6 - รางวัลสองเท่า

เดฟกับเอ็มม่าทั้งสองคนวางแผนไปเที่ยวไว้ เดฟตั้งใจไว้ว่าจะพาเอ็มม่าไปเที่ยว แทนคำขอบคุณที่เอ็มม่าทำดีกับเขามาโดยตลอด

ทั้งสองคนแทบจะไม่ได้ใช้เวลาในฐานะคู่รักเลย และช่วงเวลานี้เขาอยากจะใช้เวลาว่างนี้ด้วยกัน แต่การเปลี่ยนแปลงแผนอย่างกะทันหันนี้ ทำให้แผนทุกอย่างที่เขาวางเอาไว้ของล่มทันที

“เอ็มม่า” เดฟกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับหันไปสบตาของเธอ

“ไม่เป็นไร พวกเขาต้องการคุณ” เอ็มม่ากล่าวทันทีหลังจากเดฟสบตาเธอ

“ผมอยากมีเวลาว่าง และใช้มันกับคุณจริงๆ” เดฟกล่าวด้วยสีหน้ากังวล

“การฝึกซ้อม คุณจะเลี่ยงไม่ได้” เอ็มม่ากล่าวพร้อมกับยิ้ม และกล่าวต่อ “ตอนนี้ทานอาหารให้เสร็จ แล้วไปเตรียมตัวให้พร้อม”

เดฟยิ้มให้เอ็มม่าขณะที่เขาหันไปหยิบแซนวิชของเขาและยัดมันเข้าปากเพื่อทานให้หมดในครั้งเดียว

ทันทีที่เขาทานเสร็จ เขาก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ขณะที่เอ็มม่ายังคงนั่งทานอาหารต่อ

ใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีก่อนที่เขาจะลงมาชั้นล่าง โดยสวมกางเกงกีฬาของทีมยูนีค เอฟซี และเสื้อกีฬาสีดำ

เอ็มม่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น และทันทีที่เธอเห็นเดฟเดินลงบันได เธอก็หยิบกระเป๋าสัมภาระของเดฟ และลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปหาเดฟทันที

“นี่กระเป๋าคุณ มีทุกอย่างที่คุณต้องการอยู่ในนี้” เอ็มม่ากล่าวพร้อมยื่นกระเป๋าให้เดฟ

“ขอบคุณ ที่รัก” เดฟหยิบกระเป๋าจากเธอแล้วห้อยไว้ที่ไหล่ของเขา

“นี่กุญแจรถของคุณ” เอ็มม่ากล่าวขณะที่เธอกำลังหยิบกุญแจรถจากโต๊ะ แล้วยื่นให้เดฟอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่เดฟจะคว้ากุญแจ เขาคว้ามือของเอ็มม่า และจ้องตาของเธอ แต่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

“เดฟ คุณต้องไปซ้อมให้ทัน” เอ็มม่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“โอเค” เดฟกล่าวและจูบเอ็มม่าทันที เขาจึงหยิบกุญแจรถจากมือของเธอ และรีบเดินออกจากบ้าน

“แล้วเจอกันนะที่รัก” เดฟกล่าวก่อนจะปิดประตู

เดฟเดินเร็วมุ่งไปที่รถของเขา เขาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว สตาร์ทเครื่องยนต์ และออกรถมุ่งหน้าไปยังสนามกีฬา วอนดามิโนในวิล

สนามกีฬาอยู่ไม่ไกลมากนัก เมื่อเขาเดินทางมาถึงสนาม เขารีบเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว และมองผ่านหน้าต่างออกไปยังสนามซ้อมเพื่อดูว่ามีใครมาถึงสนามบ้าง

มีผู้เล่นเพียงสามคนที่อยู่ในสนามคือ อดอล์ฟกัปตันทีม เฟอร์ราน ฟิล และคาร์ลอส

เดฟสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินลงไปยังสนามซ้อม เพื่อทักทายเพื่อนร่วมทีม

