บทที่ 20 รับภารกิจ

บทที่ 20 รับภารกิจ

“ของขวัญบ้าอะไร...”

　　

เย่ชุนหยางกัดฟัน ทักษะต้องห้ามนี้เป็นเหมือนดาบคมที่ห้อยอยู่เหนือหัวของเขา และเขาไม่รู้ว่ามันจะตกลงมาเมื่อไหร่

　　

แต่จู่ๆ เขาก็คิดว่าในเมื่อคำสาปนี้มีไว้เพื่อเฝ้าดูเขา แม้ว่าเขาจะมีความสามารถในการลบมันออก หากเขาลบมันอย่างลวกๆ มันจะทำให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นได้อย่างแน่นอน และจะทำให้ศัตรูรู้ตัว

　　

"ความแข็งแกร่งของข้าในปัจจุบันยังอ่อนแอ ดังนั้นข้าจึงทำได้เพียงยอมชั่วคราว และเมื่อระดับพลังของข้ามากขึ้นในอนาคต ข้าจะหาทางลบคำสาปนี้" เย่ชุนหยางล้มเลิกแผนการของเขาลบคำสาปชั่วคราวและหันไปมองสมบัติสองสามชิ้นบนโต๊ะ

　　

“แม้ว่าซูเสวี่ยหยวนจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้น แต่สมบัติมากมายที่ส่งมาในครั้งนี้ก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับข้าได้อย่างมาก อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเม็ดยาสร้างรากฐานนี้จะช่วยได้มาก แต่ก็มีโอกาสล้มเหลวอยู่บ้าง และข้ายังไม่ถึงระดับที่สิบของการปรับแต่งปราณ มันยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือ”

　　

เย่ชุนหยางคำนวณเงื่อนไขทั้งหมดที่เป็นประโยชน์ต่อเขา

　　

อย่างไรก็ตาม เขายังได้ยินมาว่าสาวกขั้นปรับแต่งปราณหลายคนล้มเหลวในการเข้าขอบเขตหลังจากรับเม็ดยาสร้างรากฐาน ในท้ายที่สุด พวกเขาต้องบ่มเพาะหลายสิบปีหรือแม้แต่หลายร้อยปีก่อนที่พวกเขาจะสามารถสร้างรากฐานได้ในขณะที่มีคนส่วนใหญ่ ติดอยู่ในขั้นการปรับแต่งปราณสิบชั้น เมื่อพลังชีวิตหมดลงก็จะกลายเป็นเพียงฝุ่นผง

　　

เห็นได้ชัดว่าเย่ชุนหยางจะไม่มีโอกาสทำมันอีกหลังจากล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามทำให้ดีที่สุด! เขาสามารถอยู่รอดได้ก็ต่อเมื่อเขาประสบความสำเร็จในการสร้างรากฐาน แม้กระทั่งไล่ตามซูเสวี่ยหยวนให้ทัน!

　　

เพื่อความอมตะ! ข้าต้องไม่ตาย!"

　　

ความคิดเรื่องการเอาชีวิตรอดของเย่ชุนหยางถึงจุดสุดยอด จากนั้นเขาก็มองไปที่เม็ดยาสร้างรากฐาน และจู่ๆ ความคิดก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา ถ้าเม็ดยาสร้างรากฐานหนึ่งเม็ดไม่สามารถรับประกันอัตราความสำเร็จ ถ้าเป็นสอง สาม หรือมากกว่านั้นล่ะ!

　　

"ถูกต้อง ตราบใดที่ข้าสามารถปรับแต่งเม็ดยาสร้างรากฐานได้ด้วยตัวเอง ข้าจะกินมันเท่าไรก็ได้!" ความคิดฉับพลันทำให้เย่ชุนหยางไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ มีนักปรุงยาที่ทรงพลังมากมายในนิกาย พวกเขาแข็งแกร่งมาก แต่มีเม็ดยาสร้างรากฐานเหลืออยู่เพียงไม่กี่พันเม็ด?

