ตอนที่ 2009+2010 เรื่องซุบซิบ

ตอนที่ 2009 เรื่องซุบซิบ

สิ่งอื่นไม่สำคัญ แต่เธอโกรธมากเมื่อได้ยินคนอื่นใช้คำว่า สารเลว เพื่ออธิบายเธอและลูกของลู่ชิงสี

อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าเธอ ดังนั้นแม้ว่าเธออยากจะต่อว่าพวกเขา เธอก็ทำไม่ได้

“พวกเขาพูดอะไร?”

ดวงตาของลู่ชิงสีมืดลงและรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาถามอีกครั้งอย่างนุ่มนวลว่า “บอกผมสิว่าพวกเขาพูดว่าอะไร”

“พวกเขาซุบซิบกับว่าผู้ลักพาตัวข่มขืนฉัน เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ แต่เป็นลูกของผู้ลักพาตัว”

เจียงเหยากัดฟันของเธอ ดวงตาของเธอแดงขึ้นหลังจากที่เธอพูด

ลู่ชิงสีผู้ซึ่งกลัวว่าจะทำให้เจียงเหยากลัว ไม่ได้ซ่อนความโหดร้ายของเขาในขณะที่เขาปล่อยมันในขณะนั้น

เจียงเหยาคือชีวิตของเขา และลูกคือชีวิตของเขา

มีคนรังแกชีวิตทั้งสองของเขา

“ทำไมปากของพวกเขาถึงร้ายกาจนัก? พวกเขาเห็นฉันถูกลักพาตัวและทำให้มีมลทินด้วยตาของพวกเขาหรือเปล่า พวกเขามีตาทิพย์หรืออย่างไร พวกเขารู้หรือไม่ว่าลูกของฉันไม่ใช่ลูกของคุณ? พวกเขาทนไม่ได้ที่คุณเอาใจฉัน พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาพูดคำที่ทำร้ายจิตใจแบบนี้ ครอบครัวสามีของฉันยังไม่ว่าอะไรเลย มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเลย พวกเขาไม่มีความสุขและต้องทำงานหนักด้วยตัวเอง พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันนิสัยไม่ดี”

ลู่ชิงสีอุ้มเจียงเหยาไว้ในอ้อมแขนของเขา และตบหลังเธอเบา ๆ เธอดูเหมือนจะโกรธ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่พูดคำดังกล่าวออกมา

“อย่าโกรธไปเลย กินข้าวกันเถอะ ผมจะจัดการเรื่องนี้หลังจากเรากินข้าวเสร็จเอง” ลู่ชิงสีดึงเจียงเหยาขึ้นมา “ครั้งหน้า ถ้าไม่มีความสุขก็อย่าเก็บไว้คนเดียว ให้รีบมาบอกผม”

“คุณกำลังทำอาหาร ฉันไม่ต้องการให้คุณทำอาหารเสีย ฉันเลยไม่เข้าไปบอกคุณ” เจียงเหยาตอบด้วยเสียงอู้อี้

ในขณะนั้นอารมณ์ของลู่ชิงสีเหมือนกับภูเขาไฟที่กำลังปะทุ แต่คำอธิบายไร้สาระของเธอยังทำให้เขาขบขัน

“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณอีกแล้ว”

ลู่ชิงสีตบศีรษะของเจียงเหยา “คืนนี้ผมทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณ ผมจำได้ว่าคุณชอบอาหารที่แม่ทำ”

เจียงเหยากินและดมกลิ่น “คุณใส่น้ำตาลมากเกินไป มันไม่ดีเท่ากับฝีมือของแม่”

“ครั้งหน้าผมจะทำให้ดีกว่านี้”

ลู่ชิงสีปลอบเจียงเหยาด้วยเสียงต่ำ เขารู้ว่าเธออารมณ์ไม่ดีจึงพยายามเรื่องเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เป็นไปได้มากว่าเขากลัวว่าเธอจะร้องไห้หากเธอยังคงเงียบต่อไป

เธอไม่ใช่คนขี้แย ในความเป็นจริงเธอเป็นคนที่แข็งแกร่ง เธอรู้สึกว่ามันขี้ขลาดมากที่ต้องร้องไห้เพราะเรื่องแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม ลู่ชิงสีต้องการบอกเจียงเหยาว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะร้องไห้เมื่อเธอเสียใจ เธอไม่จำเป็นต้องดื้อรั้นขนาดนั้น

อาหารค่อนข้างเบา หลังจากอาหารเย็น ลู่ชิงสีเกลี้ยกล่อมเจียงเหยาให้กลับมาเป็นเธอคนเดิม กลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน

เขาไม่ได้ออกจากบ้าน เขาไม่ได้ไปที่ไหนเลยนอกจากมองหาโจวจุนหมิน

ยังเช้าอยู่ และโจวจุนหมินไม่ได้อยู่ในหอพัก เขากำลังเล่นบาสเกตบอลกับคนอื่น ๆ

ในสนามบาสเกตบอล เมื่อลู่ชิงสีรู้ตำแหน่งของโจวจุนหมิน เขาก็หันหลังกลับและไปที่สนามบาสเกตบอล

โจวจุนหมินอยู่ในสนามบาสเกตบอล เมื่อลู่ชิงสีมาถึง เขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อขณะตบลูกบาสเกตบอลและวิ่งไปหาลู่ชิงสี ...เขายิ้มและถามว่า “หัวหน้าลู่ คุณมาที่นี่เพื่อเล่นบาสเกตบอลหรือเปล่าครับ คุณอยากเล่นกับเราไหม คุณไม่ได้มากับภรรยาของคุณเหรอครับ”

__

ตอนที่ 2010 เราต้องตรวจสอบ

ลู่ชิงสีขโมยลูกบาสเกตบอลไปจากมือของโจวจุนหมินอย่างง่ายดายและโยนให้คนข้างหน้าเขา เขาพูดว่า “นายเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับภรรยาของฉันเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือเปล่า”

โจวจุนหมินกำลังสูญเสีย เขาพูดว่า “มีบางอย่างเกี่ยวกับภรรยาของคุณหรือครับ?”

