ด้วยเสียงตะโกนอันดัง หัวหน้าทหารองครักษ์พยายามพยุงตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาได้ถูกปิดล้อมโดยสาวกชั้นยอดสามคนของนิกายปีศาจ และตอนนี้เขาก็ตกอยู่ในสถานการณืที่เต็มไปด้วยอันตราย

ในไม่ช้าเขาก็พ่ายแพ้

ปัง

หัวหน้าทหารองครักษ์ก็ล้มลงกับพื้น ไอออกมาเป็นเลือด และได้รับบาดเจ็บสาหัส

เขาจ้องมองไปที่กลุ่มชายชุดดำที่อยู่ข้างหน้าเขา พวกชายชุดดำทั้งหมดมีพลังมากจนทำให้ทหารองครักษ์ทั้งหมดล้มลงไปนอนกับพื้นในพริบตาเดียว

“หืม...คนที่กำลังจะตาย ไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมากหรอก”

ผู้อาวุโสของนิกายปีศาจ คนหนึ่งหัวเราะเยาะและพูดออกมา

"จัดการเขาซ่ะ"

ผู้อาวุโสอีกคนกำลังจะเดินเข้าไปจัดการกับหัวหน้าทหารองครักษ์

"หยุด!"

ได้มีเสียงตะโกนดังเข้ามา มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาหาพวกเขา ได้มีฝ่ามือพุ่งเข้ามาด้วยพลังการโจมตีที่แข็งแกร่ง บังคับให้ผู้อาวุโสของนิกายปีศาจถอยหลังกลับไป

"อะไร?"

“ปรมาจารย์ มีปรมาจารย์ซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริงหรือ”

สาวกทุกคนของนิกายปีศาจ รู้สึกประหลาดใจ และคนที่ปรากฏตัวออกมาก็คือ ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ดินแดนบรรพบุรุษนั้นเอง

ในตอนนี้เขาได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาออกมา และแท้จริงแล้วผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ดินแดนบรรพบุรุษนั้นเป็นถึงผู้ฝึกตนขอบเขตปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่

อย่างไรก็ตาม พลังของเขากำลังถดถอยและเขาก็กำลังจะตาย

“กลายเป็นว่าเป็นเพียงแค่ปรมาจารย์ที่กำลังจะใกล้ตาย ทำไมเจ้าถึงไม่นอนรอความตายอย่างเงียบๆ”

ผู้นำนิกายปีศาจ เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา

เขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและมองไปที่ชายชราที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาโดยไม่สนใจเลย

เมื่อเห็นว่าเป็นใคร สีหน้าของผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็อุทานออกมาว่า "นิกายปีศาจโมซง พวกเจ้ามาจากนิกายปีศาจโมซงใช่หรือไม่ หรือว่าเจ้าก็คือเสิ่นว่าน ผู้นำนิกายปีศาจโมซงใช่หรือไม่"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย เขายกมือขึ้นเพื่อหมุนเวียนพลังปราณปีศาจ ในร่างกายของเขา และตบไปที่ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ด้วยฝ่ามือของเขา

สีหน้าของผู้อาวุโสผู้พิทักษ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ยกมือขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตีของผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน

ปัง

เสียงดังโครมคราม ได้มีหลุมปรากฏขึ้นหลังจากการโจมตีของทั้งสองประทะกัน และฝุ่นควันบริเวรนั้นก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว

ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ก้าวถอยหลัง เลือดไหลออกมาจากมุมปากและได้รับบาดเจ็บสาหัส

ใบหน้าของเขาเขาดูตกใจและพูดขึ้นมาว่า "เจ้า... เจ้าเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่จริงๆอย่างนั้นเหรอ"

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าได้ทะลวงเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่มาได้นานแล้ว และเจ้าก็กำลังจะตาย”

เสิ่นว่าน มีใบหน้าที่เย่อหยิ่งและหยิ่งยโส ในฐานะที่เป็นผู้นำนิกายปีศาจ คนปัจจุบันเขาได้ทะลวงขอบเขตเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว

สำหรับนิกายปีศาจโมซง นอกจากเขาแล้วยังมีปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อีกคนหนึ่งนั่นคือผู้อาวุโสใหญ่นั้นเอง

"ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง....."

ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์มีท่าทางเคร่งขรึม คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในตอนนี้คือผู้นำของนิกายปีศาจโมซง

เขารู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อยในหัวใจของเขา เมื่อเขาต้องเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่สองคนตามลำพัง เขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีผู้อาวุโสของนิกายปีศาจโมซงหลายคนที่อยู่ในขอบเขตปรมาจารย์โดยกำเนิด หรือแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตนักรบระดับหนึ่งอีกหลายคน

ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งกองกำลังที่บุกเข้ามานี้ได้เลย

วันนี้สถานที่แห่งนี้อาจถูกทำลายล้าง ด้วยน้ำมือของนิกายปีศาจโมซง

"ท่านผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ ท่านรีบไปที่เมืองหลวงเพื่อนำกองกำลังกลับมาช่วยเหลือพวกเรา"

หัวหน้าทหารองครักษ์ลุกขึ้นด้วยความยากลำบากและพูดออกมาด้วยความกังวลใจ

“มันไร้ประโยชน์ ไม่มีใครสามารถหลบหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้ในวันนี้”

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกดูถูกเหยียดหยามและพูดออกมา "วันนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะต้องตาย พวกเจ้าจะต้องเสียสละและเป็นเครื่องสังเวยให้กับความยิ่งใหญ่ของนิกายปีศาจโมซง ของข้า"

"อะไรนะ?" ดวงตาของชายชราหรี่ลง

เขาพูดออกมาด้วยความโกรธว่า "เสิ่นว่าน เจ้าต้องการปลดปล่อยราชาปีศาจตัวนั้นจริงๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่"

"แน่นอนข้ารู้." ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่านตะคอกอย่างเย็นชา "เพราะข้ารู้ไง ข้าถึงต้องการปลดปล่อยราชาปีศาจที่ถูกผนึกเอาไว้เมื่อหนึ่งพันปีก่อนออกมา"

"ตราบเท่าที่ราชาปีศาจ ถูกปลดปล่อยนิกายปีศาจโมซง ของข้าจะผงาดขึ้นและปกครองโลกใบนี้ทั้งใบ"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน กล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่คลุ่มคลั่ง

"แผนการของเจ้าจะไม่มีวัน ที่จะประสบความสำเร็จ"

ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์พูดออกมาด้วยความโกรธ "แม้ว่าข้าจะต้องตาย ข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้แผนของเจ้าประสบความสำเร็จได้"

“ตายไปซ่ะ”

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน เริ่มหมดความอดทนและโจมตีไปที่หน้าอกของชายชราด้วยฝ่ามือของเขา

ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์กระดูกก็หัก เลือดพุ่งออกจากปากของเขา และร่างของผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ก็ปลิ้วออกไปและนอนอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

"กระจายคำสั่งออกไป ให้จับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งหมดที่นี่เอาไว้"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่านออกคำสั่ง

เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ข้าจะใช้เลือดและชีวิตของคนที่นี้เพื่อสังเวยให้กับ ราชาปีศาจเพื่อทำลายผนึกและปลดปล่ยราชาปีศาจให้ออกมาอีกครั้ง"

ฟุ่บ ฟุ่บ...

ในไม่ช้า ชายชุดดำก็กระจายตัวกันออกไปอย่างรวดเร็ว และการค้นหาแบบปูพรมก็เริ่มต้นขึ้นเพื่อจับตัวข้ารับใช้และคนอื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในดินแดนบรรพบุรุษ

"มันจบแล้ว!"

"ทั้งหมดที่ทำมามันจบแล้ว"

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์และหัวหน้าทหารองครักษ์ดูสิ้นหวัง และใบหน้าของพวกเขาก็ซีดเซียว

ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว.

ปัง ปัง ปัง...

ในขณะนี้ ได้มีเสียงอู้อี้ดังมาจากความมืด และบรรดาสาวกชั้นยอดของนิกายปีศาจโมซง ที่กำลังค้นหาและจับกุมข้ารับใช้ที่ยังรอดชีวิต ได้ลอยกลับมาทีละคนอย่างอธิบายไม่ได้

"เกิดอะไรขึ้น?"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน ยืนมองเหตุการณืที่เกิดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ใบหน้าของผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ตะโกนออกมา "ไม่ พวกเขาถูกโจมตี"

บูม!

หลังจากพูดจบ สาวกชั้นยอดของนิกายปีศาจโมซง ที่กำลังค้นหาและจับกุมข้ารับใช้ที่ยังรอดชีวิตก็บินกลับมาทีละคน และศพของพวกเขาก็กลายเป็นหมอกเลือดและแตกสลายต่อหน้าทุกคน

สาวกชั้นยอดของนิกายปีศาจโมซง ทั้งหมดถูกสังหารโดยไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตอบโต้

บรรยากาศในตอนนี้นั้นเงียบสนิท และสีหน้าของสาวกของสาวกชั้นยอดของนิกายปีศาจโมซงทุกคน ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก มองไปที่กองเลือดที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขา ด้วยความตกใจและรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีปรมาจารย์โดยกำเนิดระดับสูงสุดสี่คนถูกสังหารในไม่กี่วินาที?

