SGS บทที่ 137 – การเตรียมตัวก่อนไปล่ะ!
SGS บทที่ 137 – การเตรียมตัวก่อนไปล่ะ!
กลางคือ ในห้องนอนภายใจตระกูลมิดเดอร์เรีย วู่หยานกำลังนั่งอยู่บนเตียง มือก็จิ้มบ้างตวัดบ้างบนอากาศไม่หยุด มีเพียงแค่ ฮินางิคุ มิโคโตะ กับ อิคารอส ที่รู้ว่าเขากำลังเปิดหน้าจอระบบอยู่ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกเธอไม่ได้อยู่ที่นี่.........
ตอนนี้เขากำลังอยู่หน้าอัญเชิญ สักพักก็ไปหน้าอบิลิตี้ สักพักก็ไปหน้าไอเท็ม ก่อนจะวนหลับมากหน้าอัญเชิญใหม่อีกครั้ง เขาเปิดไปมาหาของที่สามารถใช้งานได้ไม่หยุด
ถ้ามันมีอะไรที่สามารถช่วยพวกเขาตอนไปโลกต่อไปได้ วู่หยานก็จะซื้ออย่างไม่ลังเล อะแฮ่ม แน่นอนว่าเขาป๋าเฉพาะหน้าไอเท็มเท่านั้น ส่วนพวกอุปกรณ์และอบิลิตี้ แต้มเขามีไม่มากพอที่จะใช้ตามใจได้จึงต้องเลือกให้ดี
ถึงแม้เขาจะตัดสินใจพามิโคโตะกลับเมืองแห่งการศึกษา ไปช่วยน้องสาว แต่เมืองแห่งการศึกษามันไม่ได้หมูเลย ถ้าเขาไปโดยไม่เตรียมของก่อน แม้วู่หยานจะมั่นใจในความสามารถรักษาชีวิต แต่เขาเชื่อก็ว่าอเลสเตอร์มันสามารถสรรหาวิธีมาเล่นเขาจนได้แหละ
พูดตามตรง วู่หยานไม่อยากไปเผชิญหน้ากับไอ้ตัวประหลาดที่มีIQสูงทะลุฟ้าเลย ดังนั้นถ้าไม่มีอะไรสามารถรับรองความปลอดภัยได้ เขาก็ไม่คิดจะเอาชีวิตไปเสี่ยงเอาดาบหน้าแบบโง่ๆหรอก ด้วยเหตุนี้วู่หยานจึงมานั่งเปิดระบบหาของที่สามารถใช้ได้
แต่ว่าไม่นานนัก เขาก็ปิดหน้าอุปกรณ์ไป แล้วไปดูหน้าอบิลิตี้แทน เพราะถ้าไม่ใช่อุปกรณ์ระดับ B สำหรับพลังเขาในตอนนี้แล้วมันไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ ยุทธภัณฑ์ดินเขาก็มีสองชิ้น ต่อให้เพิ่มมาอีกชิ้นมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมเท่าไหร่
สำหรับหน้าอบิลิตี้ วู่หยานก็ปิดมันไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเซ็งๆ ต้องรู้ก่อนว่าราคามันขึ้นอยู่กับคุณภาพ ถ้าอบิลิตี้ดีๆราคาก็สูงซึ่งเขาไม่มีปัญญาจ่าย แล้วถ้าเป็นอบิลิตี้ทั่วไปสำหรับตัวเขาในตอนนี้ถึงมีไปก็ไม่ช่วยอะไร ส่วนพวกพรสวรรค์กับสายเลือดก็เหมือนกัน ของราคาถูกมันไร้ประโยชน์.......
ดูเหมือนว่าเขาต้องเก็บแต้มอบิลีตี้ไปใช้คราวหน้าแทนล่ะนะ........
วู่หยานถอนหายใจ เขายอมอดทนรอแต้มเยอะๆแล้วค่อยซื้ออบิลิตี้ที่ทรงพลังดีกว่า
ในตอนนี้ เขายังไม่ได้ซื้อของจากหมวด พรสวรรค์ กับ สายเลือด เลย สำหรับพลังจิตก็แค่โชคดีเล่นกาชาได้ ดังนั้นเขาจึงพิถีพิถันในการเลือกพรสวรรค์กับสายเลือดที่จะซื้อครั้งแรกอย่างมาก เขาไม่อยากให้พวกมันไร้ประโยชน์
ในเมื่อยอมแพ้ไปกับ อุปกรณ์ และ อบิลิตี้ วู่หยานจึงทำได้แค่หันมาดูหน้าไอเท็ม ว่ากันตามตรงแต้มไอเท็มถือเป็นแต้มที่เขามีเหลือกันเหลือใช้มาก ต้องขอบคุณคุณแมงมุมทั้งหลายที่อุตสา ‘ใจบุญ’ สละตัวให้เขา.......
