“เซียวเฉิน พอก็คือพอ ด้วยความแข็งแกร่งของใต้เท้าแล้ว เขาสามารถทุบตีและสังหารเจ้าอย่างง่ายดาย นี่มันถือว่าเจ้าได้รับความเมตตาแล้วด้วยซ้ำ” ไปยวี่เอ๋อลุกขึ้นยืนและกล่าว

แม้นางจะรู้สึกผิดหวังอย่างมากกับเซียวเฉิน และกระทั่งยกเลิกการหมั้น

แต่ยังไง พวกเขาก็เคยเป็นหวานใจในวัยเด็กของกันและกัน ถึงจะไม่มากแต่ก็นับว่ายังพอมี

มันก็แค่นั้นแหละ

“หุบปากซะนักสารเลว ข้าดูเหมือนอยากให้จวินเซียวเหยาเมตตารึ?” เซียวเฉินตะโกนอย่างเดือดดาล

ความหวังดีของไป่ยวี่เอ๋อยิ่งกระตุ้นต่อมเซียวเฉินมากกว่าเดิม

ดวงตาที่เคยมีแต่ความหดหู่ ถูกเติมเต็มด้วยความโกรธอันไม่ยิมยอมอีกครั้ง

“สาวทึ่มคนนี้พยายามเอาความเกลียดชังมาให้ข้าชัดๆ …” จวินเซียวเหยาคิดในใจ

ยังไงก็ตาม นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

เพราะจวินเซียวเหยามีแผนบางอย่างในใจ

“เจ้า… ช่างมันเถอะ นับซะว่าความหวังดีของข้าเป็นเพียงโคลนตม!”

เมื่อถูกเซียวเฉินด่าทอ มันทำให้ไป่ยวี่เอ๋อแสดงออกอย่างหม่นหมองและลบความรู้สึกประทับใจอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ไปจนหมดสิ้น

เซียวเฉินเวลานี้กำลังหอบหนักและกล้ามอกสั่นสะท้าน

เขารู้ตัวแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเอาชนะจวินเซียวเหยาในวันนี้

เซียวเฉินกำนิ้วทั้งห้าแน่นจนเล็บแทงลึกเข้าไปในฝ่ามือ

เขามองอย่างเย็นชาไปที่ไป่ยวี่เอ๋อและจวินเซียวเหยา

“จวินเซียวเหยา อย่าได้ใจไปนัก สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ อีกสามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ โลกนั้นเปลี่ยนแปลงและเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนอยู่เสมอ จงอย่าได้ดูถูกกัน!”

“อีกสามปีให้หลัง ข้าจะกลับมาสู้กับเจ้าอีกครั้ง!”

เซียวเฉินเอ่ยออกมาจากปากของเขาอย่างแน่วแน่แต่ก็น่าสลดใจ ซึ่งมันช่างเข้ากันได้ดีกับใบหน้าเปื้อนเลือดของเขา

ในทิศตรงกันข้าม หญิงสาวตระกูลจวินบางคนก็มองเห็นความพิเศษในตัวของเขาอย่างเบาบาง

ขณะนี้ ความไม่ย่อท้อของเซียวเฉินค่อนข้างน่าประทับใจเล็กน้อย

เซียวเฉินที่เพิ่งพูดด้วยความเกรี้ยวกราดจบ ก็หันหลังพร้อมกับประคองร่างที่บาดเจ็บเดินออกไปจากลานประลองด้วยรอยเท้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด

แม้แต่ไป่ยวี่เอ๋อยังแอบตกตะลึง

ราวกับว่านางเห็นฉากในอนาคตของเซียวเฉินพุ่งสู่ท้องฟ้าและทะยานสู่สวรรค์

ทว่า เสียงอันเฉยเมยกลับดังขึ้นทำลายบรรยากาศ

“เดี๋ยว…”

เซียวเฉินหยุดทันทีที่ได้ยิน

“ข้าบอกให้เจ้าไปได้ตั้งแต่ตอนไหน?” จวินเซียวเหยาที่ยืนมือไพล่หลังมองด้วยใบหน้าขี้เล่น

พูดประโยคคลาสสิก ทิ้งความโกรธไว้ข้างหลัง แล้วก็หนีไปแบบปลอดภัยงั้นหรอ?

ความคิดของเซียวเฉินช่างตื้นเขินซะจริง

“เจ้า… เจ้าจะทำอะไร?”

เซียวเฉินหันกลับมาด้วยท่าทางแข็งทื่อ

จวินเซียวเหยา ในฐานะบุตรพระเจ้าแห่งตระกูลจวินแล้ว ไม่ใช่ว่าหมอนี่ต้องปล่อยให้เขาจากไปด้วยท่าทีของผู้ที่อยู่เหนือกว่า จากนั้นก็รอให้พระเอกอย่างเขากลับมาตบหน้าหงายหลังจากผ่านไปสามปีหรอกหรือ?

ไอ้หมอนี่ทำไมไม่ทำเล่นตามบท?