“สวัสดีทุกคน” เดฟกล่าวทันทีหลังจากเดินมาถึง

อดอล์ฟที่กำลังซิทอัพ ส่วนฟิลกับคาร์ลอสยืนคุยกันเกี่ยวกับบางอย่างก่อนที่เดฟจะมาถึง ทันทีที่เดฟมาถึงการสนทนารระหว่างฟิล และคาร์ลอสก็เงียบลง

“ว่าไงเดฟ นายสบายดีไหม?” ฟิลถามทันทีที่เดฟเดินมาถึง

“สบายดีเพื่อน” เดฟตอบและยิ้มให้ฟิล

“ฉันวางแผนวันหยุดไว้ ก่อนที่โค้ชจะโทรมาเมื่อเช้านี้ พร้อมกับเปลี่ยนแผน โคตรเซ็ง” คาร์ลอสกล่าวติดตลกเล็กน้อย

“นายคิดว่าฉัน ไม่ได้รับสายหรือไง หลายคนอาจมีแผนวันหยุดเหมือนนาย” อดอล์ฟกล่าวขณะที่กำลังซิทอัพ

“ต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ๆ ที่โค้ชเรียกพวกเราทุกคนกะทันหันแบบนี้” ฟิลกล่าว

เดฟหันไปเห็นโจนาสกำลังเดินเข้ามาในสนาม ทันทีที่โจนาสเดินเข้ามาใกล้เดฟ อดอล์ฟกล่าวขึ้นมาทันที “มันผ่านไปแล้ว โจนาส”

อดอล์ฟมีความเป็นผู้นำสูง เขารู้นิสัยใจคอของทุกคนภายในทีม หลายครั้งเขาคือคนที่คอยปกป้องเดฟ

“แต่เราน่าจะทำอะไรสักอย่างกับจุดอ่อนของทีม” โจนาสกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากกล่าวจบ โจนาสเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเดฟและมองตาของเดฟด้วยความโกรธเคือง

“นั่นไม่ใช่แมตช์เดียวที่เกิดความผิดพลาดแบบนี้ เราควรทำอะไรสักอย่างกับเขา การแพ้ในนัดนั้นไม่ใช่ความผิดของเขาคนเดียวนะ” ฟิลกล่าวอยู่ด้านหลังด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ใช่ พวกเราก็ทำพลาดเหมือนกัน นายไม่ลองนึกถึงเวลาที่เขาช่วยทีม” คาร์ลอสกล่าวเสริม

“การเซฟลูกง่ายๆ ใครก็ทำได้ ฉันหวังว่าเราจะได้ผู้รักษาประตูคนใหม่เร็วๆ นี้” โจนาสกล่าวพร้อมกับเดินออกจากเดฟ

เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที ผู้เล่นที่เหลือก็มาถึงสนามจนครบ และสุดท้ายก็เป็นโค้ชนอร์แมนที่กำลังเดินเข้ามายังสนาม

หลังจากที่โค้ชนอร์แมนมาถึง เขาจึงเป่านกหวีดเรียกรวมทีมทันที เมื่อทุกคนมายืนรวมกัน โค้ชนอร์แมนจึงกล่าว

“โอเค ครบทุกคนนะ ความพ่ายแพ้เมื่อคืนทำให้เราหล่นไปอยู่อันดับที่ 11 ฉันรู้ว่าบรรยากาศภายในทีมไม่ค่อยดี บางคนอาจจะโทษเดฟ แต่เขาไม่ใช่เหตุผลเดียวที่เราแพ้ เราเสียประตูในครึ่งหลังหลายลูก” โค้ชนอร์แมนกล่าวและเอามือไขว้หลัง

“เราจะไม่เสียประตูเยอะ ถ้าเราลองปรับเปลี่ยนตำแหน่งที่เป็นจุดอ่อน” โจนาสกล่าวทันทีหลังจากโค้ชกล่าวจบ

ในขณะนี้ผู้เล่นหลายคนเห็นด้วยกับโจนาส แต่โจนาสเป็นคนเดียวที่แสดงความรู้สึกของเขาอย่างชัดเจน เขากล่าวและชี้ไปที่เดฟ

