เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 1 บทที่ 20: ต่อยเหมือนผึ้ง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 1 บทที่ 20: ต่อยเหมือนผึ้ง
.
(วอลสัน)
หิมะกำลังตกลงมาแล้ว
ฤดูหนาวได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในที่สุด!
ในช่วงฤดูหนาว การฝึกอบรมกลางแจ้งสำหรับเด็ก [นักสู้] และ [นักเวทย์] ลดลงไปอย่างมาก
ในทำนองเดียวกัน เด็กๆ ที่เป็น [สามัญชน] ก็ผ่อนคลายมาก เพราะปกติช่วงฤดูหนาวเป็นช่วงที่การเกษตรกรจะให้ผลผลิตลดลง
แต่เราก็ยังมีงานอื่นที่ต้องทำ เราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องทำงาน ทำของดองหรืออบแห้งผัก... ด้วยน้ำเค็ม
สิ่งที่พวกเขาทำที่นี่ไม่ได้มีรสชาติที่เลวร้ายนัก เพียงแต่ของข้ามันรสชาติดียิ่งกว่า
ตั้งแต่เกรซเริ่มกินอาหารที่ข้าทำเป็นประจำ นางก็มักจะขมวดคิ้วเมื่อกินอาหารที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจัดหาให้
เราทั้งคู่คงไม่สามารถย้อนกลับไปในวันที่เราสามารถกินอาหารของที่นี่ได้อีกแล้ว ถึงต้องการก็คงไม่เอาแล้วล่ะ
ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เด็กๆ อยู่ในบ้านเนื่องจากสภาพอากาศไม่เหมาะสำหรับกิจกรรมกลางแจ้ง มานี่ถือโอกาสสอนเด็กๆ [นักสู้] และ [นักเวทย์] ถึงเรื่องอื่นเช่นการอ่านและคณิตศาสตร์ขั้นพื้นฐาน
สำหรับเด็กส่วนใหญ่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาเรียนอะไรเช่นนี้มันดูจืดชืดและไม่น่าสนใจอย่างยิ่ง
ส่วนสำหรับข้า... ข้าใช้โอกาสในแต่ละฤดูหนาวเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับภาษาของโลกนี้ มันใช้เวลาประมาณสามปีถึงจะเรียนจนหมดกระมัง
หลังจากกลับมาจากภูเขาพร้อมกับเกรซ ข้าก็ต้องสัมผัสกับ [กระดานหิน]
...ช่างน่าหนักใจ ช่างหนักใจเหลือเกิน
ข้าสามารถปรับเปลี่ยนค่าสถานะของข้าให้แสดงข้อมูลเท็จได้ในระดับหนึ่ง
[กระดานหิน] มีระดับของมันที่แตกต่างกันอยู่มากมาย หากมันมีระดับ "คุณภาพสูง" มันจะปลอมแปลงค่าสถานะได้ยากมาก
กระดานหินในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีระดับ "ปกติ" ที่เก่าเป็นอย่างมาก ดังนั้นข้าจึงสามารถปลอมแปลงค่าสถานะของข้าได้ โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก
ข้าได้ทดสอบสิ่งนี้กับกระดานหินภายในฐานลับของข้า ซึ่งมีระดับ "ปกติ" แล้ว เมื่อข้าใช้มันเพื่อสแกนพวกนาง เกรซและเมล่อนก็เต็มใจมาก จากนั้นข้าก็ทำไปทดสอบกับตัวเอง
แต่ว่าเรากลับมาที่ปัจจุบันกันเถอะ
ตอนนี้ข้าอยู่ในฐานลับของข้า ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการมาถึงที่นี่โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ เนื่องจากการเดินบนหิมะจะทิ้งรอยเท้าที่ชัดเจนมาก
สัญญาก่อนหน้านี้ที่ข้าให้ไว้กับเมลอนด้วยการสร้างอาวุธที่ดีสำหรับนาง ข้ายังไม่ลืม คราวนี้แหละข้าจะทำดาบที่ดีให้กับนาง
ดังนั้นข้าจึงนำเหล็กในขนาดมหึมาออกมาจากราชินีตัวต่อที่เราได้มา แต่อาจกล่าวได้ว่าเหล็กในนี้ไม่ใช่เหล็กใน เพราะมันดูเหมือนใบมีดขนาดมหึมาที่มีรูปร่างผิดปกติมากกว่า
มันมีรูปร่างเหมือนอาวุธใบมีดที่มีความยาวประมาณห้าสิบเซนติเมตรและมีความเงาดำ
นอกจากนี้ยังทนทานกว่าแท่งเหล็กดำของข้า ทำเอาข้าสงสัยเลยว่ามันทนทานขนาดไหน? ดูเหมือนว่ามันจะเป็นส่วนประกอบที่ดีสำหรับการสร้างอาวุธ
มันคงจะแย่มากสำหรับนักประดิษฐ์ทั่วไปที่จะสร้างโดยใช้วัสดุที่ทนทานเช่นนี้ แต่ข้าไม่มีปัญหาใดๆ เพราะข้ามี [โต๊ะงานฝีมือ] จากมายคราฟ
สิ่งต่างๆ มากมายที่ไม่ได้อยู่ในมายคราฟยังคงสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยการใช้โต๊ะงานฝีมือ ตราบใดที่มันเหมาะสมกับสิ่งที่ข้าต้องการในหัว มันก็จะสร้างขึ้นมาได้...
