เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 3 บทที่ 7: วิกฤตฉับพลัน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 3 บทที่ 7: วิกฤตฉับพลัน
(วอลสัน)
【ฟิลลิปเร็กซ์ ระดับ 54 เลือด 1524/1524 สถานะ: 【บ้าคลั่ง】【คำสาปเสื่อมสลายระดับ 10】【เสื่อมสลาย 70%】
ตรงหน้าเรามีคนบ้า ไม่สิ เป็นมอนสเตอร์ที่กำลังถืออุปกรณ์เคลื่อนย้ายที่เขาขโมยมาจากวังของเมืองเตกิตตัน
ร่างกายของเขาค่อยๆ ไหม้เป็นเถ้าถ่าน โดยมีเนื้อหนังถูกเปลวไฟเผาผลาญเหลือไว้เพียงกระดูกที่กลายเป็นรอยไหม้สีดำ
กลิ่นที่น่าคลื่นไส้ของกำมะถันเติมเต็มอากาศ ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบแย่ลง ในขณะนั้นเอง อีกฝ่ายได้กระโดดและวิ่งเข้าหาเราในขณะที่ใช้ของวิเศษ สิ่งที่ข้าเห็นคงตามหลอกหลอนข้าไปตลอดทั้งชีวิตแน่
ว่าแต่เจ้าสิ่งนี้เป็นอุปกรณ์เคลื่อนย้ายประเภทใดกัน? เมื่อหลายร้อยปีก่อน นักผจญภัยชั้นนำหลายคนที่ได้รับมอบหมายจากประเทศต่างๆ ได้เริ่มต้นการเดินทางที่กล้าหาญผ่านเขาวงกตน้ำที่ตั้งอยู่ใต้เมืองหลวง
ซึ่งอุปกรณ์เคลื่อนย้ายนี้เป็นอุปกรณ์ที่พวกเขาใช้ในตอนนั้น
เมื่อใช้แล้ว มันจะส่งผู้ใช้ไปยังตำแหน่งที่บันทึกไว้ ส่วนการใช้งาน...
สมมติว่าเจ้ากำลังเล่นเกม RPG และสำรวจดันเจี้ยนอย่างกล้าหาญอยู่ เมื่อเจ้าไปถึงชั้นใดชั้นหนึ่งและแม่ของเจ้าโทรหาเพื่อบอกให้ไปกินมื้อค่ำ โดยไม่อนุญาตให้เจ้าปฏิเสธ เจ้าสามารถใช้ไอเท็มนี้เพื่อบันทึกตำแหน่งปัจจุบันของเจ้า จากนั้นจึงกลับไปที่เมืองแล้วค่อยเคลื่อนย้ายกลับมาต่อจากที่ค้างไว้
นั่นคือวิธีการใช้ของสิ่งนี้
นักผจญภัยพวกนั้นดูเหมือนจะไปไม่ถึงชั้นสุดท้าย ซึ่งเจ้าอาจสงสัยว่าข้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร... อืม เป็นเพราะในตอนนี้ข้าอยู่ในสถานที่ที่นักผจญภัยเหล่านั้นมาถึงเมื่อร้อยปีก่อน
เมื่อมอนสเตอร์กึ่งมนุษย์ได้ใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้าย เขาพร้อมกับตัวข้าและเจ้าหญิงต่างก็ถูกส่งมาที่นี่ มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนข้าไม่มีเวลาที่จะตอบสนองเลย
หลังจากแสงวาบหายไป ข้าก็รู้สึกถึงอากาศอันว่างเปล่าและพื้นน้ำเบื้องล่าง
เส้นทางบนแผนที่ขนาดเล็กเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
【บ่อชำระล้างแห่งสายธาร ชั้นที่ 70】
ชื่อของมันสะท้อนให้เห็นในแผนที่ขนาดเล็ก มันเป็นพื้นที่กว้างใหญ่สีฟ้าและมีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำ
สิ่งที่อยู่รอบตัวข้าคือกำแพงขนาดมหึมาและทางน้ำมากมาย!