　　

เพราะความหายากของวัสดุยา ไม่มีที่ว่างสำหรับขยะใด ๆ มันเป็นที่ธรรมดาสำหรับสาวกทั่วไปที่จะได้รับหนึ่งเม็ด นับประสาอะไรกับเย่ชุนหยาง

　　

แต่เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่ทัพพีลึกลับสามารถใช้เพื่อกระตุ้นการเกิดของสมุนไพรจิตวิญญาณได้ ประสิทธิภาพการกลั่นก็จะเพิ่มขึ้น ดังนั้นทำไมต้องกังวน

　　

"อย่างไรก็ตาม มันยากมากที่จะหาวัสดุยาที่จำเป็นในการปรับปรุงเม็ดยาสร้างรากฐาน และไม่สามารถทำให้เสร็จได้ในชั่วข้ามคืน ตอนนี้ข้ามาถึงระดับที่เจ็ดของการปรับแต่งปราณแล้ว ข้าสามารถไปที่ห้องโถงหลักเพื่อรับภารกิจได้ เพื่อเสริมการฝึกฝนของข้าด้วยสมบัติเหล่านี้”

　　

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ เย่ชุนหยางมองไปที่ยันต์และอาวุธวิเศษ

　　

มียันต์อยู่สองอัน อันหนึ่งคือ "ยันต์ดาบศักดิ์สิทธิ์" และอีกอันคือ "ยันต์ล่องหน" ทั้งสองเป็นยันต์หลักและใช้ได้สามครั้ง

　　

และอาวุธวิเศษรูปแบบโซ่เรียกว่า "คุกนรกห้าธาตุ" มีขนาดเท่าฝ่ามือและมีสีแดงทั่วตัวเป็นอาวุธวิเศษระดับล่างที่สามารถเปิดใช้งานได้ด้วยพลังของธาตุทั้งห้า

　　

เย่ชุนหยางเอามือปิดปากของเขา ผู้หญิงคนนี้คู่ควรกับการเป็นธิดาแห่งสวรรค์ที่นิกายนี้ให้คุณค่าอย่างสูง ไม่ต้องพูดถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของยันต์ทั้งสองนี้ แม้ว่าอาวุธวิเศษนี้จะอยู่ในระดับต่ำ แต่ก็ไม่สามารถครอบครองได้โดยสาวกทั่วไป มันจึงสามารถทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างมากและรับประกันการรอดชีวิตมากขึ้นเมื่อออกไปปฏิบัติภารกิจ

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นประโยชน์ ถ้าข้าไม่เอามันไปใช้โง่ๆ ข้าจะใช้ให้เกิดประโยชน์แก่ตัวข้า

　　

"น่าเสียดายที่ เย่เสี่ยวเปายังล่องหนไม่ได้ ถ้าข้าลงภูเขาเพื่อทำภารกิจ ข้าเกรงว่าจะตกอยู่ในอันตราย ดูเหมือนว่า 'ยันต์ล่องหน' นี้จะต้องใช้งานแล้ว " เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่ชุนหยางก็ถอนหายใจ ยันต์ล่องหนนี้ใช้ในการหลบหนีอย่างแน่นอน แต่โชคไม่ดีที่ต้องเอามาใช้กับเย่เสี่ยวเปา เขาต้องใช้มันล่วงหน้าเท่านั้น

　　

กระตุ้นยันต์ด้วยพลังจิตวิญญาณ "ยันต์ล่องหน" พองตัวในสายลมทันทีและหายไปพร้อมกับเย่เสี่ยวเปา

　　

แต่เย่ชุนหยางยังรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยพอ ดังนั้นเขาจึงใช้คัมภีร์ต้นกำเนิดเพื่อปกปิดรัศมีของเย่เสี่ยวเปา แม้ว่าจะเป็นคนที่ทรงพลังก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาเบาะแสใด ๆ

　　

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็ออกไปที่ห้องโถงหลัก

　　

ด้วยการบ่มเพาะพลังปราณระดับที่เจ็ดในปัจจุบัน บวกกับยันต์และอาวุธวิเศษในมือ แม้ว่าเย่เสี่ยวเปาจะไม่ได้ร่วมมือในการต่อสู้ เขาก็ยังสามารถต่อกรกับระดับแปดได้

　　

　　...