ข้าคิดว่าความสามารถนี้เกี่ยวข้องกับจินตนาการของข้า
อ๊าา เสร็จแล้ว! (ใช่ มันง่ายสุดๆ ไปเลยล่ะ)
รูปร่างเดิมของเหล็กในส่วนใหญ่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าพอแปลงมันมาเป็นอาวุธแล้ว มันก็มีข้อแตกต่างเล็กน้อย
ยังไงก็ตาม เหล็กที่อยู่ข้างในกลวงไปแล้ว มีโครงสร้างคล้ายท่อขนาดเล็กที่เชื่อมต่อกับถุงยาพิษที่จะส่งยาพิษออกไปจากรูเช่นเดิม
ตัวรูมีขนาดเล็กมากและไม่ขัดขวางความคมของอาวุธ ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะดัดแปลงมันเพื่อประโยชน์ของตัวเอง
ข้าต่อมันเข้ากับกระเป๋าใบเล็กที่มี [หินเวทมนตร์ (อากาศ)] อยู่
ข้าได้รับหินวิเศษนี้ บนรถม้าที่พังอยู่ใกล้ๆ เมื่อยามที่ช่วยเมล่อน
หลังจากระบุแล้ว ก็ได้รับการยืนยันว่ามันมีคุณภาพ 'สูง' มันไม่ใช่สิ่งที่มีราคาแพงหรือหายากเลย
โดยพื้นฐานแล้ว หินเวทมนตร์เป็นหินที่สามารถเก็บพลังงานเวทย์มนตร์/มานาไว้ภายในได้
ด้วยการฉีดมานาเข้าไปเล็กน้อย คาถาที่ถูกใส่เข้าไปในหินจะเปิดใช้งาน เมื่อพลังงานหมด เจ้าเพียงแค่ต้องเติมพลังงานและปิดผนึกไว้ข้างใน เพื่อให้สามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้
กระเป๋าใบเล็กที่มีหินลมได้ถูกนำไปใช้ที่ด้ามจับของใบมีด นอกเหนือจากการทำมันด้วยแท่งเหล็กดำของข้าแล้ว ข้ายังเพิ่มผงมิธริลเข้าไปด้วย
มิธริล เป็นสิ่งที่มีเข้ากับเวทย์มนตร์สูงมาก ดังนั้นมันจึงมีคุณค่าในตลาดพอสมควร
นอกจากนี้มันก็ค่อนข้างหายากด้วย ข้ามีมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงต้องระมัดระวังและใช้มันอย่างมีคุณค่าที่สุด
อาวุธที่ทำจากมิธริลสามารถเสริมความแข็งแกร่งได้ด้วยการปรับปรุงเวทมนตร์ที่มอบให้กับอาวุธ ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่มีประโยชน์ที่โลหะหรือแร่ธาตุชนิดอื่นไม่มีกัน
หินเวทย์มนตร์ที่ข้าเชื่อมต่อกับใบมีดสีดำมีคาถา [ลมแรง] อยู่ในนั้น มันเป็นคาถาที่สร้างลมที่มีความกดอากาศสูง และเนื่องจากมันถูกควบแน่นในขณะที่ส่งออกจากท่อบางๆ จากใบมีด มันจึงค่อนข้างอันตรายพอสมควร
หากเจ้าแทงอาวุธนี้เข้าไปในร่างของศัตรู จากนั้นเปิดใช้งานหินเวทมนตร์...เจ้าก็จะสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างมาก
ข้าตั้งชื่ออาวุธนี้ว่า: ดาบตัวต่อ
...หยุดหัวเราะกับความคิดในการตั้งชื่อของข้าได้แล้ว ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังหัวเราะอยู่...
