(ฟรี) ตอนที่ 153 จิไรยะตกตะลึง: นี่ลูกของซึนาเดะเหรอ?

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 153 จิไรยะตกตะลึง: นี่ลูกของซึนาเดะเหรอ?

คำพูดของไรคาเงะรุ่นที่ 4 เอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น: "พวกเราคุโมะควรลงมือ!"

“บอส เดี๋ยวสิครับ” ดารุยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: "โคโนฮะสู้ศึกครั้งนี้ได้ไม่ดีมาก ผมรู้สึกลึกๆ ว่าเหมือนมีอะไรผิดปกติอยู่"

“ไม่ว่าคาเสะคาเงะรุ่นที่ 4 จะเก่งแค่ไหน เขาไม่สามารถทำลายหมู่บ้านโคโนฮะด้วยตัวคนเดียวได้หรอก” ไรคาเงะรุ่นที่ 4 มองอย่างดูถูก: "แต่นี่ก็พอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าโคโนฮะอยู่ในช่วงที่อ่อนแอที่สุด”

“ไม่ลงมือตอนนี้แล้วจะลงมือตอนไหน”

"บังเอิญมากว่าเรากำลังเตรียมตัวทำสงครามมานาน เพราะฉะนั้น เราจึงสามารถเปิดฉากโจมตีได้ทันที"

“ถ้าเราพลาดโอกาศที่พระเจ้าประทานให้แบบนี้ ชาวคุโมะจะตำหนิเอาได้!”

"คุโมะจะประกาศสงครามกับโคโนฮะ!"

เขาตบโต๊ะดังปาด แสดงความสง่างาม

ทุกคนลุกขึ้นยืนด้วยความกลัว: "ครับ ท่านไรคาเงะ!"

"อืม" ไรคาเงะรุ่นที่ 4 พยักหน้า ชะงักแล้วพูดว่า: "พูดถึงตรงนี้ ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว...โคโนฮะกำลังตกอยู่ในความโกลาหล น่าจะสะดวกในการส่งสายลับของเราแฝงตัวไปที่สุด"

เขามองไปทางหมู่บ้านโคโนฮะด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ตระกูลอุจิวะ... ฉันได้ยินชื่อเสียงของอุจิวะมานานแล้ว!"

หมู่บ้านอิวะ

"โกหก เจ้าบ้าทรายของซึนะฆ่าฮิรุเซ็นได้จริงงั้นเหรอ?"

โอโนกิ ซึจิคาเงะรุ่นที่ 3 พูดโพล่งออกมา: "ถึงฉันจะได้ยินมาว่าซารุโทบิอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่น่าจะไม่ถูกเจ้าเด็กเหลือขอของซึนะฆ่าหรอกมั้ง?"

“ท่านซึจิคาเงะ เราจะทำยังไงดี” คุโรซึจิเอียงหัวมองโอโนกิ

โอโนกิพลิกตัวไปมาบนอากาศหลายครั้งพลางครุ่นคิดอยู่นาน

จนพูดออกมาว่า

"รอก่อน"

"เราไม่จำเป็นต้องปิดกั้นเส้นชีวิตของหมู่บ้านอิวะ เพราะการเปลี่ยนแปลงชั่วคราว... สงครามโลกนินจาเริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่นี่ไม่ใช่เรื่องดี...”

พูดต่อว่า

"เรารอได้!"

ระหว่างที่พูด เขาก็ถอนหายใจออกมา

รอ?

พูดง่าย แต่นินจานั้นชอบคว้าโอกาสมากกว่ารอโอกาส

แต่ปัญหาก็คือว่าหมู่บ้านอิวะกำลังประสบปัญหาการขาดแคลนผู้มากความสามารถอย่างรุนแรง แม้แต่ซึจิคาเงะยังต้องได้รับการสนับสนุนจากโอโนกิที่แก่แล้วเพื่เป็นมิซึจิคาเงะรุ่นที่ 3

ใครจะกล้าอยู่และเดิมพันถ้าไม่มีผู้แข็งแกร่งรับรองไว้?

"เจ้าเด็กเดอิดาระนั่นยังสนิทกับคุโรซึจิอยู่รึเปล่า? บางทีอาจถึงเวลาเรียกเขากลับมาแล้ว!"

โอโนกิ ซึจิคาเงะรุ่นที่ 3 คิดกับตัวเอง

หมู่บ้านคิริได้รับการติดต่อจากหมู่บ้านซึนะเช่นกัน

"ช่างเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อมาก... ฉันคิดว่าการสอบจูนินจะทำให้เรามีเวลาพัฒนาอีกมาก!"

เทรุมิ เมย์ทอดถอนใจ: "คิดไม่ถึงว่าหมู่บ้านซึนะจะเปิดสงครามนินจา... "

โจจูโร่มองไปยังมิซึคาเงะรุ่นที่ 5 เมย์แล้วพูดอย่างจริงจัง: "ท่านมิซึจิคาเงะ เราควรทำอะไร?"

“อย่าทำตัวบุ่มบ่าม” เมย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจ: "สำหรับหมู่บ้านคินิ การยึดครองดินแดนใหม่นั้นเป็นแค่จินตนาการ"

"เป็นเรื่องสำคัญมากที่จะต้องจัดการกับปัญหาภายในของหมู่บ้านก่อน!"