　　

ห้องโถงหลักเป็นสถานที่เผยแพร่ภารกิจของนิกายหลิงหยุน มักจะมีสาวกมารวมตัวกัน สำหรับพวกเขา การได้รับคะแนนสมทบเป็นเพียงหนึ่งในนั้น พวกเขาอยากลองเสี่ยงโชคด้วยการออกไปปฏิบัติภารกิจ หากพวกเขาได้รับโอกาศ เป็นไปได้ที่พวกเขาจะเป็นปลาคาร์พกระโดดข้ามประตูมังกรและโดดเด่นท่ามกลางสาวกนับพัน

　　

ในฐานะศิษย์ที่รับผิดชอบการคัดแยกและลงทะเบียนในนิกาย ซุนกวนยุ่งมาก ถ้าไม่ใช่เพราะงานนี้ที่ทำให้เขาได้รับค่าตอบแทนบางส่วน เขาคงล้มเลิก และหาสถานที่เงียบสงบเพื่อฝึกฝน .

　　

"ศิษย์พี่ซุน มีงานอะไรที่เหมาะสมสำหรับสาวกใหม่ที่จะยอมรับหรือไม่"

　　

หลังจากจัดการกับกลุ่มสาวกแล้ว ซุนกวนก็ไม่มีเวลาหายใจเมื่อมีเสียงอื่นเข้ามา อีกฝ่ายกลายเป็นแค่ศิษย์ใหม่และสีหน้าของเขาก็จมลงทันที

　　

"ภารกิจของสาวกใหม่ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าสามารถเลือกภารกิจที่ต้องการรับได้! หลังจากเลือกแล้ว ลงทะเบียน...นั้นเจ้ารึ"

　　

ซุนกวนหันกลับมา โบกมืออย่างกระวนกระวาย แต่ทันใดนั้นก็หยุดกลางประโยค และมองไปที่เด็กชายที่อยู่ตรงข้ามเขาด้วยความประหลาดใจ

　　

อายุประมาณสิบหกหรือสิบเจ็ดปี แต่งกายด้วยผ้ากระสอบ ถือทัพพีขนาดใหญ่ไว้บนหลัง การแต่งตัวประหลาดเช่นนี้ มีเพียงคนเดียวในนิกายหลิงหยุน เย่ชุนหยางคนครัวภายในนิกาย

　　

เย่ชุนหยางไม่รู้ว่าเขาได้รับชื่อนี้เพราะเขาถือทัพพีขนาดใหญ่แปลก ๆ นี้ตลอดทั้งวัน เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของซุนกวน เขาก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดว่า: "สวัสดีศิษย์พี่ซุน ข้าไม่รู้ว่า ตอนนี้มีงานที่เหมาะสมสำหรับศิษย์น้องหรือไม่?”

　　

ก่อนที่เย่ชุนหยางจะพูดจบ ซุนกวนก็หมดความอดทนอีกครั้งและขัดจังหวะ: "ศิษย์น้องเย่ไม่รู้กฎของนิกายถึงการรับภารกิจรึ เจ้าต้องไปถึงการปรับแต่งปราณระดับที่หกเป็นอย่างน้อย เจ้ามีรากฐานทางจิตวิญญาณมากมาย มันซับซ้อน เป็นคุณสมบัติที่แย่ที่สุด เจ้าควรกลับไปฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง อย่าทะเยอทะยานมากนัก มาที่นี่เมื่อเจ้ามีกำลังเพียงพอ!"

　　

"ศิษย์พี่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ ดังนั้นข้าจะไม่ทำให้เจ้า..."

　　

ซุนกวนโบกมือด้วยใบหน้าที่ร้อนรนและต้องการไล่ผู้คนออกไป แต่ฉากที่เขาเห็นถัดไปทำให้เขาหยุดทันทีเมื่อเขายกมือขึ้นกลางอากาศ และเขาต้องกลืนแม้กระทั่งคำพูดที่พูดออกมา