โค้ชนอร์แมนเมินเฉยต่อคำกล่าวของโจนาส โค้ชนอร์แมนยกฝ่ามือขึ้นเพื่อหยุดโจนาส และบอกถึงเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงถูกเรียกมาที่นี่ในวันนี้ เขากล่าวเรื่องใหม่โดยไม่แยแสโจนาส

“พวกนายคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงโทรเรียกพวกนายเมื่อเช้า พวกนายควรจะได้หยุดพักผ่อน แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปว่ามีการเปลี่ยนแปลง ยูฟ่าได้ย่อเกมลีกของเราให้เตะเร็วขึ้น และนั่นหมายความว่าจะมีการแข่งขันมากขึ้นสำหรับเราในช่วงสองสัปดาห์นี้” โค้ชนอร์แมนกล่าว

“เราเข้าใจครับโค้ช เราต้องเริ่มฝึกซ้อมกันตั้งแต่วันนี้” อดอล์ฟกล่าว

“ใช่แล้ว วันหยุดของพวกนายหมดลงแล้ว” โค้ชนอร์แมนกล่าวติดตลก

การฝึกซ้อมเริ่มต้นขึ้น ผู้เล่นจะต้องวิ่งรอบสนามก่อน เดฟจึงแยกตัวไปซ้อมในส่วนของผู้รักษาประตูกับโค้ชประจำตำแหน่ง

การซ้อมดำเนินมาถึงช่วงของการเข้าทำ และจบสกอร์

“เฮ้! มาเตโอ” เดฟยื่นมือเพื่อช่วยมาเตโอให้ลุกขึ้นจากพื้น หลังจากมาเตโอเสียหลัก

“ขอบคุณ เดฟ” มาเตโอกล่าวหลังจากที่เขาลุกขึ้นยืน

“นายอยากยิงประตูบ้างไหม ฉันจะเซฟ” เดฟถามมาเตโออย่างตรงไปตรงมา

มาเตโอจ้องไปที่หน้าประตูสักพักก่อนจะตอบกลับ

“ก็ได้ เซฟให้ได้นะ” มาเตโอกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

ทั้งสองเดินไปที่ประตู ขณะที่เดฟเดินไปยืนอยู่กลางประตู

“นายอยากให้ฉันยิงลูกแบบไหน?” มาเตโอถามขณะที่ถือลูกบอลไว้ในมือ

“แบบไหนก็ได้ ตามใจ” เดฟกล่าวและยิ้มให้มาเตโอ

“เอาล่ะ เราจะเริ่มจากการฟรีคิกก่อน แล้วค่อยไปที่จุดโทษทีหลัง” มาเตโอ กล่าวขณะที่เขาวางบอลห่างจากกรอบ 18 หลาเล็กน้อย

“ได้เลย” เดฟกล่าวขณะเตรียมความพร้อม

มาเตโอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้ววิ่งเข้าหาบอล เขากลับวิ่งข้ามลูกบอลไปโดยไม่ได้สัมผัสบอล แล้วหันไปหาเดฟโดยปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก

“มีอะไรรึเปล่า?” เดฟถามพร้อมสีหน้างุนงง

“เรามาเดิมพันกันดีกว่า” มาเตโอกล่าวและยิ้ม

“เดิมพันอะไรดี?” เดฟถามด้วยความสับสน

“ถ้าฉันยิงเข้ามากกว่า 2 ลูก นายต้องเลี้ยงอาหารกลางวันฉัน” มาเตโอกล่าว

“ถ้าฉันเซฟได้มากกว่า 2 ลูก นายต้องเลี้ยงฉัน” เดฟกล่าวติดตลกทันทีหลังจากมาโตโอกล่าวจบ

“ฉันจะเลี้ยงอาหารกลางวันนาย” มาเทโอตอบอีกครั้ง

“ตกลง” เดฟกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

[ ภารกิจประจำวัน ]

[ รับได้มากกว่า 2 ครั้ง

]

[ รางวัลเควส ]

[ +100 Exp ]

[ +1 คะแนน ความคล่องแคล่ว ]

“ถ้าสำเร็จ ฉันจะได้รางวัลสองอย่าง” เดฟพึมพำกับตัวเอง

…………………………