หมู่บ้านคิริยื่นมือออกจากดินแดนยากมาก แม้นว่าโลกนินจาจะเต็มไปด้วยประกายไฟ แต่ก็ยังมีเสถียรภาพอยู่มาก

หากไม่มีภูมิศาสตร์อันเป็นเอกลักษณ์ หมู่บ้านคิริคงจะถูกหมู่บ้านใหญ่ต่างๆ กลืนกินไปนานแล้วจากการปะทะกันภายในอย่างต่อเนื่อง

"ถ้าท่านคิดอย่างนั้นได้ดีมากเลยครับ" โจจูโร่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เห็นชัดว่าเขาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของเทรุมิ เมย์เช่นกัน แต่...

"แต่ท่านมิซึคาเงะ มีพวกเราหลายคนที่ต้องการเริ่มสงคราม..."

"แม้แต่ตัดสินใจปลอมตัวเป็นมิซึคาเงะ ผมนึกไม่ออกว่าพวกเขาจะไม่ใช้โอกาสนี้ก่อเรื่อง"

"อืม ฉันรู้" เมย์พยักหน้าด้วยแววตาที่เฉียบคม: "แต่แล้วไง?"

"ถ้ามันพัฒนาถึงจุดนั้นจริงๆ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ความขัดแย้งภายนอกเพื่อรวมภายในให้เป็นอันหนึ่งหรอกน่ะ!"

เมื่อเธอพูดดังนั้น ก็แผ่จิตสังหาร มีท่าทางกล้าหาญปนอยู่ที่เป็นเอกลักษณ์ของหมู่บ้านคิริ

เมื่อคนระดับสูงรอบๆ ได้ยินก็ส่งเสียงขึ้น

“ครับ ท่านมิซึคาเงะ!”

สงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 เริ่มขึ้น!

ทันทีที่โคโนฮะเริ่มสงคราม ก็ถูกหมู่บ้านซึนะกับหมู่บ้านคุโมะโจมตี

หมู่บ้านคุโมะเริ่มตั้งรับหลังจากที่เปิดฉากโจมตีครั้งใหญ่

ทว่าหมู่บ้านคุโมะเป็นฝ่ายโจมตีคนแรก จึงต้องฝืนรับการโจมตีหนักที่สุด

โชคดีที่มีการแจ้งเตือนเรื่องสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 มีมาเกือบหนึ่งปีแล้ว โฮคาเงะรุ่นที่ 3 อาศัยความมั่งคั่งของโคโนฮะ ได้รวมกำลังทหารและเสบียงจำนวนมากไว้ที่ชายแดน

กองทัพนินจาโคโนฮะได้สู้รบสละชีวิตจนสามารถสกัดกั้นเอาไว้ได้ ถึงจะบาดเจ็บล้มตายและเสียดินแดนไปมาก อีกทั้งยังแทบไม่ได้สนับสนุนการบุกในช่วงแรกของทั้งสองหมู่บ้าน

แต่โคโนฮะก็ยังตั้งแต่ไม่ได้และเสียเปรียบอย่างต่อเนื่อง —หากปราศจากการประสานงานอันเป็นหนึ่งอันเดียวกันจากโฮคาเงะ แม้แต่กำลังเสริมที่ตามมาทีหลังก็ยังตัดสินใจได้ยาก

หมู่บ้านโคโนฮะนั้นมีทั้งเสบียงและกองทัพนินจาพลั่กพร้อม

สิ่งที่ขาดคือโฮคาเงะที่ทุกคนเชื่อมั่น!

จิไรยะแบกภาระอันหนักอึ้ง จนพบโรงแรมที่ซึนาเดะอาศัยอยู่ด้วยความเร็วสูงสุด

เขารีบตรงเข้าไปในห้องทันที

"ซึนาเดะ! ฉุกเฉิน! โคโนฮะต้องการเธอ! หมู่บ้านต้องการเธอ!"

“โฮคาเงะรุ่นที่ 5 ขึ้นอยู่กับเธอแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะเดินเตร็ดเตร่ต่อแล้ว เธอรู้—

ตู้ม!

หมัดที่คุ้นเคยซัดลงบนใบหน้าของจิไรยะ จิไรยะก็พุ่งออกไปจากห้องทันที

“อย่าส่งเสียงดัง!” ซึนาเดะพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี "นายทำให้ลูกฉันกลัว!"

เธอต่อยหนักมาก แต่จิไรยะก็ชินกับมันแล้ว

จิไรยะเช็ดเลือดกำเดาออกแล้วลุกขึ้นและพูดว่า "โอ้ ขอโทษ แต่ฉันจริงจังน่ะ โคโนฮะต้อง—"

"ห๊ะ? เดี๋ยว!"

"ลูก?!"

จิไรยะตาเบิกกว้างอย่างกะทันหัน มองไปที่ทารกน้อยในอ้อมแขนของซึนาเดะ

เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักที่มีใบหน้ากลมโตเต็มไปด้วยผิวกระจ่างเนียนนุ่มของทารก แค่มองก็อยากจะฟัดให้รู้แล้วรู้รอด

“ลูก...เธอ?” จิไรยะชะงักค้าง

ซึนาเดะพยักหน้า ทวนคำพูดของจิไรยะ

"ลูกของฉัน"