ข้าเตะขาและขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อสูดลมหายใจ
น้ำที่นี่แตกต่างจากชั้นแรกที่ทำหน้าที่เป็นสนามแข่งขัน น้ำในชั้นนี้ลึกกว่าชั้นแรกมาก แม้แต่ข้าก็ยังมองไม่เห็นก้นบ่อเลย
นั่นไม่ใช่แค่ส่วนที่แย่ที่สุด เมื่อข้าดิ่งลงไป จุดสีน้ำเงินนับไม่ถ้วนบนแผนที่ขนาดเล็กกลายเป็นจุดสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วน
จุดสีแดงพวกนั้นแสดงถึงสิ่งมีชีวิตที่เป็นศัตรู!
จุดสีแดงพวกนี้อยู่ใต้น้ำและเมื่อพวกมันสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเรา พวกมันก็เข้ามาใกล้ตำแหน่งของเราอย่างรวดเร็ว
บัดซบ! ทำไมจู่ๆ เราถึงถูกโยนเข้ามาเจออะไรเช่นนี้กัน?
“อึก... วอลสัน! เจ้าเป็นอะไรไหม?” ข้าเห็นเจ้าหญิงห่างออกไปประมาณสิบเมตร
“ผ-ผ่าน... เขาวงกต... ข้า...แข็งแกร่งพอ...ที่จะได้รับการยอมรับ...มันกำลัง... เผา...”
มอนสเตอร์กำลังแช่อยู่ในน้ำ เสื้อผ้าที่ฉีกขาดของมันถูกเผาไหม้ทิ้งทั้งหมด แต่ยังมีกระดูกที่ไหม้เกรียมและมีร่องรอยของเนื้อติดอยู่ มันกำลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง...แล้วจมลงไปในน้ำ
ข้าไม่มีเวลาที่จะเสียเวลากับเขา ข้ารีบว่ายน้ำไปหาเจ้าหญิงทันที!
จุดสีแดงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ! ข้าสามารถมองเห็นเงาดำที่ปรากฏอยู่ใต้น้ำ!
ไม่ มันไม่มีเวลาแล้ว!
ข้ารีบติดตั้ง "เครื่องยิงใยแมงมุม" ไว้ในมือ
"เดี๋ยวก่อน นี่คือ...!" เจ้าหญิงอุทานออกมา
ใยแมงมุมติดอยู่ที่ไหล่ของนางและข้า เพื่อดึงนางเข้ามาหาข้าอย่างแรง แต่แรงต้านของน้ำก็ทำให้นางช้าลง
เจ้าหญิงยกหอกขึ้นและแทงลงไปในน้ำ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว รอยเปื้อนสีแดงค่อยๆ กระจายไปในน้ำ
【เดริชา เตกิตตัน ระดับ 74 เลือด 837/1637 สถานะ: 【การกัดเซาะ】【 เลือดออก】【 ติดพิษระดับ 7】 สมญานาม: นักล่ามอนสเตอร์】
เวรแล้ว!
มืออีกข้างของข้าเปลี่ยนไปใช้ "ถุงมือลมกรด" และใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อคว้าตัวเจ้าหญิงไว้ และปล่อยระเบิดอันทรงพลังออกมาใส่ข้างล่างเรา!
กระแสน้ำระเบิดขึ้นมา ไม่เพียงแค่นั้น มันยังเผยให้เห็นปลาขนาดใหญ่หลายตัวด้วย!
ข้ายิงใยแมงมุมออกไปดึงเจ้าหญิงไว้แน่นขณะที่เราขยับตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน...เสียงประหลาดได้ดังมาจากด้านล่าง
ตำแหน่งเดียวกับที่มันถูกปลากินลงไป ชิ้นส่วนกระดูกได้ลอยอยู่รอบๆ ขณะที่ปลาฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ
ปลาพวกนั้น...ภายนอกพวกมันไม่แตกต่างจากปลาที่อยู่บนชั้นหนึ่ง แต่ที่นี่ทุกตัวความยาวกว่าหนึ่งเมตร
ไม่มีเวลาที่จะกังวลเรื่องเจ้าบ้านั่นแล้ว ข้าก็ไม่มีเวลาให้คิดด้วยซ้ำ เจ้าหญิงในอ้อมแขนของข้ามีแววตาที่ว่างเปล่าไปแล้ว แค่ถูกกัดครั้งเดียว นางก็มีสภาพเป็นเช่นนี้เลย!