หลังจากนั้นข้าก็วางมันลงบน [ทั่ง] เพื่อจะเอามันไปเอนชานท์
ในมายคราฟสามารถใช้ [ทั่ง] เพื่อเพิ่มเอนชานท์ให้กับอุปกรณ์ร่วมกับหนังสือเอนชานท์ได้
เจ้าอาจสงสัยว่าหนังสือเอนชานท์คืออะไร โดยพื้นฐานแล้ว ข้าจะนำหนังสือธรรมดามาวางไว้บน [โต๊ะร่ายมนตร์] และมันก็จะให้หนังสือพิเศษแก่ข้ามา
หนังสือหนึ่งเล่มสามารถเก็บเอนชานท์ได้เพียงหนึ่งอย่าง และด้วยเหตุนี้บางคนจึงคิดว่าการใช้หนังสือเอนชานท์เป็นทางเลือกที่โง่
แต่บนโลกของมายคราฟมีเอนชานท์ที่แตกต่างกันมากมาย และหากต้องการบางสิ่งที่เฉพาะเจาะจง โอกาสที่จะได้รับก็เรียกว่าน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เจ้าจะต้องเอนชานท์มันซ้ำๆ จนกว่าเจ้าจะได้สิ่งที่เจ้ากำลังตามหา ซึ่งมันทั้งเสียเวลาและทรัพยากรอย่างใช่เหตุ
มันเป็นเหตุผลว่าทำไมหนังสือเอนชานท์จึงเป็นของดี! เมื่อมีหนังสือแล้ว ข้าเพียงแค่ต้องรวบรวมหนังสือที่จำเป็นที่ข้าต้องการแล้วใช้มันร่วมกันกับอาวุธที่ข้าอยากจะเอนชานท์เท่านั้น
ตอนนี้ข้าสามารถผลิตหนังสือเอนชานท์ได้สองเล่มต่อวัน หลังจากผ่านไปหลายวัน ในที่สุดข้าก็ได้หนังสือที่ข้ากำลังตามหา
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ก็ทำเอาข้าอยากจะเปรียบเทียบกลไกของโลกใบนี้กับมายคราฟเลย
ในมายคราฟ โต๊ะร่ายมนตร์ต้องการค่าประสบการณ์ แต่ตอนนี้มันใช้มานาของข้าแทน จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกนะ?
มีความเป็นไปได้มากมาย! คงต้องลองเสียหน่อยแล้ว
เมื่อเปิดหน้าต่าง [ทั่ง] ข้าก็ใช้ [แหลมคม IV], [กระเด็น II] และ [เก็บของ II] ทันที
พอใช้ไป หนังสือสามเล่มก็หายไปแล้ว แต่ข้าไม่รู้สึกเสียใจเลย
เมื่อข้ามอบของขวัญนี้ให้กับเมล่อน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางและความสุขที่ได้รับจากนางก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว ข้าจะเป็นผู้ชายแบบไหนถ้าข้าไม่มีชีวิตอยู่เพื่อทำให้สาวๆ ยิ้มกัน?
แน่นอนว่าข้าไม่ได้ลืมเกรซ
ข้าแอบขโมยหนังสือจากห้องสมุดและค้นคว้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับโครงสร้างของไม้เท้าวิเศษ
การสร้างไม้เท้านักเวทย์ขั้นพื้นฐานแทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ทำไมข้าถึงต้องสร้างสิ่งที่ปกติ (และน่าเบื่อ) เพื่อมอบให้เกรซกัน? นางสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้มาก
ข้าจะให้สิ่งที่ยอดเยี่ยมกับนางอย่างแน่นอน!
...หรือว่าจะเอาเป็น... หนังสือที่ข้าแอบออกมาจากห้องสมุดบันทึกไว้เพียงเรื่องที่เปล่าประโยชน์ ถ้าข้าต้องการสร้างของดี ของพวกนี้ไม่ได้เรื่องแน่ การสร้างไม้เท้าวิเศษ ไม่เหมือนกับการสร้างดาบที่ข้าสามารถใช้โต๊ะเครื่องมือทำมันขึ้นมาได้เลย
แต่หากปล่อยให้เกรซรอคอย มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