“เจ้าเข้ามาในตระกูลของข้า พูดจาหยาบคายกับข้า แล้วทีนี้อยากจะกลับไปอย่างปลอดภัย เจ้าคิดว่าตระกูลจวินของข้าคืออะไร? แล้วเจ้าคิดว่าตัวตนบุตรพระเจ้ามันเป็นยังไง?” จวินเซียวเหยาเย้ยหยัน

“แล้วถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องการอะไร? หรือเป็นเพราะเจ้ากลัวว่าจะแพ้ให้กับข้าในอีกสามปีข้างหน้า?” เซียวเฉินตื่นตระหนกและรีบบังคับให้ตัวเองสงบลง

“ฮิฮิ ข้าไม่ใช้ความรุนแรงหรอกและข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเจ้าจริงๆ” จวินเซียวเหยายิ้มเล็กน้อย

“แล้วเจ้าตั้งใจจะทำอะไร?” ได้ยินเช่นนี้ เซียวเฉินก็ถอนใจหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังแสดงออกถึงความระมัดระวัง

“โทษประหารชีวิตนั้นหลีกเลี่ยงได้ แต่ความผิดของเจ้ายังคงอยู่ ข้าขอยึดปราณมังกรของเจ้าไว้ก็แล้วกัน” สิ้นเสียงของจวินเซียวเหยา

ด้วยมือที่ยกขึ้น ทะเลจิตวิญญาณทองคำในร่างกายของเขาหมุนวนและพลังปราณโหมกระหน่ำควบแน่นเป็นฝ่ามืออันมหึมา และคว้าไปที่เซียวเฉินในทันที

“เจ้ามันน่ารังเกียจและไร้ยางอาย!” ท่าทางของเซียวเฉินเปลี่ยนไปทันที เขาหันหลังและรีบหนีด้วยความรวดเร็ว

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงถูกตบโดยฝ่ามือทองคำอยู่ดี

จากนั้นจวินเซียวเหยาก็คว้าไปในอากาศ และเสียงคำรามของมังกรก็ดังออกมาจากร่างกายของเซียวเฉิน

ในทันที ภาพกึ่งลวงตาของมังกรครามก็ถูกจับโดยจวินเซียวเหยา

นี่คือปราณมังกรของจริงจากในร่างกายเซียวเฉิน

“ไม่ ปราณมังกรของข้า!” ดวงตาของเซียวเฉินแดงก่ำและคำรามอย่างบ้าคลั่ง

“หนวกหู!” จวินเซียวเหยาตบฝ่ามือลงไปอีกครั้ง

มีเสียงกึกก้องตามมาด้วยเสียงแตกหักของกระดูก

กระดูกทั่วทั้งร่างกายของเซียวเฉินแตกละเอียดและเลือดก็ไหลออกจากปากของเขาราวกับไม่ต้องการมัน

“เจ้า… เจ้าทำลายการบ่มเพาะของข้า!?”

เซียวเฉินหน้าถอดสีและกัดฟันของเขาจนเกือบแตก

ถึงแม้จวินเซียวเหยาจะไม่ฆ่าเขาตามที่บอก แต่เขาก็ทำให้เซียวเฉินกลายเป็นตัวไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง

ด้วยวิธีนี้ อย่าว่าแต่สามปีเลย กระทั่งสามร้อยปีหรือสามพันปี เขาก็ไม่มีทางเอาชนะจวินเซียวเหยาได้

“จวิน… เซียว… เหยา…” เซียวเฉินพ่นออกมาทีละคำด้วยความเกลียดชังและความโกรธอันฝังลึกในดวงตา

เหล่าศิษย์ตระกูลจวินโดยรอบตัวสั่นเล็กน้อยและหัวใจของพวกเขาเย็นเฉียบ

นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่เห็นจวินเซียวเหยาใช้วิธีการอันโหดเหี้ยม

“จ้านเทียน เซียวเหยาลงมือได้รวดเร็วและเด็ดขาดจริงๆ” ผู้อาวุโสที่เร้นกายในความว่างเปล่ากล่าวทั้งรอยยิ้ม

“เป็นเรื่องดี ยิ่งหลานชายข้าโหดเหี้ยมมากเท่าไหร่ ข้าก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเท่านั้น” จวินจ้านเทียนยิ้ม

ไม่เพียงจะไม่รู้สึกว่าการลงมือของจวินเซียวเหยามันผิดเพี้ยนแปลกประหลาด แต่พวกเขากลับคิดว่ามันคือเรื่องปกติอย่างยิ่ง

ในอนาคต เมื่อวิถีแห่งจักรพรรดิเปิดออก มันจะมีความโหดเหี้ยมมากยิ่งกว่านี้เสียอีก ดังนั้นการลงมือแค่นี้ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย

บนสนามประลอง หลังจากจวินเซียวเหยาจับปราณมังกรได้แล้ว เขาก็ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อยและเริ่มดูดซับมันต่อหน้าเซียวเฉินโดยตรง

