ภาพลวงตาแห่งความสุข
ในที่สุด เชนไตหยิน ก็ยอมแพ้ในการขัดขืนและตกลงสู่อ้อมแขนของ หลินเซียว บางทีเขาอาจเป็นพรหมลิขิตของเธอและมีพลังที่จะพาเธอไป แต่...
เมื่อ เชนไตหยิน รู้สึกถึงความอบอุ่นของเขา มันเหมือนกับว่าเธอถูกไฟฟ้าดูดและจากนั้นก็เริ่มกรีดร้อง
"ไม่! ไม่ ข้าไปกับเจ้าไม่ได้ ข้าทำไม่ได้จริงๆ... ข้าทำไม่ได้!!!”
“พี่หยิน? มีอะไรผิดปกติ? ข้า… อา!”
ก่อนที่ หลินเซียว จะทันได้ตอบสนอง โลกก็พังทลายลง ปราศจากเสียงใด ๆ ... เวลา มิติ ท้องฟ้า ทะเล ทุกสิ่งหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง ทุกอย่างมืดมนต่อหน้า หลินเซียว ในขณะที่เขาตกลงไปในเหวลึกอีกครั้ง
“ข้าพูดถูกเหรอ? หรือผิด? … ข้าทำลายเกราะป้องกันหัวใจของเธอลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ทำไมเธอถึงไม่ไปกับข้า”
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาที่ไหนสักแห่งอีกครั้ง เขาลูบหลังแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่โลกที่มืดมนและรกร้าง แต่เป็นบ้านหลังเล็กกลางป่า
"นี่คือ?"
มีนกร้องเจื้อยแจ้วรอบๆ เขา และเขาล้อมรอบด้วยต้นไม้เขียวขจี เขามองดูและมีทางเดินหินที่คดเคี้ยวตรงไปยังลานหน้าบ้าน ตามเส้นทาง หลินเซียว มองอย่างใกล้ชิด
สนามหญ้าไม่ใหญ่นักแต่ได้รับการดูแลอย่างดี มีพื้นที่เล็กๆ ที่ปลูกผักและดอกไม้ มีกรงอยู่ตรงมุมที่มีแม่ไก่วางไข่ และยังมีบ้านสุนัขข้างประตูด้วย มีสุนัขสีเหลืองสวยงามตัวใหญ่นอนอาบแดดอย่างเกียจคร้านโดยไม่สนใจการมาถึงของหลินเซียว
“นี่คือภาพลวงตาของพี่หยินใช่หรือไม่”
เขาทะลวงการป้องกันหัวใจของเธอ ดังนั้นนี่จะต้องเป็นส่วนที่ลึกที่สุดในจิตสำนึกของเธอ และบ้านหลังนี้จะต้องเป็นความลับที่ลึกที่สุดของเธอและต้องเป็นที่ที่ปีศาจภายในของเธออยู่!
“ดังนั้น ปีศาจภายในจึงซ่อนตัวอยู่ในบ้านหลังนี้? … ตกลง! ให้ข้าดูว่าเจ้าเป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหน!”
เขาผลักประตูหน้าบ้าน… เดิมทีเขาคิดว่าฉากนรกจะรอเขาอยู่! แต่เป็นเพียงบ้านธรรมดาที่ได้รับการดูแลอย่างดีเหมือนสนามหญ้า
“คือ…หืม? มีเสียงที่คุ้นเคย” หลินเซียวทำตามเสียงและตกตะลึง
สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ปีศาจภายใน แต่เป็นสามคนที่คุ้นเคย!
“สโนว์ เจ้าแอบกินขนมอีกแล้วเหรอ!?”
สาวใช้เย็นชาคนนั้นจะเป็นใครได้อีกนอกจากเอเลน่า? เธอสวมชุดสาวใช้ที่คุ้นเคยและวางงานที่เธอทำอยู่และวิ่งไปที่โซฟาเพื่อลองจับสโนว์กินขนม!