ลู่ชิงสีจำได้ว่าโจวจุนหมินถูกย้ายมาจากเมืองจินกับเขา ดังนั้นจึงเป็นปกติที่ข่าวลือบางอย่างจะหลีกเลี่ยงเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่ชิงสีก็เรียกหาผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ และทำซ้ำสิ่งที่เขาถามโจวจุนหมิน

คนเหล่านั้นก็มีสีหน้าเหมือนกับโจวจุนหมินเช่นกัน พวกเขาส่ายหน้าด้วยความสับสน

“หัวหน้า มีอะไรผิดปกติหรือครับ” โจวจุนหมินเป็นคนที่รู้จักลู่ชิงสีเป็นอย่างดี นอกจากเจียงเหยาเมื่อมองไปการแสดงออกของลู่ชิงสี โจวจุนหมินสามารถเดาได้ว่ามีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นกับเจียงเหยา

ผู้ใต้บังคับบัญชาของลู่ชิงสี ไม่เคยได้ยินเรื่องซุบซิบ ดังนั้นลู่ชิงสีจึงคิดว่าคำพูดนี้อาจไปไม่ถึงทีมกองกำลังพิเศษ

ทุกคนรู้ว่าลู่ชิงสีเป็นหัวหน้าทีมและมีชื่อเสียงในการปกป้องผู้คนของเขา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่แพร่กระจายไปยังทีมของเขา

ผู้ที่เล่นบาสเกตบอลกับโจวจุนหมิน ก็เป็นคนสนิทของเขาเช่นกัน ดังนั้นลู่ชิงสีจึงไม่ปิดบัง “ตอนที่ภรรยาของฉันออกไปข้างนอกวันนี้ เธอได้ยินบางคนบอกว่าเธอถูกข่มขืนเมื่อคราวที่แล้ว พวกเขาบอกอีกว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของคนที่ลักพาตัวเธอ ไปหาว่าใครพูดอย่างนั้น”

“สารเลว”

“ใครกันที่น่าขยะแขยงถึงกล้าพูดคำนั้นออกมา” โจวจุนหมินโกรธมากจนเกือบจะดึงรองเท้ากระแทกเพื่อระบายความโกรธ “คนที่ลักพาตัวเธอจะทำอะไรกับภรรยาของคุณได้ เธอเก่งออกอย่างนั้น”

“คนเหล่านั้นต้องพูดอย่างนั้นอย่างมุ่งร้าย พวกเขาเพียงแค่ทำให้ชื่อเสียงของเธอเสื่อมเสียด้วยคำพูดเปล่า ๆ คุณนายลู่โกรธมากใช่ไหมครับ เธอกำลังท้อง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ทหารอีกคนถาม

“เธอสบายดี”

ลู่ชิงสีโบกมือของเขา

“มันไม่ง่ายเลยที่จะตรวจสอบข่าวลือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นได้ชัดว่าพวกเขาหลีกเลี่ยงพวกเรา”

โจวจุนหมินกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น “คุณคิดว่าใครที่แค้นภรรยาของคุณ ถึงกับพูดคำเหล่านั้นลับหลังเพื่อใส่ร้ายเธอ”

“แม้ว่ามันจะไม่ง่าย แต่นายก็ต้องตรวจสอบมันให้ฉัน” ลู่ชิงสีกล่าว

“ครับ ผมจะตรวจสอบครับ คนอื่นอาจคิดว่าพวกเขาสามารถรังแกเราได้ หากเราปล่อยไป ไม่ต้องกังวลครับ หัวหน้า เราจะหาว่าใครเป็นคนเริ่มข่าวลือ เราจะไม่ทนกับการรังแกพวกนั้น” ทหารคนหนึ่งกล่าว

หลังจากพูดอย่างนั้น คนคนนั้นก็เรียกโจวจุนหมิน พวกเขาไม่ต้องการเล่นบาสเกตบอลอีกต่อไปและออกไปทันที

ลู่ชิงสียืนอยู่บนสนามบาสเกตบอลและคลำหาในกระเป๋าของเขา เขาต้องการที่จะสูบบุหรี่ แต่เขาไม่พบอะไรเลย

เขาไม่ได้มีความอยากบุหรี่มากนัก ตั้งแต่ที่เจียงเหยาตั้งครรภ์ เขาไม่แม้แต่จะแตะต้องบุหรี่ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว เขาไม่พบบุหรี่บนตัวเขาเลย

เมื่อลู่ชิงสีกลับถึงบ้าน เจียงเหยาไม่ได้อยู่บนเตียง เธอนั่งบนโซฟาและเล่นเกมกับมัวทางโทรศัพท์ แต่ละคนมีจานและถุงเมล็ดแตงโมวางอยู่บนโต๊ะ

เจียงเหยาเงยหน้าขึ้นและดูมัวเล่นเกม เธอกำลังปอกเมล็ดแตงโมและกินมันด้วยมือข้างหนึ่ง มัวช้า ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถจบเกมได้ เขาโกรธจนแทบจะระเบิด เขาต่อว่าเจียงเหยา แต่เธอกลับหัวเราะเสียงดัง...