มีเสียงระเบิดดังกึกก้องขึ้นในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

นั่นคือเสียงการตื่นขึ้นของอนุภาคคชสารยักษ์

หลังจากดูดซับปราณมังกรมากกว่าครึ่ง จวินเซียวเหยาก็ได้ปลุกอีก 10,000 อนุภาคในร่างกาย

เท่ากับว่าในตอนนี้ เขาได้ปลุกไปแล้วถึง 30,000 อนุภาคคชสารยักษ์ ซึ่งนับเป็นพละกำลังอันน่าสะพรึงถึง 300 ล้านจิน

ไม่เพียงแค่นั้น จวินเซียวเหยายังพบว่าปราณมังกรได้หล่อเลี้ยงร่างกายของเขาด้วยเช่นกัน ทำให้กายาเซียนบรรพกาลที่แข็งแกร่งอยู่แล้วแกร่งยิ่งกว่าเดิม

นอกจากนี้ ใต้ผิวหนังของเขาก็มีแสงสีครามปกคลุมและกระจายไปทั่ว ซึ่งมันสามารถแปรเปลี่ยนเป็นเกราะมังกรครามเพื่อปกป้องตัวเขาในยามจำเป็น

“นี่เป็นการเก็บเกี่ยวที่ดี” จวินเซียวเหยาพยักหน้าเบาๆ

จากนั้น เขาได้นำปราณมังกรอีกครึ่งหนึ่งที่ยังไม่ดูดซับส่งตรงเข้าสู่ร่างกายของไป่ยวี่เอ๋อ

“ใต้เท้าบุตรพระเจ้า ท่าน…” ไป่ยวี่เอ๋อประหลาดใจ นางไม่คาดคิดว่าจวินเซียวเหยาจะทำแบบนี้

“เจ้ามีเพลิงวิเศษจูเชวี่ยอยู่ในร่างกาย ด้วยปราณมังกรครามนี้ มันควรจะส่งเสริมกันและกัน” จวินเซียวเหยาเอ่ยบอก

การกระทำของเขาเป็นธรรมดาที่จะชนะใจผู้คน

ในอนาคต ไป่ยวี่เอ๋อจำเป็นต้องจัดการดินแดนจูเชวี่ยโบราณให้กับเขา ฉะนั้นพรสวรรค์ของนางต้องไม่อ่อนแอเกินไป

“ขอบคุณใต้เท้า!” ไป่ยวี่เอ๋อสะเทือนใจจนน้ำตาคลอเบ้า

ความเมตตานี้ทำให้นางรู้สึกราวกับว่าได้เกิดใหม่!

แต่เซียวเฉินที่ได้รับชมฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดออกมา!

ข้าโกรธ!

ข้าโกรธจนเครื่องในราวกับถูกแผดเผา ราวกับตับและน้ำดีข้าระเบิดออก!

จวินเซียวเหยากลั่นและดูดซับปราณมังกรของเขาต่อหน้าต่อตา มิหนำซ้ำยังนำมันไปมอบให้กับอดีตคู่หมั้นของตัวเอง

อดีตคู่หมั้น ไป่ยวี่เอ๋อ กระทั่งคุกเข่าและแลบลิ้นเลียจวินเซียวเหยาด้วยท่าทีของสุนัขตัวเมียขี้ประจบ

ภาพนี้ทำให้เซียวเฉินรู้สึกว่าดวงตาของเขากำลังมืดบอดและเกือบจะสิ้นสติเพราะความโกรธ

เห็นดังนี้ จวินเซียวเหยากล่าวอย่างจริงใจว่า “เซียวเฉิน อย่าโกรธกันเลย ข้านำปราณมังกรของเจ้ามาและทำลายการบ่มเพาะของเจ้าเพื่อประโยชน์ของตัวเจ้าเองนะ”

มีพระเอกคนไหนบ้างที่ไม่ต้องเจอกับความทรมานและความยากลำบากทุกรูปแบบ

มันคงน่าอายที่ต้องบอกว่าตัวเองเป็นพระเอก แต่กลับไม่เคยถูกทำลายการบ่มเพาะแบบนี้

จากมุมมองนี้ จวินเซียวเหยาได้ช่วยให้เซียวเฉินพูดได้เต็มปากว่าตัวเองเป็นพระเอกด้วยความหวังดีอย่างแท้จริง

เซียวเฉินที่ได้ยินเช่นนี้ก็โกรธจนร่างกายสั่นสะท้าน และในท้ายที่สุด เขาก็เงยหน้าและร้องโหยหวนอย่างเศร้าโศก เขาร้องด้วยความโกรธอันไร้เรี่ยวแรงจนอาเจียนออกมาเป็นเลือด และสิ้นสติลงไปบนพื้น

(หากมีคำแนะนำหรือข้อติเตียน สามารถคอมเมนท์เพื่อบอกกล่าวได้นะครับ ^ ^ ขอบพระคุณมากครับที่สละเวลาอ่านจนจบ)

5 1 โหวต

Article Rating

2 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด