นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 47 - ต่อสู้ (1)

อันดับผู้แข็งแกร่งของนักเรียนใหม่

1.เกรแฮม สตอร์ม (1,000 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

2.บัคกี้ ไรท์ (900 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

3.นีน่า คัท (800 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

4.ลูคัส ไนจา (700 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

5.เม็กซ์ แรลล์ (600 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

6.คาลีฟา เดรก (500 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

7.เดวิด ซินเทค (400 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

8.ซู เสี่ยว (300 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

9.เดเนียล สตรอวมาร์ท (200 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

10.อีวา ลุกซ์ (100 คะแนนจีโน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม)

“จ่ายค่าธรรมเนียมด้วยคะแนนจีโนตามที่ระบุเอาไว้ เพื่ออ่านข้อมูลรายละเอียดของแต่ละบุคคล”

หน้าของเดวิดบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะคิดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าจะสามารถเข้าถึงข้อมูลของแต่ละคนที่มีรายชื่ออยู่ได้ ด้วยการจ่ายค่าธรรมเนียมเป็นคะแนนจีโน แต่เขาก็ยังมีความหวังอยู่บ้าง

แต่ตัวหนังสือที่วงเล็บเอาไว้ท้ายรายชื่อ ทำให้ความหวังของเขานั้นพังทลายลงไปหมดสิ้น ทางสถาบันตั้งราคาขายข้อมูลพื้นฐานของ 10 อันดับแรกเอาไว้ค่อนข้างสูงทีเดียว ถ้าเขาจำไม่ผิด รายได้ที่ได้รับมาจากการขายข้อมูลนี้จะถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน

ส่วนแรกจะถูกส่งเข้าสถาบัน ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่ง จะถูกมอบให้กับนักเรียนคนที่ถูกเปิดเผยข้อมูลออกไป

นี่เป็นอีกวิธีที่จะสะสมคะแนนจีโนของนักเรียนที่แข็งแกร่ง และมันจะเป็นตัวช่วยอย่างดี ในการที่จะเสริมความแข็งแกร่ง เพื่อที่จะรักษาตำแหน่งของตัวเองเอาไว้

แม้ว่าเดวิดจะเพิ่งเข้ามาในสถาบันแห่งนี้ไม่นาน แต่เขาก็พอจะรู้อยู่บ้าง ว่าการหาคะแนนจีโนมาเพิ่มให้กับตัวเองนั้นยากลำบากเพียงใด

ตอนที่เขาเดินออกมาจากอาคารฝึกฝนหลังใหญ่นั่น เขาเห็นทั้งคนที่พุ่งออกมาจากห้องฝึกฝนอย่างตื่นเต้น และคนที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก

เมื่อออกมายืนอยู่ด้านหน้าของอาคาร เขาสามารถมองกลับไปเห็นบริเวณหน้าตึกพักทั้ง 2 หลังได้อย่างไม่ยากนัก แม้ว่าจะไม่ชัดเจน แต่ก็สามารถเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้

เงาร่างจำนวนมากกำลังเร่งออกมาจากตึกพัก ความเร็วของนักเรียนเหล่านั้น เห็นได้แต่เพียงเงาร่างของพวกเขาจริง ๆ และพวกเขากำลังพุ่งเข้ามาที่อาคารที่เดวิดยืนอยู่เหมือนกับนัดหมายกันเอาไว้

ในหมู่ของพวกเขา ถ้าจะหาคนที่โดดเด่นออกมาจนสามารถดึงดูดสายตาได้ ก็ต้องเป็นร่างที่กำยำใหญ่โตของชายคนหนึ่ง เขานั้นดูสูงเป็นอย่างมาก กะคร่าว ๆ แล้วน่าจะเกิน 2.2 เมตรเลยทีเดียว เขาเป็นชายที่มีผิวดำทะมึนเหมือนกับความมืดยามค่ำคืน และสิ่งที่ทำให้ต้องหันกลับไปมองเขาซ้ำอีกครั้ง คือดวงตาสีเขียวสดใสคู่นั้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขานั้นดูเตะตา ไม่ใช่แม้แต่การที่เขาเปลือยท่อนบน โชว์ให้เห็นกล้ามเนื้อที่สวยงามราวกับเป็นรูปปั้นที่ถูกสลักขึ้นมาอย่างสวยงาม

แต่มันเป็นเพราะเขาเคลื่อนไหวด้วยการพุ่งอย่างรวดเร็ว จนคล้ายกับการกระโดดมาตลอดทาง แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งอันน่าเหลือเชื่อนั่นต่างหาก เขาวิ่งอยู่กับพื้น 2-3 ก้าว แล้วกระโดดออกมาเป็นระยะทาง 20 เมตร หลบเลี่ยงทุกอย่างที่ขวางหน้าไปในพริบตา