ถึงยังงั้นก็มีของหลายอย่างในหน้าไอเท็มที่ทำให้วู่หยานตาเป็นประกาย!
อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต : สามารถกักเก็บสิ่งมีชีวิตเข้ามาในมิติของอุปกรณ์ได้ สิ่งมีชีวิตที่เก็บเข้ามาจะตกอยู่ในสภาวะหลับไหลทันที ; 300,000แต้มไอเท็ม
น้ำยาแห่งชีวิต : สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตที่ใช้ ฟื้นคืนสภาพกลับมาเป็นปกติ (ไม่สามารถใช้กับสิ่งมีชีวิตที่เลเวลสูงกว่า30) ; 1,000,000แต้มไอเท็ม
น้ำยาฟื้นสภาพ : สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตที่ใช้ ฟื้นคืนอวัยวที่เสียหรือขาดหายไปกลับมาเป็นเหมือนเดิม ; 100,000แต้มไอเท็ม
การ์ดคาแรคเตอร์ : ใช้ได้เฉพาะในโลกดันเจี้ยน ต้องใช้ก่อนที่จะเข้าโลกดันเจี้ยน เพื่อตั้งสถานะของผู้ใช้ในโลกดันเจี้ยน สถานะที่ตั้งไม่สสามารถซ้ำกับตัวละครในโลกนั้นๆได้ ; 20,000แต้มไอเท็ม
บาเรียแม่เหล็กไฟฟ้า : สามารถใช้ป้องกันอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ได้ทุกชนิด ; 10,000แต้มไอเท็ม
อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต น้ำยาแห่งชีวิต น้ำยาฟื้นสภาพ การ์ดคาแรคเตอร์ บาเรียแม่เหล็กไฟฟ้า ไอเท็มทั้ง5นี้มีประโยชน์ไม่น้อยเลยในเมืองแห่งการศึกษา
ก่อนหน้านี้วู่หยานคิดจนปวดหัว ไม่รู้ว่าจะเอาเหล่าน้องไปเก็บไว้ไหน เพราะถึงแม้เขาจะช่วยเธอไว้ได้ เธอเขาจะเอาพวกเธอไปไว้ไหนถึงจะปลอดภัยล่ะ? ต้องรู้ก่อนว่า ตามเนื้อเรื่องแล้ว ทุกคนในเมืองนั้นต่างก็อยากจะกัดเหล่าน้องสาวกันทั้งนั้น
แต่ว่าปัญหาที่ว่ามานี้ สามารถแก้ได้ด้วยเจ้า อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต ถึงแม้พอเก็บเข้าไปจะทำให้พวกเธอหลับ แต่ก็ดีกว่าให้อยู่ข้างนอกที่ไม่รู้ว่าใครจะบุกมาเมื่อไหร่ ปัจจัยเสี่ยงมันเยอะไปหมด วู่หยานจึงเลือกให้พวกเธอเข้าไปหลับในนี้ดีกว่า
น้ำยาแห่งชีวิต ยิ่งสำคัญ!!
โปรเจคเลเวล6 มันเริ่มทดลองกันก่อนเนื้อเรื่องหลักจะเริ่มซะอีก ด้วยเรตการตาย10คนต่อวัน และจากฉากที่น้องสาวปรากฏตัวครั้งแรกพวกเธอก็ได้ตายไปแล้วกว่าหนึ่งหมื่นคน!
หรือก็คือ ก่อนที่เนื้อเรื่องหลักจะเริ่ม เหล่าน้องสาวก็ตายกันไปเยอะแล้ว!
และไอ้ น้ำยาแห่งชีวิต นี้แหละที่สามารถชุบชีวิตพวกเธอได้!
ถึงแม้มันออกจะแพงไปหน่อย แต่ต่อให้แพงกว่านี้ถ่มันสามารถชุบชีวิตพวกเธอได้ เขาก็จะซื้อ!