และสโนว์ที่สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดไม่ใช่นักบุญหญิงสูงศักดิ์แต่เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ธรรมดา
“อืมม… ข้าไม่ได้!”
“ยังพยายามที่จะโกหก? แล้วตอนนี้เจ้ากินอะไรหรือยัง”
“หืม.. อืมม… อึก! … ฮิฮิ ข้าไม่ได้กินอะไรเลย! ดู…อ๊าาา~”
สโนว์ไม่ยอมรับขณะที่เธอเคี้ยวและกลืนขนม จากนั้นอ้าปากให้เอเลน่าดู
“ฮึ่ม อย่าคิดว่าจะหลอกข้าง่ายขนาดนั้น… โอเค งั้นข้าขอถามนายนะ ในเมื่อนายไม่ได้กินอะไรเลย มีอะไรติดอยู่ที่มุมปากเจ้าเหรอ?”
“เฮ้อ ข้ายังทิ้งหลักฐานไว้เบื้องหลังอีกเหรอ… ไอ้สัตว์ประหลาดนมโต กำลังกลั่นแกล้งข้าเพราะตาบอด!”
สโนว์แลบลิ้นออกมาทันทีเพื่อเลียขนมจากนั้นก็สาปแช่งเอเลน่า
“หืม แล้วถ้าข้ากินเข้าไปล่ะ? ยัยปีศาจนมโต เธอเป็นแค่สาวใช้ เลิกพยายามควบคุมข้าสักที!”
"โอ้? สโนว์ เจ้าจริงจังหรือเปล่า”
“หืม… อะไรนะ! เจ้ากำลังพยายามทำให้ข้าหายใจไม่ออกด้วยหัวนมของเจ้าอีกครั้งหรือไม่? ยัยสาวใช้อกโตข้าไม่รู้ว่าทำไมพี่ชายของข้าชอบคนแบบเธอ!”
“ขอโทษด้วย เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบเมื่อเจ้ามีหน้าอกที่ใหญ่… นอกจากนี้ ข้าไม่ใช่คนแต่เป็นปีศาจ”
“อ๊าาา!! ช่วยข้า! ปีศาจนมโตกำลังจะกินข้า! น้องหญิง! มาช่วยข้าที!”
เสียงผู้หญิงดังมาจากในครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงกรีดร้องของสโนว์
“ฮิฮิ สโนว์ เธอกินขนมไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นพี่ชายจะดุเธอเมื่อเขากลับมา!”
“ว้าว… เจ้าใจร้ายจัง ร่วมมือกับข้าสิ! เมื่อพี่ชายของข้ากลับมา ข้าจะบอกเจ้าอย่างแน่นอน!”
“โอเค โอเค เลิกล้อเล่นได้แล้ว… เอเลน่า ช่วยข้าซื้อมันฝรั่งหน่อย คืนนี้เราจะกินแกงกะหรี่กัน”
"ค่ะ หัวหน้า."
เอเลน่าพยักหน้าและเดินออกจากห้อง แต่ไม่เห็นหลินเซียวยืนอยู่ที่ประตู เดิมที หลินเซียว ต้องการที่จะเอื้อมมือไปหยุดเอเลน่าแต่เธอเดินผ่านเขาไป! มันเหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงวิญญาณที่ไม่มีร่างกาย จากนั้นเธอก็กลับจากสนามหญ้าพร้อมมันฝรั่งและไปทานอาหารเย็นกับ เชนไตหยิน
พวกเขามองไม่เห็นข้า?
มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาแน่ใจ ฉากนี้เป็นภาพลวงตาที่สร้างขึ้นโดย เชนไตหยิน หากเจ้าต้องถามว่าทำไม… เป็นเพราะไม่มีทางที่ราชาปีศาจผู้เย่อหยิ่งอย่างเอเลน่าจะอยู่ร่วมกับสโนว์อย่างสงบสุขและเชื่อฟังเชนไตหยิน.
“แต่… แปลก ปีศาจภายในอยู่ที่ไหน?”