เจ้าเป็นใคร?

“ใครกล้าลงมือสังหาร คนของนิกายปีศาจโมซงของข้า”

ผู้อาวุโสใหญ่ตกใจและโกรธมาก

ในตอนนี้เหลือเพียงแค่ ผู้นำนิกาย ผู้อาวุโสใหญ่ และปรมาจารย์โดยกำเนิด อีกสามคน พวกเขารวมตัวกันและมองไปยังความมืดข้างหน้าของพวกเขา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ในขณะนี้เอง ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ก็สังเกตเห็นความผิดปกติเช่นกันและมองดูเหตุการณืที่เกิดขึ้นด้วยความสงสัย

“พวกเจ้ากำลังเข้ามารบกวนการทำความสะอาดของข้า”

เสียงที่ไม่แยแสดังออกมาจากความมืด ไร้ร่องรอยของอารมณ์ เย็นชาและเยือกเย็น

"ออกมาซะ"

จู่ๆ ผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายปีศาจโมซง ก็ตะโกนออกมาเสียงดัง เขาได้รวบรวมพลังปราณทั้งหมดของเขา และชกหมัดออกไป และพลังปราณปีศาจที่น่าเกรงขามก็พุ่งออกไป

ได้ยินเสียงดังโครมครามเท่านั้น และบ้านที่อยู่ในระยะการโจมตีของปราณหมัดก็ระเบิดออกเป็นชิ้นๆ

ในฝุ่นควันได้ปรากฏร่างที่คลุมเครือค่อยๆ เดินออกมา ร่างกายของเขาล้อมรอบด้วยมังกรคชสารสิบตัว และแสงที่พร่ามัวได้บดบังรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขา

คนที่มาคือเซี่ยเฉินนั้นเอง ซึ่งเขาเพิ่งจะฝึกฝนทักษะการเปลี่ยนแปลงทั้งสิบสองขั้นที่สิบสองได้สำเร็จ แต่ทันใดนั้นเขาก็สังเกตุเห็นคนของนิกายปีศาจโมซง ได้บุกลุกเข้ามาข้างในดินแดนบรรพบุรุษ ทำให้เข้าต้องออกมาจัดการอย่างไม่มีทางเลือก

เซี่ยเฉิน เดินเข้ามาทีละก้าว ร่างกายของเขาล้อมรอบด้วยปราณมังกรคชสารสิบตัว บดบังรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของเขา

รูปลักษณ์ของเขาทำให้ทุกคนหยุดหายใจ และสาวกของนิกายปีศาจโมซงมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ แรงกดดันที่ทรงพลังของเซี่ยเฉินทำให้ทุกคนรู้สึกหายใจไม่ออก

"เจ้าเป็นใคร?"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน ตะโกนถามออกมาเสียงดังและด้านข้างของเขายังมีผู้อาวุโสอีกคนยืนอยู่ หลังจากนั้นแรงกดดันของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ของทั้งสองก็ระเบิดออกมาพร้อมกัน

สิ่งที่น่าตกใจคือภายใต้แรงกดดันของ ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง ชายผู้นี้กลับสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย และเขายังคงเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สงบ

“เจ้าเป็นใคร และเหตุใดเจ้าถึงเข้ามาขัดขวางการทำงานของนิกายปีศาจโมซง ของข้า”

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน มองไปที่อีกฝ่ายด้วยความกลัว อยู่ดีชายลึกลับคนนี้ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

“นิกายปีศาจโมซง?”

เซี่ยเฉินพูดออกมาเบาๆ "เดิมทีข้าก็ไม่ได้สนใจว่า พวกเจ้ากำลังจะทำอะไร แต่พวกเจ้ากลับมารบกวนการทำความสะอาดของข้า ดังนั้นวันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าทั้งหมดมีชีวิตอยู่"

"หยิ่งยโส"

ผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่าน รู้สึกโกรธเป็นอย่างมากและตะโกนออกมาว่า "ไป... ไปจัดการเขาซะ"

หวือ!

ทันทีที่คำพูดของผู้นำนิกายปีศาจโมซงเสิ่นว่านจบลง ผู้อาวุโสทั้งสี่ของนิกายปีศาจที่อยู่ในขอบเขตปรมาจารย์โดยกำเนิดที่อยู่ข้างหลังเขาก็พุ่งออกไปข้างหน้าพร้อมกันอย่างรวดเร็ว และทั้งสี่คนก็รวมพลังกันเพื่อสังหารชายลึกลับ

"รำคาญ"

เซี่ยเฉิน ส่ายหัวเล็กน้อย ยกมือขึ้นและโบกมือของเขาเบา ปราณมังกรคชสารสี่ตัวก็บินออกไป