ส่วน น้ำยาฟื้นสภาพ มันสามารถรักษาการเสื่อมสภาพของเซลล์ได้ เพราะจากเนื้อเรื่องแล้ว พวกเธอเป็นแค่ร่างโคลนที่สามารถมีชีวิตต่อไปได้อีกแค่ไม่กี่ปี ต่อให้ไม่มี แอคเซลาเรเตอร์ มาคอยฆ่าก็ตาม
การ์ดคาแรคเตอร์ เองก็จำเป็นมาก ในเมืองแห่งการศึกษา ถ้าไม่มีบัตรประจำตัวย่อมเกิดปัญหาแน่ แต่ถ้าปัญหานี้ทำให้ อเลสเตอร์ สังเกตเห็นถึงตัวตวพวกเขาล่ะก็ยุ่งแน่ ดังนั้นไอเท็มนี้จึงจำเป็นมาก
ส่วน บาเรียแม่เหล็กไฟฟ้า ก็มีไว้เพื่อปกป้องสิทธิส่วนบุคคล ใครบ้างที่เป็นโอตาคุในโลกเก่าของเขาที่ไม่รู้ว่าไอ้ อเลสเตอร์ มันเป็นพวกโรคจิตชอบถ้ำมองคนอื่น ในเมืองมี อันเดอร์ไลน์ เครื่องจักรขนาดจิ๋วที่ตาเปล่ามองไม่เห็นบินว่อนอยู่ทั่วทุกทีในเมือง แค่คิดว่าจะโดนจ้องมองจลอดเวลาเขาก็ขนลุกแล้ว ดังนั้นไอเท็มนี้จึงโครตสำคัญ!
ตัดสินใจได้แล้วเขาก็กดจึกๆซื้อให้หมด จากนั้น กำไลข้อมือสีดำ ขวดยาสองขวดที่หนึ่งมีของเหลวสีทองและอีกอันสีเขียว การ์ดสีอัน และสร้อยคออีกสอง ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าวู่หยาน
กำไรสีดำเป็น อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต น้ำยาสีทองเป็น น้ำยาแห่งชีวิต น้ำยาสีเขียวเป็น น้ำยาฟื้นสภาพ การ์แน่นอนย่อมเป็น การ์ดคาแรคเตอร์ และสร้อยคอทั้งสองก็เป็น บาเรียแม่เหล็กไฟฟ้า
เป็นเพราะอิคารอสเป็นแองเจิ้ลรอยด์ เธอมีระบบป้องกันของพวกนี้ติดตัวอยู่แล้ว ดังนั้นสร้อยคอทั้งสองนี้จึงมีไว้ให้เขากับฮินางิคุใช้
สำหรับมิโคโตะ เธอไม่จำเป็นต้องใช้ ที่เขากับฮินางิคุใช้เพราะเขากับเธอไม่มีสถานะอะไรในโลกนั้น อเลสเตอร์เองก็คงไม่โรคจิตขนาดมานอนส่องทุกคนหรอก ดังนั้นขอแค่ป้องกันอันเดอร์ไลน์ได้ก็พอ
แต่ว่ามิโคโตะนั้นแตกต่าง เธอเป็นหนึ่งเลเวล5ที่มีแค่7คน เป็นร่างต้นของเหล่าน้องสาว แล้วอเลสเตอร์จะไม่สนใจเธอได้ยังไงล่ะ?
ถ้าเกิดอยู่มิโคโตะหายไปจากการตรวจสอบของอันเดอร์ไลน์ ย่อมไปดึงดูดความสนใจของอเลสเตอร์แน่ เมื่อถึงตอนนั้นสถานะของพวกเขาก็จะถูกเปิดเผย!
เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น วู่หยานจึงต้องจำใจปล่อยพี่สาวเรลกันโดนเอาเปรียบไป.......
เขาเสียไปทั้งหมด1,500,000แต้มสำหรับไอเท็มทั้ง5ชิ้น จากนั้นเขาก็โยนพวกมันเข้าแหวนมิติ แล้วเปิดดูหน้าไอเท็มต่อ เพราะเขาก็ไม่ได้รังเกลียดที่จะมีของใช้ไว้เยอะๆหรอกนะ
หลังจากนั้น วู่หยานก็เจอของดีอีกหลายๆอย่าง จริงๆทุกอย่างมันก็มีประโยชน์หมดแหละ แต่แค่ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าจะเอามันไปใช้ยังไงแค่นั้น
สำหรับไอเท็มที่เขาสามารถใช้ได้แน่ๆ นอกจากที่ซื้อไปแล้ว พวกที่เหลือนี้ก็แพงนรกแตก เขาไม่มีปัญญาซื้อ แต่ความสามารถของพวกมันก็สะเทือนฟ้าสะเทือนดินจริงๆสมกับราคา......
ในตอนนี้เอง วู่หยานก็เสียใจอย่างสุดซึ้งที่ค้นพบว่าแท้จริงแล้วแม้แต่แต้มไอเท็มตูก็ยังจนอยู่ดี........
หลังจากนี้เขาก็หาของจำเป็นที่สามารถซื้อได้ไม่เจออีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงปิดพวกมันไป ตราบดที่เขามีแต้มมากพอ และยังไงระบบมันก็ไม่หนีไปไหน เมื่อถึงเวลาที่จำเป็นค่อยซื้ออีกทีล่ะกัน
มองดูแต้มไอเท็มที่เหลืออยู่ 7,300,000 วู่หยานก็ปิดระบบ จากนั้นก้าวเท้าเดินไปห้องนอนของมิโคโตะ........