ข้ามองไปรอบๆ เพื่อค้นหาฐานที่มั่นที่เป็นไปได้ แต่ทันใดนั้นก็มีปลาบินมาหาข้าทำให้ผมตกใจและทำให้ข้าเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศ
ไอ้พวกนี้มันกระโดดสูงได้ยังไงกัน!
บนแผนที่ขนาดเล็กมีจุดสีแดงจำนวนมากกำลังไล่ตามข้ามา
【ปลาเทอร์โรฟิชยักษ์ ระดับ 93 เลือด 4692/4692 สถานะ: 【หิวกระหาย】 สมญานาม: ฝูงผู้กลืนกินแห่งบ่อชำระล้างแห่งสายธาร】
พวกมันมีเลือดเทียบเท่าได้กับราชันแห่งขุนเขาอาร์คอนเลย!
นี่คือระดับของมอนสเตอร์ในระดับลึกของเขาวงกตหรือ!?
ถ้าข้ายังไม่รีบทำอะไร พวกมันคงตามมาทันแน่ ข้าจะต้องซื้อเวลาเพิ่มอีก
ดังนั้นข้าจึงหยิบอาวุธออกมาจากกระเป๋าเก็บของที่ข้าหลีกเลี่ยงการใช้มาตลอด
"ทีเอ็นทีเข้มข้นพิเศษ" ซึ่งข้าขอเรียกง่ายๆ ว่า "นิวเคลียร์"
พลังของระเบิดทีเอ็นทีเพียงลูกเดียวนั้นน่าอัศจรรย์ แต่เพื่อประหยัดพื้นที่ในกระเป๋าเก็บของของข้า ข้าได้สังเคราะห์บล็อกทีเอ็นทีจำนวน 64 บล็อกเป็นระเบิดลูกเดียว
ครั้งหนึ่งข้าเคยทำการทดลองการระเบิดโดยใช้ทีเอ็นทีอัดห้าลูกเข้าด้วยกัน ส่งผลให้เกิดการระเบิดที่ทำให้เกิดหลุมขนาดประมาณหนึ่งในห้าของสนามฟุตบอล
ข้ารวม "นิวเคลียร์" เข้ากับ "เนื้อหมูดิบ" และสร้าง "นิวเคลียร์รสหมู " ขึ้น!
“กินนี่สิ ไอ้พวกสารเลวเอ้ย!”
พอข้าพูดจบ ข้าก็โยน "นิวเคลียร์รสหมู" ในมือของข้าและโยนมันลงไปที่ฝูงปลา
ตอนที่ข้าทำ "นิวเคลียร์" ข้าออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อให้มันระเบิด 10 วินาทีหลังจากที่ข้าจุดไฟ
เมื่อ "นิวเคลียร์รสหมู" ตกลงไปในน้ำ กลิ่นของเนื้อสัตว์ก็ดึงดูดปลาทันที ทำให้พวกมันช้าลงและรวมตัวกันรอบๆ
สิบวินาที
เมื่อไม่มีอุปสรรคในทางของข้า ข้าเหวี่ยงไปรอบๆ เขาวงกตด้วยความสิ้นหวัง
เก้า
แปด
เจ็ด
หก
บนแผนที่ขนาดเล็ก ข้ามองไม่เห็นจุดสีแดงอีกต่อไป ดูเหมือนว่าพวกมันทั้งหมดจะรวมตัวกันรอบๆ ระเบิดแล้ว
ด้วยการเหวี่ยงอย่างรวดเร็ว ข้าเจอเข้ากับกำแพงขนาดใหญ่ ข้าจึงได้ใช้ใยแมงมุมเพื่อยึดเหนี่ยวตัวข้าและเจ้าหญิงไว้
นางมีแผลฉีกขาดขนาดใหญ่ที่เอว...และนางก็มีเลือดออกมาก... มันคงจะเจ็บปวดน่าดู...
ข้าหยิบนมและยารักษาออกมาจากกระเป๋าเก็บของทันที เทลงในปากของเจ้าหญิงลำดับสองที่กำลังอยู่ในสภาพอ่อนแอ
สอง
หนึ่ง
“ทนไว้นะ” ข้ากระซิบเสียงเบากับเจ้าหญิงที่กำลังตัวสั่น