20 เมตร! ใช่แล้ว! เขาเคลื่อนที่ระยะทาง 20 เมตรด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

เดวิดถึงกับได้ยินเสียงการพุ่งแหวกอากาศของเขาเสียด้วยซ้ำ และเมื่อเห็นท่าทางการกระโดดอย่างแข็งแรงนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากความแข็งแกร่งของร่างกายที่เขาเห็นนั้น ชายคนนี้ได้ผ่านการฝึกฝนด้วยวิธีพิเศษมาแล้ว แต่ไม่ใช่ทางด้านความเร็ว เป็นการเสริมความแข็งแกร่งทางร่างกายล้วน ๆ

และกล้ามเนื้อที่สามารถส่งตัวเองไปได้ไกลถึง 20 เมตร นั่นเป็นความแข็งแกร่งที่น่ากลัวขนาดไหนกันแน่

ไม่เกิน 7 วินาทีหลังจากที่เดวิดสังเกตเห็นเขา ชายร่างใหญ่คนนั้นก็มาถึงยังด้านหน้าของอาคารฝึกฝนเรียบร้อยแล้ว เมื่อสังเกตดูใกล้ ๆ ร่างกายของเขายิ่งสร้างความน่าเกรงขามที่มากขึ้นกว่าเดิมอีก

‘ให้ตายสิ ยังไม่ถึงอาทิตย์ดี มีตัวประหลาดที่แข็งแกร่งขนาดนี้โผล่ออกมาแล้ว ถ้านานไปจะมีอะไรโผล่ออกมากัน  อีกละเนี่ย?’ เดวิดสบถอยู่ภายในใจ

และเดวิดเลือกที่จะไม่สนใจเงาร่างอื่น ๆ ที่กำลังพุ่งเข้ามาทางนี้อีก เขาเอามือทั้งสองข้างใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง และค่อย ๆ เดินก้มหน้ามุ่งกลับไปยังห้องพักของตัวเองอย่างไม่เร่งรีบนัก ในใจนึกอยากจะมีหูฟังดี ๆ สักอัน จะได้ฟังเพลงไปด้วยได้ น่าจะให้ความรู้สึกที่ดีไม่น้อย

แต่ในตอนนั้นเอง ดวงตาของเขากลายเป็นแข็งค้าง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน สูบฉีดเลือดปริมาณมหาศาลไปทั่วร่างกาย เพิ่มอัตราการไหลเวียนของเลือดจนถึงขีดจำกัดในพริบตา

ขาก้าวออกไปด้านข้างอย่างฉับพลัน ร่างกายของเขากลายเป็นเงา และในชั่วพริบตาต่อมา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นห่างจากจุดเดิมเกือบ 10 เมตรอย่างไม่น่าเชื่อ

บูม!!!

เสียงกระแทกดังสนั่นขึ้นมาในทันที ตรงบริเวณที่เขาเคยยืนอยู่ กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ไปแล้ว

“เอ๋?”

เสียงแหบแห้งอย่างน่ากลัวดังออกมาอย่างประหลาดใจ

เป็นเสียงของสเติร์ม ที่แสดงความประหลาดใจที่เดวิดหลบการโจมตีของเขาไปได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจลงมืออย่างเต็มที่มากนัก แต่การที่มีคนหลบมันได้ ก็ทำให้ประหลาดใจได้อยู่ดี

“น่าสนใจไม่เบา” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ หันหน้ามาจ้องเดวิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไม่ได้สนใจเดวิดอีกเลย เขากำลังมองหาใครบางคนอยู่ และไม่ต้องการจะเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแม้แต่นิดเดียว ความสามารถเท่าที่เห็นของเดวิด ไม่ได้ดีพอที่จะทำให้เขาสนใจได้

ส่วนเดวิดตอนนี้ได้แต่ยืนขมวดคิ้ว มองตามเด็กหนุ่มแอฟริกันคนนั้นจากไป โดยไม่ได้คิดจะกล่าวอะไรออกมาเหมือนกัน แค่ยืนมองชายคนนั้นกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไกลออกไปเรื่อย ๆ เท่านั้น

แล้วสีหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง

วูซ!!

เขาบิดตัวหลบออกได้ข้างได้ทัน ปล่อยให้หมัดที่พุ่งเข้าหาผ่านตัวของเขาไป ระยะของมันเฉียดฉิวจนทำให้เสื้อของเขาสะบัดอย่างแรง

“ให้ตายสิ!!”

เขาตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด บิดเอวของตัวเองอีกครั้ง และใช้เทคนิคท่าเท้า 3 ชั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้กล้ามเนื้อขาของเขาขยายตัวอย่างกะทันหัน เส้นเลือดปูดโปนออกมา ขาของเขาสั่นเป็นจังหวะคงที่อย่างต่อเนื่อง และถูกเตะออกไปที่ร่างที่ปล่อยหมัดมาใส่เขาอย่างแรง

เมื่อเห็นลูกเตะที่เดวิดส่งไปหาเขา เงาร่างนั้นได้แต่ตะโกนสียงดังออกมา และด้วยระยะที่กระชั้นชิดเกินไป เขาทำได้แค่ไขว้มือกันไว้ที่หน้าอกเท่านั้น

บูม!!

เงาร่างนั้นถูกส่งถอยหลังไปอย่างเสียหลัก ลากเท้าไปกับพื้นเป็นระยะทางที่ไม่ต่ำกว่า 5 เมตร

มีเสียงครวญครางอู้อี้ดังออกมาให้ได้ยิน และเมื่อฝุ่นที่ปกคลุมอยู่เริ่มจางลงไป ก็เผยให้เห็นร่างของเด็กผู้หญิงยืนอยู่ตรงนั้น เป็นเด็กสาวผมแดงหน้าตาดี และรูปร่างสมส่วนคนหนึ่ง

แต่ตอนนี้ หน้าตาที่สวยงามของเธอกำลังเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก ตาจ้องอยู่ที่เดวิดอย่างไม่วางตา ลูกเตะเมื่อตะกี้นี้ เกือบทำให้แขนของเธอหักเลยทีเดียว

ไม่เพียงแต่เท่านั้น พลังที่แฝงมากับลูกเตะนั่น มันทำให้อวัยวะภายใน และการไหลเวียนโลหิตในร่างกายปั่นป่วนไปหมด เธอต้องการเวลาที่จะทำให้พวกมันสงบลง และทำให้เลือดในร่างกายหมุนเวียนได้อย่างราบรื่นอีกครั้ง แต่นั้นต้องใช้เวลาหลายวินาทีเลยทีเดียว

เดวิดได้รับแรงสะท้อนที่รุนแรงเช่นกัน แต่เขาพลิกตัวกลับหลัง และทิ้งตัวลงยืนได้อย่างมั่นคง ไม่มีอาการบาดเจ็บ หรือได้ผลกระทบอะไรมากกว่านั้นเลย

และเขาก็จ้องกลับไปที่เด็กสาวคนนั้นเช่นกัน แต่พอเห็นว่าเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ความโกรธในใจของเขาก็ลดลงไปไม่น้อย แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่มาก

เสียงไพเราะนุ่มนวลดังขึ้นมาจากปากของเธอ “ฉันชื่อจานีน ไม่ต้องบอกชื่อนายออกมา ฉันรู้อยู่แล้ว!” ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

สายตาของเดวิดยังจ้องเขม็งอยู่ที่ผมสีแดงนั่น แต่คิ้วเริ่มขยับเข้ามาชิดกันเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากถามออกไป “เธอยอมจ่ายเพื่อข้อมูลของฉัน?”

สีหน้าของจานีนหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ “ใช่! ฉันอยากขอให้นายยอมยกตำแหน่งให้สักอาทิตย์หนึ่งก็พอ” ท่าทางของเธอนั่นเริ่มแสดงอาการยั่วยวนออกมา แววตาเศร้าแฝงความอ้อนวอนถูกส่งมาถึงเดวิดอย่างชัดเจน ไม่แน่ใจว่าเธอกำลังขอร้องจริง ๆ หรือแค่ดึงความสนใจของเขาเท่านั้น

ถ้าเป็นเวลาก่อนหน้านี้ ก่อนที่เดวิดจะได้เจอกับผู้หญิงประหลาดคนนั้น ท่าทางที่ยั่วยวน และหน้าตาที่น่าสงสารอย่างนี้ อาจจะทำให้เขาใจอ่อนได้บ้าง แต่ในตอนนี้ เขาแค่หัวเราะออกมาเบา ๆ “และฉันควรจะยกตำแหน่งให้เธอ ด้วยคำพูดแค่นี้นะหรือ?”

ดวงตาของเธอเริ่มชื้นเหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว เสียงของเธอเริ่มสะอื้นเล็กน้อย “นา..นายช่วยฉันสักครั้งได้มั้ย? ฉันสัญญาว่าจะคืนนายทันที่เมื่อครบอาทิตย์”

คิ้วของเดวิดขมวดแน่นมากขึ้น สีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมาก เขาจะไม่รู้เจตนาของเธอได้อย่างไร เขายืนนิ่ง ไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

สีหน้าของจานีนดูผิดหวัง เมื่อเห็นว่าเดวิดไม่ยอมเสียสมาธิเลยจริง ๆ